Over de ongrondwettelijkheid van de corona-maatregelen

Wordt corona het einde van de rechtsstaat?

Viel u ook van uw stoel toen u het hoorde, beste lezer? In België wordt om gezondheidsredenen iets ingevoerd dat het land nooit gekend heeft tenzij onder Duitse bezetting, en dan nog niet eens zo verregaand als nu: een avondklok. Weliswaar voorlopig slechts op het niveau van een provincie, maar het precedent is gesteld. Eerder symbolisch dan zinvol, werd eerder al gesteld.

Door:

Jan De Groote is onderzoeksassistent en doctorandus Strafrecht aan de Vrije Universiteit Brussel. Dr. Karin Verelst is master in de moleculaire biologie en doctor in de wetenschapsfilosofie aan de VUB.


Indien u níét van uw stoel bent gevallen, dan is dat een slecht teken. Dit zou echt wel iedere rechtgeaarde democraat te denken moeten geven. Het coronabeleid van de verschillende regeringen en overheden in dit land ontspoort qua (grond)wettelijkheid helemaal. We waarschuwden reeds voor dit mogelijke gevaar in eerdere opiniestukken, maar klaarblijkelijk werd dit, de weerklank ten spijt, in de wind geslagen.

Er bestaat een duidelijke hiërarchie van rechtsnormen in dit land. De belangrijkste norm is de grondwet. Daarin worden de fundamentele rechten en plichten van de burgers vastgelegd én de manieren waarop er vanuit democratisch oogpunt aan wetgevend werk kan worden gedaan. Wie de grondwet aan zijn laars lapt, lapt de rechtsstaat aan zijn laars en dus ook onze democratie. Wij zijn niet de enigen die dit zeggen. Met juridisch-politieke uitwassen als een avondklok of een verplichte quarantaine is de grens echt overschreden. Los erover zelfs.

Omdat de grondwet de hoogste norm is, moet elk ministerieel besluit (MB) of provinciaal besluit dus altijd en in alle opzichten voldoen aan alle bepalingen van de grondwet. In geen enkele democratie kan een overheid maatregelen nemen die deze basisregel niet respecteren, wil ze de democratie zelf vrijwaren en niet de deur wagenwijd openzetten naar willekeur en autoritarisme.

Na het eerder klungelige optreden van de minister van Binnenlandse Zaken, waren we met de invoering van de verplichte quarantaine getuige van het schouwspel van minister-president Jambon, die naar bevoegdheden grabbelde die hem niet toekomen. Door de stap die nu wordt gezet, met de twee nieuwe maatregelen van de avondklok en de verplichte quarantaine, dreigen we definitief komaf te maken met onze rechtsstaat. We roepen het beleid dan ook op om snel bij te sturen, om een totale afglijding in een (grond)wettelijke chaos te vermijden. Bij gebrek aan bijsturing lijken juridische stappen en andere vormen van protest zeker aangewezen, zelfs noodzakelijk.

Een "avondklok" is in België per definitie ongrondwettelijk. Ook de Wet op de Civiele Veiligheid, die de basis van het corona-MB is, verandert daar niets aan. Deze wet staat enkel toe in een precies afgebakend gebied en in een zeer beperkte tijdspanne de mobiliteit van de mensen te beperken. Deze wet inroepen voor een federaal samenscholingsverbod (de "lockdown") was al een (enigszins begrijpelijke) stretch van jewelste. Waar een samenscholings­verbod het gebruik van de publieke ruimte beperkt, verbiedt een avondklok het gebruik van de publieke ruimte in het geheel. Het is het verschil tussen vrijheidsbeperking en vrijheidsberoving.

Nochtans is dit niet nodig. Het Antwerpse provinciebesluit zegt zelf dat het de bedoeling van de avondklok is om samenscholingen te verhinderen. Even verder zegt dit besluit dat er bovenop de avondklok een samenscholings­verbod is. Wij zien dan ook niet in wat de toegevoegde waarde van een avondklok is, indien het samenscholingsverbod strikt wordt gehandhaafd. De avondklok is om die reden alleen een buitenproportionele, onnodige en zelfs groteske maatregel, waarvan bovendien ook de bijkomende medische doeltreffendheid onduidelijk is.

