Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
17 opmerkingen:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Paus_Benedictus_XVI
Was dus niets meer dan een tegemoetkoming zonder afstand te nemen van de NOM.
@ Vorige Anomiem,
U maakt er weer een karikatuur van.
De kwestie is niet of Benedictus XVI afstand nam de NOM of niet.
De kwestie is of de Tridentijnse Mis al dan niet werd verboden door de Kerk.
In 1984 verleende paus Johannes Paulus II verder toestemming aan alle bisschoppen van de wereld via de brief Quattuor abhinc annos om de viering van de TLM toe te staan voor elke groep Katholieken die daarom verzocht. Er bleef echter verwarring bestaan over de status van de TLM. Om voor eens en voor altijd duidelijkheid te scheppen riep Johannes Paulus II in 1986 een commissie van negen Kardinalen (Ratzinger, Mayer, Oddi, Stickler, Casaroli, Gantin, Innocenti, Palazzini en Tomko) bijeen om te onderzoeken of Paulus VI of het Tweede Vaticaans Concilie de TLM ooit had afgeschaft.
De commissie stelde vast dat (1) de TLM nooit juridisch is onderdrukt of afgeschaft en (2) dat de bisschoppen een priester niet kunnen verbieden of beperken wat betreft de viering van de Traditionele Misritus, zowel in het openbaar als privé.
In 1988 publiceerde Johannes Paulus II de apostolische brief Ecclesia Dei en drong er bij de bisschoppen op aan om breed en genereus gebruik te maken van deze mogelijkheid [d.w.z. de viering van de TLM] namens alle gelovigen die ernaar streefden.”
In dit alles lijken we een consistente boodschap te hebben van de officiële organen van de Kerk. Johannes Paulus II en de commissie kwamen tot hetzelfde, ondubbelzinnige antwoord: noch Paulus VI, noch het Concilie hadden de TLM afgeschaft. Uit het historische verslag blijkt dat Paulus VI en zelfs Annibale Bugnini eind jaren zestig naar verluidt zeiden dat de TLM gehandhaafd en aangemoedigd moest worden.
Bovendien herhaalde Paus Benedictus XVI in 2007 dat de TLM nooit door het Concilie verboden was.
Kortom, de TLM kan ook niet verboden worden.
Ook Pausen en Concilies zijn gebonden door de Traditie en aangezien de TLM van Goddelijk Recht is, hebben Pausen en Concilies daar géén zeggenschap over.
Heeft Jezus Christus gezegd dat pausen en concilies gebonden zijn door de zogenaamde traditie? Neen. Dus zijn ze er niet door gebonden. Zo simpel is het.
@ De Simplicissimus hierboven,
Dergelijke simplistische en dwaze opmerkingen zijn typisch voor de neo-modernisten die van theologie en Canoniek Recht niets begrijpen.
Het principe is dat pausen en concilies de Geopenbaarde Waarheid verkondigen. Een volgende paus kan dus niet zeggen dat zijn voorgangers fout waren als zij de Geopenbaarde Waarheid verkondigden. De Traditie is niet meer of minder dan de Geopenbaarde Waarheid.
Het Vaticaans Concilie heeft het zo gedefinieerd: "De Heilige Geest werd niet aan de opvolgers van Petrus beloofd zodat zij door nieuwe 'openbaringen' nieuwe leerstellingen zouden kunnen onthullen, maar de opvolgers van Petrus moeten met de hulp van de Heilige Geest de gegeven Openbaring intact bewaren, vroom bewaken en getrouw naar de Geest van Christus uiteenzetten."
B. John Henry Newman karakteriseerde op briljante wijze het charisma, de genialiteit van de Roomse Kerk als Haar vermogen om op te treden als remora; golfbreker, hindernis en barrière tégen innovatie. Dat is dus de taak van de Paus.
In 1963 kwam op het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) de constitutie over de liturgie Sacrosanctum Concilium tot stand.
Deze constitutie werd van 1965 tot en met 1969 door het Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia in het Vaticaan uitgewerkt.
