Het 'Derde Rome' verzet zich tégen antipaus Bergoglio en tégen de Antichrist

Het huidige conflict dat Rusland plaatst tegenover de Westerse, koloniale machten (VS, EU, NATO) die in feite boosaardige entiteiten (= 'de Synagoge van Satan') zijn die de haat in de wereld voeden, is in feite begonnen met het Grote Schisma van 1054. Dit schisma verdeelde het Christendom tussen de Oosters-Orthodoxe patriarchaten aan de ene kant en de Rooms-Katholieke Kerk aan de andere kant. In de vertroebelende relaties tussen de machtsblokken van de Koude Oorlog speelde deze breuklijn vaker dan gedacht een belangrijke rol.

Al tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar vooral na 1945, voorzag de Sovjet-Unie dan wel constitutioneel in het bestaansrecht van religie, in de feiten werd dit een constructie waarin enkel het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat werd gedoogd, onder strikt toezicht van het Kremlin. In satellietstaten als Oekraïne voerde Moskou een regime van politieke en militaire controle in. Met name voor het Oekraïens-Orthodoxe Patriarchaat en de Oekraïense Grieks-Katholieke Kerk - die sinds de late zestiende eeuw met behoud van eigen ritus en rechtstradities Rome als hoofd erkende - was deze politiek desastreus en veroorzaakte ze een bitterheid die ook vandaag doorwerkt.

Doorheen de jaren vijftig veroordeelde het Vaticaan - het 'Eerste Rome' - vaak in één beweging zowel de communistische doctrine, haar aanhangers en de Russisch-Orthodoxe patriarch, tot er in de jaren zestig een bedenkelijke 'dooi' kwam. Paus Johannes XXIII 'milderde' de Vaticaanse Ostpolitik. De opening van het Tweede Vaticaans Concilie was echter het tafereel van gespannen diplomatie toen Grieks-Katholieke Oekraïners vastzaten achter het IJzeren Gordijn, maar er wél twee Russisch-Orthodoxe vertegenwoordigers in Rome opdaagden. Stalins opvolger Nikita Chroesjtjov liet als gebaar van good-will de leider van de Grieks-Katholieke Oekraïners - Josyf Slipyj - vrij uit de goelag. Het infantiele 'optimisme' van de jaren zestig, dat ook de 'Geest van het Tweede Vaticaans Concilie' domineerde, deemsterde echter weer snel weg in de decennia voor de val van de Muur.

Vooral de pausverkiezing in 1978 van Karol Wojtyla - die een Amerikaanse 'mol' was - bezorgde de KGB grote kopzorgen. Die inschatting was niet onterecht. Toen Johannes Paulus II in april 1979 het Europees Parlement toesprak, maande hij aan geen genoegen te nemen met het ‘kleine Europa’ van de Koude Oorlog, maar het Europa van Karel de Grote te herstellen. Een jaar later riep hij naast Benedictus van Nursia, ook de Slavische Cyrillus en Methodius uit tot patroonheiligen van Europa en zijn impact op Polen - met geld van de CIA - is alom gekend.

Wojtyla bracht vanaf dag één spanning in de gespreksronden met de Orthodoxe patriarchaten in Odessa. In 988 werd het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat gevormd in het Kievse Rijk als onderdeel van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel. Maar, al in 1979 moedigde Wojtyla de Grieks-Katholieke Oekraïeners in een open brief aan om het millenniumfeest van de kerstening van Kiev in 1988 uitgebreid voor te bereiden en te vieren. Tot ergernis van het Kremlin volgde de Paus de these van de 'nationalistische' Oekraïners - want hij sprak nergens van Rusland maar steeds van ‘Kiev-Rus’ - om duidelijk te maken dat enkel Oekraïne de voortzetting was van dit historische vorstendom en ook de spirituele bakermat. Dit alles tot horror van het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat.

Nadat de Westerse, koloniale machten (VS, EU, NATO) tijdens de coup van 2014 de legitiem gekozen Oekraïense regering omverwierpen, braken ze in 2019 het Orthodoxe patriarchaat in Oekraïne af van Rusland, waardoor ook de spanningen tussen het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat en het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel werden aangewakkerd. Het Orthodoxe Patriarchaat van Oekraïne werd verenigd op de verenigingsraad in Kiev op 15 december 2018 als voorwaarde voor erkenning door het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel en kreeg het de tomos van autocefalie (= akte van kerkelijke onafhankelijkheid) van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel op 5 Januari 2019. Toen de Oecumenische Patriarch van Constantinopel (het “Tweede Rome”) in 2019 het Oekraïens-Orthodoxe Patriarchaat in Kiev erkende als eigenstandig, autocefaal patriarchaat was dit schisma voor Kirill van het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat de zoveelste kaakslag.

