Het altaarkruis: hoeksteen óf steen des aanstoots? - 1 Ko 1:22-23 Terwijl de Joden tekenen eisen, en de Grieken wijsheid zoeken, preken wij Christus gekruisigd, voor de Joden een ergernis en voor de heidenen een dwaasheid.

Zestig jaar lang al is de positie van het altaarkruis tijdens de pauselijke missen
symptomatisch voor de omstandigheden van het post-conciliaire katholicisme.

Het altaarkruis komt en gaat, en toont de besluiteloosheid en aarzeling over alles
en nog wat binnen de post-conciliaire Bastaardkerk aan. Een ware schizofrenie!

Vandaag stond het kruis - in de vorm van een lelijk, modernistisch gedrocht - wéér
eens in het midden van het altaar - tussen de zogenaamde Paulus-VI-kandelaren.
Eerder stond het altaarkruis onder Prevost steevast aan de zijkant van het altaar.

Soms staat het altaarkruis naar het westen gekeerd, dan staat het weer naar
het oosten gekeerd. Soms staat het kruis hoog, soms staat het kruis weer laag.

Het Vaticaan - waar middelmatigheid inmiddels de norm is geworden -
heeft veel weg een doordeweekse parochiekerk in Vlaanderen
met steggelende parochianen en een tegendraadse pastoor.  

Het voortdurende komen en gaan van het altaarkruis doet vermoeden,
dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de positie van het kruis op
het altaar, letterlijk niet weer weten waar ze het kruis moeten neerzetten,
omdat de ongelovigen, de satanisten of de (pseudo-)vrijmetselaars die daar
de plak zwaaien, het altaarkruis alleen maar als érg irritant ervaren.

Het kruis dat symbool staat voor het Katholieke Geloof en de Zuiverheid
is hét ultieme teken van het Christendom en van God zélf.

Het kruis moet het kwade afweren net zoals in de populaire cultuur waar het kruis
de vampiers - die als wezens van de duisternis worden beschouwd - kan afweren.

Het geschuif met het kruis laat alleen maar de gedegenereerde staat zien,
waarin de zielen van deze ellendige lieden zich bevinden!