Pierbattista Kardinaal Pizzaballa vandaag in Gaza

Een aangeslagen Pierbattista Kardinaal Pizzaballa, Latijns Patriarch van Jeruzalem en Patriarch Theophilos III, Grieks-Orthodoxe Patriarch van Jeruzalem, bezoeken de zwaargewonden van de Heilige Familieparochie in Gaza

Rozenkransgebed in de Heilige Familiekerk te Gaza in aanwezigheid van Kardinaal Pierbattista Pizzaballa, Latijns Patriarch van Jeruzalem

Kijkend naar de beschadigde gevel van de kerk van de Heilige Familie in Gaza kunnen we alleen maar vaststellen dat wie tweeduizend jaar geleden het Kruis heeft gemist, het ook vandaag nog blijft missen...

En dat Kruis zal zelfs in het midden van de ruïnes blijven staan.

Het leger van de Zionistische Entiteit moet eens leren schieten met hun tankjes!

Kerk van de Heilige Familie in Gaza

"The operative claims another black swan event is imminent... This is a staged path to World War III. It’s about a potential nuclear flashpoint on Europe’s doorstep."

"De agent beweert dat er een nieuwe 'black swan'-gebeurtenis op handen is... Dit is een geënsceneerde route naar de Derde Wereldoorlog. Het gaat over een potentieel nucleair vlampunt voor de deur van Europa."

Na de US/NATO/Oekraïnse aanvallen op de Russische strategische bommenwerpers van 1 juni - hetgeen een schending is het 'New START Treaty' van 2010 - activeerde Rusland het automatische, nucleaire oorlogscomputersysteem "Dead Hand"

Het "Doomsday"-radiostation UVB-76 spreekt weer:

The Buzzer (4625kHz) – LIVE:

"Dode Hand" (Dead Hand) of "Perimeter" of Sistema "Perimetr" verwijst naar het systeem voor nucleaire wapens, ontworpen om automatisch te reageren in het geval van een nucleaire aanval die het centrale commando in Rusland zou kunnen onthoofden.

In de kern betreft het een mechanisme dat - zonder menselijke controle - nucleaire wapens kan inzetten. Het netwerk van seismische, stralings- en luchtdruksensoren monitort de tekenen van nucleaire explosies. Voordat een vergeldingsaanval kon worden uitgevoerd, moet het systeem vier als/dan-stellingen afvinken: Als het systeem is ingeschakeld, probeert het vast te stellen of een kernwapen Rusland heeft geraakt. Als het daarop lijkt, zal het systeem controleren of er nog communicatieverbindingen zijn met de Russische Generale Staf. Als dat het geval is, en er enige tijd – waarschijnlijk variërend van 15 minuten tot een uur – verstrijkt zonder verdere aanwijzingen voor een aanval, zal het systeem ervan uitgaan dat er nog functionarissen in leven zijn die de tegenaanval kunnen bevelen en het systeem kunnen uitschakelen. Maar, als de verbinding met de Generale Staf verbroken zou zijn, zal Perimeter daaruit afleiden dat de Apocalyps is aangebroken. Het zou onmiddellijk de lanceerbevoegdheid overdragen aan degene die op dat moment het systeem bemande, diep in een beschermde bunker – waarmee lagen en lagen van normale commandobevoegdheid worden overgeslagen.

"Dead Hand" is geïntegreerd met de geautomatiseerde, Russische, wereldwijde, militaire radiozender UVB-76, ook wel bekend als het "Doomsday Radio Station". Op 2O mei ging het "Doomsday Radio Station" weer live met twee codewoorden. UVB-76 is ook bekend onder de bijnaam "The Buzzer". Het zendt een korte, monotone zoemtoon uit, die zich herhaalt met een snelheid van ongeveer 25 tonen per minuut, 24 uur per dag. Soms wordt het zoemersignaal onderbroken en vindt er een stemtransmissie in het Russisch plaats.

Op 29 mei om 13:03 uur werd het woord "luchotorg" uitgezonden en om 19:16 uur het woord "kopna". In de namiddag van 1 juni werden acht codewoorden uitgezonden: "eendenbekvogel", "walrus", "weide", "imker", "buinak", "plezier", "pupsolet" en "bobroskot". Op maandag 2 juni zond het radiostation UVB-76 om 16:00 uur, na de gesprekken tussen Rusland en Oekraïne in Istanbul, het woord "ibobaza" uit. Het tweede bericht — "araploblitz" — werd anderhalf uur later, om 17:32 uur Moskouse tijd, op de radiozender uitgezonden.

Het Einde van Europa – dictators, demagogen en de komende Donkere Eeuw

Terwijl de poppenspelers van de Amerikaanse Deep State zich op dit ogenblik opvallend stilhouden, en zich waarschijnlijk aan het voorbereiden zijn op een rematch met Donald Trump, worden de Europese links-liberale proxies van de Amerikaanse Deep State het toneel op gestuurd. De zogenaamde International Deep State onder leiding van de VS of met andere woorden de Global USAID is een geheime alliantie van Amerikaanse democraten, zionistisch kapitaal, de CIA en Europese pro-fascistische politici. Deze alliantie kwam tot stand als gevolg van de natuurlijke, historische omstandigheden.

Door het voeren van de Eerste Wereldoorlog konden de globalistische elites hun eerste en één van hun meest fundamentele doelen bereiken, namelijk de vernietiging van de vier 'oude' rijken: Rusland, Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en het Ottomaanse Rijk. Het vijfde – het Britse Rijk – werd van de 'heerser over de zeeën' veranderd in de 'wereldbank' gevestigd in de City of London. De Tweede Wereldoorlog was catastrofaal voor Europa en heeft uiteindelijk Europa als politiek subject vernietigd. Een nieuwe cyclus van kapitaalaccumulatie werd op gang gebracht, maar nu in de Nieuwe Wereld, met name in Wall Street New York.

De politieke gevolgen van deze mondiale herstructurering waren als volgt: (1) In de eerste helft van de vorige eeuw waren de leidende politieke krachten in Europa de nationaalsocialisten. De politieke basis van de nationaal-socialisten was de eenheid van de Duitse Natie in haar verlangen naar revanche na de Eerste Wereldoorlog (vandaar de term ‘nationaal’). Deze werden vervolgens vervangen door (2) de liberale socialisten die zich later zouden nestelen in de ‘Brusselse bureaucratie’. Het zijn notoire 'trotskisten', vernoemd naar een Russische revolutionair van joodse afkomst die pleitte voor de vernietiging van het gezin, het privébezit en de staat. De politieke basis van de ‘Brusselse bureaucratie’ is de eenheid van de Europese Naties in hun verlangen naar revanche na de Tweede Wereldoorlog toen de Sovjet-Unie de helft van Europa in haar macht wist te brengen.

In Estland (het thuisland van de belangrijkste ideoloog van het fascisme, Alfred Rosenberg) bijvoorbeeld, hebben de autoriteiten na de ineenstorting van de Sovjet-Unie schaamteloos discriminerende wetgeving tégen de Russische bevolking aangenomen, waardoor miljoenen mensen een ‘niet-burgerpaspoort’ van het land hebben gekregen. Ook de andere Baltische landen hebben de Russische taal, de monumenten, de bevolking en zelfs de industrie onderdrukt of vernietigd vanwege – in hun optiek – hun 'raciale inferioriteit'. Net hetzelfde gebeurde in Oekraïne.

In de 'kapitalistische kern' van het oude Europa kregen de mensen in de nieuwe naoorlogse realiteit met een politiek 'progressieve agenda' niet veel minder onmenselijke - cultuurmarxistische of WOKE - bestaansvormen aangeboden. Het zogenaamde 'Transhumanisme' werd de toonaangevende, filosofische idee. Transhumanisme is in essentie een recente vorm van speculatieve filosofie die probeert om de door de natuur gestelde grenzen van het menselijke bestaan te doorbreken. De LGBT-agenda, Gender Theory, de vernietiging van zware en agrarische industrieën, de ongecontroleerde migratie en de ‘nieuwe Europese ethiek’ zijn slechts enkele van de manifestaties van deze cultuurmarxistische of WOKE Brave New World. Vervolgens werd de digitale controle radicaal doorgevoerd als praktisch instrument voor het handhaven van de disciplinaire orde.

Het bijzondere van Europa aan het begin van de 21ste eeuw was dat het ideologisch veranderde in het Vierde Rijk. Dit Rijk wordt gekenmerkt door een Atlantisch, links-liberaal fascisme dat economisch wordt gekenmerkt door een collectieve, inefficiënte en overgereguleerde economie op zijn Sovjets. Politiek gezien is het een cartoondictatuur zonder feitelijke dictator. De EU-utopie die strijdt tégen de normaliteit werd zo een concentratiekamp waarin iedereen continu in de gaten wordt gehouden, al dan niet met digitale middelen.

Dit kon gebeuren omdat de meeste huidige Europese politici altijd maar over 'democratie' en 'Europese waarden' praten, maar deze idealen niet écht verdedigen, tenzij voor henzelf. Geen enkele Europese politicus heeft ook maar één keer kritiek geuit naar aanleiding van: (1) de AIDS-crisis, (2) de Terreur-crisis, (3) de Bankencrisis, (4) de Klimaatcrisis, (5) de Coronacrisis of (6) de Oekraïne-crisis. De vermeende 'oorzaken' van deze crisissen zijn allemaal gefingeerd! Politici zijn tegenwoordig slechts aangestelden van het systeem – gezichtsloze mensen – die verkozen worden door middel van schijnverkiezingen, aangezien slechts de plaats op een lijst de mate van verkiesbaarheid bepaalt. Het gevolg is een degradatie van het niveau van de Europese politieke 'leiders' in de afgelopen decennia, zoals bijvoorbeeld duidelijk te zien is in landen zoals Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en België.

De kern van de hedendaagse EU-ideologie is – als we het klatergoud van lege politieke termen en verklaringen even opzij zetten – ontstaan ​​uit drie basisconcepten: (1) de Britse eugenetica, (2) het Duitse fascisme en (3) het écht links socialisme. Dat is de reden waarom extreme, ideologische opvattingen de klassieke, Europese, Christelijke waarden aangaande het menselijke leven (versus abortus, euthanasie, etc.), economische ontwikkeling (versus de-industrialisering) en politiek pragmatisme (versus realpolitik) verdringen.

