Conciliair of Katholiek? Deel I - Over de Geschiedenis van de Kerk

Traditionalistische Katholieken geloven nog steeds dat de Katholieke Kerk de enige en échte Kerk is, die Haar oorsprong vindt in Onze Heer en Heiland Jezus Christus. De vleesgeworden Tweede Persoon van de Heilige Drievuldigheid, de enige Persoon die ooit op aarde heeft gelopen en gezegd heeft: "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven." Katholieken geloven ook dat Hij de ene, ware Kerk heeft gesticht. Wij zijn van mening dat dit mandaat van Christus nog steeds geldt.

 

Het mandaat dat Christus aan de Kerk gaf, klonk als volgt:

 

"Ga uit over de hele aarde en verkondig het Evangelie aan heel de schepping. Wie gelooft en zich laat dopen, zal gered worden, wie niet gelooft, zal veroordeeld worden". (Mc. 16, 15-16)

 

"Mij is alle macht gegeven in de hemel en op aarde. Gaat dan, onderwijst alle volken en doopt hen in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, en leert hun te onderhouden alles wat Ik u geboden heb. Zie, Ik zal met u zijn alle dagen tot aan het einde van de wereld". (Mt. 28, 18-20)

 

Voor 'modernistische' oren klinkt dit vrij extreem en radicaal. Of niet soms?

 

Alvorens ten hemel op te stijgen, na Zijn verrijzenis, een feit waarin de traditionalistische Katholieken ook nog steeds geloven, liet Hij Zijn Kerk hier op aarde achter. Hij stelde de Kerk onder de leiding van de Heilige Geest, maar Hij liet ook toe, dat Zijn Kerk, ook door de ON-heilige geest zou worden aangevallen. De ON-heilige geest van de goddeloosheid. En dit tot op de Dag des Oordeels.

 

Doorheen de geschiedenis van de Kerk moest elke generatie weer beslissen over het eenvoudige, doch acute dilemma: "Zijn wij voor Christus of tégen Christus?"

 

Christus sloot zelf de deur van de lauwheid door te zeggen: "Wie niet mét Mij is, is tégen Mij!" En Hij maakte ook meteen duidelijk, dat zij die voor Hem kozen, ook steeds op Zijn steun konden rekenen: "Zie, Ik zal met u zijn alle dagen tot aan het einde van de wereld".

 

Het was echter de Heilige Apostel Paulus die de Kerk als eerste voor infiltranten waarschuwde:

 

Eph 6:11  Legt aan de wapenrusting Gods, om stand te kunnen houden tegen de listen des duivels.
Eph 6:12  Want niet tegen vlees en bloed geldt onze strijd, maar tegen heerschappijen en machten, tegen wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de lucht.
Eph 6:13  Grijpt daarom naar de wapenrusting Gods, om weerstand te kunnen bieden op de boze dag, en pal te blijven staan, na alles te hebben volbracht.
Eph 6:14  Op dan! Uw lenden omgord met de waarheid, en het pantser der gerechtigheid om;
Eph 6:15  de voeten geschoeid met bereidwilligheid voor de blijde Boodschap van vrede;
Eph 6:16  het schild des geloofs steeds voor u uit, om al de vurige pijlen van den Boze te kunnen smoren;
Eph 6:17  grijpt naar de helm van het heil en het zwaard van den Geest: en dit is het woord van God.

 

en

 

Gal 1:6  Ik sta er verbaasd over, dat gij zo spoedig afvalt van Hem, die u geroepen heeft door de genade van Christus, en naar een ander evangelie overgaat.
Gal 1:7  Eigenlijk is het geen ander; maar alleen zijn er enkelen opgestaan, die onrust onder u stoken, en het Evangelie van Christus willen vervalsen.
Gal 1:8  Waarachtig, wanneer wijzelf, of zelfs een engel uit de hemel, u een ander evangelie zouden verkondigen, dat wat wij u verkondigd hebben, hij zij vervloekt!
Gal 1:9  Zoals we het vroeger hebben gezegd, zo herhaal ik het ook thans: Wanneer iemand u een ander evangelie verkondigt dan gij ontvangen hebt, hij zij vervloekt!

 

De volgende fase in de Geschiedenis van de Kerk was deze van eeuwen van vervolging. een bloedige vervolging van de Kerk door 'externen'. Deze vervolgingen kwamen tot een einde door het zogenaamde 'Edict van Milaan' dat door Keizer Constantijn werd uitgevaardigd. Zo werden de externe vijanden van de Kerk verslagen, maar niet de interne vijanden van de Kerk.

 

En toen kwam de 4de eeuw waarin het eerste echte schisma binnen de Kerk plaatsvond. De ketterij die dit schisma veroorzaakte, werd vernoemd naar de bisschop die het teweeg gebracht had; Arius. Het Arianisme, waarvan de centrale idee ons vandaag 'vertrouwd' in de oren moet klinken, stelde ten onrechte dat Christus niet onze God is, maar onze 'broeder'. De Kerk en de wereld moeten niet met elkaar vechten, maar de Kerk moet Haar armen openen voor de duistere machten die de wereld regeren.

