'De plichten van de auteurs'
11 - Een ernstige morele verantwoordelijkheid aangaande het juiste gebruik van de publiciteitsmiddelen rust op de journalisten, de auteurs, de acteurs, de regisseurs, de producenten, de agenten, de propagandisten, de exploitanten en verkopers, op de critici en op alle anderen, die hoe dan ook, betrokken zijn bij de productie en bij de uitzendingen. Want het is duidelijk, welke zware verplichtingen zij allen hebben in het moderne leven, omdat zij door hun informatie en propaganda de mensen op de goede weg kunnen brengen of in het verderf kunnen storten.
Zij zullen dus hun economische, politieke of artistieke belangen zó moeten regelen, dat deze nooit in botsing komen met het algemeen welzijn. Om hierin gemakkelijker te slagen is het aan te bevelen, dat zij zich aansluiten bij hun eigen beroepsorganisatie, die van hun leden bij de activiteit en de plichten van hun beroep, respect eisen voor de moraal, eventueel door een belofte tot het onderhouden van een bepaalde gedragslijn.
Laten zij nooit vergeten, dat een groot deel van de lezers en kijkers bestaat uit jongeren, die lectuur en voorstellingen nodig hebben, waarvan een gezonde ontspanning uitgaat en die hun geest richten op hogere idealen. Zij moeten er ook voor zorgen, dat publicaties en uitzendingen met een godsdienstig karakter worden toevertrouwd aan hoogstaande en vakkundige personen, en met passende eerbied worden uitgevoerd.
6 opmerkingen:
Journalisten zouden zich moeten “aansluiten bij hun eigen beroepsorganisatie”: het ACV dus.
Die jongeren die “ lectuur en voorstellingen nodig hebben, “waarvan een gezonde ontspanning uitgaat en die hun geest richten op hogere idealen.” kunnen altijd inloggen op ‘Netwerk voor Jongeren Postoraal’ waar het je het woord “katholiek” niet eens vindt. Zij noemen zich op zijn best “christelijk geïnspireerd.” (protestantisme en satanisme is ook christelijk geïnspireerd, islam trouwens ook) Maar toch hebben ze een “Christelijke identiteit” – maar die “wordt vandaag de dag op nieuwe manieren in vraag gesteld.”
Is dat niet geweldig van de zogezegd katholieke pers; steeds niet manieren vinden om hun geloof in vraag te trekken.
Ik zeg steeds zo: als het boek niet voor de eerste wereldoorlog geschreven is, is het de moeite niet waard te lezen.
Door zijn steun te betuigen aan acteurs en regisseurs zoals Romeo Castellucci, acteurs en regisseurs die de gelovigen in het verderf storten, ging Johan Bonny duidelijk in tégen de besluiten van het Tweede Vaticaans Concilie.
Dit is symptomatisch voor deze modernisten! Lieden zoals Bonny lezen de documenten van het Tweede Vaticaans Concilie heel selectief.
Ze doen aan cherry-picking. Door niet het gehele beeld aan de gelovigen te presenteren, maar slechts een vooringenomen, ja zelfs een anti-katholieke selectie te presenteren, bedriegen ze de gelovigen en met hun grote 'bisschoppelijke' gelijk, plaatsen zij zichzelf buiten de Kerk!
Rome geef ons weer KATHOLIEKE bisschoppen !
Da's juist het probleem: al die bisschoppen zijn zodanig katholiek dat ze alleen maar behouden wat 500jaar oud is en volstrekt ongeschikt voor deze tijd!
Zijn de post-conciliaire bisschoppen plots weer té Katholiek?
Wacht maar, het zal alleen maar 'erger' worden, tenminste voor de modernisten!
Waar kan zo een bisschop vinden?
Een reactie posten