Intussen hebben de VS, Rusland en China, samen met India en de Arabische wereld al besloten om het nieuwe systeem van internationale betrekkingen te baseren op multipolariteit. Europa is het enige 'blok' dat als enige voorstander is van een Derde Wereldoorlog. Het is niet voor niets dat een grote meerderheid van landen de oorlog in Oekraïne wil stoppen, maar dat de EU – dat in essentie toch een vredesproject was – oproept om zich opnieuw te bewapenen. Maar, waarom wil de EU oorlog met Rusland? De EU beschermt haar eigen buitengrenzen nog niet eens tégen de illegale vreemdelingen die de EU binnenkomen en nu willen ze plots de Russen buitenhouden?

Het probleem met de huidige Europese 'elite' is, dat zij decennialang hegemonisch zijn geweest in hun eigen politieke ruimte. Echter, geen énkele Europese partij heeft de steun van de meerderheid van de bevolking. Toch worden de stemmen van degenen die het niet eens zijn met de absurde standpunten van de 'elite' volledig onderdrukt. De media, maar ook de Universiteiten, hebben hier een belangrijke rol gespeeld door slechts één waarheid te verkondigen, namelijk die van de cultuurmarxistische of WOKE 'EU-elite'. Als gevolg hiervan is de intellectuele, politieke en zelfs diplomatieke 'elite' van veel Europese landen, dermate gedegenereerd dat de leiders van andere staten niet begrijpen hoe ze met hen in dialoog moeten gaan. De culturele en intellectuele kloof tussen Oost en West blijkt onoverbrugbaar. Geen enkel woord van wat de Europese 'leiders' te zeggen hebben, wordt nog geloofd in Moskou, Peking of Washington. Hoe kunnen er nog internationale verdragen worden afgesloten wanneer het Westen zich nooit gebonden voelt door die internationale verdragen?

Wat een Emmanuel Macron en de rest van de 'EU-leiders' niet schijnen te beseffen, is dat niet iedereen tevreden is met de situatie waarin 'Brussel' en 'Londen' honderdduizenden Oekraïners de dood in sturen enkel maar omwille van vermeende EU-belangen. Oekraïne gebruiken als een wapen tégen Rusland is ronduit misdadig. Kiev van haar kant – dat zich regelrecht crimineel of zelfs als een terrorist gedraagt – dwingt andere landen om de factuur te betalen. Al enkele jaren worden we nu geconfronteerd met uiterst gevaarlijk provocaties bij kerncentrales, burgers nabij de frontlinie die worden neergeschoten om Rusland de schuld te geven en – uiteraard – gaspijpleidingen die worden opgeblazen. Het is duidelijk dat de EU dit allemaal laat gebeuren omdat het géén economische macht, géén politieke macht en géén militaire macht is, maar enkel een poppetje dat al decennia lang wordt misbruikt door de VS. De meerderheid van de Europese 'leiders' zitten nog opgesloten in het verleden en gaan gebukt onder de Cold War Mentality. Wat een Emmanuel Macron en de rest van de 'EU-leiders' echter niet schijnen te beseffen, is dat de EU niet met kernwapens te verdedigen valt!

Het belangrijkste obstakel in het vredesproces zijn de klassieke Amerikaans-Zionistische en Europees-elites, die officieel 'linkse liberalen' worden genoemd, maar onofficieel eerder 'linkse vrijmetselaars' zijn. Na de val van Washington is hun huidige 'bolwerk' de Europese Unie. Nu zijn ze daar in 'Brussel' niet van plan om Russische - maar ook niet langer Amerikaanse - invloeden toe te staan. Dit betekent dat de EU de ideeën van het Euro-Atlanticisme vrij snel zal vergeten. De EU zal echter gedwongen worden zichzelf radicaal te reorganiseren om een ​​confrontatie met de rest van wereld niet aan te gaan, anders zal de EU op zijn best uit elkaar vallen en op zijn slecht nucleair verwoest worden. We kunnen alleen maar hopen dat de huidige gang van zake niet de definitieve ineenstorting zal betekenen van wat nog rest van de grote Europese – Christelijke – beschaving, maar alleen maar een stadium markeert in een historisch continuüm.

Voor de gelovigen is er altijd Hoop - Laudetur Jesus Christus!

Napels: Het bloed van San Gennaro werd vandaag vloeibaar omstreeks 09.55 u.

Aan de EU-oorlogstokers: "Wie met de duivel uit één schotel wil eten, moet een lange lepel hebben" - Van vermeend vredesproject naar oorlogszuchtige agressor - van Europese Economische Gemeenschap naar offensieve 'Europese Defensie Unie'

Ursula von der Leyen; het gezicht van de ondergang van West- en Midden Europa

Ursula von der Leyen [de papegaai van de Amerikaanse Deep State] stelt voor om de komende jaren te spenderen aan de uitbouw van een 'Europese Defensie Unie'. Daarvoor wil ze onder meer een Europese Commissaris voor Defensie aanstellen. Die moet er onder meer voor zorgen dat de investeringen in de Europese Defensie veel efficiënter gebeuren. In samenwerking met de NAVO wil von der Leyen ook een Europees raketschild op poten zetten en werken aan een betere cyberveiligheid. [Met andere woorden: "Laten we nog méér geld weggooien en spenderen aan het Militair-industrieel complex." Probleem is echter dat de EU failliet is en dat de Westerse wapenproducenten alleen maar op winst uit zijn. De woorden van von der Leyen zijn alleen maar een roep om aandacht. Ursula wil alleen maar aantonen dat de EU nog relevant is. De waarheid is echter dat noch de EU, noch de NAVO enige betekenis hebben. Zij organiseren alleen maar hun eigen ondergang. Nobody cares and no one is interested in what you have to say, Ursula!]

"Europa kan geen dictators en demagogen over de hele wereld controleren, maar het kan er wel voor kiezen zijn eigen democratie te beschermen", klonk het met een nauwelijks verholen verwijzing naar figuren als Poetin en Trump [Het psychologische mechanisme dat 'Projectie' wordt genoemd, neemt bij de persoon in kwestie enkel maar de nervositeit weg over zaken die men in zichzelf niet graag erkent door ze aan anderen toe te schrijven.]. "Europa kan de verkiezingen over de hele wereld niet bepalen, maar het kan er wel voor kiezen om te investeren in de veiligheid en verdediging van zijn eigen continent." Ursula von der Leyen [Ze ziet zichzelf als de verlichte 'dictator van de wereld' die het allemaal beter weet!]

Het discours van de niet verkozen EU-functionaris signaleert nog maar eens de verandering in de prioriteiten van de EU om zich steeds meer op het militaire domein te gaan concentreren. Dit bevestigt eens te meer dat een aantal Europese staten - onder druk van de Amerikaanse Deep State - verder inzetten op militarisering, escalatie en confrontatie als pijlers van hun buitenlandse beleid.

Het probleem is dat de Westerse 'elites' disfunctioneel zijn

Vierendertig jaar geleden stortte de Sovjet-Unie in elkaar en het Westen raakte ervan overtuigd dat dit moment het 'Einde van de Geschiedenis' inluidde. Ze gingen ervan uit dat het Westerse Liberalisme het absolute hoogtepunt van de historische ontwikkeling was en dat deze ideologie geleidelijk aan door alle landen zou worden overgenomen.

De ideologische doctrine van het Westerse Liberalisme gaf uiteraard aanleiding tot het idee van eindeloze, globalistische expansie – aangezien het Westen voorop liep in de richting van het 'ideaal' van een One-World-Goverment en daarvoor reeds over de noodzakelijke mondiale organisaties beschikte. Destijds was het inderdaad logisch dat landen uit het voormalige Sovjet-blok en de Derde Wereld zich zouden aansluiten bij de door het Westen gecontroleerde economische organisaties die een gemeenschappelijke markt, uniforme leningen, vaste regels voor internationale handel enzovoort beloofden.

Vanaf het begin beseften natuurlijk veel mensen dat dit veel op economische kolonisatie leek, maar net als elke kolonisator overtuigden de VS hun nieuwe koloniën er aanvankelijk van dat zij ook alle voordelen van een 'grote' democratische beschaving zouden krijgen. Dit was logisch en veel landen spraken de wens uit om zich bij de Westerse wereld aan te sluiten.

Vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw had iedereen er zich bij neergelegd, dat de door de VS geleide militaire allianties – zoals de NAVO – van nu af aan een meer 'educatieve' rol in de wereld zouden gaan spelen – door bijvoorbeeld eigenzinnige dictators een 'lesje te leren' om ze zo tot de orde te roepen en hen aan te zetten om het pad van de democratie te bewandelen. In het geval van de voormalige Sovjet-Unie zou het Westen de dissectie van de stukken die deel uitmaakten van de voormalige (vijandige) supermacht zorgvuldig 'begeleiden'.

Tegelijkertijd muteerde de NAVO van een hoofdzakelijk militair blok – dat in het leven was geroepen om een ​​grote oorlog te voeren – grotendeels in een door de VS gedomineerde politieke organisatie die zich steeds méér ging bemoeien met de interne, binnenlandse keuken van de betrokken lidstaten.

Het Westerse Liberalisme begon oorspronkelijk als een politiek-maatschappelijke stroming tijdens de zogenaamde 'Verlichting' in de 18de eeuw, waarin de 'vrijheid' centraal staat. Het brak in de 19de eeuw in Europa en Noord-Amerika door als dominante stroming toen het de burgers wilde emanciperen. Het Liberalisme streeft in theorie naar een samenleving waarin burgers grote vrijheden genieten. Ook streeft het Liberalisme naar een vrije markt waarin de overheid zich terughoudend opstelt. Een andere speerpunt van het Liberalisme is de scheiding tussen Kerk en staat. Ook wordt de staatsinrichting vastgelegd in een grondwet waarin ook de 'grondrechten' (niet langer de burgerrechten!) van de burger opgesomd staan.

