De proxy-oorlog tussen het Westen en Rusland is ook een spiritueel conflict

De oorlog die momenteel in Oekraïne woedt en die Oekraïne als proxy van het collectieve Westen tegenover Rusland plaatst, is in de eerste plaats een ideologische, religieuze of zelfs spirituele oorlog. In grote lijnen vertegenwoordigt Rusland in dit conflict - met de steun van 85% van de wereldbevolking - wat er nog over is van het Christelijke Europa, terwijl het collectieve Westen - dat nog maar slechts 15% van de wereldbevolking vertegenwoordigt - een totalitaire, libertaire en geperverteerde ideologie promoot die religie in het algemeen en het Christendom in het bijzonder verafschuwt en tracht te vernietigen.

Hoewel velen het collectieve Westen nog steeds als 'christelijk' beschouwen en Rusland als 'crypto-communistisch' is dit al geruime tijd niet meer het geval. In feite zijn in de dertig jaar die zijn verstreken sinds de val van de Berlijnse muur en het einde van de Sovjet-Unie, de rollen volledig omgedraaid. Het collectieve Westen (VS, EU- en NATO-landen) is nu een totalitair en agressief antireligieus machtsblok, dat zijn anti-christelijke en anti-humanistische ideologie naar de rest van de wereld tracht te exporteren. Rusland wordt door de heersende elite - de nomenklatoera - van het Westen verafschuwd juist omdat het zich tégen dit proces heeft verzet en bovendien de tegenovergestelde richting is ingeslagen. Na ooit een actieve voorstander van 'wetenschappelijk materialisme' en het 'atheïsme' te zijn geweest, is Rusland teruggekeerd naar haar Christelijke wortels en heeft het vele verderfelijke beleidsmaatregelen en houdingen van het Sovjet-tijdperk teruggedraaid.


Er lijkt géén andere logische verklaring te zijn voor de antipathie van de Westerse elites tégenover Rusland, dan obsessieve, anti-christelijke haat.

Tijdens het communistische tijdperk werd het Christendom in Rusland en in het gehele Sovjet-blok onderdrukt. Op zijn ergst, onder Lenin en Stalin, slachtte het communistische regime miljoenen Christenen af. Zelfs na de dood van Stalin en tot in de jaren tachtig werd het geloof nog vervolgd. Alle kinderen waren verplicht lessen in atheïsme te volgen, waarbij het Christendom en religieus geloof in het algemeen - net zoals in het naoorlogse Westen - werden bespot. Tegen het einde van het communisme was het Orthodoxe Patriarchaat nog maar een schim van wat het ooit onder de tsaren was geweest, maar dat veranderde al snel. De ontberingen brachten een spirituele opleving teweeg. Tegen het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw begonnen het Russische Patriarchaat een merkbare groei door te maken. Maar pas in het eerste decennium van de Eenentwintigste Eeuw - onder het presidentschap van Vladimir Poetin - kreeg deze beweging écht betekenis.

Parallel aan zijn economische hervormingen zag Poetin toe op een heropleving van het Russisch-Orthodoxe geloof. In 2001, slechts één jaar na zijn aantreden als president, bracht hij een symbolisch geladen bezoek aan de grote Orthodoxe kloosternederzetting van de berg Athos in Griekenland. Hoewel deze poging moest worden afgebroken als gevolg van een storm die zijn helikopter aan de grond hield, en een tweede poging in 2004 eveneens werd opgeschort toen hij naar Rusland moest terugkeren om de belegering van de Beslan-school af te handelen, slaagde hij er uiteindelijk in de heilige berg te bezoeken in 2005. Daar bouwde hij een band op met de monniken die hun gemeenschap transformeerde en het leven van gewone Russen beïnvloedde. Er begon een grootschalig programma voor de bouw van kerken en het aantal kerkbezoekers begon te groeien. Poetin maakte duidelijk dat hij de Orthodoxie als de nationale godsdienst van Rusland beschouwde. Dergelijke symbolische gebaren werden ondersteund door nieuwe wetgeving die de Russische samenleving begon te veranderen: de abortuswetgeving van het land, die tot dan toe tot de meest liberale ter wereld behoorde, werd aangescherpt. In oktober 2011 nam het Russische parlement een wet aan die abortus beperkt tot de eerste 12 weken van de zwangerschap, met een uitzondering tot 22 weken als de zwangerschap het gevolg was van verkrachting. De nieuwe wet stelde ook een wachttijd van twee tot zeven dagen verplicht voordat een abortus kon worden uitgevoerd, om de vrouw in staat te stellen “haar besluit te heroverwegen”.

