UIT SACERDOTALIS CAELIBATUS
Over het priestercelibaat
Paus Paulus VI - Encycliek
Datum: 24 juni 1967
Bekrachtiging van de celibaatswet
43 Maar dit alles betekent geen verslapping van de geldende wetgeving en mag evenmin beschouwd worden als het voorspel van de afschaffing ervan. Laat men geen voedsel geven aan deze veronderstelling, waardoor in de harten de kracht en de liefde wordt verzwakt, die aan het celibaat zijn zekerheid en zijn geluk schenken, en waardoor de ware leer omtrent het celibaat motiveert en de verhevenheid ervan aantoont. Laat men veeleer de studie bevorderen ter verdediging van de geestelijke zin en de zedelijke waarde van de maagdelijkheid en het celibaat.
De wortel van het probleem
49 Wij kunnen moeilijk aannemen, dat door de afschaffing van het celibaat het aantal priesterroepingen aanstonds en in belangrijke mate zou stijgen. De huidige ervaring van de Kerken en de andere godsdienstige gemeenschappen, die aan hun ambtsdragers wel het huwelijk toestaan, schijnt het tegendeel te bewijzen. De oorzaken van het teruglopen van de priesterroepingen moeten elders worden gezocht, bijv. in het verlies of de verzwakking van de zin voor het goddelijke en het heilige, bij individuen en gezinnen, in het dalen van de waardering van de Kerk als heilsinstituut door geloof en Sacramenten. Het probleem moet daarom fundamenteel worden bestudeerd.
De diepste reden van het celibaat
54 De ware en diepste reden van het celibaat ligt, gelijk wij boven reeds zeiden, hierin, dat de priesterkandidaat zichzelf door een nauwere en vollediger relatie wil binden aan het mysterie van Christus en de Kerk, tot heil van de gehele mensheid. En er bestaat geen twijfel aan, dat deze hoogste waarden van de mens in deze keuze het best tot hun recht kunnen komen.
De werkelijke verantwoordelijkheid
83 Thans richten wij ons met vaderlijke liefde, met grote bezorgdheid en droefheid tot onze ongelukkige maar toch altijd uiterst dierbare en gewaardeerde broeders in het priesterschap, die, terwijl zij het merkteken van het priesterschap behouden, toch de verplichtingen, die zij bij hun priesterwijding op zich hebben genomen, jammer genoeg hebben verlaten. Hun droevige situatie en de nadelige gevolgen ervan voor hun persoon en voor de gemeenschap roepen bij sommigen de vraag op, of niet juist het celibaat tot op zekere hoogte de oorzaak is van deze tragedies en van de ergernis, die eruit voortvloeit voor het volk Gods. In werkelijkheid ligt de oorzaak niet in het celibaat, maar in het feit, dat men soms niet tijdig genoeg zich een volledig en verstandig oordeel heeft gevormd over de kwaliteiten van de priesterkandidaat, of in het feit, dat het leven van de priesters niet voldoende beantwoordde aan de plichten van hun totale toewijding aan God.
Een oproep in droefheid
86 Als deze priesters eens wisten, hoeveel leed, hoeveel schande, hoeveel zorg zij aan de Kerk Gods veroorzaken; als zij eens dachten aan de ernst en de verhevenheid van hetgeen zij eens op zich namen, aan de gevaren, die hen bedreigen voor het tegenwoordig en het toekomstig leven, dan zouden zij met voorzichtigheid en overleg te werk gaan bij hun beslissingen, dan zouden zij meer bereid zijn tot bidden, meer consequent en meer resoluut in het vermijden van de oorzaken van hun geestelijke en morele zwakheid.
Gegeven te Rome, bij Sint-Pieter, op 24 juni 1967, feest van Sint-Johannes de Doper, in het vijfde jaar van ons Pontificaat.
Paus Paulus VI
10 opmerkingen:
Hierin zitten weinig theologische en overtuigende argumenten om die het celibaat ondersteunen.
Enkel de reeds gekende feiten dat het opheffen van het celibaar het aantal roepingen niet zal doen toenemen.
Noch theologisch, noch historisch kan het celibaat stand houden. In de bijbel is immers zelfs sprake van de schoonmoeder (!) van Petrus en er zijn voldoende bewijzen dat priesters en priesteressen tijdens de eerste helft van onze tijdsrekening wel huwden.
Het is vooral grote onzin dat een huwelijk de focus van het Goddelijke zou wegnemen en de priester op een dwaalspoor zou brengen. Die idee is enkel een pervertering van de reeds perverse idee dat de liefde tussen een man en een vrouw van een lagere orde is en dat sensualiteit en seksualiteit iets is dat moet vermeden worden...
Petrus en de andere Apostelen leefden vanaf Pinksteren celibatair. "Zij 'kenden' hun vrouw niet meer."
Een priester die het celibaat niet aankan, is niet waardig om priester te zijn.
