Mgr. Michel Schooyans: ‘De Kerk wordt bedreigd in haar eigenlijke fundamenten’

Professor emeritus aan de Université Catholique de Louvain, tevens voormalig pauselijk adviseur bij Paus Johannes Paulus II, lid van verschillende pauselijke raden in Rome, ereprelaat van de H. Stoel en ridder in de Leopoldsorde, Mgr. Michel Schooyans, heeft op LifeSiteNews een opiniestuk geschreven over de huidige toestand in de Kerk, en waar hij in niet mis te verstane bewoordingen Bergoglio de les spelt.

Hij schrijft: “De Synode over de Familie heeft een diepgaande malaise in de Kerk aangetoond – zelfs aannemend dat dit noodzakelijk was. Zonder twijfel een crisis van groei, maar ook herhaaldelijke debatten over de kwestie van hertrouwde gescheidenen, gescheiden personen, modellen voor de familie, de rol van de vrouw, geboortecontrole, surrogaatmoederschap, homoseksualiteit en euthanasie. Het is nutteloos om onze ogen te sluiten: de Kerk wordt bedreigd in haar eigenlijke fundamenten.”

Schooyans zegt dat “De Heer de Kerk geen missie gegeven heeft om deze waarheden te wijzigen, noch heeft Hij haar een missie gegeven om het Credo te herschrijven. De Kerk is de bewaarder van deze schatten.” Hij zegt dat de Kerk deze waarheden moet bestuderen en verduidelijken en alle mensen moet uitnodigen om door het geloof deze ware Leer aan te hangen.


Het splijten van de moraliteit

De christen is volgens hem geroepen om open te zijn voor de inspiratie van de H. Geest, die liefde is, en om te antwoorden aan deze liefde door geloof, die handelt door liefde. Tussen deze twee is de band onverbreekbaar.

Nu, “als in de leer van de Kerk deze link gebroken wordt, zinkt de christelijke moraliteit in verschillende vormen van relativisme of scepticisme, tot het punt van tevredenheid met subjectieve en fluctuerende opinies.” Er wordt volgens hem “een scheiding gecreëerd tussen waarheid en actie, er is niet langer enige verwijzing naar de Waarheid, noch naar de autoriteit die het garandeert.”

“Moraliteit wordt dodelijk gespleten, en de deur is wijd opengezet voor het legalisme, agnosticisme en secularisatie. De regels om te leven, onderwezen door de profeten, door de Heer en door de Kerkvaders, worden systematisch ontmanteld.” En “de moraliteit wordt dan bijgevolg een vorm van gnostisch positivisme, een kennis die gereserveerd is voor de ingewijden.”

Schooyans gaat verder met St. Paulus aan te halen, die zegt dat we niet mogen toegeven aan de handelswijzen van deze wereld, er moet een inwendige verandering zijn, een herscheppen van je gedachte, zodat je kan uitmaken wat Gods wil is, het goede, het wenselijke, het perfecte (Rom. 12:2).


Uit de Heilige Schrift:

Rom 12:2  Vormt u niet naar deze wereld, maar hervormt u door vernieuwing van inzicht, opdat gij onderscheiden moogt, wat de wil is van God, wat goed is, welbehagelijk en volmaakt.


Casuïstiek

Volgens Schooyans keren we terug naar de casuïstiek [Hetgeen slecht is!] (* zie noot onderaan), waar moralisten de gewetenskwesties trachten te bestuderen en op te lossen. “Bepaalde moralisten willen oplossingen bieden die diegenen die hun toevlucht hebben genomen tot hun superieure kennis, kunnen tevreden stellen. Onder de (neo-)casuïsten van gisteren en van vandaag, worden de fundamentele beginselen van de moraliteit verduisterd door de (doorgaans divergente) opinies, die geuit worden door deze slechte spirituele adviseurs.” [vb. Leon Lemmens, Jean Kockerols, Jozef De Kesel, Johan Bonny, Luc Van Looy, Roger Vangheluwe, Godfried 'kardinaal' Danneels, Walter 'kardinaal' Kasper, Leo 'kardinaal' Suenens, Carlo 'kardinaal' Martini, Bergoglio en co. = de 'kerkelijke maffia'!]