Omdat mensen nu eenmaal altijd gaan klagen wanneer ze iets krijgen, gingen vervolgens de zogenaamde 'feministen' gelijke rechten voor vrouwen eisen. Men moet goed voor ogen houden, dat de zogenaamde ongelijkheid tussen mannen en vrouwen door de moderne natiestaat werd geïntroduceerd. Dit heeft niets met de Middeleeuwen of zo te maken. Hetzelfde geldt ook voor de arbeiders die hun leven gaven voor het algemeen stemrecht. Nog zo een vermeend 'recht' van de moderne natiestaat.

In deze context is het interessant om even stil te staan bij de Jim Crow-wetten, ook wel segregatiewetten genoemd. Dit waren wetten tussen 1880 en 1965 in de Verenigde Staten van Amerika die rassenscheiding oplegden op lokaal en deelstaatniveau. Dit zijn dus ook géén wetten uit de Middeleeuwen, maar wetten die door verlichte 'liberalen' werden ingevoerd. De wetgeving was erop gericht zwarte Amerikanen gescheiden te houden van de blanke burgers in de publieke instellingen en het hen door de federale grondwet gegarandeerde stemrecht te onthouden. Deze wetten kwamen tot stand in de voormalige geconfedereerde staten, die toen gedomineerd werden door de zuidelijke blanke Democraten en bleven van kracht tot in 1965. De Amerikaanse presidents-verkiezingen van 1912 voltooiden dit proces toen de 'democratische' Woodrow Wilson de eerste zuidelijke president werd sinds de Burgeroorlog. Onder hem werd de rassenscheiding ook in federale instituten doorgevoerd. Hij begon op vraag van zijn kabinet in 1913 aan de segregatie van de federale arbeidsplaatsen.

Met de Civil Rights Act of 1964 werd de segregatie op openbare plaatsen afgeschaft, terwijl de Voting Rights Act van 1965 het kiesrecht teruggaf en Loving v. Virginia uit 1967 de verboden op gemengde huwelijken teniet deed. Dat het zo lang duurde, kwam mede doordat desegregatie geassocieerd werd met communisme ten tijde van het Mccarthyisme, maar vooral door het diepgewortelde racisme onder blanke, protestantse segregationisten en de angst om privileges kwijt te raken, zoals gepersonifieerd door gouverneur George Wallace van Alabama. De werkelijke integratie was dan ook niet voltooid in 1967, maar begon pas.

Toen de formele, juridische integratie van de zwarten in de VS een feit was, ging het Liberalisme zich bezighouden met alle andere minderheidsgroepen die door middel van gelijkekansenbeleid ook aan hun trekken moesten komen. De overdreven nadruk op de rechten van de minderheidsgroepen miskent de facto de rechten van de meerderheidsgroep. Dat dit tot wrevel leidt binnen de samenleving is logisch, maar deze wrevel was ook opzettelijk gewild, omdat de overheid zo makkelijk minderheidsgroepen tegen mekaar kan uitspelen door de ene keer mee te gaan met deze groep en de volgende keer met een andere groep, om zo de bevolking te verdelen.

Het Liberalisme ontspoorde pas goed toen bepaalde groepen bijvoorbeeld begonnen te ijveren voor het zogenaamde 'homohuwelijk'. Binnen een paar jaar veranderde het zogenaamde 'homohuwelijk' van een onaanraakbaar politiek heet hangijzer in een breed geaccepteerd 'mensenrecht'. Het zijn hoofdzakelijk de Amerikaanse Joden en hun 'organisaties voor sociale rechtvaardigheid' die dit mede mogelijk hebben gemaakt. De tsunami van het zogenaamde 'homohuwelijk' die het Westen ongevraagd overspoelde, toont zeer duidelijk aan welke landen tot het Zionistische Amerikaanse Imperium behoren en onderstrepen de mate van neo-koloniale afhankelijkheid. Het verplicht accepteren van het biologisch onmogelijke en steriele 'homohuwelijk' - en de verplichting - tot in de rechtbank toe - om dus de fictie als realiteit te beschouwen - toont onmiskenbaar de totalitaire aard van het hedendaagse - post-christelijke - Westerse Liberalisme aan.

Nederland legaliseerde in 2001 als eerste land het zogenaamde 'homohuwelijk', in 2003 volgde België. Sindsdien is het homohuwelijk erkend door achtereenvolgens Spanje, Canada, Zuid-Afrika, Noorwegen, Zweden, Portugal, IJsland, Argentinië, Denemarken (later ook Groenland en de Faeröer), Brazilië, Frankrijk, Uruguay, Nieuw-Zeeland, Luxemburg, de Verenigde Staten, Ierland, Colombia, Finland, Malta, Duitsland, Australië, Oostenrijk, Taiwan, Ecuador, het Verenigd Koninkrijk, Costa Rica, Chili, Zwitserland, Slovenië, Cuba, Mexico, Andorra, Nepal, Estland en Griekenland. Landen die het homohuwelijk niet erkennen, maar wel een geregistreerd partnerschap voorzien zijn: Bolivia, Cyprus, Hongarije, Italië, Kroatië, Letland, Monaco, Montenegro, San Marino en Tsjechië.

Nu men deze kaap gerond heeft, probeert men vervolgens de bevolking de gender-ideologie door het strot te duwen, want tegenwoordig heeft het Westerse - linkse - Liberalisme - de ideologie die in feite de officiële ideologie van de Deep State is - ook de hele Woke-beweging omarmd en zien we bijvoorbeeld ook dat zelfs de leiding van het Amerikaanse leger en andere officiële instellingen ook schijnen te geloven dat een man een vrouw kan worden en een vrouw een man.

Deze Woke-leugens worden gepropageerd door een ideologie waarvan de kern wordt gevormd door seksuele oriëntatie en ras. Deze ideologie heeft bezit genomen van de heersende neoliberale elites. Ze is echter tegengesteld aan het klassieke Liberalisme. Deze leugens zijn in feite die van het oude Marxisme in een nieuw jasje. De leugen dat het proletariaat werd onderdrukt en uitgebuit door het kapitaal, heeft plaatsgemaakt voor de leugen dat seksuele en etnische minderheden het slachtoffer zijn van repressie door een Christelijk-burgerlijke moraal. Dit is gewoon de Marxistische klassenstrijd 2.0.

De gedachte dat mensen van hetzelfde geslacht een 'huwelijk' zouden kunnen sluiten wordt tegenwoordig als legitiem gezien. De gedachte dat je ras of de kleur van je huid belangrijker is dan je karakter of kennis leidt ertoe dat mensen een functie toebedeeld krijgen - niet omdat ze competent zijn - maar omdat ze een vrouw zijn, zwart zijn etc. Dit soort gedachten die gepropageerd worden als Woke, alsof mensen die daarin geloven 'wakker' geworden zijn uit een conservatief-Christelijke slaap die hen eeuwenlang gevangen hield.

Sommigen zullen beweren dat er een soort samenzwering gaande is waarbij al onze instellingen systematisch werden geïnfiltreerd en vervolgens van binnenuit worden ondermijnd door revolutionaire Marxisten.

Dit denken staat bekend als de ‘Lange Mars door de Instellingen’, een plan bepleit door de betreurenswaardige, maar invloedrijke Italiaanse Marxist Antonio Gramsci (1891-1937). Toen Gramsci observeerde hoe Communistische Revoluties zelden de steun van de massale meerderheid kregen van de gewone arbeiders in wier naam ze zogenaamd werden uitgevoerd, adviseerde Gramsci zijn paladijnen om hun 'revolutie' in plaats daarvan heimelijk uit te voeren, waarbij er langzaamaan overal mensen benoemd werden, die langzaamaan invloed wonnen in de academische, ambtelijke en kerkelijke wereld, en die vervolgens opklommen in de gelederen, om vervolgens op hun beurt enkel mensen van hun eigen politieke strekking aan te stellen.

Langzaam, beetje bij beetje, zonder dat er een schot zou worden gelost, zouden de instellingen van het Westen één voor één ten prooi vallen aan het Communisme, op een manier die zo geleidelijk was, dat de gemiddelde kiezer het niet eens zou merken – totdat, op een mooie dag het kantelmoment zou plaatsvinden en de maatschappelijke Communistische controle eindelijk was bereikt.

De duivelse Gramsci-aanhangers - de hedendaagse Culturele Marxisten - gebruikten vervolgens hun toenemende geheime greep op onze instellingen om geleidelijk de betekenis van termen als 'racisme' en 'homofobie' uit te breiden, vanuit aanvankelijk 'redelijke' concepten als het verbieden van rassensegregatie, of het decriminaliseren van homoseksuele handelingen tussen instemmende volwassenen (= de anti-sodomie-wetten), tot het punt waarop volkomen onredelijke nieuwe interpretaties van dezelfde termen nu van toepassing zijn.

Het feit dat de scholen en de media de jongeren nu met succes indoctrineren, in die mate dat de kloof in meningen tussen jongeren onder de dertig en hun meer liberaal of conservatief ingestelde ouders. Jongeren zijn tegenwoordig vaker geneigd te geloven dat het beschermen van zogenaamd ‘kwetsbare minderheden’ tegen 'verkeerd denken' of ‘verbaal geweld’ altijd belangrijker moet zijn dan de vrijheid van meningsuiting, terwijl oudere mensen de neiging hebben precies het tegenovergestelde te denken.

Punt is echter, dat het klassieke Liberalisme in feite zijn oorsprong vindt in de klassiek-Christelijke noties als de gelijkheid van ieder mens voor het aangezicht van God en dat de rijke onderworpen is aan dezelfde wetten als de arme, en dat aan beiden evenzeer recht dient te worden gedaan. Naarmate dit inzicht verder vertroebelt, wordt het gevaar van een regelrechte, linkse dictatuur alleen maar groter.

