 |
De 'Hermeneutiek van de Discontinuïteit' is een interpretatiemethode die stelt dat een tekst of gebeurtenis een breuk met het verleden vertegenwoordigt en een nieuwe, op zichzelf staande betekenis creëert. In de context van het Tweede Vaticaans Concilie wordt deze hermeneutiek gebruikt om de beslissingen van het Concilie te interpreteren als een radicale breuk en een afwijking van de traditionele leerstellingen. De invoering van de volkstaal in de liturgie, de verandering van de relatie met andere religies, en de hernieuwde nadruk op de rol van de leek zijn voorbeelden van veranderingen die door de Hermeneutiek van de Discontinuïteit als een breuk met de Traditie worden gezien. |
Wanneer de gelovigen zich bewust zijn van de moeilijke historische fase die de Katholieke Kerk doormaakt, ontwikkelen ze een wonderbaarlijke veerkracht en zijn ze klaar om zich te verdedigen tegen de verraderlijke aanvallen van de duivel. Maar, er zijn ook omstandigheden waarin de misleiding zo geraffineerd wordt, dat ze moeilijk te herkennen is. Onze huidige tijd wordt gekenmerkt door een spirituele verdwazing die zowel binnen als buiten de Kerk tot een geestelijke verduistering leidt. Het zelfdestructieve karakter van de Novus-Horror-kerk of bijvoorbeeld het dwaze beleid dat de EU en de VS voeren is een teken van de Antichrist.
Daar waar wakkere gelovigen de situatie meteen doorzien, zijn de woke-gelovigen met hun waanvoorstellingen een vogeltje voor de kat. Langzaamaan komen de woke-gelovigen in een gevaarlijke fase van spirituele lethargie terecht. Het pseudo-pontificaat van Robert Francis Prevost heeft enkele formele kenmerken uit de Traditie opgevist, waardoor sommigen die niet opletten de illusie hebben dat de gezonde Leer van de Kerk eindelijk hersteld zal worden. In werkelijkheid is er met de robotachtige Robert Francis Prevost niet alleen niets veranderd ten opzichte van Bergoglio, maar wordt het programma met als doel de vernietiging van de Katholieke Kerk zelfs nog bedrieglijker voortgezet en gepromoot.
Terwijl Bergoglio duidelijk een ketter en een afvallige was, laat een schijnheilige Prevost mensen geloven dat het reformistische en synodale project van de Novus-Horror-kerk volkomen 'normaal' is en in lijn staat met de Leer van de eerdere Pausen. Zo worden in dezelfde toespraak Bergoglio en Paus Pius XII genoemd; wordt de geest van het Wojtylaanse-tijdperk gereanimeerd in het 'Jubileum van de Jeugd'; en wordt Christus vermengd met het religieuze pluralisme dat wordt bepleit in het beruchte Abu Dhabi-document. Kortom, voor Prevost is alles geoorloofd, zolang het proces van synodaliteit - gericht op de desintegratie van de hiërarchische structuur van de Kerk en de oprichting van nationale kerken - maar niet wordt onderbroken.
De overtuiging dat Prevost de door Bergoglio veroorzaakte breuken en doctrinaire tegenstrijdigheden zal helen, is daarom volkomen illusoir, aangezien er een perfecte continuïteit bestaat tussen Prevost en Bergoglio en een duidelijke discontinuïteit met het tweeduizend jaar oude Katholieke Leergezag. Dit blijkt ook uit de bisschopsbenoemingen die duidelijk neo-modernistisch van aard zijn. Het is daarom belangrijk om op dit moment onze waakzaamheid niet te laten verslappen en waakzaam te blijven. De Novus-Horror-kerk belichaamt niet de geest van het Katholicisme, die uitsluitend voortbestaat in de Kleine Katholieke Rest. Het schisma van de Novus-Horror-kerk is nu onomkeerbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten