Directie Muntschouwburg in Brussel is regelrecht gestoord!

Seksistische Munt presenteert vrouwonvriendelijke opera over Jeanne d’Arc

De opera Jeanne d’Arc au bûcher (Jeanne d’Arc op de brandstapel) van de Franse componist Arthur Honegger, in een regie van de satanische Italiaanse regisseur Romeo Castellucci en goede vriend van Johan Bonny, wordt vanaf 5 november opgevoerd in De Munt te Brussel. De operaproductie was eerder al te zien in Lyon en werd ook daar gecontesteerd. De Franse, Katholieke organisatie Fédération Pro Europa Christiana neemt nu ook aanstoot aan de operaproductie in Brussel, die zij “obsceen en transgender” noemt. “Een volledig naakte actrice doet alsof ze Jeanne d’Arc vertolkt en veranderde tijdens de voorstelling ook nog eens van geslacht”. De Katholieke organisatie is al in augustus met een petitie gestart en daar staan nu ruim 10.000 handtekeningen onder met de eis dat de voorstellingen in de Munt worden geannuleerd.

Peter de Caluwe, directeur-intendant van de Munt schermt natuurlijk met de ‘vrijheid van meningsuiting’. Maar, wij vragen ons toch wat het vervalsen van de geschiedenis te maken heeft met de ‘vrijheid van meningsuiting’? Peter de Caluwe geeft trouwens zélf toe, dat de portrettering van Jeanne d’Arc als “mannelijke conciërge aan het begin van de voorstelling een doelbewuste fictionele keuze is”. Deze mannelijke figuur zal zich tijdens de voorstelling dan transformeren in een hysterische vrouw, die naakt over het podium dwaalt.

De boodschap die de Munt dus verspreid, is fundamenteel vrouwonvriendelijk, omdat Jeanne d’Arc in de beleving van de satanische Italiaanse regisseur Romeo Castellucci blijkbaar onmogelijk een vrouw kan zijn. Dat Peter de Caluwe en de Munt deze seksistische en obscene interpretatie delen en zelfs verdedigen, is natuurlijk onbegrijpelijk. Het is duidelijk, dat de Middeleeuwen beduidend vrouwvriendelijker waren dan een paar derderangs kunstgoeroes in het begin van de 21ste eeuw. De satanische Italiaanse regisseur Romeo Castellucci wordt enkel maar gefêteerd omdat hij een internationaal bekende vaandeldrager van het militante atheïsme is. Het obscene spektakel van deze atheïstische jihadist is ondermaats en fundamenteel in strijd met de goede smaak.

Dat Romeo Castellucci, samen met zijn goede vriend Johan Bonny, het Christendom en de Katholieken haat, was al bekend. Dat zijn haat zich nu tégen alle vrouwen richt, en dat hij hierbij nog op de steun van Peter de Caluwe en de Munt kan rekenen, tart elke verbeelding. Blijkbaar houden beide heren niet van dominante vrouwen en zitten zij dus ook in het kamp van hen die destijds Jeanne d’Arc op de brandstapel zetten. En dat was voor alle duidelijkheid niet de Katholieke Kerk, maar wel een amalgaam van dubieuze Franse edelen die met de Engelse bezetters collaboreerden. Ook de professoren van de Parijse Sorbonne, die met de Engelse bezetter collaboreerden, hadden trouwens een belangrijk aandeel in het schijnproces dat tégen Jeanne d’Arc werd gevoerd.

Het probleem met de voorstelling in de Munt is, dat men Jeanne d’Arc nog maar eens op de psychiatrische rooster legt en haar persoon en haar spirituele erfenis kapot wil maken. Destijds werd enkel haar lichaam verbrand, nu zet de Munt ook haar ziel en geest op de brandstapel. De satanische regisseur Romeo Castellucci bekijkt het fenomeen Jeanne d’Arc natuurlijk door de zieke bril van de 21ste eeuw. Maar ook eerder al hebben andere vrijzinnigen geprobeerd het fenomeen Jeanne d’Arc op één of andere manier ‘rationeel’ te verklaren.

De documenten uit haar eigen tijd en de historici van voor de 20ste eeuw noemen Jeanne d’Arc echter zonder uitzondering “lichamelijk en geestelijk gezond”. Dit creëert voor de vrijzinnigen natuurlijk een probleem. Hoe valt het fenomeen Jeanne d’Arc te verklaren? Recentelijk, en hier hoort ook de satanische Italiaanse regisseur Romeo Castellucci bij, probeert men haar visioenen en het horen van stemmen uit te leggen als het gevolg van epilepsie, migraine, tuberculose en schizofrenie. Veel van deze pseudowetenschappelijke ‘diagnoses’ werden echter opgesteld door incompetente historici en niet door medische specialisten. Medische experten wezen er eerder trouwens al zélf op, dat dergelijke vermeende ziektebeelden niet te verenigen zijn met de activiteiten die Jeanne d’Arc ontplooide. Jeanne d’Arc was dus zeker géén hysterische vrouw, die verdwaasd en naakt door de wereld strompelde, maar zij blonk net uit door daar fenomenale intellect. Met gemak kon zij ook tijdens haar proces de valse argumenten en aantijgingen van haar aanklagers en de professoren van de Sorbonne weerleggen.

