De VRT blijft tendentieuze, cultuur-marxistische propaganda verspreiden: “Waarom veroordeelde Paus Pius XII de Holocaust niet?”

Vandaag trekt de vrtNWS alle registers open om Paus Pius XII, de Katholieke Kerk en de Katholieken te demoniseren. De VRT weet namelijk, dat vanaf vandaag in het Vaticaan de zogenaamde ‘geheime archieven’ worden opengesteld van de ‘omstreden’ Paus Pius XII. Volgens de vrtNWS wordt hem ‘verweten’ dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog geen stelling heeft ingenomen tegen het naziregime. Zo’n 200 wetenschappers krijgen inzage in de 16 miljoen documenten.

Meteen moeten we opmerken, dat er niets bijzonders is aan deze zogenaamde ‘geheime archieven’ aangezien elke staat pas na tientallen jaren de archieven openstelt. Archieven moeten eerst en vooral gecatalogeerd en geordend worden, zodanig dat ze raadpleegbaar zijn en niet door malafide onderzoekers kunnen worden ontvreemd. Dat Paus Pius XII “tijdens de Tweede Wereldoorlog geen stelling zou hebben ingenomen tegen het naziregime” is een flagrante leugen van de VRT. Of men in de ‘geheime archieven’ nu het antwoord zal vinden op de vraag waarom Paus Pius XII “de Holocaust niet heeft veroordeeld”, is weinig waarschijnlijk.

Wie domme vragen stelt, kan zich aan domme antwoorden verwachten. Zo ook de VRT. In het artikeltje van de VRT merkt Jan De Volder op: “Sinds de jaren 1960, dus pas na zijn dood, wordt de houding van Pius XII tijdens de Tweede Wereldoorlog sterk in vraag gesteld. Heeft hij genoeg gedaan voor de Joden? Er zijn een aantal mensen die hem verwijten dat hij te weinig gedaan heeft en er zijn anderen die hem verdedigen. Daarover woedt een heuse Historikerstreit, een discussie onder geschiedkundigen, maar waar ook veel niet-historici zich in mengen”.

Met die Historikerstreit valt het nog wel mee. Elke serieuze onderzoeker wéét intussen hoe vork aan de steel zit. Maar, ideologisch, bevooroordeelde onderzoekers proberen natuurlijk van alles om Paus Pius XII – de laatste écht Katholieke Paus – zwart te maken. Toch merkt Jan De Volder terecht op, dat Paus Pius XII pas na zijn dood, “sinds de jaren 1960”, sterk in vraag werd gesteld.

Dat de jaren ’60 van de vorige eeuw sowieso een moeilijke tijd was voor de Katholieke Kerk staat buiten kijf. Niet alleen werd de Kerk van buitenaf aangevallen, maar vooral ook van binnenuit ondermijnd. Alle (valse) argumenten waren goed om de Kerk te verzwakken. Waar de Franse Revolutie met de wapens niet in is geslaagd, is de vrijmetselarij in de jaren ’60 van de vorige eeuw wél gelukt, door middel van leugens, bedrog en indoctrinatie. Denken wij bijvoorbeeld maar eens aan de catastrofe van het Tweede Vaticaans Concilie.

We moeten ons echter eerst en vooral afvragen of Paus Pius XII dé Holocaust überhaupt wel kon veroordelen? Bij het schrijven van haar tendentieuze, linkse artikeltjes zou de VRT wel eens wat meer zorgvuldigheid aan de dag mogen leggen, want wat bedoelen ze met dé Holocaust. Alles hangt af van de definitie én de tijdsgeest. Hier is de VRT natuurlijk al ziende blind.

Het woord ‘holocaust’ betekent ‘brandoffer’ en is afgeleid van het Oudgriekse woord ὁλόκαυστον (holokauston), wat letterlijk ‘geheel verbrand’ betekent. Dit was in de Oudheid een aanduiding voor een brandoffer aan een godheid. Het woord ‘holocaust’ bestond in die betekenis ook in het Middelnederlands in de 14de eeuw, maar is daarna in onbruik geraakt. In de 19de eeuw zien we dan een betekenisverschuiving plaatsgrijpen.

