De verzoening tussen Katholieken en lutheranen vereist een werkelijk berouw na de talrijke wonden die geslagen zijn in hun gemeenschappelijke geschiedenis. Dat verklaarde kardinaal Kurt Koch, voorzitter van de pauselijke raad voor de bevordering van de eenheid van de Christenen.
[Dit is totaal het tegenovergestelde van wat we enkele dagen geleden uit zijn mond mochten horen! Wie of wat zit hier achter?]
De kardinaal zei ook dat het Vaticaan geen concrete plannen heeft voor de oprichting van een ordinariaat voor de lutheranen.
In een interview met het gespecialiseerde religieuze nieuwsagentschap I.Media zei kardinaal Koch enkele dagen na zijn reis naar Oekraïne dat er problemen zijn in de dialoog met het orthodoxe patriarchaat van Kiev dat niet erkend wordt door dat van Moskou. De Zwitserse prelaat gaf ook toe dat er spanningen op ethisch vlak zijn met de anglicanen, met name wat de gender-theorie betreft.
Bron: RKnieuws.net - 25 juni
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
1 opmerking:
Je kan dit op twee manieren lezen.
Op de ene manier, alsof Koch naar eenheid in de Kerk op zoek is.
Maar Koch verraadt zichzelf. Hij zoekt toenadering met de Oekraïense orthodoxe kerk, maar dat mag natuurlijk niet van de patriarch van Moskou en Koch geeft gehoor aan wat Moskou over Oekraïne te zeggen heeft. Zo wordt Koch onderhandelaar tussen een kerk die het gevolg was politieke ontwikkelingen doorheen de geschiedenis (Moskou), en een kerk die beweert het werk van God te zijn (Kiev).
De Oekraïense orthodoxe kerk ziet zich als de ware erfgenaam van de kerk die H. Prins Vladimir in de 10de Eeuw in Kiev gesticht heeft (zie ook de voorspelling van de Apostel Andreas, en zie ook H. Cyril en H. Methodius), terwijl de patriarch van Moskou altijd al een politiek beest geweest is.
Het Concilie van Firenze van 1439 heeft een communie tussen de Oosterse en Westerse Kerk bewerkstelligd. (De Concordantia Catholica) Maar in 1452 verwierp Prins Vassili III van Moskou de voorwaarden van de Concordantia, scheurde zich af van het patriarchaat van Constantinopel en stichtte het patriarchaat van Moskou. Het jaar erop viel Constantinopel in handen van het Ottomaans Rijk. Sindsdien ziet Moskou zich als de opvolger van Constantinopel.
Maar het patriarchaat van Moskou werd snel doorweekt met ketterijen en controversen onder het bewind van Ivan III (3de kwart 15de E ) die gehoor gaf aan een zekere orthodoxe priester Aleksei van Novogrod die zich eerder tot de Joodse sekte van Skhariya de Jood bekeerd had. Deze Aleksei verwierf zeer grote invloed aan het hof van Ivan III en werd tot aartspriester van de Oerpenski kathedraal in Moskou benoemd en zijn ‘vriend’ werd tot aartspriester van de Aartsengel Michaëlkathedraal benoemd. Aleksei bekeerde dan ook nog een paar staatssecretarissen en de vrouw van Ivan III tot die Joodse sekte en het kwaad was geschied.
Aan het hof van Hendrik VIII is 50 jaar later iets soortgelijks gebeurd. Onder-cover joden vermomd als katholieken adviseerden Henrik VIII over zijn scheiding van Catherina van Aragon, hetgeen tot een schisma met de Moederkerk geleid heeft. Ik heb niets tegen Joden. Als ik plaats en tijd had het verhaal ter degen uit te leggen kon ik zeggen dat het over niets meer dan dan over geld gaat en de geo-politieke machinaties van Venetië dat haar aristoteliaanse netwerken als wapen tegen de Katholieke Kerk inzet om rijkdom te verkrijgen.
In het patriarchaat Moskou moeten we op Peter de Grote (de Romanovs) in de 18de E. wachten die eindelijk een beetje orde op zaken komt zetten, in zover dat Peter de Grote de (ketterse) orthodoxe kerk in Rusland zo goed als verbood en vernietigde door zijn anti-kerkelijk beleid. Dan is er de Communistische Revolutie en de Koude oorlog.
In het kort; er nooit iets goeds uit het patriarchaat Moskou voortgekomen wanneer we het volksgeloof terzijde laten. Het is een politieke puinhoop.
In 1989 valt het IJzeren Gordijn, en kon de Oekraïens orthodoxe kerk zich van Moskou afscheuren wat ze in 1990 ook gedaan hebben. Ze hebben toen kerkrechtelijke autonomie verworven die erkend is door de Oosterse orthodoxe kerk (Patriarch van Constantinopel). Toch blijft de Oekraïense orthodoxe kerk nog steeds onder ecclesiologisch autoriteit van de patriarch van Moskou.
Voilà. Wat is het probleem nu met Koch? Schuif die lui in Oekraïne de Concordantia onder hun neus en het is opgelost. Maar hij wil die van Moskou niet op de tenen trappen. Wat wil hij dan?
Hij reist iets te ijverig tussen Frankfurt, Kiev, Moskou en Londen om mij te overtuigen dat hij met goede bedoelingen naar eenheid in de Kerk zoekt. Hij speelt liever een geo-politiek schaakspel en draait rond de pot. Net zoals met de Consecratie van Rusland.
De Poorten van de hel zullen Haar niet overmeesteren, dus laat Koch maar wat aanmodderen, er zal NIETS SLECHTS uit voortkomen, of tenminste, veel erger kan het niet worden. Zolang hij bang is landen te bekeren tot de ene H. Katholieke Kerk, zal er ook NIETS GOEDS gebeuren.
Een reactie posten