Voor Christenen kan onderwijs niet 'messiaans' zijn, omdat alleen Christus de mens kan redden. In de traditie van Aristoteles is men ervan overtuigd dat de staat door middel van gestuurd onderwijs de mens kan kneden en 'hermaken'. Deze twee visies sluiten elkaar echter uit. Het is alleen de neiging van de mens om conflicten te vermijden die hem ertoe aanzet Aristoteles en Jezus Christus met elkaar te verzoenen. Daarom moeten we een fundamentelere vraag te stellen: "Waarom bemoeit de staat zich met het onderwijs?"
De oorsprong van het concept van staatscontrole op het onderwijs heeft heidense wortels en wordt het best uiteengezet door Aristoteles in zijn Politica. Voor Aristoteles is de staat "het hoogste (goed) van allemaal, en ... omvat al het overige" (boek I, 1). Hij ziet de mens simpelweg als "het beste dier" en "een politiek dier" (boek I, 2; boek III, 6; enz.). Bovendien "moet de burger gevormd worden naar de regeringsvorm waaronder hij leeft." Bovendien: "We moeten ook niet veronderstellen dat een van de burgers hemzelf toebehoort, want ze behoren allemaal tot de staat en maken er allemaal deel van uit" (boek VIII, 1). Onderwijs moest voor Aristoteles door de staat gereguleerd worden, en voor hem stond dit buiten kijf (boek VIII, 2). Dit zou ons niet moeten verbazen. Alle niet-Bijbelse culturen uit de Oudheid waren radicaal totalitair.
In zijn Ethica Nicomachea versterkte Aristoteles zijn standpunt simpelweg. In Boek VIII bespreekt hij seks als een biologisch fenomeen dat net zo min een kwestie van moralisatie is als honger of dorst. Pogingen om het denken van Aristoteles te kerstenen zijn zinloos. Voor hem was 'God' een idee, géén realiteit, een filosofisch beperkend concept om het idee van een oneindige regressie te vermijden door een eerste oorzaak te veronderstellen.
In de Bijbel stonden priester en profeet buiten de staatscontrole. Paulus zag zichzelf als een ambassadeur van Christus (2 Kor. 5:20); hij vroeg de gelovigen niet om tot de koning te bidden, als de persoon of de instantie van God, maar om voor de koning te bidden, dat hij zich aan God zou conformeren (1 Tim. 2:1-2). De Kerk, als gezant van Christus Koning, stond buiten de staatscontrole. De wortels van het middeleeuwse en moderne conflict tussen Kerk en staat liggen in deze Bijbelse premisse. De wereld van Aristoteles en Plato is een vreemd, totalitair rijk.
We hebben dus twee radicaal verschillende doctrines over de mens: elk is de antithese van de ander. Voor de Christen is de mens een scheppend wezen, geschapen naar het beeld van God (Gen. 1:26-28); voor Aristoteles is de mens op zijn best een politiek dier. Voor de Christen is verlossing alleen mogelijk door het Offer van Christus. Voor Aristoteles is het 'heil' tot in de kern etatistisch en vindt plaats door middel van onderwijs. Voor de Christen kan onderwijs niet 'messiaans' zijn, omdat alleen Christus de mens kan redden. In de traditie van Aristoteles is men ervan overtuigd dat de staat door middel van gestuurd onderwijs de mens kan kneden en 'hermaken'. Deze twee visies sluiten elkaar uit en het is alleen maar de neiging van de mens om conflicten te vermijden die hem ertoe brengt de verzoening tussen Aristoteles en Jezus Christus te proberen!
Deze verzoening is wat iedereen die zijn kinderen naar staatsscholen stuurt, probeert te bereiken. Deze syncretistische inspanning heeft geleid tot de gestage terugtrekking van de Kerk en tot de aanvaarding van vreemde 'evangeliën' zoals het humanisme. Alle pogingen om de twee verlossingsplannen te verenigen zijn gedoemd te mislukken, omdat God God is en Zijn Waarheid onveranderlijk is. Het gaat hier om méér dan alleen de vormen van onderwijs. Het gaat om de fundamentele vraag: "Wie is de redder van de mens, Christus of de staat?"
