De ineenstorting van het Sovjet-regime werd destijds becommentarieerd door de Amerikaanse politicoloog Francis Fukuyama die in 1992 zijn verhandeling uitbracht aangaande de totale overheersing van de hele wereld door het Westen: The End of History and The Last Man / Het einde van de geschiedenis en de laatste mens. In zijn verhandeling beweerde Fukuyama, dat de wereldwijde verspreiding van de zogenaamde 'liberale democratieën' en het vrijemarktkapitalisme van het Westen - dat gepaard gaat met zijn hedonistische levensstijl - het eindpunt van de sociaal-culturele evolutie en politieke strijd van de mensheid zou markeren en dat dit model wereldwijd de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur zou worden.
Het hoofddoel van het complot van The End of History is om een utopisch, socialistisch, hedonistisch paradijs verplicht op te leggen, dat wordt geregeerd door elites die openlijk zeggen, dat het de bedoeling is om tegen 2030 een wereld te creëren waarin iedereen zal verkondigen: : “I Own Nothing, Have No Privacy, And Life Has Never Been Better” / “Ik bezit niets, heb geen privacy, en het leven is nooit beter geweest". De officiële doctrine van het globalisme luidt: "Welkom in mijn stad - of moet ik zeggen, 'onze stad'. Ik bezit niets. Ik heb geen auto. Ik heb geen huis. Ik heb geen elektronische apparaten en bezit géén kleding. Al met al is het een goed leven. Veel beter dan het pad dat we eerder bewandelden, want het werd zo duidelijk dat we niet meer verder konden met hetzelfde groeimodel. We hadden al die vreselijke dingen zoals: aantasting van het milieu, watervervuiling, luchtvervuiling, de antropogene klimaatverandering, de vluchtelingencrisis, volledig overbelaste steden, sociale onrust en werkloosheid, maar we hebben ons eindelijk gerealiseerd, dat het ook anders kan".
Het is een feit dat Rusland zich nu rechtstreeks verzet tégen dat globalistische utopia of het 'liberale totalitarisme' waar President Poetin naar verwees. Het globalisme is een totalitaire en demonische ideologie en het 'Einde van de Geschiedenis' speelt een fundamentele rol in de structuur ervan.
Het globalisme wordt gepromoot door internationale organisaties zoals daar zijn het Davos Forum van Klaus Schwab met zijn Great Reset, de Trilaterale Commissie, de American Council on Foreign Relations (CFR) of de Open Society Foundation van George Soros. Zij sturen aan op een volledige éénwording van de mensheid onder leiding van de Wereldregering. Zij verspreiden de liberale ideologie en het totalitaire systeem van regels en normen die daarop gebaseerd zijn - inclusief gender-politiek, LGBT-rechten, extreem individualisme en transhumanisme.
Dit 'liberale' morele moeras dat zich in de hoofden van de elites reeds gevestigd heeft - en waar ook de Bastaard-kerk van Bergoglio deel van uitmaakt - moet dan het 'Einde van de Geschiedenis' voorstellen. Dit duidelijk voorbarige 'Einde van de Geschiedenis' betreft uiteindelijk de eindoverwinning - der Endsieg - van het totalitaire liberalisme en het Westen op wereldschaal. Het betreft de afschaffing van alle ideologische, geopolitieke, economische en sociaal-culturele alternatieven conform Artikel 2.1 van de 'Universele Verklaring van de Rechten van de Mens' van de Verenigde Naties: "Eén ieder heeft aanspraak op alle rechten en vrijheden, in deze Verklaring opgesomd, zonder enig onderscheid van welke aard ook, zoals ras, kleur, geslacht, taal, godsdienst, politieke of andere overtuiging, nationale of maatschappelijke afkomst, eigendom, geboorte of andere status". Dit is fundamenteel ook het uitgangspunt van het denken dat door het Tweede Vaticaans Concilie werd verspreid.
