 |
Ursula von der Leyen; het gezicht van de ondergang van West- en Midden Europa |
Ursula von der Leyen [de papegaai van de Amerikaanse Deep State] stelt voor om de komende jaren te spenderen aan de uitbouw van een 'Europese Defensie Unie'. Daarvoor wil ze onder meer een Europese Commissaris voor Defensie aanstellen. Die moet er onder meer voor zorgen dat de investeringen in de Europese Defensie veel efficiënter gebeuren. In samenwerking met de NAVO wil von der Leyen ook een Europees raketschild op poten zetten en werken aan een betere cyberveiligheid. [Met andere woorden: "Laten we nog méér geld weggooien en spenderen aan het Militair-industrieel complex." Probleem is echter dat de EU failliet is en dat de Westerse wapenproducenten alleen maar op winst uit zijn. De woorden van von der Leyen zijn alleen maar een roep om aandacht. Ursula wil alleen maar aantonen dat de EU nog relevant is. De waarheid is echter dat noch de EU, noch de NAVO enige betekenis hebben. Zij organiseren alleen maar hun eigen ondergang. Nobody cares and no one is interested in what you have to say, Ursula!]
"Europa kan geen dictators en demagogen over de hele wereld controleren, maar het kan er wel voor kiezen zijn eigen democratie te beschermen", klonk het met een nauwelijks verholen verwijzing naar figuren als Poetin en Trump [Het psychologische mechanisme dat 'Projectie' wordt genoemd, neemt bij de persoon in kwestie enkel maar de nervositeit weg over zaken die men in zichzelf niet graag erkent door ze aan anderen toe te schrijven.]. "Europa kan de verkiezingen over de hele wereld niet bepalen, maar het kan er wel voor kiezen om te investeren in de veiligheid en verdediging van zijn eigen continent." Ursula von der Leyen [Ze ziet zichzelf als de verlichte 'dictator van de wereld' die het allemaal beter weet!]
Het discours van de niet verkozen EU-functionaris signaleert nog maar eens de verandering in de prioriteiten van de EU om zich steeds meer op het militaire domein te gaan concentreren. Dit bevestigt eens te meer dat een aantal Europese staten - onder druk van de Amerikaanse Deep State - verder inzetten op militarisering, escalatie en confrontatie als pijlers van hun buitenlandse beleid.
Het probleem is dat de Westerse 'elites' disfunctioneel zijn
Vierendertig jaar geleden stortte de Sovjet-Unie in elkaar en het Westen raakte ervan overtuigd dat dit moment het 'Einde van de Geschiedenis' inluidde. Ze gingen ervan uit dat het Westerse Liberalisme het absolute hoogtepunt van de historische ontwikkeling was en dat deze ideologie geleidelijk aan door alle landen zou worden overgenomen.
De ideologische doctrine van het Westerse Liberalisme gaf uiteraard aanleiding tot het idee van eindeloze, globalistische expansie – aangezien het Westen voorop liep in de richting van het 'ideaal' van een One-World-Goverment en daarvoor reeds over de noodzakelijke mondiale organisaties beschikte. Destijds was het inderdaad logisch dat landen uit het voormalige Sovjet-blok en de Derde Wereld zich zouden aansluiten bij de door het Westen gecontroleerde economische organisaties die een gemeenschappelijke markt, uniforme leningen, vaste regels voor internationale handel enzovoort beloofden.
Vanaf het begin beseften natuurlijk veel mensen dat dit veel op economische kolonisatie leek, maar net als elke kolonisator overtuigden de VS hun nieuwe koloniën er aanvankelijk van dat zij ook alle voordelen van een 'grote' democratische beschaving zouden krijgen. Dit was logisch en veel landen spraken de wens uit om zich bij de Westerse wereld aan te sluiten.
Vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw had iedereen er zich bij neergelegd, dat de door de VS geleide militaire allianties – zoals de NAVO – van nu af aan een meer 'educatieve' rol in de wereld zouden gaan spelen – door bijvoorbeeld eigenzinnige dictators een 'lesje te leren' om ze zo tot de orde te roepen en hen aan te zetten om het pad van de democratie te bewandelen. In het geval van de voormalige Sovjet-Unie zou het Westen de dissectie van de stukken die deel uitmaakten van de voormalige (vijandige) supermacht zorgvuldig 'begeleiden'.
