Rejoindre la supplique du cardinal Sarah approuvée par Benoît XVI
Doe mee met de petitie van kardinaal Sarah goedgekeurd door Benedictus XVI
Rédigé par Mgr André Léonard, archevêque émérite de Malines-Bruxelles le 17 janvier 2020 dans Religion
En tant qu’archevêque émérite de Malines-Bruxelles, je m’abstiens de toute interférence dans le gouvernement des diocèses dont je fus le pasteur, Namur et Bruxelles. Mais je demeure évêque et peux, à ce titre, exprimer des convictions doctrinales ou pastorales, même si elles divergent éventuellement de l’une ou l’autre position de mes anciens collègues de travail.
Même si la chose est inédite et d’un impact infiniment supérieur, un Pape émérite, Benoît XVI en l’occurrence, peut semblablement collaborer légitimement à un livre projeté par un cardinal et, en concertation avec lui, émettre ses convictions théologiques et pastorales, sans manquer à son devoir de réserve. Il ne s’y exprime forcément plus en tant que successeur de Pierre et sa prise de position n’a pas d’autorité magistérielle. Mais sa parole est néanmoins d’un très grand poids.
Sa contribution active au livre projeté par le cardinal Sarah n’est en aucune manière une « attaque » contre le pape François. Benoît XVI, pas plus que le cardinal, ne critique son successeur. Ils lui adressent une « supplication » dans un esprit filial, sans rien retrancher de leur obéissance au pape actuel. Exactement comme quatre cardinaux s’étaient adressés au pape François en lui demandant filialement de dissiper leurs « dubia », leurs « doutes », leur perplexité, concernant certains aspects ambigus du chapitre VIII de l’exhortation Amoris laetitia, à savoir ceux qui touchent l’indissolubilité d’un mariage sacramentel valide, avec ses retombées concernant l’accès aux sacrements de la réconciliation et de la communion eucharistique lorsqu’on se trouve dans une situation permanente de cohabitation conjugale avec un partenaire qui n’est pas son conjoint « dans le Seigneur ».
D’autres ambiguïtés ont surgi ultérieurement. Il est parfaitement pertinent de répondre à la question d’un journaliste en déclarant en substance : « Si une personne homosexuelle cherche sincèrement à faire la volonté de Dieu, qui suis-je pour la juger ? » Mais, comme on ne précise pas en quoi consiste cette volonté de Dieu et quelles sont les conséquences morales qui en découlent, l’opinion publique retient, à tort, de cette réponse ambiguë que les pratiques homosexuelles sont désormais légitimées par l’Église catholique. Ce qui n’est pas vrai.
Semblablement, quand on signe une déclaration commune, avec un haut responsable de l’islam, suggérant que la diversité des religions correspond à la « volonté » de Dieu, il ne suffit pas de corriger oralement l’ambiguïté de cette formulation (le texte publié demeurant inchangé) en disant que Dieu « permet » simplement cette diversité. Il faudrait encore souligner positivement que le dialogue interreligieux ne peut porter atteinte à l’unicité absolue de la Révélation chrétienne, en laquelle le Dieu unique et trinitaire nous offre son amour sauveur en la personne de Jésus. Ce qui n’empêche pas de saluer des « semina Verbi » (des « semences » du Verbe de Dieu), voire des « reliquia Verbi » (des « restes » du Verbe) dans d’autres religions que le judéo-christianisme.
D’autres ambiguïtés se sont introduites dans le récent synode sur l’Amazonie, notamment concernant une certaine vénération de la « Pachamama », de la Terre-Mère. Mais, sur ce point, il faut attendre la publication de l’exhortation post-synodale. On peut espérer que notre pape François y dissipera les ambiguïtés de ce synode.
Une de ces ambiguïtés concernait précisément la question du célibat sacerdotal dans l’Église catholique latine. À cet égard, en communion avec beaucoup d’autres évêques, que j’invite fraternellement à exprimer eux aussi leur ferme position, je rejoins entièrement la supplique que le cardinal Sarah, en étroite concertation avec Benoît XVI, adresse au souverain pontife. Notre espoir est grand d’être entendus, car le pape François a nettement déclaré son attachement au célibat sacerdotal dans l’Église latine. Mais en envisageant quand même des exceptions… Qui, hélas, comme en d’autres matières, sont rapidement universalisées !
La supplique exprimée dans le livre en question est donc d’une urgente actualité et parfaitement légitime. Jamais il ne faut « attaquer » le Pape. Il faut, au contraire, toujours respecter sa personne et sa mission. Mais il s’impose parfois et il est toujours permis de le « supplier » et de lui demander des « éclaircissements ». Ce que nous faisons.
+ André LEONARD
Archevêque émérite de Malines-Bruxelles
Bron: L'Homme Nouveau
Link:
https://www.hommenouveau.fr/3045/religion/l-appel-de-mgr-leonard-a-ses-freres-eveques----brrejoindre-la-supplique-du-cardinal-sarah-brapprouvee-par-benoit-xvi.htm
Geschreven door Mgr André Léonard, Aartsbisschop-Emeritus van Mechelen-Brussel op 17 januari 2020 in Religie
Als Aartsbisschop-Emeritus van Mechelen-Brussel, weerhoud ik mij van elke bemoeienis in het bestuur van het bisdom waar ik herder was: Namen en Brussel. Maar ik blijf bisschop en als dusdanig kan ik mijn doctrinaire en pastorale overtuigingen uiten, zelfs al zouden ze verschillen van één of andere positie van mijn voormalige collega’s.
