De leugenachtige onbeschaafdheid van de Westerse pers is een onmiskenbaar symptoom van de laatste stuiptrekkingen van de post-christelijke Occident die steeds verder wegzinkt in een cultuurmarxistisch, 'woke' en faustiaans moeras

Reeds in de tweede helft van de 20ste Eeuw werd duidelijk dat de post-christelijke Occident in een diepe crisis verkeerde. De jaren '60 van de vorige eeuw kondigden immers al het "winterseizoen" van het Avondland aan. Na de Christelijke lente en Katholieke zomer muteerde de Westerse cultuur in een judeo-protestantse herfst en een atheïstisch-maçonnieke winter. Nu beleven we de laatste stuiptrekkingen van een doodzieke en tot waanzin gedreven Leviatan die op sterven na al helemaal dood is. 

In de post-christelijke Occident heeft de 'stad' de leiding genomen doordat zij voor de oorspronkelijke Christelijke waarden van het platteland, die onafscheidelijk met het leven en denken van de boeren verbonden waren, het geld - de Mammon - in de plaats stelt. Na de Katholieke Middeleeuwen kende de 'Westerse Wereld' immers een groot aantal culturele stromingen en ontwikkelingen zoals de Renaissance, het Protestantisme, het Humanisme, de Verlichting, de Vrijmetselarij en de Secularisatie. De post-christelijke Occident is echter een 'cultuur' die naast het geld hoofdzakelijk wordt aangedreven door een onverzadigbare drang naar expansie, innovatie, kennis en het overstijgen van biologische en andere grenzen en is in die zin overduidelijk Luciferiaans.  

Naarmate echter steeds méér burgers buiten de boot vallen en de kritiek op het systeem toeneemt, wordt ook de repressie opgevoerd. Echter, hoe radicaler een grote meerderheid van burgers politiek buitenspel wordt gezet, des te onvoorwaardelijker is ze overgeleverd aan de elitaire machten, aan partijleiders die de massa met alle middelen van geestelijke dwang hun wil proberen op te leggen. Wereldleiders strijden om de macht onderling met methoden waarvan de massa uiteindelijk noch iets ziet, noch iets begrijpt. Leiders en Naties gebruiken de publieke opinie louter als een door de collaborerende media gesmeed wapen om het tegen elkaar op te nemen. De onvermijdelijke tendens in elke democratie om de waarheid - via de pers - te manipuleren, drijft het bestel verder op de weg die naar haar zelfdestructie leidt. Strijdend en rebellerend tégen Christus zijn we zo in het post-christelijke Westen in het winterseizoen van een meedogenloze, faustiaanse post-beschaving aanbeland.

Dr. Faust was aanvankelijk een gedreven geleerde die reeds alle wetenschappelijke kennis tot zich genomen en begrepen had, zonder echter dat zijn dorst naar de Waarheid daardoor werd gelest. Faust merkt op hoezeer de mensen en de natuur hem waarderen, maar toch voelt hij zich verre van gelukkig. Op zijn zoektocht naar wezenlijke kennis - waarin hij echter géén ruimte laat voor het Mysterie - voelt hij zich gedwongen of verleid de rationele weg te verlaten, en zo belandt Faust op het gebied van de alchemisten, de magiërs en de duivel.

Net zoals Dr. Faust heeft het post-christelijke Westen een afspraak gemaakt met de duivel, die zich Mephistopheles - 'hij die het licht schuwt' - noemt. Mephistopheles deed hem een voorstel: "Ik dien jou op aarde, daarna dient jij mij in de hel". Faust gaat op dit voorstel in, omdat hij ongelukkig is op aarde. Wat daarna komt, kan hem weinig schelen. De duivel beloonde Faust door hem te voorzien van alle rijkdom, wereldse kennis en geneugten van het leven. Faust stelde daar tegenover dat hij na zijn dood zijn ziel opgaf.