Tegelijkertijd muteerde de NAVO van een hoofdzakelijk militair blok – dat in het leven was geroepen om een grote oorlog te voeren – grotendeels in een door de VS gedomineerde politieke organisatie die zich steeds méér ging bemoeien met de interne, binnenlandse keuken van de betrokken lidstaten.
Het Westerse Liberalisme begon oorspronkelijk als een politiek-maatschappelijke stroming tijdens de zogenaamde 'Verlichting' in de 18de eeuw, waarin de 'vrijheid' centraal staat. Het brak in de 19de eeuw in Europa en Noord-Amerika door als dominante stroming toen het de burgers wilde emanciperen. Het Liberalisme streeft in theorie naar een samenleving waarin burgers grote vrijheden genieten. Ook streeft het Liberalisme naar een vrije markt waarin de overheid zich terughoudend opstelt. Een andere speerpunt van het Liberalisme is de scheiding tussen Kerk en staat. Ook wordt de staatsinrichting vastgelegd in een grondwet waarin ook de 'grondrechten' (niet langer de burgerrechten!) van de burger opgesomd staan.
Omdat mensen nu eenmaal altijd gaan klagen wanneer ze iets krijgen, gingen vervolgens de zogenaamde 'feministen' gelijke rechten voor vrouwen eisen. Men moet goed voor ogen houden, dat de zogenaamde ongelijkheid tussen mannen en vrouwen door de moderne natiestaat werd geïntroduceerd. Dit heeft niets met de Middeleeuwen of zo te maken. Hetzelfde geldt ook voor de arbeiders die hun leven gaven voor het algemeen stemrecht. Nog zo een vermeend 'recht' van de moderne natiestaat.
In deze context is het interessant om even stil te staan bij de Jim Crow-wetten, ook wel segregatiewetten genoemd. Dit waren wetten tussen 1880 en 1965 in de Verenigde Staten van Amerika die rassenscheiding oplegden op lokaal en deelstaatniveau. Dit zijn dus ook géén wetten uit de Middeleeuwen, maar wetten die door verlichte 'liberalen' werden ingevoerd. De wetgeving was erop gericht zwarte Amerikanen gescheiden te houden van de blanke burgers in de publieke instellingen en het hen door de federale grondwet gegarandeerde stemrecht te onthouden. Deze wetten kwamen tot stand in de voormalige geconfedereerde staten, die toen gedomineerd werden door de zuidelijke blanke Democraten en bleven van kracht tot in 1965. De Amerikaanse presidents-verkiezingen van 1912 voltooiden dit proces toen de 'democratische' Woodrow Wilson de eerste zuidelijke president werd sinds de Burgeroorlog. Onder hem werd de rassenscheiding ook in federale instituten doorgevoerd. Hij begon op vraag van zijn kabinet in 1913 aan de segregatie van de federale arbeidsplaatsen.
Met de Civil Rights Act of 1964 werd de segregatie op openbare plaatsen afgeschaft, terwijl de Voting Rights Act van 1965 het kiesrecht teruggaf en Loving v. Virginia uit 1967 de verboden op gemengde huwelijken teniet deed. Dat het zo lang duurde, kwam mede doordat desegregatie geassocieerd werd met communisme ten tijde van het Mccarthyisme, maar vooral door het diepgewortelde racisme onder blanke, protestantse segregationisten en de angst om privileges kwijt te raken, zoals gepersonifieerd door gouverneur George Wallace van Alabama. De werkelijke integratie was dan ook niet voltooid in 1967, maar begon pas.
Toen de formele, juridische integratie van de zwarten in de VS een feit was, ging het Liberalisme zich bezighouden met alle andere minderheidsgroepen die door middel van gelijkekansenbeleid ook aan hun trekken moesten komen. De overdreven nadruk op de rechten van de minderheidsgroepen miskent de facto de rechten van de meerderheidsgroep. Dat dit tot wrevel leidt binnen de samenleving is logisch, maar deze wrevel was ook opzettelijk gewild, omdat de overheid zo makkelijk minderheidsgroepen tegen mekaar kan uitspelen door de ene keer mee te gaan met deze groep en de volgende keer met een andere groep, om zo de bevolking te verdelen.
Het Liberalisme ontspoorde pas goed toen bepaalde groepen bijvoorbeeld begonnen te ijveren voor het zogenaamde 'homohuwelijk'. Binnen een paar jaar veranderde het zogenaamde 'homohuwelijk' van een onaanraakbaar politiek heet hangijzer in een breed geaccepteerd 'mensenrecht'. Het zijn hoofdzakelijk de Amerikaanse Joden en hun 'organisaties voor sociale rechtvaardigheid' die dit mede mogelijk hebben gemaakt. De tsunami van het zogenaamde 'homohuwelijk' die het Westen ongevraagd overspoelde, toont zeer duidelijk aan welke landen tot het Zionistische Amerikaanse Imperium behoren en onderstrepen de mate van neo-koloniale afhankelijkheid. Het verplicht accepteren van het biologisch onmogelijke en steriele 'homohuwelijk' - en de verplichting - tot in de rechtbank toe - om dus de fictie als realiteit te beschouwen - toont onmiskenbaar de totalitaire aard van het hedendaagse - post-christelijke - Westerse Liberalisme aan.
Nederland legaliseerde in 2001 als eerste land het zogenaamde 'homohuwelijk', in 2003 volgde België. Sindsdien is het homohuwelijk erkend door achtereenvolgens Spanje, Canada, Zuid-Afrika, Noorwegen, Zweden, Portugal, IJsland, Argentinië, Denemarken (later ook Groenland en de Faeröer), Brazilië, Frankrijk, Uruguay, Nieuw-Zeeland, Luxemburg, de Verenigde Staten, Ierland, Colombia, Finland, Malta, Duitsland, Australië, Oostenrijk, Taiwan, Ecuador, het Verenigd Koninkrijk, Costa Rica, Chili, Zwitserland, Slovenië, Cuba, Mexico, Andorra, Nepal, Estland en Griekenland. Landen die het homohuwelijk niet erkennen, maar wel een geregistreerd partnerschap voorzien zijn: Bolivia, Cyprus, Hongarije, Italië, Kroatië, Letland, Monaco, Montenegro, San Marino en Tsjechië.
Nu men deze kaap gerond heeft, probeert men vervolgens de bevolking de gender-ideologie door het strot te duwen, want tegenwoordig heeft het Westerse - linkse - Liberalisme - de ideologie die in feite de officiële ideologie van de Deep State is - ook de hele Woke-beweging omarmd en zien we bijvoorbeeld ook dat zelfs de leiding van het Amerikaanse leger en andere officiële instellingen ook schijnen te geloven dat een man een vrouw kan worden en een vrouw een man.
Deze Woke-leugens worden gepropageerd door een ideologie waarvan de kern wordt gevormd door seksuele oriëntatie en ras. Deze ideologie heeft bezit genomen van de heersende neoliberale elites. Ze is echter tegengesteld aan het klassieke Liberalisme. Deze leugens zijn in feite die van het oude Marxisme in een nieuw jasje. De leugen dat het proletariaat werd onderdrukt en uitgebuit door het kapitaal, heeft plaatsgemaakt voor de leugen dat seksuele en etnische minderheden het slachtoffer zijn van repressie door een Christelijk-burgerlijke moraal. Dit is gewoon de Marxistische klassenstrijd 2.0.
De gedachte dat mensen van hetzelfde geslacht een 'huwelijk' zouden
kunnen sluiten wordt tegenwoordig als legitiem gezien. De gedachte dat je ras of de
kleur van je huid belangrijker is dan je karakter of kennis leidt ertoe
dat mensen een functie toebedeeld krijgen - niet omdat ze competent zijn
- maar omdat ze een vrouw zijn, zwart zijn etc. Dit soort gedachten die gepropageerd worden als Woke,
alsof mensen die daarin geloven 'wakker' geworden zijn uit een
conservatief-Christelijke slaap die hen eeuwenlang gevangen hield.
Sommigen zullen beweren dat er een soort samenzwering gaande is waarbij al onze instellingen systematisch werden geïnfiltreerd en vervolgens van binnenuit worden ondermijnd door revolutionaire Marxisten.
Dit denken staat bekend als de ‘Lange Mars door de Instellingen’, een plan bepleit door de betreurenswaardige, maar invloedrijke Italiaanse Marxist Antonio Gramsci (1891-1937). Toen Gramsci observeerde hoe Communistische Revoluties zelden de steun van de massale meerderheid kregen van de gewone arbeiders in wier naam ze zogenaamd werden uitgevoerd, adviseerde Gramsci zijn paladijnen om hun 'revolutie' in plaats daarvan heimelijk uit te voeren, waarbij er langzaamaan overal mensen benoemd werden, die langzaamaan invloed wonnen in de academische, ambtelijke en kerkelijke wereld, en die vervolgens opklommen in de gelederen, om vervolgens op hun beurt enkel mensen van hun eigen politieke strekking aan te stellen.
Langzaam, beetje bij beetje, zonder dat er een schot zou worden gelost, zouden de instellingen van het Westen één voor één ten prooi vallen aan het Communisme, op een manier die zo geleidelijk was, dat de gemiddelde kiezer het niet eens zou merken – totdat, op een mooie dag het kantelmoment zou plaatsvinden en de maatschappelijke Communistische controle eindelijk was bereikt.
De duivelse Gramsci-aanhangers - de hedendaagse Culturele Marxisten - gebruikten vervolgens hun toenemende geheime greep op onze instellingen om geleidelijk de betekenis van termen als 'racisme' en 'homofobie' uit te breiden, vanuit aanvankelijk 'redelijke' concepten als het verbieden van rassensegregatie, of het decriminaliseren van homoseksuele handelingen tussen instemmende volwassenen (= de anti-sodomie-wetten), tot het punt waarop volkomen onredelijke nieuwe interpretaties van dezelfde termen nu van toepassing zijn.
Het feit dat de scholen en de media de jongeren nu met succes indoctrineren, in die mate dat de kloof in meningen tussen jongeren onder de dertig en hun meer liberaal of conservatief ingestelde ouders. Jongeren zijn tegenwoordig vaker geneigd te geloven dat het beschermen van zogenaamd ‘kwetsbare minderheden’ tegen 'verkeerd denken' of ‘verbaal geweld’ altijd belangrijker moet zijn dan de vrijheid van meningsuiting, terwijl oudere mensen de neiging hebben precies het tegenovergestelde te denken.
Punt is echter, dat het klassieke Liberalisme in feite zijn oorsprong vindt in de klassiek-Christelijke noties als de gelijkheid van ieder mens voor het aangezicht van God en dat de rijke onderworpen is aan dezelfde wetten als de arme, en dat aan beiden evenzeer recht dient te worden gedaan. Naarmate dit inzicht verder vertroebelt, wordt het gevaar van een regelrechte, linkse dictatuur alleen maar groter.
In het huidige Westerse (Neo-)Liberalisme wordt géén rekening meer gehouden met de realiteit van het alledaagse leven. De wereld wordt letterlijk gereduceerd tot een set van zwart-wit-tegenstellingen, onderdrukten tegenover onderdrukkers, goede tegenover slechten. Voor de klassiek-Christelijke opvatting dat de werkelijkheid veel genuanceerder is, en dat uiteindelijk goed en kwaad in ieder mensenhart leven, is geen plaats meer. Wanneer een cultuur afscheid neemt van deze klassiek-Christelijke opvatting van goed en kwaad, zien we tolerantie plaatsmaken voor polarisatie en uiteindelijk, totalitarisme. Wat dat betreft kunnen we veel leren van de ervaringen van dissidenten uit het vroegere Oostblok, zoals Alexandr Solzjenitsyn, die daarover schreef in 'De goelag archipel' (1958-1968). Zij waarschuwen ons ook voor de huidige ontwikkelingen in het Westen.
Met name sinds de tweede helft van de vorige eeuw is in het Westen een intellectuele elite actief geworden die door middel van de Gender-ideologie een alomvattende maatschappelijke transformatie nastreeft. Eerst alleen aan de universiteiten, daarna in de onderwijsinstellingen en de politiek. In die beweging gaan nu ook de grote bedrijven mee. Tegenwoordig zien we dat met name grote ondernemingen zoals Apple, Microsoft en Facebook het als hun taak beschouwen om zich te identificeren met ‘minderheden’. Het gaat zelfs zover dat deze multinationals op een averechtse manier moderne 'moraalridders' zijn geworden.
Tegenwoordig is het zo dat kinderen op school gezien worden als transgender of gay wanneer die zélf aangeven dat te willen zijn, zonder dat de ouders daarin gekend worden. De kinderen worden zelfs aangemoedigd om op school 'hulp te zoeken' bij hulpverleners zonder hun ouders daarvan op de hoogte te stellen. De vraag of deze situatie goed is voor het welzijn van het kind wordt niet meer gesteld. Het gevoel van het kind zélf is leidend geworden en een gesprek daarover waarin ook ruimte is voor andere afwegingen wordt niet meer gevoerd. De ouders worden niet langer gezien als de eerstaangewezen partij om dat gesprek met hun kind aan te gaan. Precies hetzelfde gebeurde onder het Communisme. Ook daar waren niet de ouders de eerste gezaghebbenden over hun kinderen, maar wel de onderwijs- en opvoedkundigen.
Ouders onderschatten hoezeer de huidige jeugd wordt beïnvloed - zeg maar geïndoctrineerd - door datgene wat ze via zowel de mainstream media, social media en via commerciële reclame wordt verteld. De jeugd brengt tegenwoordig meer tijd door met hun leeftijdsgenoten, online dan wel offline, dan met hun ouders. Daarbij komt nog eens de tijd die ze op school doorbrengen, en waarin ze veelal bloot staan aan de invloed van progressieve leerkrachten. En dan hebben we het nog niet eens over de fnuikende invloed die uitgaat van de universiteiten.
Dit alles reflecteert zich ook in de kerkgang. Reeds 40 jaar geleden zag je het aandeel van de bevolking dat zich ‘Christelijk’ noemde langzaam teruglopen. En het aantal mensen dat wekelijks naar de kerk gaat, is sindsdien nog veel sneller afgenomen. De vraag dringt zich op of er binnen de kerken nog wel sprake is van een 'levend geloof'. Het lijkt op de Richterentijd: "Iedereen doet wat 'goed' is in zijn of haar eigen ogen".
Ondanks deze vermeende vrijheid die de bevolking zich toe-eigent lijkt de dominantie ideologie van het Westerse Liberalisme sterk op de Marxistische-Leninistische ideologie, die ook het 'Communisme' verkondigde als de hoogste, ultieme sociale formatie en de onvermijdelijke triomf van het Communisme over de hele wereld uitriep. Toen werd de Sovjet-Unie beschouwd als de leider van die mondiale Communistische beweging, net zoals de Verenigde Staten dat nu zijn voor het Westerse Liberalisme met bijvoorbeeld nu de NAVO als stormram in Oekraïne.
Vóór de Russische SMO was Oekraïne overwegend intolerant tegenover de LGBTQ-gemeenschap. De overwegend Orthodoxe en Oekraïens Grieks-Katholieke achtergrond van Oekraïne had een grote invloed op het anti-LGBTQ-standpunt waarvan de samenleving doordrongen was, dit in combinatie met het Sovjet-verleden. Externe druk van uit de VS leidde echter tot ontwikkelingen in de wetgeving ten gunste van de LGBTQ-gemeenschap, zodat Oekraïne de betrekkingen met het Westen, en met name met de EU, kon versterken. Aangezien Oekraïne op een goed blaadje probeert te komen bij zijn Westerse 'bondgenoten' door afstand te nemen van Rusland, zien we nu ook inspanningen om LGBTQ-individuen verder te 'beschermen', aangezien "wij allemaal" strijden voor een verenigde zaak om de 'vrijheid' en de 'democratie' van het land te behouden. De LGBTQ-rechten zijn dus de thermometer geworden van de Westerse 'vrijheid' en 'democratie'!