In de Orthodoxe kerk wordt het gehuwd priesterschap gedoogd, maar het is feitelijk inferieur aan het celibataire priesterschap.
Daarbij komt nog dat een orthodoxe priester minder bevoegdheden heeft dan een Latijnse priester.
De volheid van het priesterschap is slechts bij de bisschoppen te vinden en die zijn altijd celibatair.
Een gehuwde priester is in feite gescheiden van de Kerk en Christus!
In de Anglicaanse kerk functioneert het blijkbaar wel, hé. Ook in de Islam en het Jodendom lijkt het te werken, net als in de meeste protestantse kerken... In elke Godsdienst zijn er abberaties en perversies, maar die hebben zelden met gehuwde priesters te maken... Over de Orthodoxe kerk is er trouwens wel een en ander te zeggen, dacht ik (denk maar eens aan de rol die ze speelde tijdens het communisme en hoe ze zich nu opstellen in landen als Roemenië en zelfs Rusland).
Ze "kenden" hun vrouw niet meer is zowel een literaire als theologische stijlfiguur die te interpreteren is...
Heeft de kerk vandaag niet meer nood aan priesters (en ik spreek niet over monniken en de bisschoppen wil ik er gemakkelijksheidshalve ook buiten laten), die met twee voeten in het leven staan en zoveel mogelijk aspecten ervan "kennen" in plaats van aan wereldvreemde, verouderde bazelende mannetjes die in de meeste gevallen geen flauw benul hebben waar ze mee bezig zijn, noch liturgisch, noch maatschappelijk. En de RKK meet zichzelf wel degelijk een maatschappelijke rol toe. Het gaat dus niet op om te vertrekken van de stelling dat de hele RKK zich niet moet verweven met de maatschappij en zich niet dienstbaar moet opstellen tov de zwakkeren...
Een priester gaat volgens mij, noch theologisch, noch mystiek een huwelijk aan met Christus of met de Kerk, een nonnetje daarentegen wel...
Het jodendom en de islam hebben geen priesters.
De anglicaanse 'priesters' worden niet door Rome erkend en zijn dus leken.
Ook bij de Anglicaanse 'priesters' is er een crisis.
Intussen zijn al meer dan de helft van de seminaristen van de anglicanen vrouwen.
De anglicanen staan gewoon voor de totale implosie.
(1) Omdat priesters vroeger getrouwd waren, zou dat nu ook mogen. Men vergeet wel dat vroeger de seksuele moraal duizend keer strenger was dan vandaag het geval. Toen werd de ene seksuele partner voor het leven, en voor de voortplanting alleen zeer serieus genomen.
(2) En de Anglicanen zouden een goed voorbeeld zijn van getrouwde ‘priesters’? Lachwekkend.
Nu moet je met de Anglicanen altijd het verschil maken tussen High Church en Low Church. In de High Church zetten de echtgenotes van de rectoren zich ook hard in voor de parochie. Man en vrouw woont wel samen, heeft wel kinderen, maar hun huis is een miniklooster. Ze leven als kloosterlingen en zijn zeer vroom, alleen niet celibatair, maar tenminste wel monogaam.
Dit tegen een achtergrond dat een aantal High Church Anglicaanse bischoppen al naar Rome overgelopen is, terwijl de Low-Church aan het desintegreren is sinds ze besloten hebben dat vrouwen geen bisschop mogen worden. Nu zijn de vrouwelijke rectoren ook niet meer geïnteresseerd. Het aantal vrouwelijke seminaristen is al aan het teruglopen. De Amerikaanse Anglicanen hebben maar snel een homo tot bisschop gewijd anders zouden de homo’s ook uit de seminaries weggelopen zijn.
De gelovige Anglicanen zijn ook aan het weglopen. Meer en meer High Church Anglicanen gaan naar de katholieke Kerk, terwijl de Low Church Anglicanen naar de Lutheraanse kerken gaan. Vrouwen accepteren maar ze dan als minderwaardig beschouwen (geen bisschop) heeft hen de das omgedaan.
En een leuk weetje. Sinds de universiteiten terug begonnen zijn, zitten er hier opeens een aantal 20-jarigen in de Tridentijnse mis. De helft Anglicaan. De andere helft afvallige katholieken die, naar ik veronderstel, het licht gezien hebben. Maar de Tridentijnse mis biedt hen waar ze naar op zoek zijn.
(3) Ik had graag geweten welk onbenul het begrip “de maatschappelijke rol van de Katholieke Kerk” uitgevonden heeft.
Waarom gaan mensen naar de Kerk? Omdat de kerkganger zonder Kerk geen rol in de maatschappij kan spelen? Men kan ook maatschappelijke rollen vervullen zonder Kerk. Men kan fairtrade kopen in de winkel. Men kan trouwen op het strand. Men kan ook homo’s liefhebben zonder Kerk. Men kan ook het milieu beschermen zonder Kerk.