Eigenlijk komt de avondklok neer op een huisarrest. Een preventieve gevangenzetting tussen bepaalde uren, zonder dat enig misdrijf werd gepleegd. Zelfs een onderzoeks­rechter moet aanwijzingen van een gepleegd misdrijf hebben, wil hij iemand in voorlopige hechtenis plaatsen. De gouverneur blijkbaar niet. Mevrouw Berx meent mensen te kunnen beboeten en zelfs gevangenisstraffen te kunnen opleggen, indien ze de opgelegde preventieve gevangenzetting niet naleven. Zelfs als dat is om alleen met de hond te gaan wandelen in bijvoorbeeld Poederlee.

Het is inderdaad tekenend dat de enige andere avondklok die België heeft gekend die van de Duitse bezetter was, en zelfs die avondklok ging maar in na middernacht. De Duitse bezetter voelde zich natuurlijk ook niet gebonden door de Belgische grondwet, omdat hij eigenmachtig de democratische Belgische rechtsorde had opgeheven. Uiteindelijk komt het hierop neer: door de avondklok in te voeren heeft men in Antwerpen een lokale noodtoestand uitgeroepen, wat de  grondwet uitdrukkelijk verbiedt (art. 187).

Dit betekent niet dat een krachtdadig optreden van overheidswege totaal onmogelijk is. Er zijn voldoende wettelijke bepalingen om te handelen in tijden van crisis en een correct maar strikt afgedwongen samenscholingsverbod volstaat om hetzelfde doel te bereiken. Ook een tijdelijk vervroegd sluitingsuur voor de cafés is grondwettelijk te verantwoorden.

Een andere parel aan de kroon van het recente coronabeleid is de zogenoemde "verplichte quarantaine", die geldt voor mensen die terugkomen van een reis in risicogebied. Laat het ook hier weer duidelijk zijn dat wij niet alle maatregelen in deze context afkeuren. Een efficiënt testbeleid en een van overheidswege financieel en praktisch ondersteunde, vrijwillige zelfquarantaine behoren hier tot de mogelijkheden. Waar wij wel stellig bezwaar tegen aantekenen, is de huidige verplichte quarantaine, die met zowat alle grondrechten en basisprincipes van de rechtsstaat de vloer aanveegt.

Een voorloper van deze maatregel bestond al in het decreet van 21 november 2003 betreffende het preventieve gezondheidsbeleid. Dat kon tot op vandaag blijkbaar onder de radar blijven. Dit decreet is de basis voor de bevoegdheids­claim van minister-president Jambon waarvan hoger sprake, die een eenduidige maatregel afgekondigd door de Nationale Veiligheidsraad blokkeerde. Dit leidde ertoe dat men een juridische koterij moest opzetten via een obscuur orgaan, het Overlegcomité tussen gewesten, gemeenschappen en de federale overheid, om toch tot een enigzins geharmoniseerd quarantainebeleid over het hele Belgische grondgebied te komen. Nochtans werd reeds bij eerdere aangelegenheden de intransparante machtconcentratie in handen van dit orgaan als "oligarchisch of executief federalisme" gebrandmerkt door onder anderen emeritusprofessor Alen, Nederlandstalig voorzitter van het Grondwettelijk Hof.

In de quarantainemaatregel wordt bepaald dat een ambtenaar iemand die een risico vormt op besmettingsgevaar kan laten opsluiten (verplichte quarantaine). Dat kan in een ziekenhuis of “een andere daartoe geschikte plaats” en dit zolang dat risico bestaat. Het enige wat die persoon kan doen, is in beroep gaan bij de uitvoerende overheid zelf, die binnen de 10 dagen een beslissing moeten nemen. Dergelijke handelswijze is, zelfs indien goedbedoeld, flagrant in strijd met de grondwet, die immers bepaalt dat niemand langer dan 48 uur van zijn vrijheid beroofd kan worden zonder dat hij voor een rechter verschijnt. De 10 dagen in dit decreet staan daarmee in schril contrast.