In 1969 werd hun werk door de paus Benedictus XVI aanvaard en bekendgemaakt, wat aanzienlijke protesten opriep bij diegenen die vonden dat er voorzichtiger moest worden omgegaan met veranderingen aan de liturgie.
Alhoewel de oorspronkelijke Romeinse ritus nooit formeel verboden werd, werd het gebruik ervan universeel ontmoedigd sedert de invoering van de nieuwe ritus in 1970.
Het vrije gebruik van deze oude Latijnse ritus van Rome (Romeinse ritus) was een belangrijke vraag van de traditionalistische katholieken, die door Paus Benedictus XVI beantwoord werd door de uitvaardiging van het motu proprio Summorum Pontificum in 2007.
In 2021 draaide paus Franciscus dit deels terug: met "Traditionis custodes" legde hij strengere regels op voor het gebruik van deze vorm.
Hierin staat onder andere dat de plaatselijke bisschop bepaalt wie in zijn bisdom de buitengewone vorm mag vieren.
Sinds Petrus heeft bijna elk concilie afbreuk gedaan aan de "traditie".
@ Vorige Anoniem,
Traditionis custodes is een document dat in tegenspraak is met Summorum Pontificum.
Denkt men daar in Rome nu écht dat de gelovigen onnozelaars zijn?
Traditionis custodes is een belachelijk document dat geen énkele status heeft binnen de Katholieke Kerk.
Aan anoniem 14 juli 2024 om 17:00
Uw posting is totale onzin.
m
In 1969 ambteerde p. Paulus VI, niet dP. Nedictus XVI.
U heeft zich in een fundanenteel punt meer dan 40 (veertig) jaar vergist.
De "moderne ritus" werd in Vlaanderen reeds vanaf de winter 1959 overal doorgevoerd, niet in het minst door de vele zustersscholen die de 1e communie-opleiding doorvoerden.
De " moderne ritus" werd in Vlaaanderen overal sedert Kerstmis 1965 "gevierd" .
In de volgende 2 jaren geesterden 127 (honderdzevenentwintig) verschillende hooggebeden door Vlaanderen en Nederland- tot en met de allerzotste. Eerst 1969 door P-Paulus VI teruggefloten.
Meerdere daarvan zullen in de verzamelde werken vanH.Oosterhuis nog opduiken...
De canon van de 2e helft van de mis ("mis voor de gelovigen" werd werd in 2 (twee) uur in een trattoria in Trastevere door 2 priesters in 1966 tesamengeschreven.
Na de "straffe uitspraken" van Kard. Lercaro (I / Florence) betr. de oorlog en de bombardementen in Vietnam (door de USA niet in dank aanvaard) en van Kard. Suenens met zijn critisch-afwijzend commentaar betr. Humanae vitae gaf P.Paulus VI er de brui aan.
De "moderne ritus" met zijn onzingbaar getijdengebed leidden dan reeds 1967 tot de afscheiding van de abdij Fontgombault met de dochterabdijen , de stichting van de abdij Le Barroux in 1968 8
(eerst 1985 resp. 1988 De ecckesia afflicta).
Het interesse voor liturgie in het vaticaan was zo groot, dat het officiêle liber hymnarius
eerst 30 dertig jaar later gepubliceerd werd.
Het graduale simplex 1967 kwam nooit van de grond en is totaal uitgeroeid.
Met het bisschoppelijk mandement van mei 1966 beging het episkopaat in Vlaanderen harakiri: de vlaamsgezinde gelovigen stroomden plots massaal uit de kerken weg, en de moderne restkerk muteerde alras tot een cvp-club met bijzondr interesse voor homo- en pedofilie.
Het geweldige grote lichtpunt en wat grond voor eeuwige dankbaarheid is en blijft, is de moedige niet-nalatende inzet voor de Traditionele Latijnse Mis door ZE Aartsbisschop marcel Lefebvre.
@ Vorige Anoniem,
Vanwaar komt de 'moderne ritus' dan en waarom werd die zo populair en wie heeft die dan ingevoerd?
