Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
2 opmerkingen:
Hetgeen we hier getuige van zijn is de creatie van een pauselijke dynastie – op zijn Romeins.
Niet alleen in zover het pausschap de verderzetting is van het Romeinse keizerschap, vooral in de functie van Pontifex Maximus, maar ook in de geplogenheden van de verkiezing of acceptatie van de kandidaat staatshoofd door de Romeinse Senaat en in het geval van de verkiezing van een Paus, de kardinalen in Conclaaf.
Maar er zijn andere verbanden.
De Paus heeft in zijn afscheidstoespraken veel meer gezegd dan gewoon “Grazie, uno baggio a tutti e ciao.” In zijn woorden zien we diepe wijsheid. Hij treedt niet af omwille van ouderdom, ook al speelt dit een rol. Door af te treden, toont hij hoe serieus hij de chaos in het Vaticaan neemt, en in zijn aftreden poogt hij een oplossing te forceren. Men (de kardinalen maar ook de gelovigen), kan de chaos niet langer negeren of tolereren. De tijd van actie is aangebroken en Benedictus XVI heeft de kwaliteiten waar zijn opvolger aan moet voldoen opgesomd. Om zo een opvolger naar zijn keuze te verwerven, is hij afgetreden aangezien het een aantal kardinalen wakker geschud heeft.
In een gesprek gisteren met een seminarist in Rome ben ik tot een interessant besluit gekomen. Om dit besluit uit te leggen moet ik eerst een paar blijkbaar losstaande gedachten introduceren, in het besluit komen deze gedachten dan heel mooi samen:
1/ We hadden het over 'getrouwde priesters’ en waarom dit onmogelijk is. Door zijn priesterwijding ‘trouwt’ een man met de Kerk. Als hij ook met een vrouw zou trouwen wordt dat een vorm van bigamie. Dat kan natuurlijk niet. Homohuwelijken; OK, mensen van politiek correcte strekking kunnen dat idee nog aan, maar zelfs voor hen is en blijft bigamie taboe. Waarom zou een priester dan wel bigamie mogen plegen?
2/ Een andere dimensie van het ‘huwelijk’ is de geslachtsdaad. Vóór het huwelijk een sacrament werd (13de E.) - en later ook een burgerlijk contract - was het voldoende voor twee mensen een bed te delen om ‘gehuwd’ te zijn. Tot op de dag vandaag wordt een huwelijk als ongeldig beschouwd indien het niet geconsumeerd is. Dit geldt zowel voor het sacrament als voor het burgerlijk contract. De geslachtsdaad verzegeld het huwelijk. Maar de geslachtsdaad is uiteindelijk maar een biologische noodzakelijkheid. Wat echt van belang is zijn de rechten en plichten van de ouders (Pater Familias) t.a.v. de kinderen die uit de geslachtsdaad voortkomen.
In het mystieke huwelijk van de priester met de Kerk is die biologische noodzakelijkheid, de consummatie, niet mogelijk. Toch is de priesterwijding geldig huwelijk aangezien hij Pater Familias wordt van de ‘kinderen’ van de Kerk, de gelovigen dus (een parochie, een bisdom, enz.) en hij beschouwd hen als zijn eigen kinderen, met specifieke rechten en plichten, zoals elke Pater Familias rechten en plichten heeft t.a.v. zijn biologische kinderen. De kern van het huwelijk is dus de zorg voor de ‘kinderen’ ten laste.
3/ Het was gebruikelijk voor Romeinse families mensen te adopteren, als beloning of erkenning voor militaire, politieke of andere verdiensten en ook voor politieke redenen. Dit gebeurde voor zowel voor generaals, politici, kunstenaars, alsook slaven die vrijheid verwierven. Het betekende Gravitas voor de familie.
4/ In de Kerk wordt het staatshoofd verkozen. Niemand kan de leiding van de Kerk opeisen als een geboorterecht. Het feit dat priesters geen kinderen (zouden mogen) hebben, speelt hier geen rol. De verkiezing van het staatshoofd komt van het Romeins recht. Ten rechte zou ik zeggen: het niet omdat papa iets speciaals is, dat zoonlief ook speciaal is. De Romeinse keizers adopteerden om fatsoenlijke opvolgers te verwerven. Gelijk de Paus ook zijn kardinaals aanstelt.