Fukuyama schreef zijn tekst toen de Sovjet-Unie instortte, en het leek erop dat Rusland niet meer zou herrijzen, en dat China de strategieën van de koloniale Westerse economische centra gedwee zou volgen en snel meegezogen zou worden in de globalisering. Rusland onder Poetin werd echter een duidelijk obstakel voor het 'Einde van de Geschiedenis' en na de start van de Nieuwe Wereldorde vormde Rusland zelfs een directe bedreiging.
Vandaar ook Fukuyama's woede: voor zijn ogen werd het 'liberale' project voor het 'Einde van de Geschiedenis' niet alleen uitgesteld, maar stortte het in feite volledig in mekaar. Dit verklaart ook de razernij en de extreme intensiteit van de russofobie van het Collectieve Westen. Poetin en de Donbass brachten een slag toe aan het wereldwijde, utopische beschavingsplan van de koloniale, Westerse nomenklatura.
Het concept van het 'Einde van de Geschiedenis' is echter niet het eigendom van liberalen. De filosoof Alexander Kojève was de eerste die de komende wereldwijde overwinning van het koloniale, liberale Westen duidelijk beschreef, en Fukuyama leende het concept alleen maar van hem. Kojèves 'Einde van de Geschiedenis'-these is echter genuanceerder dan de these van Francis Fukuyama met dezelfde naam. De these van Kojève wijst meer naar een socialistisch-kapitalistische synthese als eindpunt van de menselijke socio-culturele evolutie dan naar een triomf van het liberaal kapitalisme van Fukuyama. Maar Kojève, van zijn kant, nam de 'Einde van de Geschiedenis'-these op zijn beurt over van Marx door 'de triomf van het wereldcommunisme' - de marxistische versie van het 'Einde van de Geschiedenis' - te veranderen in 'de triomf van het wereldkapitalisme'.
Voor het marxistische begrip van het 'Einde van de Geschiedenis' werd er gedurende de gehele Twintigste Eeuw gevochten. De essentie van de zogenaamde 'Koude Oorlog' betrof in feite het dispuut over de interpretatie van het 'Einde van de Geschiedenis' - een communistische of een kapitalistische Endsieg. Het is dan ook geen toeval dat Fukuyama zijn programmatekst precies schreef toen de Sovjet-Unie in mekaar stortte. Toen leek het erop dat de kwestie was opgelost en het liberalisme eindelijk had gewonnen.
Marx leende het concept van het 'Einde van de Geschiedenis' echter zelf ook van een heel andere politieke ideologie, namelijk van de conservatieve, monarchistische en keizerlijke denker Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Als we nog dieper graven, komen we uiteindelijk bij de Christelijke eschatologie, bij de Leer van de Eindtijd. In de moderne tijd was het echter Hegel die de stelling over het 'Einde van de Geschiedenis' naar voren bracht en onderbouwde, en in het systeem van zijn filosofie speelt het een sleutelrol.
Volgens Hegel is de geschiedenis het proces van de ontplooiing van de zogeheten 'Geest', die door de natuur gaat, en zijn hoogtepunt zal bereiken - het einde zal eindigen met het begin, alfa met omega. Dit dialectische systeem, waarbij de 'Geest' de aard aller dingen is en middels het confronteren van these en antithese tot een nieuwe synthese komt, zou uiteindelijk moeten leiden naar het 'Absolute Idee', waarin alle individuele elementen van de 'Geest' opgaan en zichzelf overstijgen. Na vele tests en dialectische wendingen te hebben doorgemaakt, zal de 'Geest' die de mensheid beweegt uiteindelijk incarneren in de Absolute Monarchie, in het wereldrijk, dat het Rijk van de Geest zal worden. De macht daarin zal worden overgedragen aan de hoogste autocraat, een verlichte monarch-filosoof. Het kapitalisme en de civiele samenleving zullen slechts een fase zijn in de ontvouwing van dit proces, en het wetenschappelijk materialisme zal overgaan in een zuivere spirituele wetenschap van engelen.