 

En de 'politici' van die dagen traden toe tot de Kerk om zich van de bevoegdheden van de Kerk meester te maken. Dat was de eerste poging om de Kerk te 'domesticeren', met andere woorden 'politiek-correct' te maken. Dit is een proces dat men later 'aggiornamento' zou gaan noemen. Tachtig procent van de bisschoppen werden apostaten en de andere twintig procent reageerden niet of nauwelijks omdat ze geen oproer wilden veroorzaken.

 

Maar later schreef de Heilige Hiëronymus, aan wie wij de Vulgaat te danken hebben: "Op een dag werd de Kerk wakker en het was allemaal ketterij en schisma, allemaal Arianisme!'

 

En de Paus in die dagen, Liberius, probeerde eerst de rust te bewaren en te 'verzoenen'. Maar, het is onmogelijk om dingen met elkaar proberen te verzoenen, die niet met elkaar kunnen worden verzoend. De Waarheid en de dwaling verhouden zich tot elkaar zoals vuur en water.

 

De grootste pleitbezorger van de Waarheid was op dat ogenblik een eenzame bisschop, Athanasius genaamd. 

 

Athanasius (Alexandrië, ongeveer 295 – Alexandrië, 2 mei 373) was aartsbisschop en patriarch van Alexandrië, kerkvader, en wordt vereerd als heilige. Hij maakte nog de hevige christenvervolgingen onder de keizers Diocletianus en Galerius mee. Op 8 juni 328 werd hij echter tot opvolger van patriarch Alexander gewijd, die hij als secretaris op het Concilie van Nicea had bijgestaan. Hij was een bestrijder van het Arianisme, omdat dit door genoemd Concilie veroordeeld was als ketterij.

Volgens Athanasius is de herschepping van de mens alleen reëel als zijn Verlosser waarlijk God is. Hij werd 'Vader der rechtzinnigheid' genoemd omdat hij met grote vasthoudendheid de ketterse leerstellingen van Arius probeerde te weerleggen. Vijf keer werd hij daarom gedwongen in ballingschap te gaan, in totaal twintig jaar.
 

Paus Liberius (gestorven 24 september 366) steunde aanvankelijk Athanasius, maar zou later, onder grote druk, hierop terugkomen. Zijn pontificaat werd dus kenmerkt door de strijd tussen de voorstanders van het Arianisme, onder wie keizer Constantius II, en de tegenstanders onder wie Athanasius. Keizer Constantius II zette daarop de Paus af, en benoemde een tegenpaus: Felix II. Directe aanleiding hiervoor was Liberius' weigering de 'verwerping' van Athanasius, de patriarch van Alexandrië te tekenen.

 

Zij die beweren dat het Pausdom een 'uitvinding uit de Middeleeuwen' is, kunnen meteen ook al vaststellen, dat de Paus de eerste 'gesprekspartner' van de keizer was en dat de Keizer de authoriteit van de Paus over de andere bisschoppen aanvaardde!

Omdat Paus Liberius weigerde om de aartsbisschop en patriarch van Alexandrië af te zetten, werd Liberius door keizer Constantius II dus zelf afgezet en ook nog verbannen. Maar de Paus werd zwak en keerde na drie jaar terug, nadat hij zich alsnog tegen Athanasius gekeerd had, door hem te excommuniceren. 

 

Het idee van de keizer om Paus Liberius en tegenpaus Felix II samen de Kerk te laten regeren werd door een opstand van het Romeinse volk voorkomen.

 

Na de dood van keizer Constantius II zou Paus Liberius de decreten van het Concilie van Rimini, dat door Constantius II werd bijeengeroepen, annuleren!

Paus Liberius is de eerste Paus die niet werd heilig verklaard, terwijl Aartsbisschop Athanasius wel zou worden heilig verklaard, nadat zijn excommunicatie ingetrokken werd!

Ook een grote tegenstander van het Arianisme was Sint-Servaas van Tongeren.

 

Tijdens de ballingschap van Athanasius in Trier (335 – 337) hebben Servaas en Athanasius elkaar ontmoet.

In het jaar 343 was bisschop Servaas aanwezig op het Concilie van Sardica (tegenwoordig Sofia, Bulgarije). Servaas ontpopte zich als een fel tegenstander van het Arianisme, waarmee hij zich schaarde aan de kant van de Trinitariërs.

 

Tijdens het Concilie van Keulen in 346 bestreden Athanasius en Servaas samen de ketterijen van de bisschop van Keulen, die de goddelijkheid van Christus ontkende.

 

In 359/360 was Servaas als Servatio Tungrorum episcopus aanwezig op het Concilie van Rimini. Ook daar bestreed hij, volgens Sulpicius Severus, het Arianisme.

 

Volgens de beschrijving van Gregorius van Tours in zijn Historia Francorum en In gloria confessorum zou Sint-Servaas in 384 te Maastricht zijn begraven, buiten het Romeinse castrum, langs de Romeinse heerweg naar Tongeren, waar nu de eeuwenoude Basiliek van Sint-Servaas staat.