Na de Barbaren en Saracenen probeerden ook de Anglo-Amerikaanse geallieerden met hun 'blockbuster'-bommen de Abdij van Montecassino te oblitereren

Ondanks een groot aantal 'blockbusters'-bommen - de zwaarste bommen die de Anglo-Amerikaanse geallieerden op dat ogenblik ter beschikking hadden - die op de Abdij van Montecassino werden afgeworpen, zijn de enige mensen die in de abdij zijn omgekomen door de bombardementen een aantal paters en 250 onschuldige Italiaanse burgers die hun toevlucht in de abdij hadden gezocht. Het is zeker, dat de Duitsers Montecassino niet hebben bezet vóór 15 februari 1944, een feit dat pas in 1973 officieel werd toegegeven door het Britse leger (Butler (1973), V.695). Met andere woorden, een ernstige reden om de abdij te bombarderen, was er niet, tenzij ideologische redenen...

Na de onophoudelijke aanvalsgolven op 15 februari 1944 waren er nog heel wat overlevenden in de abdij aanwezig. De meeste mensen ontvluchtten de ruïne van de Abdij van Monte Cassino bij het eerste licht op 16 februari. Daarna bleven slechts ongeveer 40 mensen in de abdij over: zes monniken, drie pachtersfamilies die op de dieren letten, enkele kinderen, de zwaargewonden en de stervenden. Maar voor degenen die bleven, was de beproeving nog niet voorbij. De abdij werd op 16 februari opnieuw zwaar beschoten. De burgers en monniken die nog konden vertrekken, deden dat in de ochtend van 17 februari, via een muilezelpad dat richting de Duitse linies voerde aangezien hen dat veiliger leek dan richting 'geallieerden' te lopen.

Gelukkig hadden de vooruitziende Duitse luitenant-kolonel Julius Schlegel en kapitein Maximilian Becker met de toelating van de Aartsabt ruim vooraf aan de aanval 140.000 boekdelen, 80.000 oorkonden, 1.300 eeuwenoude handschriften (Cicero, Vergilius, Seneca, Horatius, Ovidius, etc.), schilderijen (Leonardo da Vinci, Titiaan, Raphael, Tintoretto, Brueghel de Oudere, etc.), kunst- en zilversmeedwerk, de bouwplannen van de abdij, de relikwieën van de Hl. Benedictus van Nursia en de Heilige Scholastica in deels speciaal gemaakte kisten verpakt en met 120 vrachtwagenladingen naar Rome in de Engelenburcht en het Vaticaan overgebracht.

Dat deze unieke kunstschat bewaard bleef voor het nageslacht en niet het slachtoffer werd van het zwaarste bombardement op één gebouw tijdens de Tweede Wereldoorlog is aan Julius Schlegel en zijn troepen die hem trouw waren, te danken. Julius Schlegel, geboren in Wenen, zag al vroeg in dat de Abdij van Montecassino niet zonder slag of stoot door de aanstormende Anglo-Amerikaanse troepen veroverd zou worden. Schlegel wilde zonder daartoe de opdracht te hebben ontvangen, de hem bekende kunstschatten van de abdij in veiligheid brengen. Ondersteund door arts Maximilian J. Becker en arts M. Becker organiseerde hij in overleg met de abdijleiding een reddingsoperatie met een bijzondere betekenis. Dankzij zijn moed en zijn kunstminnendheid was Julius Schlegel in staat om de bijna onmetelijk waardevolle kunstvoorwerpen met Duitse Wehrmacht-vrachtwagens en onder Duitse wapenescorte naar Rome te brengen en veilig op te slaan in de Engelenburcht en in het Vaticaan. De operatie dreigde nog fout te lopen toen op 23 oktober 1943 de geallieerde omroepen van over de hele wereld op cynische wijze berichtten, dat de divisie van Hermann Göring de Abdij van Montecassino aan het plunderen was, terwijl de geallieerden zélf van plan waren om de abdij met de grond gelijk te maken.

Hoewel er uiteindelijk geen Duitse soldaten in de abdij aanwezig waren - aangezien er een neutrale zone van 300 meter rondom de Abdij van Montecassino was ingesteld - raakten op 11 januari 1944 toch reeds de eerste granaten de oude muren. Op 15 februari ontving majoor Bradford A. Evans bevel nr. 341 van luitenant-generaal Sir Bernhard Freyberg. Het 96de Amerikaanse bommenwerpersquadron (bijnaam: 'Rode Duivels') opende vervolgens de poorten van de hel boven de Abdij van Montecassino. Het meerdaagse bombardement van de 254 B-17 Flying Fortress-bommenwerpers die 570 ton bommen op het gebouw afwierpen, veranderden de aarde in een hellevuur.

Het abdijgebouw met een enorme historische betekenis - zo heeft bijvoorbeeld ook Karel de Grote de abdij ooit nog bezocht - werd totaal vernietigd zonder enig strategisch gewin. Het geallieerde bombardement doodde 250 burgers die beschutting binnen de muren van de abdij hadden gezocht. Zoals Luigi Maglione, Kardinaal-staatssecretaris van Paus Pius XII botweg zei tegen Harold Tittmann, Amerikaanse diplomaat in het Vaticaan, was de vernietiging van Montecassino "een kolossale blunder ... en een stukje grove ideologische stompzinnigheid".