In deze periode verschoof het beeld van Rusland in de Westerse media van neerbuigend naar ronduit vijandig. Naarmate Rusland meer en meer tekenen van een Christelijke heropleving vertoonde, werd de verslaggeving in de media in het collectieve Westen steeds vijandiger. Slechts zelden echter vielen journalisten Rusland openlijk aan wegens zijn 'kerstening'. Gewoonlijk schilderden columnisten - zich bewust van het feit dat grote aantallen mensen in het Westen zichzelf als Christen bleven omschrijven - hun anti-Russische commentaren af als een gevolg van de 'agressie', de 'corruptie' of het 'gebrek aan democratie' in Rusland. Dat veranderde echter allemaal met de nieuwe abortuswet van 2011. Nu werden de aanvallen op Rusland expliciet ideologisch. De Russen, zo werd ons verteld, onderdrukten vrouwen en keerden de 'vooruitgang' de rug toe.

Het duurde echter tot 2013 voordat de anti-Russische retoriek hyperbolisch werd. In dat jaar nam het Russische parlement de zogenaamde Gay-Propaganda-wet aan. Het wetsvoorstel, omschreven als 'Bescherming van kinderen tegen informatie die schadelijk is voor hun gezondheid en ontwikkeling', verbood expliciet Gay-Pride-parades, evenals andere vormen van LGBT-materiaal, zoals boeken en pamfletten, die probeerden homoseksualiteit te normaliseren en kinderen te beïnvloeden in hun houding ten opzichte van homoseksualiteit. In feite hadden veel districten in Rusland sinds ongeveer 2006 hun eigen plaatselijke verbod op dergelijk materiaal al ingesteld, hoewel deze regels geen macht hadden buiten hun eigen rechtsgebied. Het wetsvoorstel, dat op 30 juni 2013 door Poetin werd ondertekend, was bijzonder populair en werd unaniem door het Russische parlement geloodst, met slechts één onthouding. Maar de impact op de Westerse nomenklatoera, die de zelfbenoemde poortwachters van de 'aanvaardbare' opinie vormen, was onmiddellijk voelbaar. Bijna unaniem begonnen de Westerse media Poetin nu te vergelijken met Adolf Hitler; hij was een 'misdadiger', een 'fascist', een 'moordenaar' etc. Tussen de vlagen van ziedende woede werd hij het mikpunt van vernietigende satire. Hij werd gecast in de rol van een James-Bond-schurk, routinematig moordend en martelend degenen tegen wie hij een wrok koesterde. Er zijn genoeg aanwijzingen, dat de Westerse inlichtingendiensten actief betrokken raakten bij de anti-Russische propaganda.

Het effect van deze stortvloed van demonisering op gewone Westerlingen begon al snel zichtbaar te worden. Terwijl in 2006 slechts 1% van de Amerikanen Rusland als 'Amerika’s ergste vijand' bestempelde, deelde in 2019 32% van de Amerikanen, waaronder 44% van de Democratische kiezers, deze mening. Slechts 28% van de Republikeinen was het hiermee eens; een opmerkelijke ommekeer in de mening. Tijdens de Koude Oorlog beschouwden de Republikeinse kiezers, van oudsher het meer religieuze en nationalistische element van het Amerikaanse politieke electoraat de Russen als de grootste bedreiging. Nu echter waren het de minder of niet-religieuze (en méér pro-LGBT) Democraten die deze mening waren toegedaan.

Maar de westerse elites beperkten hun inspanningen niet tot woedende hoofdartikelen in de London Times of de Washington Post: Economische sancties begonnen nu ter sprake te komen. Er gingen onmiddellijk stemmen op om de Olympische Winterspelen, die in februari 2014 in Sochi, Rusland, werden gehouden, te boycotten. Hoewel de atleten over het algemeen weerstand boden aan de oproep tot boycot, weigerden veel Westerse politici de Spelen bij te wonen en liep de russofobie in de Westerse media op. En het zou nog veel erger worden.