In het huidige Westerse (Neo-)Liberalisme wordt géén rekening meer gehouden met de realiteit van het alledaagse leven. De wereld wordt letterlijk gereduceerd tot een set van zwart-wit-tegenstellingen, onderdrukten tegenover onderdrukkers, goede tegenover slechten. Voor de klassiek-Christelijke opvatting dat de werkelijkheid veel genuanceerder is, en dat uiteindelijk goed en kwaad in ieder mensenhart leven, is geen plaats meer. Wanneer een cultuur afscheid neemt van deze klassiek-Christelijke opvatting van goed en kwaad, zien we tolerantie plaatsmaken voor polarisatie en uiteindelijk, totalitarisme. Wat dat betreft kunnen we veel leren van de ervaringen van dissidenten uit het vroegere Oostblok, zoals Alexandr Solzjenitsyn, die daarover schreef in 'De goelag archipel' (1958-1968). Zij waarschuwen ons ook voor de huidige ontwikkelingen in het Westen.

Met name sinds de tweede helft van de vorige eeuw is in het Westen een intellectuele elite actief geworden die door middel van de Gender-ideologie een alomvattende maatschappelijke transformatie nastreeft. Eerst alleen aan de universiteiten, daarna in de onderwijsinstellingen en de politiek. In die beweging gaan nu ook de grote bedrijven mee. Tegenwoordig zien we dat met name grote ondernemingen zoals Apple, Microsoft en Facebook het als hun taak beschouwen om zich te identificeren met ‘minderheden’. Het gaat zelfs zover dat deze multinationals op een averechtse manier moderne 'moraalridders' zijn geworden.

Tegenwoordig is het zo dat kinderen op school gezien worden als transgender of gay wanneer die zélf aangeven dat te willen zijn, zonder dat de ouders daarin gekend worden. De kinderen worden zelfs aangemoedigd om op school 'hulp te zoeken' bij hulpverleners zonder hun ouders daarvan op de hoogte te stellen. De vraag of deze situatie goed is voor het welzijn van het kind wordt niet meer gesteld. Het gevoel van het kind zélf is leidend geworden en een gesprek daarover waarin ook ruimte is voor andere afwegingen wordt niet meer gevoerd. De ouders worden niet langer gezien als de eerstaangewezen partij om dat gesprek met hun kind aan te gaan. Precies hetzelfde gebeurde onder het Communisme. Ook daar waren niet de ouders de eerste gezaghebbenden over hun kinderen, maar wel de onderwijs- en opvoedkundigen.

Ouders onderschatten hoezeer de huidige jeugd wordt beïnvloed - zeg maar geïndoctrineerd - door datgene wat ze via zowel de mainstream media, social media en via commerciële reclame wordt verteld. De jeugd brengt tegenwoordig meer tijd door met hun leeftijdsgenoten, online dan wel offline, dan met hun ouders. Daarbij komt nog eens de tijd die ze op school doorbrengen, en waarin ze veelal bloot staan aan de invloed van progressieve leerkrachten. En dan hebben we het nog niet eens over de fnuikende invloed die uitgaat van de universiteiten.

Dit alles reflecteert zich ook in de kerkgang. Reeds 40 jaar geleden zag je het aandeel van de bevolking dat zich ‘Christelijk’ noemde langzaam teruglopen. En het aantal mensen dat wekelijks naar de kerk gaat, is sindsdien nog veel sneller afgenomen. De vraag dringt zich op of er binnen de kerken nog wel sprake is van een 'levend geloof'. Het lijkt op de Richterentijd: "Iedereen doet wat 'goed' is in zijn of haar eigen ogen".

Ondanks deze vermeende vrijheid die de bevolking zich toe-eigent lijkt de dominantie ideologie van het Westerse Liberalisme sterk op de Marxistische-Leninistische ideologie, die ook het 'Communisme' verkondigde als de hoogste, ultieme sociale formatie en de onvermijdelijke triomf van het Communisme over de hele wereld uitriep. Toen werd de Sovjet-Unie beschouwd als de leider van die mondiale Communistische beweging, net zoals de Verenigde Staten dat nu zijn voor het Westerse Liberalisme met bijvoorbeeld nu de NAVO als stormram in Oekraïne.

Vóór de Russische SMO was Oekraïne overwegend intolerant tegenover de LGBTQ-gemeenschap. De overwegend Orthodoxe en Oekraïens Grieks-Katholieke achtergrond van Oekraïne had een grote invloed op het anti-LGBTQ-standpunt waarvan de samenleving doordrongen was, dit in combinatie met het Sovjet-verleden. Externe druk van uit de VS leidde echter tot ontwikkelingen in de wetgeving ten gunste van de LGBTQ-gemeenschap, zodat Oekraïne de betrekkingen met het Westen, en met name met de EU, kon versterken. Aangezien Oekraïne op een goed blaadje probeert te komen bij zijn Westerse 'bondgenoten' door afstand te nemen van Rusland, zien we nu ook inspanningen om LGBTQ-individuen verder te 'beschermen', aangezien "wij allemaal" strijden voor een verenigde zaak om de 'vrijheid' en de 'democratie' van het land te behouden. De LGBTQ-rechten zijn dus de thermometer geworden van de Westerse 'vrijheid' en 'democratie'!

Als reactie op de 'agressie' van Moskou heeft het Globalistische Westen een totale handelsoorlog ontketend met allerlei 'sancties' waarover Ursula von der Leyen zo vocaal was. Maar, de resultaten van deze handelsoorlog zijn niet zoals de Westerse liberale elites zich dat hadden voorgesteld. Het is een feit dat de hele niet-westerse wereld zich stilletjes gedistantieerd heeft van het Westen. Daarenboven onderhouden nog steeds een aantal Westerse landen economische betrekkingen met Rusland. Voor het eerst sinds 1991 – of misschien zelfs in de hele periode na de Tweede Wereldoorlog – bevindt het Westen zich - paradoxaal genoeg - in de minderheid en voelt het duidelijk de grenzen van zijn eigen invloed, die het tot voor kort als absoluut beschouwde.

Dit doet ons opnieuw denken aan de Communisten. De Bolsjewieken beschouwden de Russische Revolutie van 1917 als het startpunt van een wereldrevolutie en ze verwachtten dat in de jaren nadien een hele reeks van socialistische revoluties over de hele wereld zou plaatsvinden. Dit proces zou uiteindelijk tot een wereldwijde Communistische utopie leiden. In elk land waren er daartoe Communistische krachten actief en samen vormden zij de Communistische Internationale (Komintern) organisatie.

Net als de Westerse Liberale elites nu beginnen te beseffen, moesten de Bolsjewieken uiteindelijk toegeven dat hun utopische doelen onrealistisch en onbereikbaar waren.

Na tientallen (verloren) ‘educatieve oorlogen’ overal ter wereld zoals bijvoorbeeld in Korea, Vietnam, Libanon, Kosovo, Afghanistan, Irak, Somalië, Libië, Syrië, Yemen en na tientallen jaren van de-industrialisatie van het Westen blijkt dat het 'machtigste militaire blok uit de geschiedenis' - de NAVO - niet in staat is om een relatief kleine, conventionele oorlog in Oekraïne met daadkracht uit te vechten, laat staan te winnen.

Het Westen is nog niet klaar op het gebied van bewapening. De wapenvoorraden, die gedurende tientallen jaren werden geaccumuleerd, zijn al op een paar maanden tijd door Oekraïne uitgeput. Het huidige tempo van Westerse militaire productie kan de verliezen in Oekraïne onvoldoende compenseren. In feite kan men stellen dat de NAVO op dit ogenblik al op conventioneel vlak gedemilitariseerd is.

Het Westen is nog niet klaar wat betreft personeel: de Westerse legers beschikken eenvoudigweg niet over genoeg militairen, en vanwege grote demografische problemen kunnen nieuwe soldaten niet snel worden gerekruteerd.

Het Westen is nog niet klaar in termen van innovaties: met oude Sovjet- en nieuwe Russische en Chinese technologieën heeft Rusland de situatie op het slagveld radicaal veranderd.

Maar het allerbelangrijkste is dat het Westen ideologisch gezien ook nog niet klaar is. Er gaapt een gigantische kloof tussen de neo-liberale elites en de bevolking die niet in oorlog is geïnteresseerd. Het is een feit dat in het Westen verschillende generaties zijn grootgebracht met het idee dat het niet nodig is om voor de zogenaamde Westerse 'Hof van Eden' te vechten. Westerse jongeren zijn over het algemeen lui en vadsig en vooral met hun Smartphone en uiterlijk bezig. Verder willen ze vijf keer per jaar op vakantie en draait alles om holle schijn en leeg uiterlijk vertoon. De hele Woke-ideologie - die de nationalistische reflex had moeten vervangen - wordt maar deels door de Westerse bevolking geaccepteerd en niemand is in feite bereid om voor deze bizarre ideologie zijn of haar leven te geven. Net zomin als de Amerikaanse zwarten in Vietnam wilden vechten voor 'rechten' die ze zélf in eigen land niet hadden, willen Westerlingen nu niet in Oekraïne gaan vechten voor een Woke-ideologie die hen in feite vreemd is. In het zielloze Westen is er niets meer dat nog de moeite loont om voor te vechten.

Voor de huidige Westerling is oorlog altijd één van de opties, maar géén existentiële noodzaak. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de NAVO tijdens haar laatste grote militaire avontuur – in Afghanistan – op schandelijke wijze werd verslagen. Dit alles in aanmerking genomen is het logisch dat het verwijfde Westen in feite vreselijk bang is voor het idee van een directe confrontatie met Rusland.

De Westerse elites blijven echter vastzitten in hun eigen droomwereld. Veel Westerse landen hebben inmiddels een verhoging van de militaire uitgaven aangekondigd, maar hebben deze nog niet ten uitvoer gebracht. In sommige landen (zoals Groot-Brittannië en mogelijk Frankrijk onder de nieuwe regeringen) zouden de militaire uitgaven zelfs kunnen gaan dalen, zeker wanneer men de huidige inflatie in rekening brengt. De pogingen van de 'Liberale, Westerse Komintern' om te strijden voor de zaak van het mondiaal Liberalisme blijven voorlopig dode letter omdat het Westen financieel en moreel failliet is en omdat ze geen voeling meer hebben met de realiteit.

