"Er is maar één Paus" bleef Paus Benedictus XVI bijna 10 jaar lang herhalen, zonder ooit uit te leggen wie die ene Paus dan was. Misschien kon hij het niet zeggen omwille van de Sede Impedita / de 'Verhindering van de zetel' in 2013 met als gevolg géén abdicatie, géén sedisvacatie, géén conclaaf en géén nieuwe paus in 2013. Niettemin hebben we een tekst gevonden waarin Paus Benedictus XVI zélf verduidelijkt, dat hij met de Declaratio van 2013 wel degelijk de bedoeling had om "af te treden" door middel van afstand te doen van het "ministerium" (= de praktische uitoefening of de publieke bediening van zijn functie), maar dat hij helemaal géén "afstand deed" van de goddelijk gecreëerde "munus", namelijk van zijn functie zélf. — Woorden zijn belangrijk: "ontslag nemen" is afstand doen van de publieke uitoefening van zijn functie, maar "aftreden" of "abdiceren" - hetgeen hij niet gedaan heeft - is afstand doen van de troon. De drie woorden "ministerium", "munus" en "officium" worden in het Nederlands vertaald door "bediening", "functie", en "ambt".
Zijn dit 'saaie, clericale legalismen' zoals Bergoglio zegt? Neen! Deze polemiek stelt een enorm probleem dat in het publieke debat zorgvuldig wordt vermeden. Want als een levende Paus niet abdiceert door de munus volledig op te geven, kan er géén ander Conclaaf worden bijeengeroepen. Zelfs vanuit theologisch oogpunt leidt de Heilige Geest de verkiezing van de Paus niet in een onwettig Conclaaf. "Paus Franciscus" zou bij niemand een belletje hebben doen rinkelen, en eigenlijk bestaat "Paus Franciscus" ook effectief niet en is hij enkel maar de "bisschop die in het wit is gekleed", zoals het Derde Geheim van Fatima ons leert.
Maar laat me even het gedocumenteerde bewijs aanhalen. In zijn "Ultime conversazioni" of vertaald "Laatste Gesprekken" (Garzanti 2016), het boekinterview door Peter Seewald met Paus Benedictus XVI, vraagt de journalist (blz. 26): "Heeft met U, voor het eerst in de geschiedenis van de Kerk, een Paus in volle en effectieve uitoefening van zijn functies, ontslag genomen uit zijn "ambt"? Was er een innerlijk conflict aangaande die beslissing?"
Paus Benedictus XVI antwoordde: "Zo eenvoudig is dat natuurlijk niet. Duizend jaar lang heeft géén paus zijn ontslag gegeven (Nessun papa si è dimesso per mille anni), en zelfs in het eerste millennium was dit een uitzondering: zo'n beslissing moet dus lang worden overwogen. Voor mij leek het echter zo vanzelfsprekend, dat er geen pijnlijk innerlijk conflict was".
Merkwaardig toch of niet? Dit is eigenlijk een volledig absurde uitspraak als we het woord 'ontslag' begrijpen in de gewone en eenvoudige betekenis van 'abdicatie', want in de laatste duizend jaar (1016-2016) zijn er niet minder dan vier pausen geweest die afstand hebben gedaan van de troon (waaronder de beroemde Celestinus V in 1294) en in het eerste millennium van het pausdom (33-1033) waren er zes anderen. Maar, critici zullen opwerpen, dat Ratzinger de geschiedenis van de Kerk niet zo goed kende...
Toch is zijn uitspraak volkomen logisch als we 'ontslag' begrijpen als afstand doen van het ministerium - zoals Ratzinger deed - en als we 'ontslag' niet begrijpen in de zin van 'abdiceren' (= de munus opgeven). Het onderscheid tussen munus en ministerium werd in 1983 op canoniek niveau geformaliseerd, maar het is volkomen functioneel voor Paus Benedictus XVI om een heel duidelijke boodschap over te brengen. Paus Benedictus heeft het effectief niet over Pausen die 'abdiceerden', maar hij heeft het wél over degenen die net zoals hij het ministerium hebben verlaten, zonder te abdiceren.
In het tweede millennium (na de 'Gregoriaanse' hervorming van 1073) heeft inderdaad geen enkele Paus ooit afstand gedaan alleen van het ministerium, terwijl vier pausen echter wél abdiceerden, en alzo afstand hebben gedaan van de munus én dus ook van het ministerium. Het is allemaal perfect logisch: de ‘uitzondering’ van het eerste millennium waarover Paus Benedictus XVI spreekt, is die van zijn naamgenoot Paus Benedictus VIII – in het leven bekend als Theophylactus van de graven van Tusculum – die, nadat hij in 1012 door anti-paus Gregorius VI was verdreven, gedurende een paar maanden het ministerium - de actieve uitoefening van zijn functie - moest opgeven, maar die de munus van de Paus nooit verloor, zozeer zelfs dat hij vervolgens door de Duitse Keizer Hendrik II op de troon werd hersteld.
Prof. Dr. Francesco Mores, hoogleraar Kerkgeschiedenis aan de Universiteit van Milaan, die over deze historische kwestie werd geraadpleegd, bevestigde dit door te zeggen: "Er is inderdaad een verschil tussen het eerste en het tweede millennium. Het beslissende keerpunt is de 'Gregoriaanse' hervorming van 1073. Hoewel in strijd met de seculiere machten, behielden de Pausen van het tweede millennium altijd minstens een minimum van hun ministerium, dit in tegenstelling met heel weinig gevallen in het eerste millennium: Pontianus, Silvester, maar vooral Benedictus VIII".