Hij gaat verder: “De casuïsten zullen zelfs de morele wet zelf willen aanpassen. Dit zal de taak zijn van casuïsten, belijders, spirituele adviseurs en bij gelegenheid bisschoppen [!]. Allen moeten bezorgd zijn om iedereen tevreden te stellen. Ze moeten bijgevolg compromissen sluiten, hun argumenten aanpassen aan de bevrediging van de menselijke passies: geen enkele persoon mag afgewezen worden.”


Het aanpassen van de Sacramenten

Schooyans zegt dat om iedereen tevreden te stellen, het noodzakelijk is om de Sacramenten aan te passen  [Hetgeen natuurlijk niet kan!]. “Laten we het geval nemen van het Sacrament van de Biecht. De onverschilligheid waarmee dit sacrament vandaag wordt bekeken kan begrepen worden door het rigorisme dat werd betoont door de biechtvaders in de tijden van de ouderen. Of ten minste, dit wordt door de casuïsten verzekerd. Vandaag zou de biechtvader moeten leren dit sacrament een sacrament maken dat de boetelingen behaagt. Echter, in het minimaliseren van de ernst van dit sacrament, scheidt de casuïst de boeteling van de genade aangeboden door God. De neo-casuïst van vandaag scheidt de zondaar van de Goddelijke bron van Barmhartigheid. Het is echter hiernaartoe dat we moeten terugkeren.”

“De gevolgen van deze opzettelijke afwijking zijn paradoxaal en dramatisch. De nieuwe moraliteit leidt de christen tot het achten van het Sacrament van de biecht, en bijgevolg het Kruis van Christus en zijn Verrijzenis, als zijnde onbeduidend. Als dit sacrament niet langer wordt ontvangen als één van de belangrijkste manifestaties van de barmhartige liefde van God voor ons, dan wordt het niet langer gezien als noodzakelijk voor onze verlossing, en zal het spoedig ophouden noodzakelijk te zijn om bisschoppen en priesters voor te schrijven de Sacramentele absolutie te geven aan zondaars. De zeldzaamheid en uiteindelijk, het verdwijnen van het sacramentele aanbieden van vergiffenis door een priester, zal leiden, en heeft al geleid, tot andere vervreemdingen, inclusief die van het gewijd priesterschap en de Eucharistie [!]. En dit gaat zo voort voor de sacramenten van het Doopsel en het Vormsel, de Ziekenzalving, om dan nog niet te spreken over de liturgie in het algemeen… ”

“Op elk vlak is er voor de neo-casuïsten in feite niet langer een Openbaring die moet ontvangen worden, of een Traditie die moet doorgegeven worden. Zoals reeds werd aangehaald: de waarheid is het nieuwe! Het nieuwe is het nieuwe zegel van de waarheid. Deze nieuwe casuïstiek leidt christenen ertoe een heldere breuk te maken met het verleden. Uiteindelijk stuwt de obsessie met het compromitteren de nieuwe casuïsten tot een terugkeer tot de natuur, zoals die was voor de zondeval (waar de zonde niet langer bestaat) [!].”

Bron: LifeSiteNews

Link:

https://www.lifesitenews.com/news/top-adviser-to-pope-jpii-warns-of-a-cabal-undermining-church-with-backing-f

*Noot: In de wetenschap betekent casuïstiek in het algemeen de behandeling van individuele gevallen (casussen) in een specifiek gebied.

Casuïstiek wordt onder andere toegepast in de moraalwetenschap, bij juridische en ethische discussies (dus over wet en ethiek). Het komt dan vaak neer op een vorm van kritiek op principiële of op wetten gebaseerde standaardredenaties. Zo zal de casuïst bijvoorbeeld in bepaalde gevallen liegen – dat normaal gesproken altijd als onethisch wordt beschouwd - toch als de beste keuze zien gezien de omstandigheden (bron: wikipedia)

Bron: RK