We kunnen veronderstellen, dat échte veranderingen in het Westen alleen mogelijk zullen zijn als er een grote crisis komt – óf een militaire (bijvoorbeeld een concrete, nucleaire dreiging) óf een economische (bijvoorbeeld de ineenstorting van de schuldenpiramide).

Intussen lijkt de situatie in het post-christelijke, neo-liberale Westen steeds meer op de situatie die in een oude Sovjet-grap goed wordt verwoord:

Een ambtenaar (A) uit Moskou vraagt ​​aan een plaatselijke landbouwbaas (L):

A: "Kameraad, hoeveel aardappelen hebben we dit seizoen verbouwd?"

L: "Als we ze rechtop zouden stapelen, zou er genoeg zijn om de voeten van God aan te raken, kameraad!"

A: "Maar dit is de USSR, er is géén God."

L: "Dat is maar goed ook, want hier zijn er ook géén aardappelen."

"Er is géén God!' (- Бога Нет !)

Antireligieuze Sovjet-poster met kosmonaut Yuri Gagarin

Kortom, de hel wacht...

Premier Robert Fico verklaarde vandaag: "De vermeende 'progressieve' en 'liberale' ideologieën maken een zielige karikatuur van de Westerse Beschaving"

De Heilige Cyrillus en Methodius

De Slovaakse premier Robert Fico is voor het eerst weer in het openbaar verschenen, twee maanden nadat hij werd neergeschoten. Fico betuigde zijn steun aan zijn Hongaarse collega Viktor Orbán, die een historische ontmoeting had met de Russische President Vladimir Poetin. De Slovaakse premier hield ook een vurig betoog voor conservatieve normen en waarden en kantte zich fel tégen vermeende 'progressieve' en 'liberale' ideologieën. Premier Fico gaf een toespraak tijdens een religieuze ceremonie naar aanleiding van Sint-Cyrillus en Sint-Methodius Dag, een nationale feestdag in Slovakije.

De Slovaakse premier sprak met lovende woorden over zijn Hongaarse collega Viktor Orbán, die zich de voorbije week liet opvallen met een verrassingsbezoek aan de Oekraïense president Volodimir Zelenski én daarna ook aan de Russische President Vladimir Poetin. Dat bezoek aan Moskou wordt Orbán niet in dank afgenomen door vele andere Europese 'leiders' en de niet-verkozen EU-top, maar Fico steunt hem. "Ik wil mijn bewondering uitspreken voor de Hongaarse premier, die niet heeft geaarzeld om naar Kiev en Moskou te reizen. Er kan nooit genoeg gepraat worden over vrede en er kunnen nooit genoeg initiatieven zijn om vrede te bereiken."

Slovakije heeft Oekraïne de voorbije jaren militaire steun verleend in zijn oorlog met Rusland, maar sinds Fico in oktober vorig jaar aan de macht kwam, is die steun opgedroogd. Fico gaf ook aan dat hij graag meegereisd was naar Moskou. "Als mijn gezondheidstoestand het had toegelaten, zou ik hem heel graag hebben vergezeld."

De premier benadrukte tijdens zijn eerste publieke verschijning ook de nood aan een dam tégen "onzinnige progressieve en liberale ideologieën", die zich volgens hem "als een kanker" verspreiden:

"Het zijn ideologieën die ons land schade toebrengen. Ik wil niet dat Slovakije één van die landen wordt die een zielige karikatuur maken van de Westerse Beschaving."

Na zijn toespraak kreeg hij een staande ovatie van de aanwezigen.

Bron: vrtNWS

Volgens de eminente 'professor' Europese Politiek Hendrik Vos (UGent) mag je tegenwoordig in de Europese Unie (EU) de vredesduif niet meer 'uithangen'

'Vrededuif' aangevallen tijdens het 'Oekraïense' vredesgebaar van Bergoglio
27 januari 2014

Volgens verschillende bronnen is de Hongaarse premier Viktor Orbán onderweg naar Moskou voor een vredesoverleg met de Russische President Vladimir Poetin. Ook aftredend en niet-verkozen 'voorzitter' van de Europese Raad Charles Michel en de premier van Polen Donald Tusk hinten daarop op Twitter.

Afgelopen dinsdag bracht Orbán een (verrassend) bezoek aan de Oekraïense 'president' Volodimir Zelenski - wiens mandaat verstreken is door de annulering van de verkiezingen in Oekraïne - om betere relaties op te bouwen tussen de twee. Twee dagen na zijn bezoek aan Zelenski zou Orbán onderweg zijn naar het Kremlin voor een ontmoeting met de Russische President Vladimir Poetin. Dat berichten mediabedrijven The Financial Times en Radio Free Europe. En dat leidt tot kritiek uit verschillende (anti-)Europese hoeken.

"Het roterende voorzitterschap van de EU heeft geen mandaat om met Rusland in gesprek te gaan in naam van de EU", zegt aftredend en niet-verkozen 'voorzitter' van de Europese Raad, Charles Michel, op X. "De Europese Raad is duidelijk: Rusland is de agressor, Oekraïne het slachtoffer. Er kan geen gesprek plaatsvinden over Oekraïne zonder Oekraïne". Een opvallende uitspraak van Michel die zijn Amerikaanse broodheren natuurlijk naar de mond spreekt.

Ook de Poolse premier Donald Tusk maakt zich zorgen over de geruchten dat de Hongaarse premier een bezoek zou brengen aan Moskou. "Die geruchten kunnen toch niet kloppen, of wel Viktor Orbán?", vraagt hij zich af op X. Wie is Donald Tusk? De handpop van het Amerikaanse regime?

Door zowel met de Oekraïense als met de Russische president te spreken, probeert Orbán zich volgens de eminente 'professor' Europese Politiek Hendrik Vos (UGent) als "vredesduif" te profileren op het internationale toneel. Dat zegt Vos in De Ochtend op Radio 1.

De Hongaarse premier pleit nadrukkelijk voor een staakt-het-vuren tussen Oekraïne en Rusland, maar voor Vos is het heel duidelijk aan welke kant Orbán écht staat. Dus Vos, een staakt-het-vuren tussen Oekraïne en Rusland is uit den boze? Vos wil kennelijk nog méér oorlog!

Orbán is volgens Vos "politicus genoeg om te weten dat Oekraïne dwingen om land af te staan aan een agressor in strijd is met het internationaal recht", maar toch zoekt de Hongaarse premier steun voor dat standpunt. En die steun komt er misschien ook wel. "Donald Trump, die mogelijk opnieuw president wordt van de VS, zit op dezelfde lijn als Orbán en misschien vindt hij binnenkort ook wel bondgenoten bij extreem-rechts in Frankrijk".

Het (vooralsnog mogelijke) bezoek van Orbán aan Moskou is volgens Vos vooral "gênant" en "pijnlijk" voor de EU. "Orbán kan onmogelijk spreken in naam van de EU: hij weet dat, Poetin weet dat en de rest van de wereld ook. Maar op deze manier maakt hij wel pijnlijk duidelijk dat er interne afvalligheid is binnen de Europese Unie". Wat is voor Vos nu eigenlijk het probleem? De EU is in deze oorlog totaal irrelevant!

Waar echter aftredend en onverkozen 'voorzitter' van de Europese Raad Charles Michel en premier van Polen Donald Tusk in alle talen over zwijgen, is natuurlijk het feit dat je als neutrale waarnemer alleen maar kan zeggen, dat Viktor Orban doet wat hij kan, maar dat zijn plannen worden gedwarsboomd door de Oekraïense oorlogszucht. De junta in Kiev volhardt in het uitvoeren van alle westerse bevelen, waarbij alle vredesinitiatieven meteen door de EU - als spreekbuis van de VS - getorpedeerd worden.

Het is echter belangrijk om te benadrukken hoe de harde houding van Oekraïne tegenover Orbán ernstige gevolgen zou kunnen hebben, aangezien de spanningen tussen Kiev en Boedapest de laatste tijd gestaag zijn toegenomen.

Orban heeft een soevereinistisch standpunt en is een 'dissidente' leider in de EU en de NAVO. Hij is tegen wapenleveranties aan Kiev en vóór vrede tussen Rusland en Europa. Onlangs beschuldigde Orbán de 'EU-bureaucraten' ervan oorlog te willen met Rusland en maakte hij duidelijk dat hij niet wil dat Hongarije in een dergelijke situatie betrokken raakt.

Viktor Orban maakt zich ook grote zorgen over zijn etnisch-Hongaarse landgenoten onder Oekraïense jurisdictie. Net zoals Oekraïne doet met de etnisch-Russen in de Donbass, bevordert Kiev etnische zuiveringen in de regio Transkarpatië waar een Hongaarse meerderheid woont. De Hongaarse taal is tegenwoordig echter verboden in de scholen in Transkarpatië en de lokale, etnisch-Hongaarse burgers zijn massaal naar het front gestuurd, wat kennelijk een prioriteit is in het autoritaire dienstplichtbeleid van Kiev.

Hongarije heeft herhaaldelijk de situatie in Transkarpatië aan de kaak gesteld, maar alle internationale organisaties blijven inactief en zwijgen in alle talen. Zelenski gaf Orban tijdens de recente bijeenkomst geen enkele uitleg over deze kwestie. Het vermoeden is dat dit de Hongaarse leider heeft geïrriteerd, die nu nog strengere maatregelen tegen Kiev overweegt, misschien door sancties op te leggen of door de massa-emigratie van etnische Hongaren uit Oekraïne aan te moedigen.

Bovendien zou Orbán voortaan een nog soevereiner beleid kunnen voeren. De Hongaarse premier heeft al begrepen dat er geen toekomst meer zit in een samenwerking met de oorlogszuchtige EU en NAVO.

Een Amerikaanse delegatie onder leiding van Michael McCaul en Nancy Pelosi bezocht vandaag de Dalai Lama (= CIA-asset) in het Indiase Dharamshala, China had de delegatie echter vooraf gewaarschuwd weg te blijven...

Het 'Tibetaanse Programma' van de CIA is een anti-Chinese geheime operatie
die bestaat uit ‘politieke actie, propaganda, paramilitaire acties
(wapenleveringen), opstanden en inlichtingenoperaties’.

Initieel werd het programma gefaciliteerd door afspraken met de broers van
de 14e Dalai Lama, die er zelf naar verluidt aanvankelijk niet van op de hoogte was.

Het programma wordt beheerd door de CIA
en wordt onofficieel uitgevoerd in coördinatie met
instanties zoals het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken
en het Amerikaanse Ministerie van Defensie.

That Time the CIA Funded the Dalai Lama

Gaza 2023-2024

Kardinaal Dziwisz - ex-secretaris van JP II - ontmaskerd als agent van de CIA

Dziwisz predikt in het heiligdom in Koden, 15 augustus 2023

Het hoofd van de UGCC - Ukrainian Greek Catholic Church - Oekraïense Grieks-Katholieke Kerk - aartsbisschop  Sviatoslav, sprak zijn dank uit aan Stanislaw kardinaal Dziwisz, de emeritus aartsbisschop van Krakau, voor zijn waarschuwende woorden tégen "de moordzuchtige ideologie van de Russkiy mir" en zijn inzet om alles in het werk te stellen om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Woorden die hij uitsprak als 'pauselijk' gezant tijdens de viering van de 300ste verjaardag van de kroning van de icoon van Onze-Lieve-Vrouw van Koden.

"Ik wil mijn diepe dankbaarheid uitspreken voor de woorden die in de preek zijn uitgesproken tijdens de 300ste verjaardag van de kroning van het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Koden – over de tragedie veroorzaakt door de afgodische ideologie van de zelfverklaarde Russkiy mir die van onze broeders en zusters in Oekraïne hun land, het recht op leven, hun taal en cultuur wegneemt, en dood en verderf zaait en angst creëert voor een nog grotere catastrofe". Zo'n ondubbelzinnige verklaring van Uwe Eminentie als speciale gezant van de 'Heilige Vader' tijdens een ceremonie die zoveel gelovigen bijeenbracht, was verbazingwekkend voor ons en een blijk van de grote steun die u door uw gezag hebt verleend aan het Oekraïense volk dat hun onafhankelijkheid en territoriale integriteit verdedigt”, schreef aartsbisschop Sviatoslav in een brief. [Met andere woorden, in naam van de Kerk staat Dziwisz op het Hoogfeest van Onze-Lieve-Vrouw de Polen op te hitsen tégen de Russen! Ongelofelijk! Wat een creep! Maar, zo spant Dziwisz zich kennelijk in de "om de oorlog te beëindigen"!]

Kardinaal Dziwisz zat als pauselijke gezant de viering voor van de 300ste verjaardag van de kroning van de icoon van Onze-Lieve-Vrouw van Koden die plaatsvond op 15 augustus in het Koden-heiligdom in het bisdom Siedlce. "We kunnen niet tolereren wat er in Europa gebeurt, in het bijzijn van de hele wereld, een tragedie die tot doel heeft onze broeders en zusters in Oekraïne hun land, hun recht op leven, hun taal en cultuur te ontnemen, en dood en verderf zaait." [Dit zijn pure leugens en een totale omkering van de waarheid. Het is net het Oekraïense regime dat de etnische Russen in Oekraïne als derderangs burgers zo behandelde. Dziwisz wordt zo als leugenaar en agent - net zoals zijn baasje trouwens - van de CIA ontmaskerd.] zei de kardinaal in zijn homilie. "De hand van Kaïn moet gestopt worden", benadrukte hij.

Bron: UGCC

Link:

https://ugcc.ua/en/data/head-of-ugcc-thanks-cardinal-dziwisz-for-caution-against-the-murderous-ideology-of-the-russkiy-mir-and-solidarity-with-ukraine-559/


Voor hen die nog steeds niet in de gaten hebben wat er écht aan de hand is even het volgende:

Het conflict in Oekraïne begon niet in februari 2022, of zelfs niet met de door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev in 2014 (= Euromaidan), maar het was de door de CIA gesteunde "Oranje Revolutie" in Oekraïne in 2004 die het begin van deze oorlog betekende.

Rusland heeft steeds de weg van diplomatie gekozen met bijvoorbeeld de akkoorden van Minsk, die door Duitsland en Frankrijk onderhandeld werden. De voormalige 'leiders' van de twee landen, Angela Merkel en François Hollande, gaven afgelopen herfst echter toe dat de vermeende 'routekaart voor vrede' van Minsk II een truc van het Collectieve Westen was om voor Kiev "tijd te kopen" voor de opbouw van de Oekraïense strijdkrachten conform NATO-normen.

Ik word niet graag voor de gek gehouden en zéker niet door foute en dikke kardinalen!

Waarom verliest het Collectieve Westen elke oorlog?

Hoewel administraties kunnen veranderen,
verandert de obsessie om te domineren niet.

De wanhopige beslissingen van de VS
creëren grote gevaren over de hele wereld.

Sinds 1945 heeft het Collectieve Westen geen enkele oorlog meer gewonnen. Enige uitzondering is Operatie Desert Storm van 17 januari tot 28 februari 1991 tegen Irak. Maar, dat was eigenlijk geen 'oorlog', maar slechts een veldslag die amper 42 dagen duurde. Het probleem gaat dus veel dieper dan alléén maar Oekraïne of zelfs Oekraïne én Taiwan. Het handelt zich om een fundamenteel en systemisch probleem in heel het Collectieve Westen, namelijk de corruptie aan de top. Dus: de laatste keer dat het Collectieve Westen - zonder Duitsland, maar wél met de hulp van de Sovjet-Unie (23 miljoen doden) - nog een oorlog won, was in 1945 toen Duitsland en Japan werden verslagen in WO II.

Sinds WO II heeft het Amerikaanse regime 297 militaire operaties uitgevoerd. Toch werd geen enkele van die oorlogen gewonnen. De lijst van Amerikaanse invasies van de Amerikaanse Congressional Research Service (inclusief de toename van het aantal invasies) somt ze allemaal op en beschrijft ze in het kort en is getiteld "Instances of Use of United States Armed Forces Abroad, 1798-2022".

Link:

https://web.archive.org/web/20230206033815/https:/crsreports.congress.gov/product/pdf/R/R42738


Die 297 Amerikaanse militaire operaties van de afgelopen 77 jaar waren er meer dan in de periode 1798-1945 – wat een twee keer zo lange periode was, namelijk 147 jaar. En géén van die 297 invasies na 1944 was defensief. Exact 244 van de 297 militaire interventies vonden plaats na het einde van de Sovjet-Unie in 1991 en vóór de Russische invasie van Oekraïne in 2022 (Dus: 244 tégen 1). Exact 175 van de militaire interventies vonden plaats tussen de eerste dag van de 21e eeuw en de dag (24 februari 2022) waarop Rusland Oekraïne binnenviel.

Gedurende die hele tijd was er geen enkele Amerikaanse oorlogsverklaring. Alle 297 militaire interventies waren dus ongrondwettelijk (zonder een officiële oorlogsverklaring van het Congres). De meeste militaire operaties van de VS waren pure daden van agressie, soms zelf om een buitenlandse dictator in het zadel te houden. Nadat de Sovjet-Unie in 1991 ophield te bestaan, gingen alle remmen los en voerde het Amerikaanse regime internationaal de frequentie van zijn militaire operaties op.

De oprichters van Amerika hadden er nochtans op aangedrongen dat er geen "permanent leger" in de VS zou zijn. Totdat de vrijmetselaar Harry S. Truman - en de man van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki - in 1947 het Department of Defence (DoD) en de CIA oprichtte, was er ook geen staand leger in de VS. Die verandering, door Truman in het leven geroepen, creëerde het militair-industriële complex van de VS, dat nu het land en de wereld bestuurt, namens de Amerikaanse miljardairs. Dit selecte clubje bestaat uit een kleine duizend oligarchen die de wapenfabrieken van de VS controleren.

Eigenlijk zijn alle Amerikaanse presidenten sinds 25 juli 1945 neocons (behalve JFK die vermoord werd), hoewel sommige presidenten erger waren dan andere. Het ergst van allemaal waren Truman, Eisenhower, de beide Bushes, Obama en Biden. De VS een "democratie" noemen, is zonder meer een slechte grap. Het is een kleptocratie. Het Amerikaanse departement van 'Defensie' bijvoorbeeld is het enige van de 15 Amerikaanse, federale departementen dat zo corrupt is, dat het niet eens door het Congres 'gecontroleerd' wordt.

Naast de 749 Amerikaanse binnenlandse militaire bases hebben de VS nu méér dan 900 militaire bases wereldwijd. De VS geven nu ongeveer de helft van het globale militaire budget uit. De exacte cijfers voor het Amerikaanse leger zijn: 1.447,7 biljoen dollar voor dit jaar en 1.510,3 biljoen dollar aangevraagd voor volgend jaar. De frauduleuze 'denktanks' die in DC gevestigd zijn, werken nauw samen met het Amerikaanse regime om het publiek wereldwijd voor de gek te houden. Momenteel besteedt het Amerikaanse regime ongeveer 53% van al haar door het Congres- en presidentieel geautoriseerde (of de zogenaamde "discretionaire") jaarlijkse uitgaven aan haar leger, en slechts 47% van het budget aan alle andere doeleinden samen. Ongeveer 26% van de 1.447,7 biljoen gaat rechtstreeks naar betalingen aan wapenfabrikanten.

Wat is het resultaat van dit alles? Massale, wereldomvattende corruptie georganiseerd door de top van het Amerikaanse regime, en opgelegd aan al haar buitenlandse ‘bondgenoten’, vazalstaten en koloniën, met als kers op de taart de manipulatie van al de reguliere, 'vrije' nieuws-media van het Collectieve Westen (want dit zijn tenslotte allemaal ‘democratieën’). Het enige doel van deze morbide zwendel is de geldtransfer van de 'kleine man' wereldwijd, naar de 1.000 miljardairs die het militair-industriële complex van de VS controleren.

Een 'Morgenthau-plan' voor Rusland?

