Voorwoord van Joseph Kardinaal Ratzinger bij het boek van Michel Schooyans: "Het Evangelie: Confrontatie met de Wereldwanorde"

Vanaf het prille begin van de Verlichting heeft het geloof in de vooruitgang de Christelijke eschatologie altijd terzijde geschoven en uiteindelijk geheel vervangen. Geluk wordt niet langer verwacht in het hiernamaals, maar eerder in deze wereld. De houding van Albert Camus, die zich resoluut verzet tegen de woorden van Christus: "Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld", en zijn bevestiging dat "mijn koninkrijk van deze wereld is", is kenmerkend voor de gezindheid van de moderne mens. Als in de vorige eeuw het geloof in de vooruitgang nog steeds een generiek optimisme betrof, dat anticipeerde op een geleidelijke verbetering van de toestand van de wereld en een steeds dichterbij komen van een soort paradijs door de triomfantelijke opmars van de wetenschappen, heeft zo'n geloof in onze eeuw een politieke wending genomen.

Enerzijds zijn er systemen van marxistische oriëntatie geweest die het bereiken van de gewenste heerschappij van de mens beloofden door middel van hun ideologisch gedreven politiek; een poging die duidelijk mislukte. Aan de andere kant zijn pogingen gedaan om de toekomst op te bouwen door middel van pogingen die min of meer diep putten uit de bron van de liberale tradities. Onder de titel New World Order krijgen deze inspanningen een configuratie; ze hebben steeds meer betrekking op de VN en haar internationale conferenties, vooral die van Caïro en Peking die op transparante wijze een filosofie van de 'nieuwe mens' en van de 'nieuwe wereld' onthullen, terwijl ze proberen de manieren uit te stippelen om deze te bereiken.

Zo'n filosofie is niet langer utopisch, in de zin van een marxistische droom. Integendeel, het is heel realistisch: het bepaalt de grenzen van het welzijn dat wordt nagestreefd met de beperkte middelen om het te bereiken. Deze filosofie beveelt bijvoorbeeld aan, zonder zichzelf te willen rechtvaardigen, zich geen zorgen te maken over de zorg voor degenen die niet langer productief zijn en geen hoop hebben op een goed leven. Bovendien verwacht het niet langer dat mensen, die gewend zijn aan rijkdom en welzijn, bereid zijn om de nodige offers te brengen, integendeel, het beveelt manieren aan om 'het aantal deelnemers aan de tafel van de mensheid' te verminderen, zodat in ieder geval het zogenaamde geluk, al verworven door sommigen, niet zal worden aangetast. Het typische karakter van deze nieuwe antropologie, die aan de basis ligt van de 'Nieuwe Wereld Orde', komt vooral tot uiting in het beeld van de vrouw, in de ideologie van "Women's empowerment", voorgesteld in Beijing. Het doel is de zelfrealisatie van vrouwen voor wie het gezin en het moederschap de belangrijkste 'obstakels' zijn. Zo moet de vrouw vooral worden bevrijd van wat haar kenmerkt en heel eenvoudig haar specificiteit bepaalt: dit moet verdwijnen voor "Gender, billijkheid en gelijkheid", voor een onduidelijke en uniforme mens, in wiens leven seksualiteit geen andere betekenis had dan als een wellustige drug die op elke denkbare manier kan worden gebruikt.

In de angst voor het moederschap die een groot aantal van onze tijdgenoten in zijn greep hield, is er iets diepers aan de hand. De ander is uiteindelijk altijd een concurrent die een deel van mijn leven wegneemt, een bedreiging voor mijn Ego en mijn vrije ontwikkeling. Tegenwoordig hebben we niet langer een 'filosofie van de liefde', maar alleen een 'filosofie van het egoïsme'. Het idee dat ik mezelf eenvoudig kan veredelen met het geschenk dat ik kan vinden door te beginnen bij de ander en door mijn er-voor-een-ander-zijn - dat alles wordt verworpen als een idealistische illusie. Maar juist daar wordt de mens bedrogen. Als hem wordt afgeraden om lief te hebben, wordt hem in feite aangeraden om geen mens te zijn.