1 opmerking:
Artistoteles, … dat is simpel. Dat is de duivel. Waarom denk je dat in verschillende culturen in het midden oosten, Alexander de Grote, “de duivel” genoemd wordt. Hij was leerling van Aristoteles.
TWEEN WERELDBEELDEN
Waar je hier over schrijft is natuurrecht, en mijn interpretatie is dat historisch gezien er twee tegengestelde opvattingen van de natuurwet bestaan.
Ten eerste is er het Platonisch-christelijke concept van de natuurwet, dat gebaseerd is op het idee dat de mens geschapen is naar het beeld van God (imago Dei), en dat de mens, door juist gebruik van zijn rede, in staat is zijn morele handelen in overeenstemming te brengen met de wettelijke orde van het universum zoals die door God is geschapen, overeenkomstig de Natuurwet die Zijn Schepping regeert.
Daartegenover staat het Aristotelische concept van de natuurwet. Dit ziet de mens niet als beeld van God, maar eerder als een verdorven dier, wiens geest een tabula rasa of onbeschreven blad is. Gedegradeerd tot een dierlijke natuurlijke staat, wordt de samenleving gekenmerkt door voortdurende oorlog van ieder tegen allen. Volgens dit concept vormt de mens daarom regeringen door ermee in te stemmen zichzelf te onderwerpen aan een willekeurige dictatuur, om zich zo te beschermen tegen andere mensen.
TOEGEPAST OP ONDERWIJS.
Jij zegt in je titel, Aristoteles vs Christus. Goed, maar om mezelf verder uit te leggen zeg ik, Aristoteles vs Socrates om het bovenstaande op onderwijs toe te passen.
Plato vindt zijn oorsprong bij Socrates.
Socrates is ter dood veroordeeld net omdat hij met zijn Socratische Methode de jeugd van Athene verdorven heeft. Het hangt maar van je wereldbeeld af.
De ‘Sōkratikoi logoi’, de forensische gesprekstechniek die onlosmakelijk verbonden is met de filosoof Socrates blijft een fundamenteel instrument om ononderzochte vooroordelen, ontvangen meningen, logische inconsistenties, verbale trucs en andere vormen van versleten en onoprechte gedachten bloot te leggen.
Het is net daarom dat Socrates ter dood veroordeeld is; omdat hij de jeugd het kritische denken gegeven had om door de propananda van de Staat heen te kijken.
Hij deed dit door middel van de methode die bekend staat als ‘de Socratische elenchus’ (afgeleid van het Griekse woord voor ‘onderzoek’), het forensisch ondervragen van overtuigingen van degenen die beweerden kennis te hebben, door middel van de ‘Socratische dialoog’, waarmee rivaliserende argumenten werden getest op samenhang en consistentie.
Socrates’ paradigma van wijsheid was ‘expertise’, het soort systematische kennis van meesterhandwerkers zoals bouwers en schoenmakers, verworven door gedisciplineerde leerprocessen. Niet-experts kunnen fragmentarische kennis hebben, maar de expert heeft een robuuste, uitgebreide kennisbasis met bewezen capaciteit om te voldoen aan de eisen van hun specifieke ambacht.
****
Het is net daarom dat de staat vandaag zich zo met het katholieke onderwijs bemoeit. Socrates, via Plato, via H. Augustinus, en Aquino, leidt to katholiek onderwijs.
Nog een beetje over Aritstoteles;
De oorsprong van het soort wetenschap zoals Global Warming, Critical Race Theory, of Gender Theory, kan je allemaal terugvinden bij Aritstoteles.
Iemand niet akkoord?
Dan laat hem eens uitleggen waarom Koning Ptolemeus opeens het concept van de Platte Aarde geïntroduceerd had – nadat Aristoteles met hem klaar was.
Want voorheen, in de oudheid, wist iedereen dat de Aarde een bol is die rond de zon draait. Maar dat was allemaal een beetje te ingewikkeld voor Aristotels. Wat wil je ook, de man had geen wiskundige gronding.
Daarom ook dat in het onderwijs wiskunde verwaarloosd wordt. Godsdienst en Wiskunde, twee vakken die niet mag onderwijzen wanneer je een bevolking wenst die de Staat aanbiedt.
Een reactie posten