Zelfs indien dit iets nieuws is en van oneindig grotere impact is, kan een paus-emeritus, Benedictus XVI in dit geval, op gelijkaardige wijze legitiem meewerken aan een boek dat gepland werd door een kardinaal, en in samenspraak met hem, zijn theologische en pastorale overtuigingen uiten, zonder te kort te komen in zijn plicht om tactvol te zijn. Hij uit zich niet noodzakelijk als de opvolger van Petrus, en zijn positie heeft geen magistrale autoriteit
[Hier zijn wij het trouwens absoluut niet mee eens!]. Maar zijn woord blijft desalniettemin van groot belang
[Logisch!].
Zijn actieve medewerking aan het boek dat door Kardinaal Sarah gepland, is in geen geval een “aanval” op paus Franciscus. Noch Benedictus XVI, noch de kardinaal bekritiseert zijn opvolger. Ze bieden hem in een broederlijke geest een smeekbede aan, zonder iets weg te nemen van hun gehoorzaamheid aan de huidige paus. Ze doen dit precies zoals de vier kardinalen die zich richtten tot paus Franciscus en hem in een geest van broederlijkheid vroegen om hun “dubia”, hun “twijfels” weg te nemen, hun perplexiteit, betreffende bepaalde dubbelzinnige aspecten van hoofdstuk VIII van de exhortatie Amoris Laetitia – namelijk deze die raken aan de onverbreekbaarheid van een geldig sacramenteel huwelijk, met de weerslag betreffende de toegang tot de sacramenten van Verzoening en Eucharistische Communie wanneer men zich in een permanente situatie bevindt van samenwonen met een partner die niet de echtgenoot/echtgenote is “in de Heer.”
Andere dubbelzinnigheden rezen later. Het is perfect relevant om een vraag van een journalist te beantwoorden, door in wezen te stellen: “Indien een homoseksuele persoon oprecht streeft Gods wil te doen, wie ben ik om hem te oordelen?” Maar, omdat het niet duidelijk is waaruit deze wil van God bestaat, en wat de morele gevolgen zijn, neemt de publieke opinie, als gevolg van dit dubbelzinnige antwoord, verkeerdelijk aan, dat homoseksuele praktijken nu gelegitimeerd zouden zijn door de Katholieke Kerk. Dit is niet waar.
Hetzelfde wanneer men een gezamenlijke verklaring ondertekent met een superieure vertegenwoordiger van de
islam, suggererend dat de diversiteit van religies overeenkomt met de “wil van God”, is het niet voldoende om de dubbelzinnigheid mondeling te verbeteren (de gepubliceerde tekst blijft onveranderd) door simpelweg te zeggen dat God deze diversiteit “toestaat”.
Het moet ook op positieve wijze benadrukt worden dat dialoog niet de absolutie uniciteit van de Christelijke Openbaring kan ondermijnen, waarin de ene en Drie-ene God aan ons zijn reddende liefde biedt in de persoon van Jezus. Dit belet niet het begroeten van “
semina Verbi” (zaden van het Woord van God) of zelfs “
reliquia Verbi” (overblijfselen van het Woord) in religies ander dan het ‘Joods-Christendom.’
[Ook zijn wij het absoluut oneens met de term ‘Joods-Christendom’! Ook dit is ketterij!]
Andere dubbelzinnigheden werden in de recente Synode over de Amazone geïntroduceerd, in het bijzonder een vorm van aanbidding van de “Pachamama”, van Moeder Aarde. Echter, op dit gebied moeten we de publicatie van de post-synodale exhortatie afwachten. Het is te hopen dat paus Franciscus de dubbelzinnigheden van deze synode zal elimineren.
Eén van deze dubbelzinnigheden betrof precies de kwestie van het priesterlijk celibaat in de Latijnse Katholieke Kerk. Met betrekking hierop, in gemeenschap met andere bisschoppen die ik broederlijk uitnodig om ook hun vastberaden standpunt te uiten, ga ik ten volle akkoord met de smeekbede die Kardinaal Sarah, in nauw overleg met Benedictus XVI, uitte aan de Opperste Pontifex. Onze hoop gehoord te worden is groot, omdat Paus Franciscus duidelijk zijn gehechtheid aan het priesterlijk celibaat in de Latijnse Kerk verklaard heeft. Maar evenzo is hij uitzonderingen aan het overwegen… die, helaas, zoals in andere kwesties, snel veralgemeend worden!
Het verzoek dat in het boek geuit wordt in kwestie is daarom actueel en urgent, en perfect legitiem. Men mag nooit de paus “aanvallen”. We moeten daarentegen altijd zijn persoon en zijn missie respecteren. Maar soms is het een plicht, en het is altijd toegelaten, om hem te smeken en hem te vragen om ‘opheldering’. Dit is wat wij doen.”
+ André LEONARD
Aartsbisschop-Emeritus van Mechelen-Brussel
