zaterdag 3 februari 2018
De heisa omtrent 'Bo' toont zeer duidelijk aan, dat 'transgenders' de zogenaamde 'genderrollen' niet doorbreken, maar ze juist tot in het belachelijke bevestigen
Johan Derksen: "Kijk ik vind het prima. Dan zit je te kijken met je volle verstand en je nuchtere kijk op het leven. Dan hoor ik zijn kinderen zijn zo blij voor hem en zijn vrouw is zo blij. Als ik zo de hond in Grollo ga uitlaten, zit mijn vrouw al in de trein: die blijft niet. We moeten niet net doen of het normaal is."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
3 opmerkingen:
Deze man is alleen maar slachtoffer. Het kan en mag niet de bedoeling zijn dat hij nu als een held wordt binnengehaald door de nieuwe tijdsgeest. Dat is nu juist de misleiding. De mens bestaat immers uit lichaam, ziel en geest. Men kan er niet omheen: als de ziel vrouwelijk is en het lichaam mannelijk dan overwint datgene wat het hoogst geplaatst is, en dat kan niet anders zijn dan de ziel.
Vervolgens reageert men dan met afkeer want dit moet toch wel totaal zot zijn. Hierop valt het volgende te zeggen: moest de moeder van Alexander de grote, die een grote heks was, zeer vroeg overleden zijn dan was Alexander geen homofiel geworden en had hij ook geen andere wereldveroveringen begonnen dan wat 'klassiek' geruzie met buurlandjes. Niet iedereen begrijpt dit, maar er zijn er ook velen die dit liever willen verborgen houden. Dus moet men zich verplicht weten van verder te zoeken. Durft men dat aan dan komt men o.a. bij J.Lorber en J.Rulof terecht. Dat schept meteen nieuwe spanningen die men ook weer moet wllen onder ogen nemen. Daar is de doorsnee Christen niet toe bereid zoals aangetoond wordt door godsdienstige onverschilligheid en door brave zielen die onchristelijke teksten als ware gebeden blijven 'behandelen' met steun van misleide priesters zelfs wanneer men het hen vriendelijk en tegemoetkomend aantoont. Om zeer veel redenen worden Lorber en Rulof niet gemakkelijk aanvaard, want vijanden te over, zowel binnen als buiten de christelijke gelederen. Maar indien Bo echt Christelijk had willen leven had hij zijn lot kunnen dragen als een kruis en hij had daarbij zeer gesterkt kunnen zijn door lezing van Lorber en Rulof.
Ik ben man naar lichaam en naar ziel, en anderen begrijpen kost soms zeer veel moeite. Dat moet men er voor over hebben. Door aanvaarding van de Nieuwe Openbaringen kan men slachtoffers sterken in het dragen van hun kruis want anders wordt hun beproeving steeds maar erger en blijft inzicht uit en viert de misleiding hoogtij.
Alles goed en wel, maar wie zijn wij om een ander te dwingen een kruis te dragen, of te oordelen dat hij/zij slachtoffer is van misleiding?
De ervaring van eeuwen leert ons dat een mens slechts tot veel in staat is wanneer hij/zij zich volledig bemind weet. Als er dus bewustzijn is van een mystieke eenwording en of de aanhoudende bevestiging als goed. Dat is helaas niet ieder gegeven.
Onze oerervaring is die van de symbiotische eenheid met onze moeder en vader. Zodra we gaan spreken komt daar evenwel de klad in: ons IK wordt ervaarbaar, ofwel ons wezenlijk onderscheiden-, ja gescheiden-zijn van alle andere levende wezens i.c. van onze ouders. Hij die de oorspronkelijk eenheid toch blijft voelen/ervaren is eenvoudig een 'geluksvogel'. Normaliter is er een bekeringservaring voor nodig, ofwel zoals gezegd een ervaring van mystieke kwaliteit. Bijbelse verhalen preludeerden daar al op, bijv. door teksten als Genesis 2, 18-24 waarin het tekort wordt benadrukt van ons gescheiden-zijn van de oorspronkelijk bedoelde eenheid = heelheid. Er moest dus een medemens (mannin) komen, en daarmee het herstel van eenheid. 'Daarom (ook) zal de man vader en moeder verlaten om zich te binden aan zijn vrouw, en die twee zullen één vlees worden.' Echter, zolang die oereenheid niet ook in de reflectie ervaren is en geleefd als realiteit, zolang blijft er een gevoelen van gemis; ons voelen heeft verwoording van node om echt effectief te zijn. Alleen de herinnering plus herbeleving (een of meerdere malen) van een spirituele en zijnsbodem van eenheid onder je bestaan, die veroorzaakt wordt door de blijvende eenheid met een ander die U liefheeft zonder restricties, heft dat gemis grotendeels op. Al het andere is tijdelijk, surrogaat én verslavend zonder dat een bodem in zicht komt.
Het wezenlijk belang van Christus is dan ook gelegen in de uitnodiging tot een relatie plus eenwording met Hem, en daarmee met God - onze oergrond zelf. Met Hem in relatie treden én blijven (via voortdurend gebed - d.i. ultieme zelfgave, -overgave - en sacrament) doet ons uittreden uit onszelf, onze 'ikkigheid' c.q. Ego, en deelhebben aan de meest vervullende eenheid: de eenheid met God in Christus, ofwel met de alles verhullende en vullende Liefde.
Jammer genoeg wordt het in de kerken te weinig benadrukt: IN Christus worden we weer één met ons ware zelf, dat voortkomt uit én teruggaat naar onze oergrond: God zelve. Die eenheid is niet meteen voor eens en altijd, en daarom moet er hier op aarde doorlopend aan en voor gewerkt worden, d.w.z. het moet in beleving en herinnering worden gebracht, net als in een huwelijk. Pas wie de herinnering aan de eenheid met de geliefde (God, Jezus enz.) levend en voelbaar weet te houden, kan de hele wereld aan, inclusief het kruis(je) dat men te dragen krijgt. Gedeelde smart is halve smart, maar nog steeds smart, zij het een relatieve. Dat tekort wordt echter gecompenseerd door de ervaren liefde die trouw is waar mensen blijvend tekortschieten. Christus faalt echter niet; Hij is altijd beschikbaar en bereikbaar, maar dat moet men wel eerst ervaren hebben in mystieke eenwording. Een kerk die daar niet (meer) heen kan/wil (be)geleiden, heeft haar eigenlijke zin dus m.i. verloren! Mensen kiezen dan voor een ander (drastisch) middel om de eenheid in zichzelf te herstellen en hun kruis draaglijk te maken of terzijde te stellen. (geslachtverandering, druggebruik, geldzucht, machts- en bezitsdrang, oversekstheid, het tarten van de elementen in sportverdwazing enz.) Geef ze eens ongelijk als mystiek vreemd en onbereikbaar is geworden voor de gemiddelde mens, en sacramenten, rituelen en of bepaalde gewoonten blijkbaar niet het gewenste effect sorteren? Geloofd geloven schiet altijd tekort; is gevoelloos en te dwaas voor woorden. Zonder ervaring, beleving - en reflectie daarop die echt zin geeft (het 'hoofd' bevredigd) en verlichting van zielenpijn (het gevoel recht doet) - kunnen wij mensen namelijk niet!
Niets nieuws onder de zon-nil novi sub sole.
Het is typisch dat de personen met deze abnormaliteit(en) hun probleem helemaal persoonlijk en nieuw en onbekend vinden n zich daardoor natuurlijk nog hogstilizeren;
het is echter een oudbekend fenomeen.
"Bo" lijkt overigens als twee druppels water op de Chevalier d'Eon, een franse adelijke die op het einde van het Ancien Régime in Frankrijk wegens zijn merkwaardige levensgewoonheden de plaat moest poetsen en in Grootbrittanniê bij de vrijmetselaars en de daar rijkelijk rondlopende homofielen bescherming zocht.
De wereld zou hem inclusief zijn privé-leven helemaal vergeten hebben, wanneer een dom toeval de herinnering aan hem niet voor altijd wakker gehouden had:
De beroemde engelse portraitist Sir Joshua Reynolds (°Plympton 1723- +1792 London)schilderde zijn portret "Bildnis des Chevalier d'Eon in weiblicher Tracht" in 1782: met een geweldig grote pruik met reusachtige papilotten, kanten jabot en fries aan de vrouwenbloes en een reusactig jacquardkleed; alles natuurlijk aan de hals hoog gesloten en met een dun strikje.
En zoals gezegd, totaal gelijkend op "Bo".
Dit schilderij hing in de Gemäldegalerie in Berlijn (1913 geschonken door de Galerie wildenstein in Parijs- klaarblijkelijk was geen mens in Frankrijk en Grootbrittaniê aan de man en zijn neigingen geînteresseerd).
1945, een paar dagen na de verovering van Berlijn, brandde de Flakbunker aan de dierentuin, waar een groot deel der schilderijen opgestapeld lagen uit en vergloeide alles tot as.
De zeer reurige Duitsers catagoliseerden zorgvuldig hun verlies en gaven 1995 een mooi boekwerk met hun toenmalige verliezen uit, tesamen met een grote fotodocumentatie.
Hoe een dubbeltje kan rollen: bij deze merkwaardige figuur verdwijnt alles: eerst hemzelf, nadien de herinnering aan hem en dan zelfs het schilderij...
En 50 jaar na de schilderijenvernietiging wordt er een boek met alle verliezen uitgegeven en nog eens 23 jaar later duikt zijn "dubbelganger(es)" op de televisie op.
De mode in de 18e eeuw was wel mooier als heden ten dage.
Een reactie posten