Hoe men vanuit quarantaine beroep moet indienen, is overigens onduidelijk. Zelfs het feit dat beroep kan worden ingediend, moet slechts mondeling worden medegedeeld. Bijstand van een advocaat is nergens gegarandeerd. Men kan dus zonder meer gedurende tien dagen volledig van de radar verdwijnen, louter op grond van een vermoed risico op besmettingsgevaar — probeer u eens in te beelden waar dat in een veralgemeende paniektoestand toe zou kunnen leiden. Dit zijn procedures een bananenrepubliek waardig, niet een beschaafde rechtsstaat.

De Raad van State merkte in 2003 tevens op dat Vlaanderen weliswaar bevoegd werd voor preventief gezondheidsbeleid, maar niet voor zaken die de “profylaxie” aangaan. Profylaxie duidt op de preventie van besmettingen, waar epidemieën en pandemieën onder vallen. Volgens de Raad van State mag Vlaanderen zich bijvoorbeeld niet bemoeien met verplichte vaccinaties. Er valt moeilijk in te zien hoe Vlaanderen dan wel bevoegd zou zijn voor verplichte quarantaine, eventueel met het oog op potentieel verplichte behandeling, zoals een vaccinatie.

Daarbij verwachten wij wel dat onze beleidsmakers onverkort de grondwet en de basisprincipes van onze democratische rechtsstaat respecteren. De wetgever maakt de wet. De uitvoerende macht voert ze uit. De rechter controleert. Het is niet moeilijker dan dat. Daarvoor moeten we echt niet kiezen tussen onze gezondheid en onze grondrechten. Dat is een valse tegenstelling. De twee zijn perfect met elkaar verenigbaar, en deze verenigbaarheid is juist wat de burger verlangt, zodat hij of zij de besluiten van de verantwoordelijke overheden met vertrouwen tegemoet kan zien. Mogen we nog durven vragen dat onze beleidsmakers de democratische spelregels respecteren in plaats van in paniek uit het raam te klauteren om op vakantie te kunnen gaan?

Bron: vrtNWS

Link:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/07/30/corona-het-einde-van-de-rechtsstaat/

De ondraaglijke lichtheid van het coronabeleid

De overheid gaat haar boekje te buiten door een algemene mondmaskerplicht, een avondklok in de provincie Antwerpen en een algemene registratie van gegevens van reizigers op te leggen om het coronavirus te bestrijden. Dat zeggen Raf Geenens, Stefan Rummens en Stefan Sottiaux in deze opinie.

Door:

Raf Geenens is een ethicus, Stefan Rummens is een politiek filosoof en Stefan Sottiaux is een grondwetspecialist. Alle drie zijn ze verbonden aan de KU Leuven.


Vergeet de tegenstelling tussen links en rechts, of tussen voor- en tegenstanders van de open samenleving. De nieuwe maatschappelijke tegenstelling is de coronabreuklijn. Enerzijds zijn er burgers die de regels helemaal terecht vinden en ze om die reden nauwgezet volgen. Mensen in deze groep kunnen, wanneer ze daarom gevraagd worden, exact opsommen wie de leden van hun "bubbel" zijn. Anderzijds is er een groeiende groep burgers die de bonte stoet van maatregelen met verwondering of zelfs scepsis bekijkt. Mensen in deze groep zijn intussen banger voor de maatschappelijke en economische kosten van die maatregelen dan voor het virus zelf.

In de recente stortvloed aan lokale, provinciale en nationale beslissingen zit heel wat dat niet aan die voorwaarden van goed beleid voldoet. Het meest markante voorbeeld is de veralgemeende mondmaskerplicht. Op drukke plaatsen zijn er goede redenen om mondmaskers te dragen, op andere plaatsen zijn ze echter volstrekt nutteloos. De maatregel zoals die vandaag geldt in de provincie Antwerpen, aan de kust en in heel wat andere gemeenten is dus duidelijk disproportioneel.

