"Je moet de mensen in de ogen kijken en je kan ze niet helpen. Er zijn mensen die eerst tegen je praten, de volgende dag zijn ze geïntubeerd, en nog een dag later zijn ze dood."
RTBF/Canvas/De Afspraak - 10-11-2020
Artsen kunnen de pijn en de angst die patiënten voelen met medicatie bestrijden, en het gevoel van benauwdheid zoveel mogelijk wegnemen. De corona-behandeling lijkt op die bij patiënten die overlijden aan een longontsteking door griep. Patiënten worden in de laatste fase in een kunstmatige 'coma' gelegd. Anoniem getuigenis: "Voor veel mensen is het idee om te stikken een nachtmerrie. Wij zetten alles op alles om ervoor te zorgen dat een patiënt dat niet [BEWUST] hoeft mee te maken."
Op zich is het schokkend, dat vandaag in de Belgische ziekenhuizen 881 patiënten op een mensonterende wijze geïntubeerd worden en in een kunstmatige 'coma' liggen.
Intubering is gewoon een vorm van 'euthanasie' zonder toestemming!
Het is moord!
5 opmerkingen:
Bij ernstig zieke patiënten daalt de zuurstofsaturatie in het bloed door de longontsteking. Bij een te lage zuurstofsaturatie treedt overal in het lichaam orgaanschade op, die uiteindelijk tot de dood leidt. Daarom wordt de saturatie continu gemeten. Wanneer ze alarmerend laag wordt, wordt de patiënt overgebracht naar Medium High Care, waar zuurstof onder hoog debiet toegediend wordt, naast intraveneuze ondersteuning van de organen die in zuurstofgebrek verkeren. De patiënt ademt dan zelf. Wanneer ondanks deze ondersteuning en aangepaste verpleegkundige zorg de zuurstofsaturatie toch te laag blijft en tekenen van orgaanschade merkbaar worden in de biochemie van het bloed, wordt de patiënt geïntubeerd en kunstmatig beademd. De bedoeling hiervan is de ventilatie door het longweefsel te optimaliseren omdat de zuurstofopname te beperkt geworden is om te kunnen overleven. Dat komt door de ontsteking van het longweefsel, maar ook door de uitputting van de patiënt die niet langer zelfstandig voldoende goed kan ademen. Op dit ogenblik overlijdt ongeveer 25 % van die patiënten, ze zijn meestal ouder en hebben verschillende andere aandoeningen die hun overlevingskans mee ondermijnen. 75 % van de beademde patiënten kan uiteindelijk het ziekenhuis verlaten, al dan niet met een langere periode van revalidatie voor de boeg.
Dat intubatie een vorm van euthanasie is, is niet waar.
Dat Wim de eeuwige optimist is, weten we al langer. Onder ideale omstandigheden is uw 25% aannemelijk. Maar, in corona-tijden is dat niet realistisch.
Een intubatie veroorzaakt steeds iatrogene letsels en verhoogt de kans op tracheobronchitis of een pneumonie.
Een patiënt wordt opgenomen met een ernstige longontsteking. Door de longontsteking lukt het niet meer goed om zelfstandig te ademen en is opname op de IC noodzakelijk. Om te kunnen beademen moet een beademingsbuis of beademingstube in de luchtpijp worden geplaatst (dit heet ook wel intubatie) en voor het plaatsen van de beademingsbuis is het nodig dat de patiënt onder narcose wordt gebracht. Hierna is het nog enige tijd nodig om rustgevende middelen en pijnbestrijding toe te dienen.
Door de combinatie van de longontsteking en de toediening van rustgevende middelen heeft de patiënt een verlaagde bloeddruk, waarvoor soms bloeddruk verhogende medicijnen nodig zijn. Deze mogen alleen worden toegediend via een infuus in een grote ader (ook wel centrale lijn genoemd). Dit infuus wordt alleen door een arts ingebracht onder steriele omstandigheden. Om de bloeddruk goed te kunnen volgen wordt ook een katheter in een slagader geplaatst. Uit deze arterie- (slagader-)lijn kan regelmatig bloed worden afgenomen om te beoordelen of de beademing moet worden bijgesteld.