Hegel geloofde dat dit in Duitsland zou gebeuren (toen bestond het Duitse Rijk nog niet) en dat het een triomf zou zijn van de Duitse spirituele cultuur en filosofie. Bismarck, die het Tweede Rijk creëerde en de Kulturkampf tégen de Katholieke Kerk ontketende, vertrouwde in filosofische zin op Hegel. Dus de authentieke interpretatie van het 'Einde van de Geschiedenis' door de bedenker van dit concept is de triomf van de geestelijke wereldmonarchie. Maar ook andere, 'rechtse' hegelianen, zoals de Russische slavofielen of de volgelingen van Giovanni Gentili in Italië, waren deze overtuiging eveneens toegedaan. De Duitsers geloofden in de missie van hun Reich. Slavofielen interpreteerden dit als een voorspelling over het lot van het Russische Rijk. De Italianen associeerden het 'Einde van de Geschiedenis' met de heropleving van de Romeinse traditie en de grootsheid van Italië.
Marx, die Hegels spirituele dialectiek grondig transformeerde in zijn historisch materialisme, was het ermee eens dat het liberale kapitalisme slechts een tussenstadium was, maar plaatste het communisme en een materialistisch wereldbeeld in de plaats van het rijk van de 'Geest'. De eschatologie daarentegen bleef behouden - alles wat de communisten deden was gericht op de toekomst, dat wil zeggen op het 'Einde van de Geschiedenis'. Met de overwinning van de Sovjet-Unie in de 'Grote Vaderlandse Oorlog' op het Derde Rijk verdween de Duitse interpretatie van het 'Einde van de Geschiedenis' van de agenda. Het linkse hegelianisme versloeg het rechtse hegelianisme. En op een ander niveau versloeg het Russische Rijk (zij het impliciet) het Duitse Rijk.
Toen verscheen Kojève met zijn liberale lezing van het 'Einde van de Geschiedenis'. Deze theorie wachtte in de coulissen, en na de ineenstorting van de Sovjet-Unie herinnerde Fukuyama het Westen aan de liberale lezing van het 'Einde van de Geschiedenis'. De globalistische centra pakten het idee weer op en begonnen het in de praktijk te brengen. De unipolaire wereldorde was gebaseerd op een liberale versie van de Hegeliaanse eschatologie.
Het verschijnen van Vladimir Poetin markeerde echter een keerpunt in de complexe strijd van ideeën en wereldbeelden. Vanaf het allereerste moment aan de macht begon Poetin de soevereiniteit van Rusland te herstellen. Dit betekende in de ogen van de koloniale, Westerse elites het uitstellen van het 'Einde van de Geschiedenis', een verzet tégen het liberale totalitarisme, een verzet tégen het globalisme en zijn wereldregering. Poetin heeft in feite altijd al de liberale interpretatie van het 'Einde van de Geschiedenis' aangevochten - dat wil zeggen - het belangrijkste globalistische project; de Wereldregering.
Maar hier begint het belangrijkste: de liberale lezing van het 'Einde van de Geschiedenis' weerleggen, betekent niet Hegel overboord gooien. Dit betekent dat de nieuwe Nieuwe Wereldorde als filosofisch fenomeen de terugkeer van het Rijk markeert. De terugkeer van Rusland naar het Rijk betekent voor Poetin het volledige herstel van het messiaanse, futuristische lot van Rusland. En als we ons het Derde Rome herinneren en de rol van de Russische tsaren als dragers van de missie van de Catechon - de Weerhouder - dan wordt alles nog fundamenteler. Zéker, het 'mysterie der ongerechtigheid' is reeds langer aan het werk. Maar, op dit eigenste moment is het 'mysterie der ongerechtigheid' op volle, verleidende kracht. Grote massa's mensen worden dagelijks gehersenspoeld, stil en in het geheim, om ingewijd te worden in de duivelse kudde van de Antichrist.