Aan anoiem 16 juli 2024 om 19:39
Uw vraag is niet oninteressant. Het is echter wel dom om ze aan een trouwe aanhanger van de traditie te stellen, die zeer gelukkig voor hem met al deze brol niets te doen had.
Daar over Vlaanderen verspreid reeds in 1965 (dwz voor het afsluiten van het 2eVC) op vele plaatsen "moderne vieringen" plaatsvonden, en in december 1965 de "moderne vieringen" overal geîntrduceerd werden, natuurlijk zonder ritus maar naar goeddunken van de "voorganger"pastor" en van zijn adepten, en iedereen hooggebedencanons en geloofsbelijdenissen begon te schrijven, daarenboven een derde van de clerus zijn kap over de haag smeet, iedereen- vooral de vrouwen-
hun habijt en uniform uittrok, schijnt het enerzijds een hysterische beweging in het cvp-milieu geweest zijn.
En anderzijds door de bisdombureaucratie georganiseerd en doorgedrukt.
Bij Jef Bulckens ston 40 jaar later nog op de website van zijn parochieconglomeraat Frando
in een gedichtje te lezen:
$De communiebank was rap gekraakt".
EEn morele en liturgische en theologische beeldenstorm.
De stapelzottigheid van de noordbelgische clerus onder kardinaal Suenens.
1967 werd overigens al latent officieel van boven af met de pedofilie gespeeld.
Van de duivel bezeten.
In de vocariaten kan men u wel helpen-- vraag het eens bij Etienne van Billioen.
Een traditie is een gebruik of gewoonte die van de ene generatie op de andere wordt doorgegeven.
Aldus mocht aan de ritus of gewijde handelingen van Jezus tijdens het laatste avondmaal niets veranderd worden.
Deze fundamentele christelijke traditie is vanaf dan niet meer gerespecteerd door de opvolgende pausen en verworden tot praalvieringen.
Is dit dé Kerk die Jezus voor ogen had?
Dat was trouwens de bedoeling en aanleiding van Vaticanum II; terug naar het essentiële in al zijn eenvoud zonder bling-bling.
@ Vorige Anoniem,
Elke bewering in uw reactie is ronduit fout.
De Waarheden die de Heilige Kerk ons voorhoudt te geloven zijn bevat in de Heilige Schrift of de Bijbel en in de Overlevering of de Traditie.
I. Mondeling: Overlevering of Traditie.
II. Schriftelijk: Schriftuur, Heilige Schrift,
Door de Overlevering of Traditie verstaat men het onfeilbare voortleren, door het Kerkelijk Gezag van Geopenbaarde Waarheden die in de Heilige Schrift niet geschreven staan, maar door de Apostelen mondeling werden gepredikt.
Welke zijn de voornaamste en vroegste getuigenissen van die mondelinge overlevering, die niet vermeld staan in de Heilige Schrift?
I. Kerkelijke monumenten uit de vroegste tijd van het Christendom, waaronder voornamelijk de catacomben te Rome: op wanden en gewelven en grafstenen staan er opschriften en voorstellingen die een weergave zijn van het Vroeg-Christelijk Geloof.
II. De oudste liturgische boeken met hun gebeden waarin de geloofswaarheden worden uitgedrukt.
III. De oudste martelaarsakten (verhaal der martelie) waarin o.a. ook de geloofswaarheden worden aangehaald waarvoor de eerste Christenen hun leven gaven.
IV. De oudste geloofsbelijdenissen of ‘symbola’ die in voege waren b.v. bij het toedienen van het Doopsel.
V. De geschriften der Kerkvaders en Kerkleraars.
Staan niet geschreven in de H. Schrift de volgende Waarheden:
Dat er maar vier Heilige Evangeliën zijn;
Dat de Heilige Maagd Maria onbevlekt ontvangen is;
Dat er Zeven Sacramenten zijn, noch min noch meer.
Vervolgens,
Wij zijn géén protestanten, dus laat dat 'avondmalen' maar achterwege!
De Heilige Eucharistie is het Offer en het Sacrament waarin Jezus Christus zelf, onder de gedaante van brood en wijn, tegenwoordig is, geofferd wordt en genuttigd.