Met het "handhavingsargument" maken de besturen er zich al te gemakkelijk vanaf. Wanneer de overheid onze fundamentele rechten inperkt, moet ze dat doen op een manier die voor onze vrijheid het minst belastend is, zelfs al vergt dat een bestuurlijke inspanning. In bepaalde drukke zones kan extra signalisatie worden aangebracht en streng worden gehandhaafd door de politie, maar op andere plekken moeten we durven te vertrouwen op het inschattingsvermogen en de verantwoordelijkheidszin van de burger.

Bovendien mist die nieuwe mondmaskerplicht een wettelijke basis. De grondwet schrijft voor dat regels die diep in onze levenssfeer binnendringen, door het parlement in een wet moeten worden gegoten. Dat is hier niet gebeurd. Nochtans is het verplichten van gezichtsbedekkende kledij, die bovendien het ademen minder aangenaam maakt, een aantasting van onze persoonlijke autonomie en lichamelijke integriteit.

Een veralgemeende mondmaskerplicht vormt ook een ernstige bedreiging voor de normale omgang tussen mensen. Naar aanleiding van het boerkaverbod heeft zowel het Grondwettelijk Hof als het Europees Hof voor de Rechten van de Mens bevestigd dat de wederzijdse herkenning van individuen via het gelaat essentieel is voor het publieke leven in een democratische gemeenschap.

Dat geldt ook hier. We zijn sociale wezens en het is door te communiceren met onbedekt gezicht en via leesbare gelaatsuitdrukkingen dat we een sociale wereld tot stand brengen. Een anonieme ruimte van klinische maskers, waarin zelfs een glimlach onmogelijk is geworden, werkt dehumaniserend. De mondmaskerplicht kan daarom niet, zoals nu op vele plaatsen gebeurt, zonder dwingende noodzaak in de hele publieke ruimte worden opgelegd.

Ook bij de invoering van de avondklok kunnen vragen worden gesteld. In de politieverordening van Antwerps gouverneur Cathy Berx wordt die avondklok gerechtvaardigd met het argument dat "avondlijke feesten" en "sociale festiviteiten" het virus helpen te verspreiden. Die festiviteiten zijn echter al verboden door het federale samenscholingsverbod en de inperking van de sociale bubbels. In principe voegt de avondklok dus niets toe aan de strijd tegen het virus; ze kan hoogstens de handhaving van de andere maatregelen vergemakkelijken. Maar waarom zouden de normale handhavingsinstrumenten niet volstaan? Zeker in een landelijke gemeente lijkt deze maatregel disproportioneel.

Zelfs in tijden van corona moet het mogelijk zijn om in sterkere mate te voldoen aan het cruciale kenmerk van een rechtsstaat: regels moeten stabiel en kenbaar zijn zodat mensen hun plannen en gedrag erop kunnen afstemmen. Of nog, zie de registratie van de reisgegevens. De overheid is hier op korte termijn een ongeziene gegevensbank aan het uitbouwen met de whereabouts van haar onderdanen. Willen we dat echt?

Indien alsmaar meer burgers zich niet herkennen in die verreikende beslissingen, is dat ook omdat de verhouding tussen politici en wetenschappers in België is scheefgegroeid. Virologen, epidemiologen en biostatistici domineren het publieke debat. Vaak zijn zij het die nieuwe maatregelen als eerste toelichten. Als ze het niet eens zijn met genomen beslissingen, dan vinden ze in de media een breed forum om op assertieve wijze de politici op hun plaats te zetten.

De vertegenwoordigers van de burgers voelen zich daardoor onder druk gezet en lijken soms in een opbod aan straffe maatregelen te belanden. De media gaan daarbij zeker niet vrijuit. Vaak lijken ze er eenzijdig op gericht om een angstklimaat te creëren. Voor een zakelijke afweging van kosten en risico’s of voor nuchtere vragen over de legitimiteit en de proportionaliteit van de diverse maatregelen, is er maar zelden ruimte.

Bron: vrtNWS

Link:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/08/01/opinie-geenens-rummens-sottiaux/