Volgens het Oxford English Dictionary stamt de oudste bekende Engelse vermelding van het woord ‘holocaust’ in de zin van een ‘massamoord’ uit 1833, toen de Schotse journalist Leitch Ritchie in een beschrijving van de oorlogen van de Franse middeleeuwse koning Lodewijk VII vertelde dat hij “eens een holocaust maakte van dertienhonderd mensen in een kerk”, een massamoord met vuur op de inwoners van Vitry-le-François in 1142. De Schotse journalist Leitch Ritchie meende Lodewijk VII te moeten denigreren en de recuperatie van de term ‘holocaust’ door Leitch Ritchie moet dan ook als Britse, anti-Franse propaganda worden gezien.

In de vroege 20ste eeuw, voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, gebruikten Winston Churchill en andere contemporaine schrijvers het woord ‘holocaust’ om te verwijzen naar de Armeense genocide tijdens de Eerste Wereldoorlog. Er wordt bijvoorbeeld verwezen naar de Armeense genocide in de titel van het gedicht The Holocaust (gepubliceerd in 1922) en het boek The Smyrna Holocaust (1923) dat gaat over het verbranden van en de massamoorden op de Armenen. En voor de duidelijkheid, Sinterklaas was inderdaad géén Turk!

De eerste keer dat het woord ‘holocaust’ in het Engels werd toegepast op de genocide door de nazi’s was in 1942, maar pas in de jaren ‘50 van de 20ste eeuw hebben historici de geschiedkundige term ‘de Holocaust’ (met bepaald lidwoord en hoofdletter) ingevoerd. Algemeen wordt aangenomen, dat door de Amerikaanse televisieserie Holocaust (geschreven door de Joods-Amerikaanse auteur Gerald Green en bekroond met 2 Golden Globes en 8 Emmy Awards), voor het eerst uitgezonden in de VS van 16 tot 19 april 1978 en later ook in tal van Europese landen, de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan het populariseren van de term in deze betekenis in de meeste talen, waaronder het Nederlands.

Terecht kan men dan ook stellen, dat 1978 het jaar is waarin de wereld de ‘Holocaust’ ontdekte. Ook in België en Nederland werd de miniserie eind 1978 uitgezonden en massaal bekeken. De reeks had een enorme impact op de publieke opinie. Tot dan was er maar weinig belangstelling geweest voor dé Holocaust, zoals blijkt uit Van Dales Groot Woordenboek der Nederlandse Taal, tiende druk, dat onder het lemma ‘holocaust’ in 1976 nog enkel de betekenis van ‘brandoffer’ vermeldt.

Conclusie: Paus Pius XII kon dé Holocaust dus niet veroordelen, omdat de term destijds niet werd gebruikt zoals tegenwoordig.

De jaren ’60 van de vorige eeuw waren ook de tijd van de grote lastercampagnes die werden opgezet tégen Paus Pius XII. In 1963 kreeg de communistisch gezinde Rolf Hochhuth plotseling internationale bekendheid door Der Stellvertreter, een politiek toneelstuk dat gericht was tégen de persoon van Paus Pius XII en met name tegen diens vermeende beleid ten tijde van de jodenvervolgingen door de nationaal-socialisten. Het stuk veroorzaakte hevige reacties en had een stroom van publicaties tot gevolg. De titel Der Stellvertreter verwijst naar de Paus Pius XII, de plaatsbekleder van Christus op aarde.

Het historisch omstreden en atheïstisch geïnspireerde toneelstuk Der Stellvertreter werd opgevoerd in verschillende Europese hoofdsteden waar in de jaren '60 van de twintigste eeuw het communistische gedachtegoed wel werd gesmaakt. Maar, Der Stellvertreter mocht niet opgevoerd worden in Israël, omdat de joden niet accepteerden dat ‘hun Paus’, die de nazi’s hadden uitgescholden als Papst der Juden, beledigd werd.

Talrijke joodse verenigingen hadden jegens Pius XII immers hun grote dankbaarheid uitgesproken voor het redden van naar schatting 600.000, sommigen menen zelfs 860.000, joodse levens. Inderdaad, Paus Pius XII heeft met zijn daden méér joden gered dan alle andere contemporaine machthebbers en politici samen.