Ik zie vooral een angstige en niet erg stoutmoedige Kerk. Een Kerk die weinig over God spreekt, maar toch is Hij het vertrekpunt. Er moet aandacht zijn voor de noden van de mens, maar het uitgangspunt is God. Ik zie een Kerk die moeite heeft om leiding te geven. Geconfronteerd met deze grote veranderingen in een samenleving die steeds multicultureler en multireligieuzer wordt - en dus verder fragmenteert - moeten er woorden van serene oriëntatie komen vanuit de Kerk. Ik zie een Kerk in Rome die zich echter alleen maar bezighoudt met tijdverspillende kwesties (zoals klimaat, milieu, migratie, institutionele hervormingen, etc.) die mij erg elitair lijken, maar die weinig voeling hebben met het échte leven van de gelovigen. Dit gezegd zijnde, zie ik echter ook veel mooie, lokale initiatieven. Er zijn veel parochies met geweldige pastoors. Maar, naast die vele mooie en positieve realisaties, zie ik over het algemeen - en zeker in een vijandige media die alles buiten proportie uitvergroot - veel post-conciliaire vermoeidheid in de Kerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten