donderdag 29 september 2011
dinsdag 27 september 2011
Altaarsteen
Een altaarsteen is een in het altaarblad opgenomen steen dan wel een geheel stenen altaarblad, waarin of waaronder de bij het altaar behorende relieken rusten.
Martelarenverering
In het Romeinse Rijk bestond bij de christelijke gemeenschappen een bijzonder intensieve martelarenverering. Indien het enigszins mogelijk was koos een gemeenschap het graf van een Martelaar uit om als brandpunt bij de eredienst te dienen. Bovenop of dicht bij het graf werd een Altaar geplaatst, en daaromheen werd een Kerkgebouw opgetrokken.
'Overschot'
Al snel werd het gebruik dat gemeenschappen die niet over een eigen martelaar beschikten, van elders een stoffelijk overschot haalden. Soms moest men zich tevreden stellen met grote of kleine fragmenten van een overschot. Het Latijnse woord voor 'overschot' is 'reliquia'. Vandaar dat wij een fragment van het stoffelijk overschot van een martelaar of heilige in het Nederlands Relikwie noemen.
Het reliekengraf
De verzegelde ruimte in een altaar waarin relikwieën worden geplaatst, heet het reliekengraf.
Voorschrift
De steen waaronder of waarin zich een reliekengraf bevindt, wordt altaarsteen genoemd. Het is bij voor de eredienst bestemde altaren inmiddels dwingend voorschrift dat een relikwie in of onder een altaarsteen wordt aangebracht (CIC, can. 1237, §2).
Kruisjes
Een altaarsteen is te herkennen aan de vijf kruisjes die erin uitgehouwen zijn. Bestaat de altaarsteen uit een geheel stenen altaarblad, dan zijn er altijd wel enkele kruisjes van een afstandje voor de kerkbezoeker zichtbaar.
http://www.rkk.nl/abc/detail_objectID239156_FLetterA.html
Martelarenverering
In het Romeinse Rijk bestond bij de christelijke gemeenschappen een bijzonder intensieve martelarenverering. Indien het enigszins mogelijk was koos een gemeenschap het graf van een Martelaar uit om als brandpunt bij de eredienst te dienen. Bovenop of dicht bij het graf werd een Altaar geplaatst, en daaromheen werd een Kerkgebouw opgetrokken.
'Overschot'
Al snel werd het gebruik dat gemeenschappen die niet over een eigen martelaar beschikten, van elders een stoffelijk overschot haalden. Soms moest men zich tevreden stellen met grote of kleine fragmenten van een overschot. Het Latijnse woord voor 'overschot' is 'reliquia'. Vandaar dat wij een fragment van het stoffelijk overschot van een martelaar of heilige in het Nederlands Relikwie noemen.
Het reliekengraf
De verzegelde ruimte in een altaar waarin relikwieën worden geplaatst, heet het reliekengraf.
Voorschrift
De steen waaronder of waarin zich een reliekengraf bevindt, wordt altaarsteen genoemd. Het is bij voor de eredienst bestemde altaren inmiddels dwingend voorschrift dat een relikwie in of onder een altaarsteen wordt aangebracht (CIC, can. 1237, §2).
Kruisjes
Een altaarsteen is te herkennen aan de vijf kruisjes die erin uitgehouwen zijn. Bestaat de altaarsteen uit een geheel stenen altaarblad, dan zijn er altijd wel enkele kruisjes van een afstandje voor de kerkbezoeker zichtbaar.
http://www.rkk.nl/abc/detail_objectID239156_FLetterA.html
Herpublicatie reactie: 'Inderdaad: de Gregoriaanse Kalander'
Het zijn de Katholieken die de huidige kalender uitgevonden hebben.
Om kalenders te berekenen moet je kunnen berekenen hoe de maan rond de aarde draait en hoe de aarde rond de zon draait. De Katholieken hebben dat ontdekt.
Wanneer je weet, hoe lang een jaar eigenlijk duurt, heb je een betrouwbare kalender, maar dan moet je alle andere tijdrekeningen beginnen te kalibreren, o.a. de Juliaanse.
Om dit te doen moet je terug beginnen te tellen. Je gebruikt bronnen die zeggen hoe lang een koning geheerst heeft. Het wordt moeilijk in de periode van de 8ste terug tot de 4de eeuw n.Chr. Dan kan je de Romeinse Kalender gebruiken. Maar het vereist weinig verdere uitleg om te begrijpen dat dit een geweldig moeilijke en omslachtige taak is.