Indien de Kerk een maatschappelijke rol zou hebben (ik spreek louter op seculier niveau) is dat Zij nog de enigste plaats is waar morele integriteit gepredikt wordt. Deze morele integriteit is zelfs voor niet-gelovigen belangrijk. Velen gaan naar de kerk precies om de les gelezen te krijgen. De Kerk predikt hoop, troost, en aanmoediging een integer leven te leiden wanneer men na de mis naar huis gaat. En daar hebben we heilige priesters nodig, die zich de moeite doet alleen God te beminnen. Dat dwingt respect af. Een priester die nog naar seks stinkt heeft geen recht zijn mond open te doen of “maatschappelijke rollen” uit te dissen.
En natuurlijk, een kerk is waar men zijn Schepper kan liefhebben en ontmoeten en waar men zijn ziel kan redden.
"(1) Omdat priesters vroeger getrouwd waren, zou dat nu ook mogen. Men vergeet wel dat vroeger de seksuele moraal duizend keer strenger was dan vandaag het geval. Toen werd de ene seksuele partner voor het leven, en voor de voortplanting alleen zeer serieus genomen."
promiscuïteit is van alle tijden. Een verstrenging van de seksuele moraal is een negentiende-eeuws verschijnsel dat heel mooi geïllustreerd kan worden met de Victoriaanse tijden...
De seksuele moraal is nog nooit zo streng geweest als vandaag. Ik doe hier geen morele uitspraken over, maar dat er een maatschappelijk probleem is in onze westerse wereld rond seksualiteit lijkt me vanzelfsprekend. Het protestantisme is zelfs gedeeltelijk ontstaan vanuit een onvrede met het gebrek aan seksuele moraal binnen de RKK. Het gevolg is een enorm rigide omgang met lichaam en seksualiteit in protestantse culturen, met als gevolg dat dezelfde dingen gebeuren, maar in het verborgene, waar niemand het ziet... En het is net dat, dat ervoor zorgt dat er een enorme tegenspraak groeit tussen wat gepredikt wordt en wat echt aan het gebeuren is. Ik pleit niet voor een libertaire benadering, maar een gezonde en menselijke benadering van seksualiteit is aanvaarden dat de mens nu eenmaal een sensueel en seksueel wezen is en dit altijd zal blijven. We verrijzen met LICHAAM én ZIEL, beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en ondanks Paulus en Augustinus, staan ze niet hiërarchisch ten opzichte van elkaar. Zelfs het versterven van het lichaam en een extreme lichamelijke ascese is een erkenning van het belang van ons lichaam, zoals het dragen van een bikini eigenlijk ook het beklemtonen is van een boezem...
Het taboe dat rondom seksualiteit hangt, is vooral het gevolg van de seksueel overdraagbare aandoeningen.
17 september 2013 19:29
ja ja ja, waar is de tijd dat alleen de marteldood vergiffenis kon afdwingen voor een slippertje in het bed van de buurvrouw.
Je bewijst net mijn punt. Het is vandaag nooit zo streng geweest. Als jij de moraal vandaag streng vindt, amai.
Xhamster.com en van dat allemaal. Dat is ook een victoriaans verschijnsel zeker.
Enkele bedenkingen.
Als het lichaam sterft worden al die moleculetjes door wormpjes opgegeten. Niemand verrijst dus met zijn oude lichaam.
Een God welgevallige ziel wordt verheven waarna zij een nieuw en verheven lichaam krijgt met bij haar passende verheven kleding.
Een verdoemde ziel valt neer in de hel en heeft geen lichaam meer. De ziel echter is dan in alle mogelijke betekenissen naakt en eventueel sterk misvormd naargelang de aard en de graad van haar zondigheid.
Zielen in het vagevuur zijn meestal gekleed in grauwe versleten lompen afhankelijk van de graad van hun zondigheid. Op een blog is echter plaats nog tijd om uit te wijden over lichamelijkheid van zielen in het vagevuur.
Waar er in de bijbel sprake is van vlees wordt meestal zielevlees bedoeld om de zeer eenvoudige reden dat de bijbel over geestelijk leven gaat en nauwelijks over lichamelijk leven en zeker niet over maatschappelijk leven.
Godgericht vasten en boete zuivert niet alleen het lichaam maar vooral de ziel.
Het lijkt me dus vanzelfsprekend dat een priester moet voorgaan in zuivere zielsbeleving. Dit kan niet zonder een minimum kastijding van wat de Heilige Franciscus zijn 'broeder ezel' noemde.
In een geestelijk verheven aardse samenleving zou priesterschap theoretisch wel kunnen voor gehuwde mannen omdat dan de verwekking van een kind een zeer heilige gebeurtenis zou zijn die men niet zou kunnen verrichten zonder zich te veheffen boven lichamelijke genotsgevoelens en verlangens van de beide partners.
Op deze planeet is dit echter slechts mogelijk voor unieke mensen zoals de H. Anna. (zie Katarina Emmerick)
Een reactie posten