In 2010 werd Viktor Janoekovitsj, een inwoner van het Russisch sprekende Donetsk, verkozen tot president van Oekraïne, door premier Joelia Timosjenko te verslaan, in wat door internationale waarnemers werd beschouwd als vrije en eerlijke verkiezingen. In november 2013 stelde Janoekovitsj de ondertekening van een op handen zijnde associatieovereenkomst met de Europese Unie uit, omdat zijn regering economische banden met Rusland en met de Europese Unie wenste te onderhouden. Rusland had namelijk een gunstigere lening voor de redding van het land aangeboden dan de Europese Unie bereid was te bieden. Dit leidde tot door de CIA en MI5 gecoördineerde 'protesten' en de 'bezetting' van het Onafhankelijkheidsplein in Kiev, een reeks gebeurtenissen die door de voorstanders van aansluiting van Oekraïne bij de Europese Unie de 'Euromaidan' werden genoemd. Hoewel het er soms naar uitzag dat de protesten zouden uitdoven, kan er géén twijfel over bestaan dat de Westerse politici bijna van bij het begin gecoördineerde inspanningen hebben geleverd om de protesten aan de gang te houden. Begin december brachten verschillende politici uit Berlijn en Brussel bezoeken aan het plein, en deze werden op 15 december gevolgd door de komst van de Amerikaanse senatoren John McCain en Chris Murphy.

Victoria Nuland, op dat moment Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs in de regering Obama, arriveerde kort daarna in Oekraïne, en begon onmiddellijk met het aanwakkeren van de vlammen van een toch al onstabiele situatie. In toespraak na toespraak beloofde zij de demonstranten en oproerkraaiers van de Maidan, dat Amerika achter hen stond. De Russen van hun kant veroordeelden de “grove inmenging” van Amerika in de Oekraïense aangelegenheden. Het resultaat van de bemoeienissen van het collectieve Westen was dat Oekraïne begin februari 2014 op de rand van een burgeroorlog stond.

De gewelddadige confrontaties tussen antiregeringsdemonstranten en politie, die bekend staat als de 'Maidan-revolutie', veroorzaakten intussen vele doden en gewonden. Omdat hij vreesde voor zijn leven, vluchtte President Janoekovitsj op 21 februari uit de hoofdstad, aanvankelijk naar de Krim en uiteindelijk naar Rusland. Onmiddellijk werd in Kiev een nieuwe interim-regering geïnstalleerd, die was uitgekozen door Victoria Nuland en uitgesproken anti-Russisch was. Op 11 maart 2014 droeg de Oekraïense Nationale Raad voor TV en Radio-omroep alle kabelexploitanten op te stoppen met het uitzenden van een aantal Russische zenders, waaronder de internationale versies van de belangrijkste door de staat gecontroleerde zenders - Rossiya 1, Channel One en NTV - evenals Rossiya 24. De eerste regering van Jatsenjoek ondertekende op 21 maart 2014 de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne, de handelsovereenkomst werd na de presidentsverkiezingen in mei 2014 ondertekend.

Bij het overwegen van de acties van Amerika en het collectieve Westen op dit moment moeten we niet vergeten dat Oekraïne een diep verdeelde samenleving was en is. De helft van het land, ruwweg het noorden en westen, beschouwt zichzelf als Oekraïens en staat historisch gezien vijandig tegenover Rusland. De andere helft, voornamelijk het zuiden en oosten, is pro-Russisch en ziet zichzelf tegelijkertijd als Oekraïens en Russisch. Een blik op de verkiezingskaart van het land laat deze tweedeling op een zeer grafische manier zien, want het was het Russische deel van het land, het zuiden en oosten, dat Janoekovitsj met een overweldigende meerderheid aan de macht bracht. Door een gewelddadige omverwerping van deze laatste te steunen, heeft het Amerikaanse regime heel bewust haar gewicht in de schaal gelegd ten voordele van de anti-Russische helft van de bevolking.

Het burgerconflict liet niet lang op zich wachten. Terwijl de anti-regeringsmassa’s - met de steun van de Westerse inlichtingendiensten - in Kiev bezig waren Janoekovitsj uit het zadel te wippen, begonnen zich in het zuiden en oosten grote protesten tegen de staatsgreep af te tekenen. De Krim, die voor het overgrote deel Russisch was en pas in 1954 door Chroesjtsjov aan de jurisdictie van Kiev was overgedragen, hield een referendum met als resultaat dat 97% van de bevolking voor hereniging met Rusland stemde. Poetin, woedend over het Amerikaanse optreden in Kiev, aanvaardde het resultaat van de stemming en kondigde formeel de teruggave van de Krim aan de Russische Federatie aan. Tegelijkertijd vonden in steden en dorpen in het zuiden en oosten van het land massale 'anti-Maidan-protesten' plaats, waarbij veel mensen opriepen tot afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij Rusland. Het nieuwe, door Washington aangestelde regime in Kiev reageerde met geweld. Zevenenveertig pro-Russische demonstranten in Odessa werden in het vakbondsgebouw van de stad belegerd en door een neonazistische bende doodgebrand. De etnisch-Russische provincies (= Oblasten) Lugansk en Donetsk zagen de gang van zaken en riepen de onafhankelijkheid uit en maakten zich op om zich te verdedigen. Dit escaleerde al snel in een totale oorlog, en in de twee jaar daarna kwamen ongeveer 14.000 mensen, voornamelijk etnisch Russische burgers, om het leven toen de regering in Kiev vocht om de twee provincies terug te krijgen in Oekraïne.

