Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
S.E. Mons. Mario OLIVERI - Vescovo emerito di Albenga-Imperia
We Stand In Support of Padre Stefano Manelli
Paus Benedictus XVI
2 Timoteüs 2:3 Neem ook uw aandeel in het lijden als een goed krijgsknecht van Christus Jezus
-------- “Wij zijn de zonen van de Kruisvaarders en we zullen niet terugdeinzen voor de zonen van Voltaire.” -------- -------- “We are the sons of the Crusaders and we shall not recoil before the sons of Voltaire.” ------------------------- -------- “Noi siamo i figli dei Crociati e non indietreggeremo davanti ai figli di Voltaire!” ---------------------------------
1 opmerking:
De grote mensenliefde van Ernest Claes kreeg tweemaal een geweldige deuk: in de eerste wereldoorlog (hier met "De vulgaire geschiedenis van Charelke Dop") en in en vooral na de tweede wereldoorlog, waar Ernest Claes zoals zovele andere vlamingen in de meedogenloze molen van de belgische repressie terechtgeraakte ("Daar is een mens verdronken").
Mijn oom heeft Ernest Claes overigens destijds zeer goed in de gevangenis van St.-Gillis leren kennen.
De kerkelijke hiêrarchie heeft daar destijds bij de vervolging van een groot deel van haar gelovigen geen kik gegeven en zich blijvende schade en schande toegevoegd.
Het laatstsgenoemde werkje ( "Daar is een mens verdronken") verscheen overigens in de in de 60er jaren beroemde boekenreeks "Vlaamse Pockets" bij Heideland-Orbis in Hasselt- grote kwaliteit van de culturele opbloei van de vlaamse beweging en ondertussen alles verdwenen en vergeten.
Wat mij bijzonder veel vreugde bereidde bij dit filmpje:
De reminiscentie aan de abdij van Averbode dan het korte vermelden van de naam van Pater Schoenaers (nu zijn premonstratenzers gereguleerde kanunnukken en geen monniken, en zijn het "heren" (in hoc casu: "witheren") i.p.v. "paters", maar tot zover):
voor mij de ontroerendste zinnen, die Ernest Claes ooit schreef, handelen over deze hoogstaande en ingetogen geestelijke, uit een betere vlaamse familie stammend, irenisch, zich ten volle inzettend voor de drukkerij en de uitgeverij ter heffing van het culturele niveau van het verarmde en cultureel diepliggende vlaamsse volk.
Hoe hij de jonge drukkersleerling Claes het bezoek van het bisschoppelijk college in Herentals mogelijk maakte, hem ondersteunde, begrip hat voor zijn jeugdige bokkesprongen;
en wanneer Ernest Claes dan op het einde van de humaniora voor germanistiek opteerde(nog wel via het leger: "compagnie universitaire") en Pater Schoenaers OPraem dit berichtte, was Pater Schoenaers natuurlijk treurig: uiterst menselijk en natuurlijk is de hoop op een goede man en navolgerals herder voor de schapen en ten voordele van het vlaamse volk, en zeer verstaanbaar de pijn bij de nietrealizering van een mooie droom.
Nog 50 jaar later herinnerde Ernest Claes zich aan de hartepijn, die hij noodgedrongen aan Pater Schoenaers had veroorzaakt- de waarheid verplicht en steeds eerlijk en correct.
Onvergetelijk voor mij dan de zin, waar Claes dan besluit met het "Ruste in vrede, lieve Pater Schoenaers"en hem om vergiffenis vraagtvoor het leed dat hij hem ondanks alles heeft toegevoegd.
Wanneer men dan de brol, het gestumper en het gezever van de huidige bietewieten en sexcriminelen in de noordbelgische bastaardkerk ziet, kan men niets anders als vaststellen dat ze, om met mijn oude wijze tante te spreken, "die letterlijk van de duivel bezeten zijn".
Een reactie posten