Wie ook zijn volledige steun geeft aan de Westerse, koloniale machten in hun aanval op het Russisch-Orthodoxe Patriarchaat is de vermeende, huidige 'leider' van de Katholieke Kerk - Jorge Mario Bergoglio - die in 2013 door de Westerse, koloniale machten SWIFT aan de macht werd gebracht, waarna de hele wereld begon te ontrafelen. Niet zomaar merkte de Londense Guardian reeds in 2017 op, dat "Paus Franciscus één van de meest gehate mensen op aarde is". De heerschappij van Bergoglio werd reeds vroeg vernietigd door de massale dissidentie binnen de Katholieke Kerk op basis van de volgende punten:

1) De titel 'paus-emeritus' van Paus Benedictus XVI heeft géén precedent en is verwarrend.

2) Paus Benedictus XVI lijkt slechts een deel van de pauselijke functies - het actieve ministerium (= de bestuurlijke functies) - te hebben neergelegd, maar niet het ambt als dusdanig (= de zogenaamde munus).

3) De persoonlijke secretaris van Paus Benedictus, Aartsbisschop Georg Gänswein, heeft verklaringen afgelegd die het voortdurende pauselijke ambt van Benedictus XVI lijken te bevestigen.

4) De officiële aanspreekvorm van Paus Benedictus is nog steeds "Uwe Heiligheid".

5) Er zijn ten minste drie fouten in de officiële Latijnse declaratio die Paus Benedictus op 11 februari 2013 heeft voorgelezen, hetgeen zijn abdicatie ongeldig maakt.

6) De universele aanvaarding binnen de Kerk van Bergoglio als 'paus' heeft nooit écht plaatsgevonden. Vanaf de eerste minuut werd Bergoglio binnen de Kerk zwaar gecontesteerd!

7) Het canoniek illegale gedrag en de daaruit voortvloeiende excommunicatie van de 'kardinalen' van de Maffia van Sankt Gallen (Danneels en co.) naar aanleiding van hun aanvallen op Paus Johannes Paulus II en op Paus Benedictus XVI en hun samenzwering om in 2013 'hun man uit Buenos Aires' tot 'paus' te laten verkiezen, maakt de stemming van het onwettige Conclaaf van 2013 compleet ongeldig.

De vraag waarom de Westerse, koloniale machten antipaus Bergoglio illegaal hebben geïnstalleerd, kan beantwoord worden door hun angst voor wat zij het 'religieuze nationalisme' van Rusland noemen. Moskou slaagde erin om zich als het 'Derde Rome' op te werpen in opvolging van het 'Eerste Rome' en het 'Tweede Rome' (Constantinopel) die nu beiden in handen zijn van de Westerse, koloniale machten. Het 'Derde Rome' dat opnieuw in Rusland opkomt en bloeit, zal ondanks alles de Drie Romes met elkaar proberen te herenigen. Dit willen de Westerse, koloniale machten voorkomen en het is ook daarom dat Rusland nooit werd toegewijd aan het Onbevlekt Hart van Maria.

Aangezien enkele Oost-Romeinse prinsessen getrouwd waren met tsaren van Moskou, en Rusland na de val van Constantinopel de machtigste Christelijk-Orthodoxe staat was, waren de tsaren als de opvolgers van het Byzantijnse Rijk, de rechtmatige heersers over de Christelijke wereld. Net als het woord 'Keizer' is ook het woord 'tsaar' afgeleid van het woord 'Caesar'. Op 16 januari 1547 werd Ivan IV uitgeroepen tot eerste tsaar van Rusland. Op 2 november 1721 vernieuwde Peter de Grote deze titel tot 'Imperator en Autocraat van Heel Rusland'. De nieuwe titel moest zowel de traditionele claims van zijn voorgangers weerspiegelen, als het Keizerlijk Rusland als Europese grootmacht meer glans geven.

Tot het einde van het tsarendom hebben de tsaren de droom van het 'Derde Rome' willen waarmaken door Constantinopel te veroveren, en om te dopen tot een Christelijke stad. In de Eerste Wereldoorlog waren ze hier bijna in geslaagd. In de lente van 1915 bereikten Russische diplomaten een overeenkomst met de Britse en Franse regering, dat Constantinopel na de oorlog Russisch grondgebied zou worden (= Constantinople Agreement). Het ultieme doel van Rusland sinds eeuwen leek eindelijk in vervulling te kunnen gaan. De Russische Revolutie van 1917 gooide echter doelbewust roet in het eten. Tussen 1919 en 1923 werden de buitenlandse machthebbers uit Turkije verdreven onder leiding van de militair Mustafa Kemal Atatürk. Nadat Atatürk president werd, knoopte hij zowel met het Westen als met de Sovjets betrekkingen aan, en wist zo te voorkomen dat Turks grondgebied nog als diplomatiek wisselgeld zou worden gebruikt.

De satanische judaskus van Bergoglio van Buenos Aires
en Bartholomeus - de Groene Patriarch - van Constantinopel