De gevechten in Lugansk en Donetsk (= de Donbas) deëscaleerden na de ondertekening van het zogenaamde Minsk-II-akkoord in 2015. Dit akkoord, dat tot stand kwam dankzij bemiddeling van Rusland, de VS en de VN voorzag in een zekere mate van autonomie voor de twee afgescheiden provincies, alsook in erkenning en respect voor hun Russische taal en cultuur. In het akkoord werd ook opgeroepen tot de onmiddellijke stopzetting van alle militaire acties. De Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president François Hollande die ook waren betrokken, stonden zelfs garant voor de implementatie van het akkoord.

Indien het akkoord van Minsk-II volledig zou zijn uitgevoerd, zou het heel goed mogelijk geweest zijn, dat alle vijandelijkheden beëindigd waren geweest, maar dat is er niet van gekomen. De nieuwe regering in Kiev, die vanaf mei 2014 werd geleid door Petro Porosjenko, deed geen enkele poging om zich aan de bepalingen van het akkoord te houden. Integendeel, de Russische taal, tot dan toe één van de officiële talen van Oekraïne, werd gedegradeerd, en de Russische cultuur in het algemeen gedenigreerd. Erger nog, niemand van degenen die in Odessa en elders moorden hadden gepleegd werd voor het gerecht gebracht, en de neonazi-milities die voor deze gruweldaden verantwoordelijk waren, werden zelfs in het Oekraïense leger opgenomen. Het ergste van alles was dat de beschietingen van burgerdoelen in Lugansk en Donetsk bleven doorgaan – gedurende de volgende zes jaar.

Dat het Westen de kant koos van de anti-Russische helft van de bevolking was geheel in overeenstemming met de steeds hysterischer toon van de anti-Russische retoriek in de Westerse media in de jaren voorafgaand aan de Maidan-revolutie. En we kunnen de geruchten dat Nuland en de Obama-administratie bezorgd waren over de 'corruptie' in het Janoekovitsj regime met een korreltje zout nemen. Amerika is altijd op zeer vriendschappelijke voet geweest met regeringen die veel corrupter, gewelddadiger en totalitairder waren dan die van Janoekovitsj.

De échte - maar onuitgesproken - reden voor de missie van Victoria Nuland (de dochter van een Oekraïense jood) was dat Janoekovitsj’s draai naar Rusland door het woke-establishment in Washington werd gezien als een teken dat Oekraïne Rusland zou volgen in het aannemen van een steeds Christelijker wordende sociale cultuur; een cultuur die de 'liberalen' en 'progressieven' in Washington verafschuwden. Eén van de eerste daden van Porosjenko als president van Oekraïne was het toelaten van de Open Society Foundation van George Soros, en tegelijkertijd het ondersteunen van de inbreng van de LGBT-ideologie in het onderwijssysteem. Gay-Pide-parades werden een vast onderdeel van het leven in Kiev, waar ze, hoewel duidelijk impopulair bij de grote meerderheid van de bevolking, massale steun en bescherming kregen van de veiligheidstroepen.

Het bijzondere aan deze situatie is, dat de woke-overheden van het collectieve Westen de ene minderheid ondersteunen ten koste van de andere. In dit geval wordt dus bijvoorbeeld de LGBT-minderheid gesteund in het verspreiden van hun denkwijze ten kosten van bijvoorbeeld de religieuze minderheden. Wederom een mankement in het democratisch bestel dat in essentie de normen en waarden van de meerderheid promoot en rekening hoort de houden met de normen en waarden van de minderheden. Echter, in dit geval worden de uitgangspunten van de LGBT-minderheid gebruikt om andere minderheden én zelfs de meerderheid van de bevolking ideologisch aan te vallen om zo fundamentele wijzigingen in het collectieve gedachtegoed proberen te bewerkstelligen. Men draait dus op een diabolische manier de zaken om!