De Eerste Wereldoorlog is niet begonnen door de Europese machten (dat wil zeggen de Oostenrijkers, de Duitsers, de Fransen of de Russen), maar de Eerste Wereldoorlog was het gevolg van - net zoals nu in Oekraïne - de machinaties van de Angelsaksen die de continentale machten tégen elkaar uitspeelden. De nederlaag van Rusland daarin was het resultaat van een dubbel verraad van de Angelsaksische elites en de bondgenoten in de Entente, wat leidde tot de catastrofe van de Februari-Revolutie van 1917.

Rusland heeft een hoge prijs betaald voor het verwaarlozen van de lessen uit de geschiedenis en zal zijn eerdere fouten niet nog eens herhalen, en nu niet terugdeinzen en niet halverwege stoppen. Enige tijd geleden bestempelde de opperste socialistische leider Joe Biden de Russische President Poetin als "een moordenaar die geen menselijke ziel heeft". Enige terughoudendheid van Creepy Joe zou echter op zijn plaats geweest zijn, omdat een andere democratische president, namelijk Franklin Roosevelt, een document voor het naoorlogse Duitsland goedkeurde. In het document, dat het 'Morgenthau-plan' wordt genoemd, omdat het geschreven werd door zijn minister van Financiën, de jood Henry Morgenthau Jr., werd opgeroepen tot de totale vernietiging van Duitsland.

Een onderzoek concludeerde, dat het Morgenthau-plan ertoe zou leiden dat tot 25 miljoen Duitsers zouden omkomen van de honger. Nadat het Morgenthau-plan in september 1944 was gepubliceerd, zei de schoonzoon van president Roosevelt, luitenant-kolonel John Boettiger, die in de Verenigde Staten werkte bij het Department of War, dat dankzij het Morgenthau-plan de Amerikaanse troepen vijf weken lang hadden moeten vechten tegen fel Duits verzet om Aken te veroveren. John Boettiger klaagde aan, dat het Morgenthau-plan "wel dertig Duitse divisies waard was". Ondanks dit bleef Morgenthau hardnekkig aan het waanzinnige plan vasthouden. Maar, onmiddellijk nadat president Harry Truman aan de macht was gekomen, nadat president Roosevelt tijdens zijn ambtsperiode stierf, ontsloeg hij Morgenthau. Truman schrapte het Morgenthau-plan, waarna hij het Marshall-plan instelde om Duitsland te redden en Europa weer op te bouwen, maar niet voordat hij toestemming had gegeven voor het laten vallen van twee atoombommen op het reeds verslagen Japanse rijk.

George Galloway: "Are YOU Ready to Die for Ukraine?"

De proxy-oorlog tussen het Westen en Rusland is ook een spiritueel conflict

De oorlog die momenteel in Oekraïne woedt en die Oekraïne als proxy van het collectieve Westen tegenover Rusland plaatst, is in de eerste plaats een ideologische, religieuze of zelfs spirituele oorlog. In grote lijnen vertegenwoordigt Rusland in dit conflict - met de steun van 85% van de wereldbevolking - wat er nog over is van het Christelijke Europa, terwijl het collectieve Westen - dat nog maar slechts 15% van de wereldbevolking vertegenwoordigt - een totalitaire, libertaire en geperverteerde ideologie promoot die religie in het algemeen en het Christendom in het bijzonder verafschuwt en tracht te vernietigen.

Hoewel velen het collectieve Westen nog steeds als 'christelijk' beschouwen en Rusland als 'crypto-communistisch' is dit al geruime tijd niet meer het geval. In feite zijn in de dertig jaar die zijn verstreken sinds de val van de Berlijnse muur en het einde van de Sovjet-Unie, de rollen volledig omgedraaid. Het collectieve Westen (VS, EU- en NATO-landen) is nu een totalitair en agressief antireligieus machtsblok, dat zijn anti-christelijke en anti-humanistische ideologie naar de rest van de wereld tracht te exporteren. Rusland wordt door de heersende elite - de nomenklatoera - van het Westen verafschuwd juist omdat het zich tégen dit proces heeft verzet en bovendien de tegenovergestelde richting is ingeslagen. Na ooit een actieve voorstander van 'wetenschappelijk materialisme' en het 'atheïsme' te zijn geweest, is Rusland teruggekeerd naar haar Christelijke wortels en heeft het vele verderfelijke beleidsmaatregelen en houdingen van het Sovjet-tijdperk teruggedraaid.


Er lijkt géén andere logische verklaring te zijn voor de antipathie van de Westerse elites tégenover Rusland, dan obsessieve, anti-christelijke haat.

Tijdens het communistische tijdperk werd het Christendom in Rusland en in het gehele Sovjet-blok onderdrukt. Op zijn ergst, onder Lenin en Stalin, slachtte het communistische regime miljoenen Christenen af. Zelfs na de dood van Stalin en tot in de jaren tachtig werd het geloof nog vervolgd. Alle kinderen waren verplicht lessen in atheïsme te volgen, waarbij het Christendom en religieus geloof in het algemeen - net zoals in het naoorlogse Westen - werden bespot. Tegen het einde van het communisme was het Orthodoxe Patriarchaat nog maar een schim van wat het ooit onder de tsaren was geweest, maar dat veranderde al snel. De ontberingen brachten een spirituele opleving teweeg. Tegen het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw begonnen het Russische Patriarchaat een merkbare groei door te maken. Maar pas in het eerste decennium van de Eenentwintigste Eeuw - onder het presidentschap van Vladimir Poetin - kreeg deze beweging écht betekenis.

Parallel aan zijn economische hervormingen zag Poetin toe op een heropleving van het Russisch-Orthodoxe geloof. In 2001, slechts één jaar na zijn aantreden als president, bracht hij een symbolisch geladen bezoek aan de grote Orthodoxe kloosternederzetting van de berg Athos in Griekenland. Hoewel deze poging moest worden afgebroken als gevolg van een storm die zijn helikopter aan de grond hield, en een tweede poging in 2004 eveneens werd opgeschort toen hij naar Rusland moest terugkeren om de belegering van de Beslan-school af te handelen, slaagde hij er uiteindelijk in de heilige berg te bezoeken in 2005. Daar bouwde hij een band op met de monniken die hun gemeenschap transformeerde en het leven van gewone Russen beïnvloedde. Er begon een grootschalig programma voor de bouw van kerken en het aantal kerkbezoekers begon te groeien. Poetin maakte duidelijk dat hij de Orthodoxie als de nationale godsdienst van Rusland beschouwde. Dergelijke symbolische gebaren werden ondersteund door nieuwe wetgeving die de Russische samenleving begon te veranderen: de abortuswetgeving van het land, die tot dan toe tot de meest liberale ter wereld behoorde, werd aangescherpt. In oktober 2011 nam het Russische parlement een wet aan die abortus beperkt tot de eerste 12 weken van de zwangerschap, met een uitzondering tot 22 weken als de zwangerschap het gevolg was van verkrachting. De nieuwe wet stelde ook een wachttijd van twee tot zeven dagen verplicht voordat een abortus kon worden uitgevoerd, om de vrouw in staat te stellen “haar besluit te heroverwegen”.

In deze periode verschoof het beeld van Rusland in de Westerse media van neerbuigend naar ronduit vijandig. Naarmate Rusland meer en meer tekenen van een Christelijke heropleving vertoonde, werd de verslaggeving in de media in het collectieve Westen steeds vijandiger. Slechts zelden echter vielen journalisten Rusland openlijk aan wegens zijn 'kerstening'. Gewoonlijk schilderden columnisten - zich bewust van het feit dat grote aantallen mensen in het Westen zichzelf als Christen bleven omschrijven - hun anti-Russische commentaren af als een gevolg van de 'agressie', de 'corruptie' of het 'gebrek aan democratie' in Rusland. Dat veranderde echter allemaal met de nieuwe abortuswet van 2011. Nu werden de aanvallen op Rusland expliciet ideologisch. De Russen, zo werd ons verteld, onderdrukten vrouwen en keerden de 'vooruitgang' de rug toe.

Het duurde echter tot 2013 voordat de anti-Russische retoriek hyperbolisch werd. In dat jaar nam het Russische parlement de zogenaamde Gay-Propaganda-wet aan. Het wetsvoorstel, omschreven als 'Bescherming van kinderen tegen informatie die schadelijk is voor hun gezondheid en ontwikkeling', verbood expliciet Gay-Pride-parades, evenals andere vormen van LGBT-materiaal, zoals boeken en pamfletten, die probeerden homoseksualiteit te normaliseren en kinderen te beïnvloeden in hun houding ten opzichte van homoseksualiteit. In feite hadden veel districten in Rusland sinds ongeveer 2006 hun eigen plaatselijke verbod op dergelijk materiaal al ingesteld, hoewel deze regels geen macht hadden buiten hun eigen rechtsgebied. Het wetsvoorstel, dat op 30 juni 2013 door Poetin werd ondertekend, was bijzonder populair en werd unaniem door het Russische parlement geloodst, met slechts één onthouding. Maar de impact op de Westerse nomenklatoera, die de zelfbenoemde poortwachters van de 'aanvaardbare' opinie vormen, was onmiddellijk voelbaar. Bijna unaniem begonnen de Westerse media Poetin nu te vergelijken met Adolf Hitler; hij was een 'misdadiger', een 'fascist', een 'moordenaar' etc. Tussen de vlagen van ziedende woede werd hij het mikpunt van vernietigende satire. Hij werd gecast in de rol van een James-Bond-schurk, routinematig moordend en martelend degenen tegen wie hij een wrok koesterde. Er zijn genoeg aanwijzingen, dat de Westerse inlichtingendiensten actief betrokken raakten bij de anti-Russische propaganda.

Het effect van deze stortvloed van demonisering op gewone Westerlingen begon al snel zichtbaar te worden. Terwijl in 2006 slechts 1% van de Amerikanen Rusland als 'Amerika’s ergste vijand' bestempelde, deelde in 2019 32% van de Amerikanen, waaronder 44% van de Democratische kiezers, deze mening. Slechts 28% van de Republikeinen was het hiermee eens; een opmerkelijke ommekeer in de mening. Tijdens de Koude Oorlog beschouwden de Republikeinse kiezers, van oudsher het meer religieuze en nationalistische element van het Amerikaanse politieke electoraat de Russen als de grootste bedreiging. Nu echter waren het de minder of niet-religieuze (en méér pro-LGBT) Democraten die deze mening waren toegedaan.