De Kerk heeft dan ook jarenlang werk daarmee gehad. Toen ze er mee klaar waren, besloten ze de geboorte van Jezus als beginpunt te nemen. Verdere kalibratie sinds de introductie van de Gregoriaanse Kalender heeft aangetoond dat Jezus niet in het jaar 0 geboren is maar 6 of 7 jaar voor Christus.
Jezus was geboren tijdens de volkstelling in Syrië en Judea: 7 v.Chr. of “in de dagen van Herodus” die in 6 v.Chr. gestorven is.
Katholieke landen hebben de Gregoriaanse Kalender vrij snel overgenomen (1582 n.Chr.), maar in Protestantse landen waren ze niet zo snel; in Engeland heeft het tot 1752 n.Chr. geduurd.
De Protestanten hebben zelf een kalender proberen te berekenen omdat ze ‘die kalender van de Paus’ niet wilden aanvaarden - ze wilden het zelf beter doen, maar zijn er niet in geslaagd.
Tot op heden, met onze ruimtetelescopen, supercomputers, raketten en nauwkeurige meetinstrumenten, is die Gregoriaanse Kalender nog steeds niet verbeterd.
Dus, al was het maar om te erkennen dat Paus Gregorius die kalender geïntroduceerd heeft, zou v. en n.Chr. gebruikt mogen worden.
Om kalenders te berekenen moet je kunnen berekenen hoe de maan rond de aarde draait en hoe de aarde rond de zon draait. De Katholieken hebben dat ontdekt.
Wanneer je weet, hoe lang een jaar eigenlijk duurt, heb je een betrouwbare kalender, maar dan moet je alle andere tijdrekeningen beginnen te kalibreren, o.a. de Juliaanse.
Om dit te doen moet je terug beginnen te tellen. Je gebruikt bronnen die zeggen hoe lang een koning geheerst heeft. Het wordt moeilijk in de periode van de 8ste terug tot de 4de eeuw n.Chr. Dan kan je de Romeinse Kalender gebruiken. Maar het vereist weinig verdere uitleg om te begrijpen dat dit een geweldig moeilijke en omslachtige taak is.
De Kerk heeft dan ook jarenlang werk daarmee gehad. Toen ze er mee klaar waren, besloten ze de geboorte van Jezus als beginpunt te nemen. Verdere kalibratie sinds de introductie van de Gregoriaanse Kalender heeft aangetoond dat Jezus niet in het jaar 0 geboren is maar 6 of 7 jaar voor Christus.
Jezus was geboren tijdens de volkstelling in Syrië en Judea: 7 v.Chr. of “in de dagen van Herodus” die in 6 v.Chr. gestorven is.
Katholieke landen hebben de Gregoriaanse Kalender vrij snel overgenomen (1582 n.Chr.), maar in Protestantse landen waren ze niet zo snel; in Engeland heeft het tot 1752 n.Chr. geduurd.
De Protestanten hebben zelf een kalender proberen te berekenen omdat ze ‘die kalender van de Paus’ niet wilden aanvaarden - ze wilden het zelf beter doen, maar zijn er niet in geslaagd.
Tot op heden, met onze ruimtetelescopen, supercomputers, raketten en nauwkeurige meetinstrumenten, is die Gregoriaanse Kalender nog steeds niet verbeterd.
Dus, al was het maar om te erkennen dat Paus Gregorius die kalender geïntroduceerd heeft, zou v. en n.Chr. gebruikt mogen worden.
maandag 26 september 2011
zondag 25 september 2011
Uit de preek van Paus Benedictus vandaag in Freiburg
"In die Sprache der Gegenwart übersetzt könnte das Wort etwa so lauten: Agnostiker, die von der Frage nach Gott umgetrieben werden; Menschen, die unter ihrer Sünde leiden und Sehnsucht nach dem reinen Herzen haben, sind näher am Reich Gottes als kirchliche Routiniers, die in ihr nur noch den Apparat sehen, ohne daß ihr Herz davon berührt wäre, vom Glauben berührt wäre."
"Vertaald in het taalgebruik van tegenwoordig, zou het Woord ongeveer zo kunnen klinken: Agnostici, die door de vraag naar God gedreven worden en mensen, die onder hun zonden lijden en een verlangen naar een rein hart hebben, zijn dichter bij het Rijk Gods dan kerkelijke routiniers, die in de Kerk slechts het apparaat zien, zonder dat hun hart erdoor geraakt zou zijn, door het Geloof geraakt zou zijn!"
Met andere woorden, de Kerk is géén 'apparaat' om carrière te maken, of de Kerk biedt géén 'forum' aan mensen die zich op een ongepaste manier interessant proberen te maken, maar de Kerk gaat fundamenteel over Geloof!
"Vertaald in het taalgebruik van tegenwoordig, zou het Woord ongeveer zo kunnen klinken: Agnostici, die door de vraag naar God gedreven worden en mensen, die onder hun zonden lijden en een verlangen naar een rein hart hebben, zijn dichter bij het Rijk Gods dan kerkelijke routiniers, die in de Kerk slechts het apparaat zien, zonder dat hun hart erdoor geraakt zou zijn, door het Geloof geraakt zou zijn!"
Met andere woorden, de Kerk is géén 'apparaat' om carrière te maken, of de Kerk biedt géén 'forum' aan mensen die zich op een ongepaste manier interessant proberen te maken, maar de Kerk gaat fundamenteel over Geloof!
Paus Benedictus ontmoet laatste overlevende priester van Dachau
Paus Benedictus XVI ontmoette zaterdag onaangekondigd de laatste overlevende van de priesterblok in Dachau. Het gesprek met de inmiddels 98-jarige priester Hermann Scheipers vond plaats na de Heilige Mis in Erfurt. Scheipers was als gevangene nr. 24255 van 1941 tot 1945 in de beruchte barak voor priesters in het kamp van Dachau opgesloten. Volgens historici werden 2.579 Rooms-katholieke priesters en seminaristen uit 38 landen in het kamp van Dachau opgesloten. Ook verschillende priesters uit ons land kwamen in het concentratiekamp terecht. 1.034 geestelijken vonden er de dood.
Bron: Kerknet/Kathpress
zaterdag 24 september 2011
vrijdag 23 september 2011
De Paus in Duitsland
De Heilige Vader in het vliegtuig naar Berlijn
De Heilige Vader in de Bundestag
De Heilige Vader in het Olympiastadion
De Heilige Vader in de Bundestag
De Heilige Vader in het Olympiastadion
donderdag 22 september 2011
maandag 19 september 2011
Vaticanum II is niet langer de Alfa en de Omega van de Katholieke Kerk
Tektonische verschuivingen: het einde van het "super-concilie" voor de Romeinse Curie
Een gastbericht door Côme Prévigny
In 1988, tijdens een toespraak tot de Chileense bisschoppen, zei Kardinaal Ratzinger: "De waarheid is dat dit specifieke Concilie in het geheel geen dogma heeft gedefinieerd, en er bewust voor gekozen heeft om op een bescheiden niveau te blijven, als een louter pastoraal Concilie. En toch behandelen velen het Concilie alsof het van zichzelf een soort van 'superdogma' gemaakt zou hebben en dat het de betekenis van alle andere concilies zou hebben verwijderd."
Op 14 september 2011 bevestigde Paus Benedictus XVI, dat hij blijft vasthouden aan het Tweede Vaticaans Concilie, maar toch doorbrak hij toen ook het taboe dat op het Concilie rustte. Geen enkele Paus kan een Katholieke ziel bevrijden van de beslissingen van een dogmatisch Concilie, maar door middel van de tekst van de Congregatie voor de Geloofsleer, bevrijdt de Paus de zielen van de besluiten van het laatste pastoraal Concilie. Van nu af aan kan men van de Kerk blijven, zonder te moeten vasthouden aan de controversiële punten van Vaticanum II.
Reeds in 2007, had de Stuurman van de Kerk al het monopolie van de Novus Ordo ondermijnd. Vier jaar later, verwijdert hij de conciliaire leer van zijn niet-onderhandelbaar karakter en exclusiviteit. Het Tweede Vaticaans Concilie is niet langer de alfa en de omega van het leven van de Kerk. Het leven van de Kerk wordt nu weer toegespitst op haar ware onderwerp: het Geloof.
Het is waar dat, langzaamaan, de Katholieke Wereld, en de Romeinse Curie in het bijzonder, geconfronteerd met wat Johannes-Paulus II de "stille geloofsafval" noemde, zichzelf hebben veroorloofd om weer geïnteresseerd te raken in de Traditionele wereld, ooit verbannen en veroordeeld, maar nu steeds meer gewaardeerd. Een Franse bisschop zei een tijdje geleden, dat hij zich gedwongen voelde te buigen voor deze beweging, omdat de jeugd erin vertegenwoordigd is.
In Rome haalt de Pauselijke Ceremoniemeester de traditionele pauselijke ornamenten van Pius IX tot Pius XII weer van onder het stof vandaan. In de doctrinaire domein, zijn er, alhoewel minder opvallend, parallellen te vinden. Nadat Benedictus XVI toestond de teksten van Vaticanum II te bespreken met de Sint Pius X Broederschap, hebben een aantal, vooral jongere prelaten besloten om in de archieven uit te zoeken wat voor het Concilie unaniem geloofd werd. Heel langzaam, begon dit fenomeen, dat zich nu ook verder verspreid ten nadele van het ‘aggiornamento’...
In Italië gaan er zelfs stemmen op om ‘de geest van het Concilie’ vaarwel te zeggen. De ‘geest van het Concilie’ heeft géén frisse lucht binnengelaten, maar eerder een bevriezende windvlaag. Deze stemmen zijn die van een Mgr. Gherardini en een bisschop Oliveri. Die van een Roberto de Mattei of van een bisschop Schneider. Zij allen nemen hun pen ter hand en aarzelen niet om openlijk te eisen dat het taboe van het Tweede Vaticaans Concilie eindelijk wordt doorbroken.
Is dit een teken des tijds? Onlangs zei een prelaat van de Romeinse Curie, na het lezen van het boek "La sainteté sacerdotale" van Aartsbisschop Lefebvre: "Na een tijdje moest ik wenen, want ondanks het feit dat ik het seminarie doorliep, heeft niemand mij daar ooit op een dergelijke manier het priesterschap uitgelegd. Het is een hele wereld die zich opent voor ons, want niemand had ons in het seminarie uitgelegd wat een priester is. Het is een hele wereld die opengaat..."
donderdag 15 september 2011
dinsdag 13 september 2011
Wie zal de Kerk redden?
"Who is going to save our Church? Not our bishops, not our priests and religious. It is up to you, the people. You have the minds, the eyes, the ears to save the Church. Your mission is to see that your priests act like priests, your bishops, like bishops, and your religious act like religious."
Archbishop Fulton J. Sheen, 1972
Archbishop Fulton J. Sheen, 1972
zondag 11 september 2011
Uit de brief van de Heilige Apostel Paulus aan de Romeinen 11
[33] O onpeilbare rijkdom van Gods wijsheid en kennis! Hoe ondoorgrondelijk zijn Zijn beslissingen, hoe onnaspeurlijk Zijn wegen! [34] Wie kent de gedachte van de Heer? Wie is Zijn raadsman geweest? [35] Wie kan vergoeding eisen voor wat hij God heeft gegeven? [36] Want uit Hem en door Hem en voor Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid tot in eeuwigheid! Amen.
zondag 4 september 2011
Het 'geheim' van Taizé: de vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksuele energie
Na het Tweede Vaticaans Concilie waren vele priesters en bisschoppen radeloos. Waarschijnlijk zijn velen van hen door de veranderingen na het Concilie onherstelbaar getraumatiseerd geraakt. De Katholieke Kerk boerde alleen maar achteruit… Wat zou een eventuele remedie kunnen zijn?
Vele bisschoppen en priesters dachten, dat na het Concilie, het protestantse, of eerder nog, het gereformeerde Taizé de stervende, autoritaire, patriarchale en irrelevant geworden Katholieke Kerk nieuw leven zou kunnen inblazen.
De veilige en beproefde Katholieke Leer werd verlaten voor een nieuw experiment: Taizé.
Vijftig jaar later zien we plots wat een blunder van formaat dit was. Bruusk ontwaken we in een orgie van geseksualiseerd Taizeaans boeddhisme waar alles rond seks, drugs en rock ’n roll draait.
Zonder enige specifieke kennis of analyse van de theologie van Broeder Roger hebben duizenden de Taizeaanse ‘spiritualiteit’ omarmd als ‘authentieke spiritualiteit’.
Hoewel de inhoud van Taizé op het eerste zicht ‘christelijk’ lijkt, is de Taizeaanse methodiek in zijn geheel zen-boeddhistisch.
Opvallend is dat Taize, Thich Nhat Hanh en Tantra heel veel overeenkomsten hebben.
Tantra heeft als specifiek ideaal om problemen en obstakels niet uit de weg te gaan, maar verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen leven en daarom moeilijkheden en geconditioneerde emoties direct te confronteren en te overwinnen. De geestelijke groei ontstaat door al de eigenschappen en neigingen te transformeren en te richten op het hogere spirituele doel. Om dit doel te bereiken zijn allerlei meditatievormen en ideatie-methoden ontwikkeld. Bij de oefeningen kan gebruik worden gemaakt van mantra's (klanken), yantra's (vormen) en ideaties op persoonlijke aspecten van het ‘kosmisch bewustzijn’ om zo de microkosmos (individueel bewustzijn) op het hoogste doel, de macrokosmos te helpen richten.
Een mantra is een gedicht, woord, uitspraak of een lettergreep die het midden houdt tussen een spreuk met magisch effect en een 'gebed'. In vele gevallen wordt de mantra herhaald en is hij bedoeld als een continue recitatie (chant).
Taize, Thich Nhat Hanh en Tantra hebben dus dit gemeen: (1) het zichzelf bevrijden van alle dogma's, (2) het verwerpen van een Geopenbaarde Waarheid en (3) de nadruk op het ego dat openstaat voor ontmoeting, liefde, ontwaken en transcendentie.
Het is goed om te beseffen dat alle boeddhisme uiteindelijk atheïsme is!
Taizé promoot een esoterische ‘spiritualiteit’ zonder persoonlijke God.
Voor een ‘goede’ Katholiek bestaat er slechts één geopenbaarde Waarheid. Oecumene is een gruwel. Maar, in Taizé wordt oecumene gebruikt als een middel om twijfel te zaaien.
Oecumene is het dunne uiteinde van de wig van het relativisme. Het relativisme dat uiteindelijk tot spirituele en morele wanorde leidt.
Voor elk rationeel denkend mens is oecumene echter een doodgeboren kind. Hoe zou men onverzoenbare leerstellingen met elkaar kunnen verzoenen?
Anderen moeten zich tot het Ware Geloof, het Katholieke Geloof, bekeren en daar is alles mee gezegd. Maar, zo denkt Taizé niet!
De zoektocht naar ‘authentiek Christendom’ is nog steeds voor veel jongeren de drijfveer om naar Taizé te gaan. Maar, ‘authentiek Christendom’ is niet het doel, niet de zorg en niet de bekommernis van Taizé!
De vaak eenvoudige liederen van Taizé met hun magische meertaligheid roepen een pseudo-spiritueel gevoel van gemeenschap op bij bijna iedereen die deelneemt, ongeacht hun confessionele overtuiging.
Het zijn altijd korte liederen die gewoonlijk, zoals boeddhistische mantra’s, vele malen achter elkaar gezongen worden. Vaak zijn de liederen één of twee regels lang, vierstemmig of in canon en worden ze begeleid door gitaar of orgel met eventueel enkele solo-instrumenten.
De gedachte achter de eindeloze herhalingen van deze liederen is, dat het lied als een pseudo-gebed in het onderbewustzijn een plaats moet vinden. Het is een soort van high-worden door middel van voortdurende herhaling.
Taizé is een soort van quasi slaaponderwijs of hypnopaedia, gecombineerd met allerlei technieken van Vedische soma-drogering, met het gevolg dat iedereen elkaar ‘lief’ vindt.
Er is een goede reden voor het feit dat Taizé zélf zoveel jeugd aantrekt. De jeugd voelt zich gedreven door de wil om te ontdekken wat de echte, verborgen betekenis is van de religieuze praktijken waarmee ze zijn opgegroeid. Taizé biedt hun die verklaring niet, omdat Taizé uiteindelijke anti-katholiek en zelfs niet christelijk is. Maar, in Taizé ervaren ze wel veel liefde en eenheid.
Met andere woorden, het geheim van Taizé is, dat het een pseudo-sacrale viering van seksuele energie is.
Deze seksuele energie wordt gekanaliseerd via de Taizeaanse rituelen en in de muziek. Maar, deze seksuele energie manifesteert zich nog veel duidelijker in de hele kamp- en spelletjes-sfeer die de pseudo-religieuze activiteiten omringt.
Vergelijk dit met de pseudo-religieuze gevoelens van Jérôme in Gide’s La Porte Etroite of van Renzo in i Promessi Sposi:
“Ik bleef naast haar staan, terwijl zij bleef knielen. Ik was in het geheel niet in staat om dit nieuwe verlangen van mijn hart uit te drukken, maar ik drukte haar hoofd tegen mijn hart en tegen haar voorhoofd mijn lippen, waardoor mijn ziel weggleed. Dronken van liefde, met medelijden, met een onzekere mengeling van enthousiasme, ontkenning en deugd, deed ik met al mijn kracht een beroep op God, en offerde ik mijzelf op, niet in staat om enig ander doel in mijn leven te bedenken dan om deze persoon te beschermen tegen angst , tegen het kwade, en tegen het leven. Uiteindelijk ben ik ook op mijn knieën gevallen, in gebed, en houd ik haar tegen me aan ...”
“Mijn Heer, U weet dat ik hem nodig heb om U lief te hebben. Geef hem aan mij, opdat ik U mijn hart geef. Vergeef me dit onvergeeflijke gebed, maar ik ben niet in staat om zijn naam van mijn lippen te verwijderen, noch om het lijden van mijn hart te vergeten. Zelfs al zou ik niet in staat zijn om mijn gebed te formuleren, zou U Zich dan ook maar iets minder bewust zijn van het brandende verlangen van mijn hart?”
Deze perverse vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksuele energie is waarschijnlijk het grote geheim van Taizé.
Deze rationalisering, die totaal niets met het Christelijke geloof te maken heeft, wordt ook vaak aangehaald door de slachtoffers van seksueel misbruik in een pastorale relatie.
Deze vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksualiteit wordt duidelijk gepromoot door Taizé. Het is de totale en banale bandeloosheid, de chaos, de anarchie en het ontbreken van wat voor structuur dan ook, die de jongeren aantrekt. Taizé is een experiment; een spannend spelletje!
Vandaar dat elk jaar weer 200.000 jongeren naar Taizé trekken, maar dat in het Taizé-gebed dat in onze Katholieke kerken georganiseerd wordt, de jongeren veelal ontbreken wegens niet spannend genoeg.
De zoektocht naar ‘authentiek christendom’ is het alibi voor Taizé, maar uiteindelijk draait het in hoge mate om een ontlading van seksuele energie.
Taizé sluit dus naadloos aan op de hippiecultuur van de jaren 1960. De tijd waarin Taizé uiteindelijk opgebloeid is.
Deze perverse vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksualiteit in Taizé heeft niets met het Christelijke geloof te maken. De vermenging van beiden is eerder anti-christelijk en zelfs satanisch, maar past perfect binnen een boeddhistische hippiecultuur.
De hippiecultuur is een jeugdcultuur, subcultuur en tegencultuur populair onder tieners en twens en kwam op in het midden van de jaren 60.
De hippiemuziek was in de hippiecultuur een belangrijk element. Behalve dat de hippies constateerden dat protestliederen uitstekend gebruikt konden worden om zich te distantiëren van de rest van de maatschappij, gingen hippies ervan uit dat de sfeer die muziek schept, mensen samen kan brengen.
De leefwijze van de hippie was gericht op vrijheid, spontaniteit, creativiteit en plezier. De vrijheid omvatte ook seksuele vrijheid, waarbij seksuele taboes werden doorbroken en de vrije liefde (ook buiten vaste relaties om) werd bedreven. De hippie probeerde zijn geest te verrijken en tot nieuwe inzichten te komen. Enerzijds via geestverruimende middelen (drugs), die werden gezien als een methode om het bewustzijn van mensen te verbeteren. Anderzijds ook met behulp van oosterse pseudo-religie en pseudo-spiritualiteit.
HET IS NET DIT WAT WE IN TAIZE ZIEN!!!
TAIZE STAAT VOOR BOEDDHISTISCHE HIPPIECULTUUR… NIETS MEER OF MINDER.
HET LIJKT WEL ALSOF ONZE BISSCHOPPEN WERELDVREEMD ZIJN OM DEZE WAANZIN ACTIEF TE PROMOTEN!!!
TAIZE VERMENGT PSEUDO-SPIRITUALITEIT EN AMOR [= DE ZINNELIJKE BEGEERTE]
HIERUIT BLIJKT DAT TAIZE ANTI-KATHOLIEK IS, ANTI-CHRISTELIJK EN ZELFS SATANISCH!!!
HET CHRISTELIJKE GELOOF IN HET ALGEMEEN EN HET KATHOLICISME IN HET BIJZONDER PRIJST DE CARITAS [= DE ONBAATZUCHTIGE, WELWILLENDE ZELFOPOFFERING]
HEIDENS = AMOR >< CARITAS = KATHOLIEK
Vele bisschoppen en priesters dachten, dat na het Concilie, het protestantse, of eerder nog, het gereformeerde Taizé de stervende, autoritaire, patriarchale en irrelevant geworden Katholieke Kerk nieuw leven zou kunnen inblazen.
De veilige en beproefde Katholieke Leer werd verlaten voor een nieuw experiment: Taizé.
Vijftig jaar later zien we plots wat een blunder van formaat dit was. Bruusk ontwaken we in een orgie van geseksualiseerd Taizeaans boeddhisme waar alles rond seks, drugs en rock ’n roll draait.
Zonder enige specifieke kennis of analyse van de theologie van Broeder Roger hebben duizenden de Taizeaanse ‘spiritualiteit’ omarmd als ‘authentieke spiritualiteit’.
Hoewel de inhoud van Taizé op het eerste zicht ‘christelijk’ lijkt, is de Taizeaanse methodiek in zijn geheel zen-boeddhistisch.
Opvallend is dat Taize, Thich Nhat Hanh en Tantra heel veel overeenkomsten hebben.
Tantra heeft als specifiek ideaal om problemen en obstakels niet uit de weg te gaan, maar verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen leven en daarom moeilijkheden en geconditioneerde emoties direct te confronteren en te overwinnen. De geestelijke groei ontstaat door al de eigenschappen en neigingen te transformeren en te richten op het hogere spirituele doel. Om dit doel te bereiken zijn allerlei meditatievormen en ideatie-methoden ontwikkeld. Bij de oefeningen kan gebruik worden gemaakt van mantra's (klanken), yantra's (vormen) en ideaties op persoonlijke aspecten van het ‘kosmisch bewustzijn’ om zo de microkosmos (individueel bewustzijn) op het hoogste doel, de macrokosmos te helpen richten.
Een mantra is een gedicht, woord, uitspraak of een lettergreep die het midden houdt tussen een spreuk met magisch effect en een 'gebed'. In vele gevallen wordt de mantra herhaald en is hij bedoeld als een continue recitatie (chant).
Taize, Thich Nhat Hanh en Tantra hebben dus dit gemeen: (1) het zichzelf bevrijden van alle dogma's, (2) het verwerpen van een Geopenbaarde Waarheid en (3) de nadruk op het ego dat openstaat voor ontmoeting, liefde, ontwaken en transcendentie.
Het is goed om te beseffen dat alle boeddhisme uiteindelijk atheïsme is!
Taizé promoot een esoterische ‘spiritualiteit’ zonder persoonlijke God.
Voor een ‘goede’ Katholiek bestaat er slechts één geopenbaarde Waarheid. Oecumene is een gruwel. Maar, in Taizé wordt oecumene gebruikt als een middel om twijfel te zaaien.
Oecumene is het dunne uiteinde van de wig van het relativisme. Het relativisme dat uiteindelijk tot spirituele en morele wanorde leidt.
Voor elk rationeel denkend mens is oecumene echter een doodgeboren kind. Hoe zou men onverzoenbare leerstellingen met elkaar kunnen verzoenen?
Anderen moeten zich tot het Ware Geloof, het Katholieke Geloof, bekeren en daar is alles mee gezegd. Maar, zo denkt Taizé niet!
De zoektocht naar ‘authentiek Christendom’ is nog steeds voor veel jongeren de drijfveer om naar Taizé te gaan. Maar, ‘authentiek Christendom’ is niet het doel, niet de zorg en niet de bekommernis van Taizé!
De vaak eenvoudige liederen van Taizé met hun magische meertaligheid roepen een pseudo-spiritueel gevoel van gemeenschap op bij bijna iedereen die deelneemt, ongeacht hun confessionele overtuiging.
Het zijn altijd korte liederen die gewoonlijk, zoals boeddhistische mantra’s, vele malen achter elkaar gezongen worden. Vaak zijn de liederen één of twee regels lang, vierstemmig of in canon en worden ze begeleid door gitaar of orgel met eventueel enkele solo-instrumenten.
De gedachte achter de eindeloze herhalingen van deze liederen is, dat het lied als een pseudo-gebed in het onderbewustzijn een plaats moet vinden. Het is een soort van high-worden door middel van voortdurende herhaling.
Taizé is een soort van quasi slaaponderwijs of hypnopaedia, gecombineerd met allerlei technieken van Vedische soma-drogering, met het gevolg dat iedereen elkaar ‘lief’ vindt.
Er is een goede reden voor het feit dat Taizé zélf zoveel jeugd aantrekt. De jeugd voelt zich gedreven door de wil om te ontdekken wat de echte, verborgen betekenis is van de religieuze praktijken waarmee ze zijn opgegroeid. Taizé biedt hun die verklaring niet, omdat Taizé uiteindelijke anti-katholiek en zelfs niet christelijk is. Maar, in Taizé ervaren ze wel veel liefde en eenheid.
Met andere woorden, het geheim van Taizé is, dat het een pseudo-sacrale viering van seksuele energie is.
Deze seksuele energie wordt gekanaliseerd via de Taizeaanse rituelen en in de muziek. Maar, deze seksuele energie manifesteert zich nog veel duidelijker in de hele kamp- en spelletjes-sfeer die de pseudo-religieuze activiteiten omringt.
Vergelijk dit met de pseudo-religieuze gevoelens van Jérôme in Gide’s La Porte Etroite of van Renzo in i Promessi Sposi:
“Ik bleef naast haar staan, terwijl zij bleef knielen. Ik was in het geheel niet in staat om dit nieuwe verlangen van mijn hart uit te drukken, maar ik drukte haar hoofd tegen mijn hart en tegen haar voorhoofd mijn lippen, waardoor mijn ziel weggleed. Dronken van liefde, met medelijden, met een onzekere mengeling van enthousiasme, ontkenning en deugd, deed ik met al mijn kracht een beroep op God, en offerde ik mijzelf op, niet in staat om enig ander doel in mijn leven te bedenken dan om deze persoon te beschermen tegen angst , tegen het kwade, en tegen het leven. Uiteindelijk ben ik ook op mijn knieën gevallen, in gebed, en houd ik haar tegen me aan ...”
“Mijn Heer, U weet dat ik hem nodig heb om U lief te hebben. Geef hem aan mij, opdat ik U mijn hart geef. Vergeef me dit onvergeeflijke gebed, maar ik ben niet in staat om zijn naam van mijn lippen te verwijderen, noch om het lijden van mijn hart te vergeten. Zelfs al zou ik niet in staat zijn om mijn gebed te formuleren, zou U Zich dan ook maar iets minder bewust zijn van het brandende verlangen van mijn hart?”
Deze perverse vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksuele energie is waarschijnlijk het grote geheim van Taizé.
Deze rationalisering, die totaal niets met het Christelijke geloof te maken heeft, wordt ook vaak aangehaald door de slachtoffers van seksueel misbruik in een pastorale relatie.
Deze vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksualiteit wordt duidelijk gepromoot door Taizé. Het is de totale en banale bandeloosheid, de chaos, de anarchie en het ontbreken van wat voor structuur dan ook, die de jongeren aantrekt. Taizé is een experiment; een spannend spelletje!
Vandaar dat elk jaar weer 200.000 jongeren naar Taizé trekken, maar dat in het Taizé-gebed dat in onze Katholieke kerken georganiseerd wordt, de jongeren veelal ontbreken wegens niet spannend genoeg.
De zoektocht naar ‘authentiek christendom’ is het alibi voor Taizé, maar uiteindelijk draait het in hoge mate om een ontlading van seksuele energie.
Taizé sluit dus naadloos aan op de hippiecultuur van de jaren 1960. De tijd waarin Taizé uiteindelijk opgebloeid is.
Deze perverse vermenging van pseudo-spiritualiteit en seksualiteit in Taizé heeft niets met het Christelijke geloof te maken. De vermenging van beiden is eerder anti-christelijk en zelfs satanisch, maar past perfect binnen een boeddhistische hippiecultuur.
De hippiecultuur is een jeugdcultuur, subcultuur en tegencultuur populair onder tieners en twens en kwam op in het midden van de jaren 60.
De hippiemuziek was in de hippiecultuur een belangrijk element. Behalve dat de hippies constateerden dat protestliederen uitstekend gebruikt konden worden om zich te distantiëren van de rest van de maatschappij, gingen hippies ervan uit dat de sfeer die muziek schept, mensen samen kan brengen.
De leefwijze van de hippie was gericht op vrijheid, spontaniteit, creativiteit en plezier. De vrijheid omvatte ook seksuele vrijheid, waarbij seksuele taboes werden doorbroken en de vrije liefde (ook buiten vaste relaties om) werd bedreven. De hippie probeerde zijn geest te verrijken en tot nieuwe inzichten te komen. Enerzijds via geestverruimende middelen (drugs), die werden gezien als een methode om het bewustzijn van mensen te verbeteren. Anderzijds ook met behulp van oosterse pseudo-religie en pseudo-spiritualiteit.
HET IS NET DIT WAT WE IN TAIZE ZIEN!!!
TAIZE STAAT VOOR BOEDDHISTISCHE HIPPIECULTUUR… NIETS MEER OF MINDER.
HET LIJKT WEL ALSOF ONZE BISSCHOPPEN WERELDVREEMD ZIJN OM DEZE WAANZIN ACTIEF TE PROMOTEN!!!
TAIZE VERMENGT PSEUDO-SPIRITUALITEIT EN AMOR [= DE ZINNELIJKE BEGEERTE]
HIERUIT BLIJKT DAT TAIZE ANTI-KATHOLIEK IS, ANTI-CHRISTELIJK EN ZELFS SATANISCH!!!
HET CHRISTELIJKE GELOOF IN HET ALGEMEEN EN HET KATHOLICISME IN HET BIJZONDER PRIJST DE CARITAS [= DE ONBAATZUCHTIGE, WELWILLENDE ZELFOPOFFERING]
HEIDENS = AMOR >< CARITAS = KATHOLIEK
zaterdag 3 september 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