Jezus Christus heeft de Heilige Eucharistie ingesteld in het Laatste Avondmaal, dit is, op de avond van 'Witte Donderdag, daags voor zijn dood.
In de Heilige Eucharistie is Jezus Christus Zelf waarlijk en wezenlijk tegenwoordig, met Zijn Godheid en zijn mensheid, met Zijn Ziel en Zijn Lichaam, zoals Hij nu verheerlijkt in de hemel is.
In de Heilige Eucharistie is Jezus Christus waarlijk levend zoals in de hemel.
Aan de Heilige Eucharistie moeten wij de goddelijke eer of aanbidding bewijzen, omdat Jezus Christus, die daarin tegenwoordig is,waarlijk God is.
EN:
De Mis is het onbloedig offer van het Nieuw Verbond, waarin Jezus Christus, door de bediening van de priester, zichzelf slachtoffert aan God de Vader en Hem Zijn Lichaam en Zijn Bloed onder de gedaanten van brood en wijn, opdraagt.
De symbolische duiding van het altaar als de berg Golgotha wordt onderstreept door de voorwerpen op het altaar. Het altaarkruis herinnert aan het bloedige Offer van Jezus, de drie linnen altaardwalen verwijzen naar de grafdoeken, de kaarsen symboliseren het licht van de Verrijzenis.
Dit alles moet ons bewust maken van het feit dat in het Heilig Misoffer niets anders geschiedt dan wat toen op Golgotha gebeurde: het Kruisoffer wordt in iedere Heilige Mis op het altaar tegenwoordig gesteld op onbloedige wijze. Daarom past het met dezelfde innerlijke houding op te gaan naar het altaar als naar de berg Golgotha.
Christus komt in iedere Heilige Mis tegenwoordig op het altaar, tijdens de Consecratie. Als de priester de consecratiewoorden uitspreekt, vindt de Transsubstantiatie plaats: dit is de verandering van de brood en de wijn in het Lichaam en het Bloed van de Jezus Christus. Het brood en de wijn houdt dan op brood en wijn te zijn: het is het Lichaam en het Bloed van Jezus Christus, onder de ogenschijnlijke gedaante van brood en wijn. Het ziet er dus uit als brood en wijn, maar het is in wezen geen brood en wijn meer.
De Heilige Mis is het Onbloedig Kruisoffer, waardoor wij in de geest 2000 jaar terug naar Golgotha worden gebracht; het is de vernieuwing van zijn Kruisoffer, maar dan op onbloedige wijze.
Wat Vaticanum II voor ogen had, is mij niet geheel duidelijk. Maar, helemaal 'Katholiek' was dat daar allemaal niet!
Kennelijk hebt u een probleem met 'praalvieringen'.
Dat Christenen de zelfgekozen armoede als hoogste goed beschouwen, wil nog niet zeggen, dat wij als Katholieken God op droog zaad moeten zetten.
Zoals boven reeds gezegd, is in de Heilige Eucharistie Jezus Christus waarlijk levend zoals in de Hemel. Aan de Heilige Eucharistie moeten wij de Goddelijke Eer of Aanbidding bewijzen, omdat Jezus Christus, die daarin tegenwoordig is, waarlijk God is.
De Heilige Mis en de kerk waarin de Heilige Mis gecelebreerd wordt, verwijzen dus regelrecht naar de Hemel en zijn de belangrijkste vorm van AANBIDDING!!!
Je geeft ALLES aan God en leeft zélf in armoede!
De Aanbidding wijst o.a. op het erkennen door verstand en wil van Gods volstrekte Heerschappij over het Heelal met al wat het omvat.
De Heilige Mis is inderdaad de hoogste, de waardigste Aanbidding die door Christus Zelf, de God-Mens, aan zijn Hemelse Vader wordt opgedragen.
Samenvattend: de pracht van de Katholieke kerkgebouwen past nog steeds niet genoeg bij God die we erin aanbidden. Maar het is menselijk gesproken 'goed genoeg' om te laten zien, dat wij God serieus nemen.
Een reactie posten