Naast bloed is het vaak ook nodig om ander materiaal te onderzoeken. Bijvoorbeeld slijm uit de longen (sputum) dat op kweek wordt gezet of vocht rondom de longen dat ook geïnfecteerd kan zijn. Tegen de longontsteking wordt antibiotica toegediend en er worden af en toe röntgenfoto’s gemaakt. Verder is het zo dat patiënten met een beademingsbuis of beademingstube niet zelfstandig kunnen eten en om die reden een maagsonde krijgen voor kunstmatige voeding. Daarnaast hebben vrijwel alle beademde patiënten een blaaskatheter.
U ziet dat er veel komt kijken bij een behandeling op de IC. Bij een IC-patiënt kan de ene behandeling (beademing) een groot aantal andere (be)handelingen met zich meebrengen. Zo moet een patiënt allerlei infusen, lijnen en een beademingsbuis of beademingstube krijgen om de behandeling veilig te kunnen toepassen. Daarnaast is er frequent onderzoek nodig (bloedonderzoek, foto’s van hart en longen, kweken) en worden allerlei medicijnen toegediend. Het één wel doen en het andere laten is maar beperkt mogelijk.
Dat intubatie géén euthanasie is, spreekt voor zich, maar in de praktijk en vooral in corona-tijden komt het op hetzelfde neer.
"In our study we present a grim picture for patients who receive mechanical ventilation in medical wards. Total in-hospital mortality exceeded 80%, while 90-day mortality was somewhat higher, reaching 85%."
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7263577/
@wim brabbelt hier weer totale kletskoek.
Het zuurstofgehalte in de bloedbaan is primordiaal afhankelijk van de transportmogelijkheid van zuurstof over de alveolaire membranen in de longen en van de transportmogelijkheid via de bloedbaan.
"De longontsteking" heeft daar niet veel mee te maken (bij lobairpneumonie is typisch maar één lob betroffen); en de rest van @Wims schtijfsel is pathophysiologische flauwe kul.
SARSCoV2 kan bij bepaalde personen een zware systemische ontsteking veroorzaken met zeer snel verloop: gekenmerkt in de longen door oedeem van het interstitieel bindweefsel tussen de longblassjes en rond de haarvaten in de longen, met bloedingen en extravasaten in het interstitium en oedeem in de longblaasjes met uitkleding mt hyaline membranen.
Kort gezegd: de filter verstopt helemaal.
Er komt geen zuurstof meer in het lichaam, koolzuur gaat er slecht uit, de bloeddruk in de kleine bloedsomloop stijgt geweldig aan en de pulmonaire circulatie zakt ineen.
Het toedienen van zuurstof brengt niets, de beademing met hogere drukken laat de alveolair-pulmonale bloedsomloop nog sneller tesamenbreken.
Dat is alles reeds zeer lang bekend.
De westerse regeringen verboden zeer lang obducties (waarom wel?).
Het waren dappere pathologen in Duitsland en Zwitserland die tegen intimidatie en oppressie van de overheid in toch lijkschouwingen deden en het hele complex opklaarden.
In de échte palliatieve geneeskunde is dat reeds zeer lang goed bekend: invasieve maatregelen zijn totaal uit den boze: zonder enig nut en integendeel, met een versterking van het lijden en een verkorting van het leven.
Het belangrijkste is het lenen van de angst, door een goede vakkundige medische en verpleegkundige aanpak, door nabijheid, door empathie, in een goed-warme kamer, zonder stress en bvb. met lichte angstdemping met promethazin.
Totaal overgeêmotioneerd gedrag van de patiênt en nog veel meer van de pleegdiensten moet direct onderdrukt worden.
De massieve beademing en intubatie brengt bij covid de veruit meeste mensen om (sterftecijfer: tot 95% der beademden).
En nu de klap op de vuurpijl: zoals reeds sedert tientallen jaren van corona bij katten en vleermuizen bekend- en nu door de ervaringen na 13 maand SARSCoV2 onderlegd: de "revalidatie" is een schijnrevalidatie: wie ooit zwaar door een coronavirus getroffen werd en het overleefde, laboreert nog zeer lang daaraan (blijvende schade aan de organen) en is zeer sterk gepredisponeerd om enige jaren later dan toch daaraan te sterven.
De ontroerende getuigenis van de verpleegster uit La Louvière is tegelijkertijd het glasklaar en vernietigende bewijs voor het niet-bestaan van een degelijke palliatieve geneeskunde.
Sedert tientallen jaren weet men reeds dat de geneeskunde en zeker de allerlaatste technische medische snufjes niet alles kunnen- en tamelijk snel ook aan hun grenzen stoten.