En zo bereiken we, in het stadium van de huidige ontwikkeling van een nieuw beeld van een 'nieuwe wereld', het punt waarop de Christen - niet alleen hij maar vooral hij - verplicht is te protesteren. We moeten Michel Schooyans bedanken dat hij in dit boek een energieke stem heeft gegeven aan het protest dat nodig was. Hij laat ons zien hoe het in veel opzichten zo belangrijke en positieve idee van de 'Rechten van de Mens' dat het moderne tijdperk kenmerkt, vanaf het allereerste begin lijdt onder het feit dat het alleen op de mens is gebaseerd en dus op zijn vermogen en zijn wil om de algemene erkenning van deze rechten uit te voeren. Als vanaf het begin de weerspiegeling van het stralende Christelijke mensbeeld de universaliteit van rechten beschermde, rijzen er nieuwe vragen in de mate dat dit beeld vertroebelt. Hoe zullen de rechten van de minsten worden gerespecteerd en bevorderd als onze opvatting van de mens zo vaak is gebaseerd, zoals onze auteur zegt, "op jaloezie, ongerustheid, angst en zelfs haat"? Hoe kan een ideologie, die sterilisatie, abortus, systematische anticonceptie en zelfs euthanasie aanbeveelt als prijs voor een ongebreideld panseksualisme, mensen tot de vreugde van het leven en de liefde brengen? (Hoofdstuk 6)

Hier zien we duidelijk dat de Christen iets positiefs te bieden heeft in de strijd voor de toekomstige geschiedenis. In feite is het niet voldoende dat hij de eschatologie tegenover de ideologie van 'postmoderne' toekomstconstructies plaatst. Hij moet dit zeker doen en dit resoluut doen. Maar onze stem is de afgelopen decennia wat dat betreft maar al te zwak en timide geworden. In feite is de mens in zijn aardse leven slechts een strohalm zonder betekenis als onze blik wordt afgewend van het eeuwige leven. Hetzelfde geldt voor de geschiedenis als geheel. In die zin heeft verwijzing naar het eeuwige leven, als het correct is gemaakt, nooit het karakter van een vlucht. Het geeft het aardse bestaan ​​gewoon zijn verantwoordelijkheid, zijn grootsheid, zijn waardigheid. Maar juist deze gevolgen voor het intermundane moeten worden gearticuleerd. Het is zeker dat de geschiedenis nooit eenvoudigweg tot zwijgen kan worden gebracht: vrijheid kan en mag niet tot zwijgen worden gereduceerd. Dat is de illusie van de utopisten.

We kunnen de modellen van morgen niet opdringen, die dan de modellen van gisteren zijn. Niettemin moeten we de voorstellen plannen voor een weg naar de toekomst, voorstellen om de nieuwe, historische uitdagingen in het algemeen te overwinnen. Dat doet Michel Schooyans in het tweede en derde deel van zijn boek. Bovenal stelt hij, in tegenstelling tot de nieuwe antropologie, de essentiële kenmerken van het Christelijke mensbeeld voor en past ze vervolgens concreet toe op de grote problemen van de toekomstige wereld (vooral de hoofdstukken 10-12). Zo geeft hij een concrete en politiek realistische en realiseerbare inhoud aan het idee van een 'beschaving van liefde', zo vaak uitgedrukt door Johannes Paulus II.

Het boek van Michel Schooyans gaat zo met levendigheid en grote competentie naar de kern van de grote uitdagingen van ons historische moment. We hopen dat het zal worden gelezen door mensen van verschillende oriëntaties, dat het een levendige discussie zal opwekken en zo zal bijdragen aan de voorbereiding van toekomstige modellen die de grootsheid van de mens waardig zijn, en de waardigheid zal verzekeren van degenen die niet in staat zijn zichzelf te verdedigen.

Joseph Kardinaal Ratzinger
Rome, 25 april 1997