5/ Wanneer we naar de erfelijke troonsopvolging kijken, zien we doorheen de hele geschiedenis dat koningen bezorgd waren om een mannelijke erfgenaam te produceren en de heisa indien een koning dit niet kon. Voor één of andere reden zijn bloedlijnen bijzonder belangrijk maar indien Hendrik VIII van Engeland bijvoorbeeld zijn Klassieken gekend had, had hij heel veel mensen de dood bespaard kunnen hebben.
Wat leren de Klassieken ons dan? Bijvoorbeeld; de Julisch-Claudische dynastie is amper een bloedlijn te noemen. Keizer Augustus volgt Julius Ceasar op via een stamvader die door Julius Ceasar geadopteerd was. Aangezien bij de troonsopvolging van Augustus hij geen overlevende kinderen had, maakte hij de nodige introducties voor zijn adoptiezoon Tiberius, opdat Tiberius door de senaat als keizer geaccepteerd zou worden als zijn (Augustus) opvolger. Tiberius trouwde toen met een dochter van die adoptiezoon van Julius Ceasar, die Augustus aan zijn zuster uitgehuwelijkt had. De vrouw van Tiberius is zogezegd zijn ‘nicht’, om het in de ‘familie’ te houden. Maar we spreken niet van bloedverwanten, maar van mensen die door adoptie in de familie opgenomen werden en de naam van de familie aannemen. Maar dat wist Hendrik VIII niet, maar Benedictus XVI blijkbaar wel.
Voeg tezamen: adoptie bij de Romeinen, het mystiek huwelijk van de priester en de adoptie van de gelovigen, en de verkiezing van het staatshoofd, dan zien we dat wat Benedictus XVI vandaag doet, is het verzekeren van zijn troonsopvolging door een geestes-‘kind’, zoals de Romeinse keizers dit ook deden. Als hij gewacht zou hebben tot hij stierf kon men zich aan allerlei verwachten op het Conclaaf: een staatsgreep, Idus Martii, of wat dan ook. Maar aangezien ‘de schaduw’ van Benedictus XVI nog steeds aanwezig is, gaat niemand het in zijn hoofd halen iets raars te doen. Eerst en vooral zal men een nieuwe Paus moeten kiezen die met de vorige in overeenstemming is, anders zal hij teruggefloten worden. En wanneer die persoon Paus is, zal Benedictus XVI in zekere mate zijn mentor zijn of tenminste een voorbeeld, wiens werk verdergezet moet worden. Het is bijna gemakkelijker dat de kardinalen Benedictus XVI gaan vragen wie hij als opvolger wil en ze zullen die wel verkiezen. Ik voorspel een heel kort Conclaaf.
In ieder geval ben ik er vrijwel zeker van dat de volgende Paus zich Benedictus XVII gaat noemen, en gaat Benedictus XVI als zijn adoptief vader of spirituele vader beschouwen. Zodoende ontstaat een pauselijke dynastie die op klassiek Romeinse manier gecreëerd is.
Dit verhaal werkt ook van achter naar voor: door af te treden en een geestverwante als opvolger te verwerven, eist de Paus dat de seksuele moraal van de Kerk serieus genomen wordt, en men hoort op te houden deze constant in vraag te trekken, want de katholieke seksuele moraal gaat veel dieper dan wat met een beetje politieke correctheid ‘gecorrigeerd’ kan worden. Men hoort 26 eeuwen westerse sociale, culturele, juridische, staatskundige, religieuze geschiedenis serieus te nemen. Een ander aspect van de laatste toespraken van Benedictus XVI is dat hij de carrière jacht van bepaalde kardinalen bekritiseert, en hij riep hen - maar ook de gelovigen - op meer “zoals God” te worden – voor het Goed van de Kerk, niet voor het goed van het zelf.
NB:
Er zijn betere voorbeelden van dynastieën die ontstaan zijn door adoptie, maar aangezien dit kortsluiting veroorzaakt in de ‘Docta Ignorantia’ van mensen van politiek correcte strekking, houd ik het maar bij de Julisch-Claudische dynastie, maar ik kan het niet nalaten even in het midden te gooien dat Paus Clemens I een neef van een Romeinse keizer was. Je kent hem wel, die keizer die de tempel in Jeruzalem met de grond gelijk gemaakt heeft, en Flavius Josephus geadopteerd heeft.
Een reactie posten