Jeanne d’Arc speelde voor haar gevangenschap een grote rol in de morele rehabilitatie van koning Karel VII van Frankrijk. Haar mysterieuze optreden, leidde tot een aantal spectaculaire militaire successen en zij kon de karakterloze Karel VII ertoe overhalen zich volgens de traditie tot koning te laten kronen in Reims. Op 17 juli 1429 scheen het tij definitief gekeerd. Karel viel evenwel spoedig daarna terug in zijn apathie en miste de kans tot herstel van de Franse eenheid. Het strekt hem zeker niet tot eer, dat hij geen enkele poging heeft ondernomen om zijn weldoenster Jeanne d’Arc uit de klauwen van de Engelse bezetter te redden. Het onder leiding van de Engelsen gevoerde schijnproces zou in 1431 uiteindelijk leiden tot de dood van Jeanne op de brandstapel.

Het Rehabilitatieproces van Jeanne d’Arc begon in Reims op 7 november 1455. De ondervraging van een honderdvijftigtal getuigen leverde een totaal ander beeld van Jeanne op. Zij schilderden bijna unaniem een portret van een eerlijk, zuiver, integer en dapper meisje. De belangrijke spelers bij het originele proces bleven vaag en konden zich weinig of niets herinneren. Inquisiteur-generaal Jean Bréhal maakte een samenvatting van 55 pagina’s, waarin hij Jeanne beschreef als een martelares en de ondertussen overleden bisschop van Beauvais Pierre Cauchon beschuldigde van ketterij, omdat hij een onschuldig meisje deed veroordelen omwille van een seculiere twist tussen koningshuizen. Op basis van dit document werd Jeanne volledig in ere hersteld.

De dubieuze bisschop Pierre Cauchon was een voorvechter van de Engelse belangen in Frankrijk in de slotfase van de Honderdjarige Oorlog. Hij speelde een doorslaggevende rol bij de veroordeling van Jeanne d'Arc tot de brandstapel. Zijn beslissing om het politieke conflict tussen Engeland en Frankrijk in een kerkelijke rechtbank uit te vechten, werd scherp veroordeeld en Cauchons vonnis met betrekking tot Jeanne d’Arc werd op 7 juli 1456 herroepen met medewerking van Paus Calixtus III. Het nieuwe vonnis, uitgesproken op 7 juli 1456, verwierp het oorspronkelijke oordeel en omschreef de eerdere rechtszitting als “corruptie, bedrog, laster, fraude en kwaadwilligheid”.

Perverse figuren zoals de satanische regisseur Romeo Castellucci en Peter de Caluwe kunnen echter niet genoeg van krijgen van dat eerste frauduleuze proces, maar zij zouden zich beter zelf eens psychiatrisch moeten laten onderzoeken, aangezien zij de leugenachtige vuiligheid die zij in de Munt presenteren blijkbaar als ‘normaal’ beschouwen.

Perverse figuren zoals de satanische Italiaanse regisseur Romeo Castellucci en Peter de Caluwe schijnen ook uit het oog te verliezen, dat het Middeleeuwse denken toch enigszins verschilde van het hedendaagse denken. Wanneer men het idee van een opdracht te hebben, een sterk moreel gevoel, maagdelijkheid, ingetogenheid en religiositeit in het algemeen met ‘ziektebeelden’ gaat associëren, slaat men de bal mis. Historisch revisionisme heeft niets met de ‘vrijheid van meningsuiting’ te maken. Peter de Caluwe vergist zich hier dus schromelijk en begaat een professionele blunder.

Het feit dat Jeanne d’Arc zowel door voor- als tegenstanders op haar maagdelijkheid werd getest, om na te gaan of ze geloofwaardig was als gezonden door God, laat een ander licht schijnen op de ‘aseksualiteit’ van de Maagd van Orléans. Jeanne d’Arc speelde als jong meisje van relatief eenvoudige afkomst een beslissende rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Op negentienjarige leeftijd werd ze door een partijdige rechtbank veroordeeld en stierf ze heldhaftig op de brandstapel in Rouen. Helaas zullen dergelijke overwegingen de ‘jihadisten van de perversiteit’ waarschijnlijk niet van hun obscene gedachten kunnen verlossen, omdat de grootsheid van deze gebeurtenissen hun beperkte en bekrompen verstand ver te boven gaat.


Breng hulde aan het getuigenis van Jeanne d’Arc en teken de petitie op:

https://petit.io/petition/federation-pro-europa-christiana/jeanne-d-arc-dans-une-piece-obscene-et-transgenre-stop

« La Pucelle d'Orléans »