H. Robertus Bellarminus, bisschop en kerkleraar

Robertus werd in 1542 te Montepulciano geboren uit het partriciërsgeslacht Bellarmino. Zijn moeder Cynthia Cervini, zuster van paus Marcellus II, was een vrome vrouw. Toegerust met een buitengewone godsvrucht en zuiverheid van zeden, trad Robertus op achttienjarig leeftijd in de Sociëteit van Jezus, waar hij tot zijn dood toe voor allen een voorbeeld is geweest van de kloosterlijke deugden. Nadat hij zijn filosofische studies beëindigd studies beëindigd had, werd hij eerst naar Florence gestuurd, dan naar Mondovi, Padua en Leuven; hoewel hij nog niet tot priester was gewijd, toonde hij zich overal een uitstekend leraar en prediker. Te Leuven priester gewijd, doceerde hij er theologie en wel zo, dat hij reeds toen in heel Europa naam verwierf als voortreffelijk theoloog. Naar Rome teruggeroepen, gaf hij aan het Romeins College lessen over de geschilpunten met de protestanten. Ook werd hij aangesteld als geestelijke leidsman van de studenten in dit college; daar heeft hij de engelachtige Aloysius op het pad naar de heiligheid geleid. Vergeefs verzette hij zich, toen paus Clemens VIII hem onder de kardinalen wilde opnemen. Enige tijd later werd hij tot bisschop gewijd; gedurende drie jaren bestuurde hij onberispelijk het aartsbisdom Capua. Daarna bleef hij zijn verdere leven te Rome als onkreukbaar en toegewijd raadsman van de paus. Op 17 september 1621 stierf hij, bijna 80 jaar oud, een zalige dood. Behalve zijn controversen schreef hij nog een groot aantal andere werken, waaronder zijn catechismus, een gouden boekje, het belangrijkste is. Paus Pius XI nam deze krachtige verdediger van de waarheid van het katholicisme op onder het getal der heiligen en riep hem tot kerkleraar uit.