En de mens leeft niet eeuwig- integendeel: het enige zekere in een mensenleven is de dood.
De quasi-totale verdamping van het katholiek geloof met de infantilisering en imbecilisering door de bastaardkerk, de brede verdomming van de bevolking door een kaduuk onderwijs en quasi-monopool van de zotte gazetten en de nog zottere televisie, de hoogvaardigheid en hoogmoed van de medische technokraten en de blinde woede en actionisme van de "euthanaseurs" hebben ervoor gezorgd, dat een echte palliatieve geneeskunde een buitenlands woord is.
Waarom plots iedereen met ademnood beademd werd (primair een behandelingsmethode voor de noodvalgeneeskunde en bijzonder in de chirurgie), is een blijvend raadsel- ook in Noorditaliê.
In heel westeuropa werden massal beademingsapparaten ingezet zonder indicatie en zelfs met nadelig effect: een massahydr sterie bij politici en artsen.
Eerst toen in Noorditaliê burgers met gezond mensenverstand in halve commandooperaties hun oude bejaarde oma's uit de ziekenhuizen vlak vóór de intubatie ontvoerden en thuis in het geheim weer met kippesoep opfleurden, en de sterftecijfers thuis véél beter waren dan in het ziekenhuis mét beademing, begon men om te denken.
De inzet van het russisch leger bij Bergamo toonde dit ten volle aan.
Veel frisse lucht, de inzet van ventilatoren, stressvermijding, rustige en kalme en vastberaden omgang, inzet van promethazin, zeer sterke terughouding met fentanylplakostertjes, veel fruit en groente, liefdevolle nabijheid van familie, een grondige decontaminering: dat is hét succesrecept.
Dat is nu juist het tegendeel van de belgische krotterij op dat gebied.
Er spreekt zeer veel voor dat SARSCoV2 een biologisch wapen is; het toont ook veel gelijkaardigheid met een chemisch wapen.
Uiterst belangrijk bij de bestrijding is een dappere leiding in de eerste lijn: het personeel mag niet alleen gelaten worden.
De leiding moet helemaal vooraan staan, ervoor zorgen dat hulp en ondersteuning van buitenuit in rijkelijke mate vloeien en desnoods uiteindelijk helemaal alleen vooraan staan.
Teamwork en leiding van helemaal vooraan.
Sophie Wilmès, Maggie DeBlock, Alexander DeCroo en alle andere politiekasters: dat is nu écht de anti-kwaliteit.
Quos deus perdere vult, prius dementat.
Het fundamenteel probleem liteit bij de covid-historie is dat voor het obergrote deel aangeslagen en reeds zieke en hoogbejaarde personen de facto tot een intensieve behandeling veroordeeld worden, die niet zeer aangewezen is: daarvoor niet ontworpen, de levensduur niet verlengend, de levenskwaliteit niet verbeterend.
Voor het overgrote deel blind actionisme.
Frustratie en willen helpen van de intensieve geneeskundigen.
"Goed gemeend is zeer dikwijls het tegendeel van goed gedaan".
Dat het aarse leven een einde heeft, is klaar; dat de mens, naar het beeld van god geschapen, in de schepping een opgave heeft, als persoon respect verdient en een waaarde heeft, eveneens.
Dat de belgische staat en een groot deel van de bevolking dit aan hun laars lappen, ook.
Intensieve geneeskunde bezit een nut en een waardigheid.
Palliatieve geneeskunde eveneens.
De grote crux bij de covid-historie is, dat zeer veel mensen met zeer veel actionisme en verbruik van ressourcen op intensieve geneeskunde en nspoedgevallen terechtkomen, die veel beter met goede palliatieve geneeskunde behandeld kunnen worden, en met een veel betere mortaliteit en in elk geval meer levenskwaliteit.
Cicely Saunders, van oorsprong een verpleegster, zei ooit: "Het is onze taak en doel, het leven niet méér dagen, dan wel de dagen méér leven te geven".
Bij de beademingscatastrofen met de covid-hecatomben (Belgiê wereldkampioen door Steven van Gucht en Marc Van Ranst) was het dan wel (ik denk hier aan de lieve Giusy uit Noorditaliê)(goede informatie bij de Lega Nord ;-) LOL): "Door goede palliatieve geneeskunde méér leven en méér dagen".
Exoriatur ex ossibus ultor
Een reactie posten