Paus Benedictus XVI vertelt ons in het interview met Seewald impliciet, dat hij wel afstand moest doen van het ministerium. Net zoals zijn naamgenoot Benedictus VIII werd ook Ratzinger op één of andere manier verplicht of gedwongen om van het ministerium afstand te doen, maar géén van beide Pausen deed ooit afstand van de munus, ook al dachten de vijanden van Paus Benedictus XVI - de Maffia van Sankt Gallen, de EU en de VS - misschien wel dat hij als Paus definitief am Ende was. Als deze interpretatie niet klopt, hoe zou Paus Benedictus XVI dan kunnen beweren, dat er in het tweede millennium géén enkele Paus ontslag heeft genomen zoals hij, of dat een pauselijk opgeven van het ministerium in het eerste millennium "een uitzondering" was?
We kunnen nog een ander bewijs aanhalen, dat komt uit Peter Seewalds andere boekinterview met Paus Benedictus XVI: Ein Leben. Op pagina 1204 distantieert Paus Benedictus XVI zich merkwaardig genoeg uitdrukkelijk van Paus Celestinus V, die legaal afstand deed van de troon in het tweede millennium (1294), door te zeggen: "De situatie van Celestinus V was buitengewoon eigenaardig en kan op geen enkele manier worden ingeroepen als (mijn) precedent".
Ook in Ein Leben merken we op dat het woord 'abdicatie' acht keer voorkomt - negen keer in de Duitse editie (Abdankung) - en nooit wordt het gebruikt in verband met Paus Benedictus XVI, maar alleen maar voor Pausen die écht afstand van de troon deden, of die dat serieus wilden doen, zoals Paus Pius XII om bij arrestatie - als Paus - aan de Nazi's te ontsnappen. Voor Paus Benedictus XVI daarentegen is er alleen sprake van 'ontslag' (Rücktritt).
Tot vrijdag laatstleden zouden we dus geen 'twee pausen' gehad mogen hebben, maar in feite slechts een halve: Paus Benedictus XVI, die verstoken was van praktische macht (Sede Impedita / de 'Verhindering van de zetel'). Om deze reden bleef hij wit dragen (hoewel zonder de rode, pauselijke mozzetta), bleef hij met PP (Pontifex Pontificum) tekenen, bleef hij in het Vaticaan wonen en bleef hij op mysterieuze wijze van andere pauselijke voorrechten genieten, zoals het 'keuren' van de nieuwe Kardinalen.
Simuleerde Paus Benedictus XVI dus alleen maar zijn eigen 'abdicatie' en was hij de putschisten (de Maffia van Sankt Gallen, de EU en de VS) uiteindelijk te slim af door enkel maar het ministerium op te geven? Is er nu sprake van een Sede vacante of niet? Is Bergoglio een anti-paus of niet? De zogenaamde 'Ratzinger-Code' - omwille van de Sede Impedita - is een regelrechte oorlogsverklaring aan de vele vijanden van de Kerk, ter verdediging van de Ware Kerk, van ons land en van de Europese, Christelijke Cultuur en Beschaving.
Méér dan 1.285.000.000 Katholieken wereldwijd hebben recht op duidelijke en transparante antwoorden. Aangezien de Kardinalen volgens de huidige wetten van de Kerk maar maximaal 20 dagen hebben - te rekenen vanaf de datum van het overlijden van Paus Benedictus XVI - om over te gaan tot het opstarten van een Conclaaf, mag een opheldering niet worden uitgesteld.
 |
"Hier zal men de komende eeuwen nog over spreken" |
2 opmerkingen:
In my naivete, I did not perceive the forces that were working night and day to destroy the Benedictine renewal. They waited, they worked, they plotted, and, in what has become a familiar narrative, they seized back power with a vengeance, fiercely committed to ensuring that it would not slip from their grasp so easily again.
Er bestaat nu een machtsvacuum.
Iedereen weet dat Bergoglio geen paus is. Alleen dat je het niet in de pers zal horen maar als je zelfs op de satirische (fake news) website 'The Babylon Bee' hoort;
"Paus Franciscus kondigt het overlijden van de laatste paus aan";
Die draaien er geen doekjes om, en schieten van de eerste keer raak met vlijscherpe satire - we beter tot na de begrafenis van Benedictus xvi laten.
Maar laat er geen twijfel over bestaan, het machtsvaccuum is een probleem.
Vroeger hadden de gifmengers van het Vaticaan een wereldwijde reputatie, maar ze dienden alleen hun drankjes toe wanneer er een vervanger klaar stond.
Die vervanger bestaat nu niet. En zelfs als, zouden ze nu nooit toegeven dat de kardinanlen bij het voorbije conclaaf de boel voor de zot gehouden hebben.
Dat gezegd zijnde.
Angela Merkel heeft zopas toegegeven dat met de Minsk Akkoorden (2014) ze de Russen voor de gek hebben gehouden en nooit een staakt het vuren in Oekraine heeft willen bewerkstelligen maar alleen tijd heeft gerokken om Oekraine te bewapenen.
Zo ook kan Bergoglio op een dag wakker worden en het uitbazuinen; "Ik ben geen paus. Ik ben het beu te doen alsof. We hebben een conclaaf nodig, en doe me een lol, kies in het vervolg een katholiek tot paus".
Maar tot die onwaarschijnlijke dag, kan dat machtsvacuum met vanalles ingevuld worden.
Hillary Clinton misschien.
Uit haar emails van 2016 blijken haar ambities tot het pausschap, de zogeheten "revolutie in de Kerk."
- abourtus
- euthanasie
- homohuwelijk
- hertrouwen
- getrouwde priesters
- vrouwelijke priesters
- homo priesters (maar die hebben we al)
In feite eigenlijk het vervangen van de sacramenten met een politieke agenda.
Nu is er geen paus meer, en twijfel er niet aan dat haar bek aan het schuimen is.
Een reactie posten