De liberale, Westerse democratieën blijken fundamenteel zelfdestructief te zijn. De wortels van de eigenlijke Westerse - Christelijke - beschaving waren gebaseerd op de Christelijke instellingen, moraal en waarheden die orde en vooruitgang mogelijk hebben maken. Deze Christelijke beschaving werd van binnenuit bestreden door de globalisten die zich juist verzetten tégen het Christelijke, morele kader, dat nu grotendeels in puin ligt. Het was de Katholieke Kerk met de door Haar gecreëerde structuren zoals de rechtsstaat, de hiërarchie, de klassieke logica en het gesystematiseerd denken, die het Westen hebben verheven, én de democratie heeft mogelijk gemaakt.
De hedendaagse 'kritische rassenleer' en andere stelsels zoals de woke-agenda van de globalisten beschouwen het Westen echter als de wortel van alle kwaad dat in zijn instellingen besloten ligt. Basisinstellingen als gezin, gemeenschap en Geloof worden doelbewust en systematisch aangevallen en vallen zo uit mekaar en daardoor wordt het sociale weefsel vernietigd. De radicale vleugel van het liberalisme is bezig met suïcidaal gedrag, omdat men probeert sociale structuren te vernietigen die als onderdrukkend worden beschouwd. De mechanismen van de rechtsstaat die het systeem in staat stellen problemen op te lossen door middel van vreedzame en wettelijke processen, vallen uit elkaar. Als gevolg daarvan worden de zaken gewelddadig en onstabiel binnen de totalitaire 'liberale' regimes. Kortom, de sociologische omstandigheden in het Collectieve Westen laten dus niet langer toe dat het democratische systeem nog functioneert.
De Duitse versie van het wereldrijk werd reeds eerder onomkeerbaar van de agenda gehaald. Het communistische project van het 'Einde van de Geschiedenis' werd ook opgegeven. Alleen Kojève en Fukuyama, die vertrouwen op dezelfde bronnen, blijven nog over. De New World Order is fundamenteel een strijd om de betekenis van het 'Einde van de Geschiedenis'. Het wordt echter stilaan tijd om de pagina van uitsluitend materialistische en economische interpretaties om te draaien. Het materialisme ontkent niet alleen het bestaan van een onsterfelijke ziel, maar ook het bestaan van God. Een dergelijke denkwijze is niet alleen vulgair, maar ze is ook verkeerd.
Van de Christelijke Eindtijd-eschatologie - die aan de basis lag van een bloeiend Europa - zijn we via de fascistisch-socialistisch-communistische doctrines van Hegel, Marx, Kojève en Fukuyama beland in een wereldwijde dictatuur, die de Westerse, koloniale machten vandaag hebben herverpakt onder hun merknaam 'liberaal wereldglobalisme'. Oekraïne zélf was voorbestemd om het eerste toneel te worden van een fundamentele, metafysische strijd.
Het is voor Christenen van vitaal belang om de woorden van de Heilige Johannes uit het boek Openbaringen te onthouden, aangezien deze betrekking hebben op de huidige 'Strijd om het Einde van de Geschiedenis'. Zolang er tranen en slaven op aarde zijn, zal Christus terugkeren. Hij zal altijd terugkeren en Hij zal opnieuw de volledige vrijheid aan Zijn Kerk geven. Hij zal triomfantelijk terugkeren net op het ogenblik wanneer het lijkt alsof de mensen definitief van God zijn weggerukt. Net op dat ogenblik zal het volk wakker worden als één sterke man en zullen zij begrijpen, dat alléén Christus hun leven en hun geluk is. Het is onmogelijk om te midden van leugens en haat te leven, en Jezus bereidt daarom een grote verandering voor. Het is bijna zover. Alles wordt aangekondigd. De uiteindelijke overwinning zal altijd aan God toebehoren en de triomf van God — als de Verlosser en Vader die Hij is — zal een groot moment van universele barmhartigheid zijn.
