 |
| De schandalige 'kerst-mis' van Paulus VI in 1968 met de Ilva-arbeiders in Taranto |
Al héél snel na Vaticanum II werd het priesterkoor, het altaar, het priesterschap, de Heilige Eucharistie en de ontvangst van de Heilige Communie gedesacraliseerd. De dubbelzinnigheden in de haastig geschreven documenten van Vaticanum II waren overduidelijk, zelfs voor leken. De beloofde 'Lente van de Kerk' is nooit aangebroken. In plaats daarvan is er een onbeschrijfelijke achteruitgang in de praktijk en de kennis van het Geloof gekomen en zitten we nu opgescheept met de normloze, verloederde NOM-liturgie.
De zogenaamde post-conciliaire 'hervormers' wilden de relaties tussen de Kerk en de wereld 'verbeteren', de liturgie hervormen en de traditionele morele standpunten opnieuw evalueren. Ze doen dat trouwens nog steeds, maar blijven achter de feiten aanlopen. Hun 'hervormingen' worden gekenmerkt door de vloeibaarheid van de (nieuwe) doctrine, moraliteit en liturgie. De post-conciliaire 'hervormers' richtten hun kompas op seculiere normen en creëerden zo een meedogenloze breuk met alles waar de Kerk eerder voor stond. De méést revolutionaire 'hervormers' - die vaak te kwader trouw waren - zijn zich altijd bewust geweest van hun revolutionaire daden. Maar, hun post-conciliaire 'hervormingen' faalden over de hele wereld.
Het zogenaamde post-conciliaire 'volksaltaar' was géén uitvinding van de Concilievaders. Het is duidelijk, dat de liturgische 'hervormingen' werden ondernomen omwille van 'oecumenische' redenen. Veel krachten - ook van protestantse kant - waren direct betrokken bij de poging om de Traditionele Tridentijnse liturgie op één lijn te brengen met het Protestantse 'avondmaal' en misschien ook met de joodse sabbatsviering. Dit alles werd op een elitaire, ontwrichtende en roekeloze wijze doorgevoerd door de Romeinse Liturgische Commissie en werd door Paulus VI aan de hele Kerk opgelegd, niet zonder grote verminkingen, breuken en splitsingen te veroorzaken in het Mystieke Lichaam van Christus, die nog steeds bestaan.
Er is dringend behoefte aan een grondige herevaluatie van de post-conciliaire, liturgische, schismatieke 'hervormingen'. Vanuit het gezichtspunt van vandaag heeft het 'liberale katholicisme' of progressivisme van de jaren zeventig - meer recentelijk onder het mom van de 'Synodale Weg' - zijn langste tijd gehad. De post-conciliaire 'hervormingen' hebben de Kerk een doodlopende weg ingestuurd. Hoe is het mogelijk dat de post-conciliaire 'hervormingen' op dit moment nog steeds zo kritiekloos en bekrompen worden nagevolgd? Waarom is een eerlijk onderzoek naar de Traditie en onze geschiedenis nog steeds niet mogelijk? Waarom willen ze (= de aftandse babyboom-bisschoppen en -kardinalen) niet inzien dat we op dit ogenblik op een kruispunt staan en dat we de situatie moeten herevalueren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten