Voortaan géén 'Zalige Kerstmis' meer, maar wél 'A Very Marxist Christmas'

Mijn beste heer Engels,

Mijn hartelijke dank voor de kerstmand.
De champagne zal ons enorm helpen om de anders zo sombere dagen door te komen.

De sprankelende bubbels van de champagne zullen de lieve kinderen doen vergeten
dat er dit jaar geen kerstboompje is.

De joodse Jenny Marx (vrouw van Karl) aan Friedrich Engels
Londen, maandag, 24 december 1866

Veel méér nog dan een religieuze of culturele traditie is Kerstmis inmiddels verworden tot een uitgehold, leeg, kunstmatig, economisch evenement dat meteen ook het onontkoombare karakter ervan gedurende één zesde van het jaar verklaart. De jaarlijkse aanval met versieringen, tv-specials, thema-winkel-displays, kitscherige kerstmannen in het winkelcentrum, etc. dienen een heel reëel doel, namelijk 'reclame maken' en het stimuleren van de aankoop van nutteloze 'cadeaus'. Te midden van dit kitscherige spektakel worden de vele bijna onderkoelde daklozen in de buurt van de (lege) luxe boetieks vaak over het hoofd gezien. Armoede te midden van (vermeende) overvloed is intussen een normaal verschijnsel in elke Europese hoofdstad. In plaats van te 'vieren', zou men echter beter de ondergang van het oude Europa betreuren. De sociale verrotting van het post-christelijke Europa is inmiddels té ver gegaan, net zoals de economische neergang té uitgesproken is geworden. De weerzinwekkende decadentie, het misplaatste pacifisme en de hardnekkige zelfhaat zijn inmiddels té diepgeworteld in de geest van de gemiddelde Europeaan. Kortom, de neerwaartse spiraal – die opzettelijk door de marxisten werd ingezet – is niet meer te stuiten. Eeuwenlang was het Christelijke Europa het rijkste en meest geavanceerde continent ter wereld, maar sinds de overname van Europa door de 'verlichte' denkers wordt het verval van Europa steeds duidelijker voor de rest van de wereld, maar nog niet voor de misleide Europeanen die nog steeds in hun vrijzinnige roes blijven vertoeven.

De pathologieën die Europa zichzelf heeft aangedaan – zoals bijvoorbeeld een catastrofaal economisch falen, de vrijwel totale geopolitieke irrelevantie, de migratie- en integratiecrisis en de gapende democratische tekorten – zijn nu 'dankzij' de EU als kankercellen over het hele continent uitgezaaid. De wondes zijn té complex en té uitdagend geworden voor de derderangse 'elites' van Europa. De Europese politici zijn té geparalyseerd om er zelfs nog maar aan te denken om de deficiënties aan te pakken. De egoïstische, demagogische politici hebben met hun struisvogelpolitiek op een onzorgvuldige wijze leiding gegeven aan de sociale desintegratie, de waanzinnige, groene degrowth, de Potemkin-legers en de crashende demografie. De Scandinavische landen, maar ook het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Frankrijk, België, Nederland, etc. staan ​​op de rand van een sociale implosie.

De intra-westerse strijd tussen de VS en Europa hebben slechts één Pyrrus-overwinnaar opgeleverd. Maar, de Amerikaanse, zionistische hègemoon is ook doodziek, zoals blijkt uit zijn eigen sociale verval, de vele verloren overzeese oorlogen, de eigen verwoeste steden met hun drugs en schietpartijen, de verscheurende ideologische strijd tussen rechts en rechtser en de belachelijke strijd tussen de geriatrische patiënten Donald Trump en Joe Biden/Kamala Harris. Maar anders dan in Parijs, Berlijn, Londen of Brussel waar dunne façades de politieke inhoudsloosheid moeten verbloemen, blijft er in de VS – voorlopig toch – nog genoeg over van de Angelsaksische 'kapitalistische geest' (= het financieel uitpersen en bestelen van de anderen) om de huidige problemen met behulp van militaire 'proxies' (zoals Oekraïne, de EU, Taiwan, Qatar, Israël, Hayat Tahrir al-Sham, etc.) te doorstaan.

Voor het nihilisme Europa dat het post-christelijke heidendom heeft omarmd, is er echter géén weg meer terug. Europese politici schijnen te denken, dat zij de 'planeet' moeten redden en daarom succesvolle industrieën moeten sluiten en afstoten. De de-industrialisering van Europa wordt zonder morren door de verlamde bevolking omarmd, islamistisch extremisme wordt getolereerd en de verzorgingsstaat verdwijnt. Zelfs de zogenaamde Brexit – het ultieme waarschuwingssignaal – heeft niets aan de vadsige, Europese passiviteit veranderd. De heersende klasse in Europa heeft het vertrek van het Verenigd Koninkrijk afgedaan als een aberratie en zelfbeschadiging van enkele Britse excentriekelingen. De EU heeft haar mislukte beleid nog eens extra in de verf gezet en Europese politici blijven verder liegen en bedriegen, en weigeren dus ook systematisch om naar de kiezers te luisteren. Geen wonder dat de situatie in de straten letterlijk explosief wordt met dagelijkse bomaanslagen en schietpartijen.

De bevolking van de EU zal over twee jaar een piek bereiken van 453,3 miljoen, en vervolgens in 2100 dalen tot 419,5 miljoen – ondanks de massale immigratie – zo voorspelt Eurostat. De bevolking zal drastisch vergrijzen. Een vergrijzing die het gevolg is van een daling van het geboortecijfer (cfr. Humanae Vitae). De zo bewonderde Europese verzorgingsstaten zullen uiteindelijk imploderen, maar niet zonder eerst de belastingen tot ongeziene hoogtes te hebben laten stijgen om toch maar de gezondheidszorg en de pensioenen van de ouderen zolang mogelijk betaalbaar te houden. Het enige antwoord van de EU-elites op al deze problemen is echter nog méér immigratie. In het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, Nederland, België en elders maakt het onvermogen om de immigranten te integreren de weg vrij voor de totale catastrofe.

Het Europese model van hoge belastingen en regelneverij fnuikt elke economische vernieuwing. Na de vernietiging van de secundaire sector proberen Macron, de Belgische, Nederlandse en Duitse regeringen opzettelijk grote delen van de primaire sector te vernietigen om hun belachelijke netto-nuldoelstellingen te halen. De 'groene' Duitsers vernietigen nu ook hun auto-industrie en Europa zal in plaats daarvan Chinese elektrische voertuigen moeten importeren, die goedkoper en kwalitatief beter zijn. De industriële 'strategie' en de 'groene' subsidies van de EU hebben de Europese tech-industrie naar de Prehistorie gekatapulteerd. De economische zelfmoord van het continent veroorzaakt nu al een exodus van de besten en de slimsten naar o.a. China.

De geopolitieke irrelevantie van Europa is net zo opvallend. De 'verdediging' van Europa wordt uitbesteed aan Oekraïne en de noodlijdende Amerikaanse belastingbetaler. De Fransen zijn bijvoorbeeld nergens te bekennen in de strijd tegen de Houthi's, want hun leger is een schim van wat het ooit was. De Polen en een paar anderen doen hun best, maar het Duitse leger is een grap, en alle grote beloften die in 2022 zijn gedaan om de Europese legers te herbouwen, zijn op niets uitgelopen. Door de Speciale Militaire Operatie is West-Europa bijna volledig gedemilitariseerd, heeft het een gebrek aan personeel en materieel, en beschikt het niet over de industriële capaciteit om méér wapentuig te produceren. Europa heeft militair nul verweer en in plaats van 'Poetin met sancties in toom te houden' zou men de NATO beter niet naar het Oosten uitgebreid hebben. Wie ruzie zoekt, bereidt zich maar beter voor op de reactie, maar vooruitdenken is géén sterkte van de Westerse politici.

Hoe het nu verder moet met de krimpende Duitse economie is niet bekend. Het Verenigd Koninkrijk verkeert inmiddels ook in een afschuwelijke staat, maar ook Frankrijk en de rest van de EU staan zonder twijfel garant voor een soortgelijke, terminale, economische neergang. Het Europese continent is eenvoudigweg niet in staat om zich te herstellen van de huidige economische, militaire en demografische crises. De vele gesloten kassa's op de drukste dag van het jaar voor de supermarkten – gisteren – spreken boekdelen. De verpauperende, Europese bevolking is 'dankzij' de media volledig gedesoriënteerd en gedemoraliseerd.

In de wereld van vandaag – ontwricht als die is door de globalisering – zijn er veel geopolitieke littekens op de kaart: Oekraïne, Palestina, Syrië, etc. Maar naast het complexe geopolitieke landschap van vandaag is er ook de overdreven vereenvoudiging van het religieuze verhaal. Zonder twijfel werd de Koude Oorlog soms simplistisch afgeschilderd als de grote strijd tussen 'goed' en 'kwaad', tussen de 'godvrezenden' en de 'goddelozen'. Intussen is de situatie omgekeerd en heeft het post-christelijke Westen het Cultuurmarxisme met beide armen omarmd.

Als bedenker van het Cultuurmarxisme wordt vaak de Italiaanse filosoof en communist Antonio Gramsci (1891-1937) opgevoerd. Na zijn studie richt Gramsci in 1919 samen met onder anderen Palmiro Togliatti het tijdschrift L'Ordine Nuovo (= De Nieuwe Orde) op. De mensen achter dit blad voegden zich in 1921 bij de Partito Comunista Italiano (PCI), waarvan Gramsci de eerste leider werd. Later speelde Gramsci een belangrijke rol in de Komintern. Het centrale punt van het beleid van de Komintern was, dat over de gehele wereld communistische partijen moesten worden opgericht om de internationale proletarische revolutie ter vestiging van de dictatuur van het proletariaat te steunen. Hoewel de Komintern werd verondersteld een internationale organisatie te zijn, werd het in feite effectief door de Sovjet-Unie onder de duim gehouden.

Antonio Gramsci, die zelf nooit de term Cultuurmarxisme gebruikte, stelde dat Karl Marx zich in zijn analyse van de klassenstrijd ten onrechte had blindgestaard op de economische wetmatigheden. Zolang de dominante klasse ook de culturele normen en ideeën vormgaf, kon volgens Gramsci een revolutie nooit slagen. Hij bepleitte daarom dat niet alleen de economische, maar dat ook de culturele hegemonie van de leidende klasse door middel van subversie moest worden bestreden als onderdeel van de strijd tegen het kapitalisme.

Een tweede bron voor het Cultuurmarxisme waren de (veelal Joodse) sociologen en filosofen van de Frankfurter Schule. De maatschappijkritiek van de Frankfurter Schule bestond uit een liberale en losbandige aanval op de traditionele Christelijke waarden. Cultuurmarxisten proberen tegenwoordig hun linkse ideeën over politieke correctheid, identiteitspolitiek en progressief gedachtegoed nog steeds op slinkse wijze aan de massa op te dringen om zo de bestaande orde – ook economisch – te breken.

Echter, de ideologie van het Cultuurmarxisme is een vals 'messiaans' systeem – een aardse utopie – die poneert dat 'de-hemel-op-aarde' alleen door het werk van mensenhanden kan worden bereikt, waarbij God volledig buiten beschouwing wordt gelaten. Natuurlijk weten we dat dit – net zoals de Toren van Babel – gedoemd is te mislukken. Het Cultuurmarxisme is in feite de leer van de Antichrist zélf.

Een samenleving zonder 'hogere' waarden is echter compleet waardeloos. Een samenleving moet méér moeten zijn dan alleen maar een verzameling van egoïstische individuen die als los zand aan mekaar hangen en toevallig in hetzelfde gebied wonen. Het Cultuurmarxisme veroorzaakt net de totale desintegratie van de samenleving. De verhalen van trambestuurders, conducteurs, winkeliers, huisartsen, medewerkers van de sociale diensten en leraren zijn wat dat betreft schokkend. Vernielingen, agressiviteit en zinloos geweld zijn aan de orde van de dag.

Vanuit de Kerk zou benadrukt moeten worden, dat de 'hogere' waarden niet 'los verkrijgbaar' zijn, maar altijd ingebed zijn in een religieuze traditie. Normen en waarden zijn daarom geen doel op zich, maar zouden er moeten zijn om mensen gelukkiger – en hen uiteindelijk ZALIG – te maken. Denken wij hier in het bijzonder aan de Decaloog of de zogenaamde 'Tien Geboden' die volgens de Heilige Schrift de hoogste goddelijke voorschriften zijn die geopenbaard werden. Zij hebben volgens de Christelijke Leer een universele geldigheid.

De post-christelijke mens schijnt hier echter geen boodschap aan te hebben en volgt grotendeels onbewust het gedachtegoed van Friedrich Nietzsche die bijzonder vijandig stond tegenover het Christendom. In 'Voorbij Goed en Kwaad' (1886) schreef hij: “Het Christelijk geloof is vanaf het begin een offer: het offer van alle vrijheid, alle trots, alle zelfvertrouwen van de geest; het is tegelijkertijd onderwerping en zelfbespotting”. Toch was Nietzsche ook in staat om de zinloosheid van zijn nihilistische 'alternatief' te peilen. “God opofferen voor het niets – dit is de ultieme wreedheid die gereserveerd is voor de opkomende generaties”, zo schreef hij. Kortom, een betreurenswaardig 'alternatief'!

Ondanks de duizenden lichtjes op onze commerciële Kerstmarkten - met hun Chinese prullaria - wordt het géén 'zalige' Kerstmis voor de verpauperende ongelovigen in het Westen. De zielige, vermetele overmoed die de post-christelijke mens eigen is, een mens die door eigenwaan verstrikt en verblind is, en die zich door niets of niemand een halt wenst te laten toeroepen, slaat in zijn ongebreidelde overmoed zelfs de hand aan een door God vastgelegde wereldorde. Karakteristiek daarbij is, dat de hoogmoedige altijd zijn of haar eigen ongeluk veroorzaakt, omdat hij of zij na het overschrijden van het Gebod met geestelijke blindheid wordt geslagen en zelfs niet in de gaten heeft, dat men zijn eigen ondergang tegemoet gaat.