Het lijkt ons al ruimschoots aangetoond dat het nieuwe missaal van Paulus VI en het Tridentijnse Missaal – zelfs vanuit het standpunt van de liturgische wetenschap alleen al – niet te herleiden zijn tot één enkele ritus. Het zijn géén twee vormen van één enkele Romeinse ritus. Het probleem is echter niet dat er sprake is van twee verschillende riten, omdat twee verschillende riten dezelfde concepten kunnen uitdrukken (zoals bij de Traditionele Riten van de Kerk). Hét grote probleem is dat deze twee verschillende riten onverenigbare concepten uitdrukken aangaande het Offer, de Kerk, het Priesterschap en de Werkelijke Tegenwoordigheid.
2 opmerkingen:
Zoals met alles is er vorm en inhoud.
Een kunstwerk heeft een vorm EN een inhoud. Je kan een schilderij of een standbeeld maken van bv. hetzelfde mythologisch verhaal.
Het klopt wanneer je zegt dat inhoudelijk de Novus Ordo en Tridentijnse Ritus inhoudelijk verschillen. Eigenlijk is dat een onderstatement. Op verschillende fundamentele inhoudelijke vlakken zijn ze tegenovergesteld.
Alleen al de positie van de priester aan het altaar. In de ene wordt het sacrament aan het kruis opgedragen, bij de andere aan het volk. Alsof het volk de ziel zou verlossen en toegang tot de hele verschaft.
En dan nog eens handjes schudden en elkaar "vrede" wensen, terwijl het offer al op het altaar ligt."
Dominonus vobiscum. Et cum POPULO tuo. Binnen de Christo-Judeo context die bij bepaalde theologen en bisschoppen hard speelt, VOORAL in België, begin je je af te vragen WTF daar eigenlijk aan de hand is. Ik bedoel, de H. Geest wordt zo hard ontkent in een Novus Ordo dat je je begint af te vragen of het aleen nog maar de bedoeling zich blasfemisch te gedragen en de boel te bespotten.
Zó ver zijn NO en TR van elkaar verwojderd.
Ik begrijp niet goed hoe je kan herhalen dat sommigen denken dat het 2 vormen van dezelfde Ritus kunnen zijn. Dergelijke lui verwarren niet uien met citroenen. Ze verwarren water en vuur, terwijl ze niet weten wat water of vuur is.
Een beeld zegt meer dan 1000 woorden.
De tridentijnse ritus is God-gecentreerd, en de priester dient: hij voert het volk aa, hij bidt voor, hij bestijgt de trappen van het altaar, hij kniet en verzinnebeeldt Christus zelf.
Het heilige misoffer, niet de agap-´achteraf.
Daarom is de priester ook alleen vooraan.
In deze NOM ziet men een agapè, niks versus deum en ook niet versus populu, maar alleen inter se.
En een hoop mensen " die tesamen Christussen willen zijn"
Zot zijn doet niet zeer...
Een reactie posten