Maar de westerse elites beperkten hun inspanningen niet tot woedende hoofdartikelen in de London Times of de Washington Post: Economische sancties begonnen nu ter sprake te komen. Er gingen onmiddellijk stemmen op om de Olympische Winterspelen, die in februari 2014 in Sochi, Rusland, werden gehouden, te boycotten. Hoewel de atleten over het algemeen weerstand boden aan de oproep tot boycot, weigerden veel Westerse politici de Spelen bij te wonen en liep de russofobie in de Westerse media op. En het zou nog veel erger worden.

In 2010 werd Viktor Janoekovitsj, een inwoner van het Russisch sprekende Donetsk, verkozen tot president van Oekraïne, door premier Joelia Timosjenko te verslaan, in wat door internationale waarnemers werd beschouwd als vrije en eerlijke verkiezingen. In november 2013 stelde Janoekovitsj de ondertekening van een op handen zijnde associatieovereenkomst met de Europese Unie uit, omdat zijn regering economische banden met Rusland en met de Europese Unie wenste te onderhouden. Rusland had namelijk een gunstigere lening voor de redding van het land aangeboden dan de Europese Unie bereid was te bieden. Dit leidde tot door de CIA en MI5 gecoördineerde 'protesten' en de 'bezetting' van het Onafhankelijkheidsplein in Kiev, een reeks gebeurtenissen die door de voorstanders van aansluiting van Oekraïne bij de Europese Unie de 'Euromaidan' werden genoemd. Hoewel het er soms naar uitzag dat de protesten zouden uitdoven, kan er géén twijfel over bestaan dat de Westerse politici bijna van bij het begin gecoördineerde inspanningen hebben geleverd om de protesten aan de gang te houden. Begin december brachten verschillende politici uit Berlijn en Brussel bezoeken aan het plein, en deze werden op 15 december gevolgd door de komst van de Amerikaanse senatoren John McCain en Chris Murphy.

Victoria Nuland, op dat moment Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs in de regering Obama, arriveerde kort daarna in Oekraïne, en begon onmiddellijk met het aanwakkeren van de vlammen van een toch al onstabiele situatie. In toespraak na toespraak beloofde zij de demonstranten en oproerkraaiers van de Maidan, dat Amerika achter hen stond. De Russen van hun kant veroordeelden de “grove inmenging” van Amerika in de Oekraïense aangelegenheden. Het resultaat van de bemoeienissen van het collectieve Westen was dat Oekraïne begin februari 2014 op de rand van een burgeroorlog stond.

De gewelddadige confrontaties tussen antiregeringsdemonstranten en politie, die bekend staat als de 'Maidan-revolutie', veroorzaakten intussen vele doden en gewonden. Omdat hij vreesde voor zijn leven, vluchtte President Janoekovitsj op 21 februari uit de hoofdstad, aanvankelijk naar de Krim en uiteindelijk naar Rusland. Onmiddellijk werd in Kiev een nieuwe interim-regering geïnstalleerd, die was uitgekozen door Victoria Nuland en uitgesproken anti-Russisch was. Op 11 maart 2014 droeg de Oekraïense Nationale Raad voor TV en Radio-omroep alle kabelexploitanten op te stoppen met het uitzenden van een aantal Russische zenders, waaronder de internationale versies van de belangrijkste door de staat gecontroleerde zenders - Rossiya 1, Channel One en NTV - evenals Rossiya 24. De eerste regering van Jatsenjoek ondertekende op 21 maart 2014 de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne, de handelsovereenkomst werd na de presidentsverkiezingen in mei 2014 ondertekend.

Bij het overwegen van de acties van Amerika en het collectieve Westen op dit moment moeten we niet vergeten dat Oekraïne een diep verdeelde samenleving was en is. De helft van het land, ruwweg het noorden en westen, beschouwt zichzelf als Oekraïens en staat historisch gezien vijandig tegenover Rusland. De andere helft, voornamelijk het zuiden en oosten, is pro-Russisch en ziet zichzelf tegelijkertijd als Oekraïens en Russisch. Een blik op de verkiezingskaart van het land laat deze tweedeling op een zeer grafische manier zien, want het was het Russische deel van het land, het zuiden en oosten, dat Janoekovitsj met een overweldigende meerderheid aan de macht bracht. Door een gewelddadige omverwerping van deze laatste te steunen, heeft het Amerikaanse regime heel bewust haar gewicht in de schaal gelegd ten voordele van de anti-Russische helft van de bevolking.

Het burgerconflict liet niet lang op zich wachten. Terwijl de anti-regeringsmassa’s - met de steun van de Westerse inlichtingendiensten - in Kiev bezig waren Janoekovitsj uit het zadel te wippen, begonnen zich in het zuiden en oosten grote protesten tegen de staatsgreep af te tekenen. De Krim, die voor het overgrote deel Russisch was en pas in 1954 door Chroesjtsjov aan de jurisdictie van Kiev was overgedragen, hield een referendum met als resultaat dat 97% van de bevolking voor hereniging met Rusland stemde. Poetin, woedend over het Amerikaanse optreden in Kiev, aanvaardde het resultaat van de stemming en kondigde formeel de teruggave van de Krim aan de Russische Federatie aan. Tegelijkertijd vonden in steden en dorpen in het zuiden en oosten van het land massale 'anti-Maidan-protesten' plaats, waarbij veel mensen opriepen tot afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij Rusland. Het nieuwe, door Washington aangestelde regime in Kiev reageerde met geweld. Zevenenveertig pro-Russische demonstranten in Odessa werden in het vakbondsgebouw van de stad belegerd en door een neonazistische bende doodgebrand. De etnisch-Russische provincies (= Oblasten) Lugansk en Donetsk zagen de gang van zaken en riepen de onafhankelijkheid uit en maakten zich op om zich te verdedigen. Dit escaleerde al snel in een totale oorlog, en in de twee jaar daarna kwamen ongeveer 14.000 mensen, voornamelijk etnisch Russische burgers, om het leven toen de regering in Kiev vocht om de twee provincies terug te krijgen in Oekraïne.

De gevechten in Lugansk en Donetsk (= de Donbas) deëscaleerden na de ondertekening van het zogenaamde Minsk-II-akkoord in 2015. Dit akkoord, dat tot stand kwam dankzij bemiddeling van Rusland, de VS en de VN voorzag in een zekere mate van autonomie voor de twee afgescheiden provincies, alsook in erkenning en respect voor hun Russische taal en cultuur. In het akkoord werd ook opgeroepen tot de onmiddellijke stopzetting van alle militaire acties. De Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president François Hollande die ook waren betrokken, stonden zelfs garant voor de implementatie van het akkoord.

Indien het akkoord van Minsk-II volledig zou zijn uitgevoerd, zou het heel goed mogelijk geweest zijn, dat alle vijandelijkheden beëindigd waren geweest, maar dat is er niet van gekomen. De nieuwe regering in Kiev, die vanaf mei 2014 werd geleid door Petro Porosjenko, deed geen enkele poging om zich aan de bepalingen van het akkoord te houden. Integendeel, de Russische taal, tot dan toe één van de officiële talen van Oekraïne, werd gedegradeerd, en de Russische cultuur in het algemeen gedenigreerd. Erger nog, niemand van degenen die in Odessa en elders moorden hadden gepleegd werd voor het gerecht gebracht, en de neonazi-milities die voor deze gruweldaden verantwoordelijk waren, werden zelfs in het Oekraïense leger opgenomen. Het ergste van alles was dat de beschietingen van burgerdoelen in Lugansk en Donetsk bleven doorgaan – gedurende de volgende zes jaar.

Dat het Westen de kant koos van de anti-Russische helft van de bevolking was geheel in overeenstemming met de steeds hysterischer toon van de anti-Russische retoriek in de Westerse media in de jaren voorafgaand aan de Maidan-revolutie. En we kunnen de geruchten dat Nuland en de Obama-administratie bezorgd waren over de 'corruptie' in het Janoekovitsj regime met een korreltje zout nemen. Amerika is altijd op zeer vriendschappelijke voet geweest met regeringen die veel corrupter, gewelddadiger en totalitairder waren dan die van Janoekovitsj.

De échte - maar onuitgesproken - reden voor de missie van Victoria Nuland (de dochter van een Oekraïense jood) was dat Janoekovitsj’s draai naar Rusland door het woke-establishment in Washington werd gezien als een teken dat Oekraïne Rusland zou volgen in het aannemen van een steeds Christelijker wordende sociale cultuur; een cultuur die de 'liberalen' en 'progressieven' in Washington verafschuwden. Eén van de eerste daden van Porosjenko als president van Oekraïne was het toelaten van de Open Society Foundation van George Soros, en tegelijkertijd het ondersteunen van de inbreng van de LGBT-ideologie in het onderwijssysteem. Gay-Pide-parades werden een vast onderdeel van het leven in Kiev, waar ze, hoewel duidelijk impopulair bij de grote meerderheid van de bevolking, massale steun en bescherming kregen van de veiligheidstroepen.

Het bijzondere aan deze situatie is, dat de woke-overheden van het collectieve Westen de ene minderheid ondersteunen ten koste van de andere. In dit geval wordt dus bijvoorbeeld de LGBT-minderheid gesteund in het verspreiden van hun denkwijze ten kosten van bijvoorbeeld de religieuze minderheden. Wederom een mankement in het democratisch bestel dat in essentie de normen en waarden van de meerderheid promoot en rekening hoort de houden met de normen en waarden van de minderheden. Echter, in dit geval worden de uitgangspunten van de LGBT-minderheid gebruikt om andere minderheden én zelfs de meerderheid van de bevolking ideologisch aan te vallen om zo fundamentele wijzigingen in het collectieve gedachtegoed proberen te bewerkstelligen. Men draait dus op een diabolische manier de zaken om!