Als reactie op de 'agressie' van Moskou heeft het Globalistische Westen een totale handelsoorlog ontketend met allerlei 'sancties' waarover Ursula von der Leyen zo vocaal was. Maar, de resultaten van deze handelsoorlog zijn niet zoals de Westerse liberale elites zich dat hadden voorgesteld. Het is een feit dat de hele niet-westerse wereld zich stilletjes gedistantieerd heeft van het Westen. Daarenboven onderhouden nog steeds een aantal Westerse landen economische betrekkingen met Rusland. Voor het eerst sinds 1991 – of misschien zelfs in de hele periode na de Tweede Wereldoorlog – bevindt het Westen zich - paradoxaal genoeg - in de minderheid en voelt het duidelijk de grenzen van zijn eigen invloed, die het tot voor kort als absoluut beschouwde.
Dit doet ons opnieuw denken aan de Communisten. De Bolsjewieken beschouwden de Russische Revolutie van 1917 als het startpunt van een wereldrevolutie en ze verwachtten dat in de jaren nadien een hele reeks van socialistische revoluties over de hele wereld zou plaatsvinden. Dit proces zou uiteindelijk tot een wereldwijde Communistische utopie leiden. In elk land waren er daartoe Communistische krachten actief en samen vormden zij de Communistische Internationale (Komintern) organisatie.
Net als de Westerse Liberale elites nu beginnen te beseffen, moesten de Bolsjewieken uiteindelijk toegeven dat hun utopische doelen onrealistisch en onbereikbaar waren.
Na tientallen (verloren) ‘educatieve oorlogen’ overal ter wereld zoals bijvoorbeeld in Korea, Vietnam, Libanon, Kosovo, Afghanistan, Irak, Somalië, Libië, Syrië, Yemen en na tientallen jaren van de-industrialisatie van het Westen blijkt dat het 'machtigste militaire blok uit de geschiedenis' - de NAVO - niet in staat is om een relatief kleine, conventionele oorlog in Oekraïne met daadkracht uit te vechten, laat staan te winnen.
Het Westen is nog niet klaar op het gebied van bewapening. De wapenvoorraden, die gedurende tientallen jaren werden geaccumuleerd, zijn al op een paar maanden tijd door Oekraïne uitgeput. Het huidige tempo van Westerse militaire productie kan de verliezen in Oekraïne onvoldoende compenseren. In feite kan men stellen dat de NAVO op dit ogenblik al op conventioneel vlak gedemilitariseerd is.
Het Westen is nog niet klaar wat betreft personeel: de Westerse legers beschikken eenvoudigweg niet over genoeg militairen, en vanwege grote demografische problemen kunnen nieuwe soldaten niet snel worden gerekruteerd.
Het Westen is nog niet klaar in termen van innovaties: met oude Sovjet- en nieuwe Russische en Chinese technologieën heeft Rusland de situatie op het slagveld radicaal veranderd.
Maar het allerbelangrijkste is dat het Westen ideologisch gezien ook nog niet klaar is. Er gaapt een gigantische kloof tussen de neo-liberale elites en de bevolking die niet in oorlog is geïnteresseerd. Het is een feit dat in het Westen verschillende generaties zijn grootgebracht met het idee dat het niet nodig is om voor de zogenaamde Westerse 'Hof van Eden' te vechten. Westerse jongeren zijn over het algemeen lui en vadsig en vooral met hun Smartphone en uiterlijk bezig. Verder willen ze vijf keer per jaar op vakantie en draait alles om holle schijn en leeg uiterlijk vertoon. De hele Woke-ideologie - die de nationalistische reflex had moeten vervangen - wordt maar deels door de Westerse bevolking geaccepteerd en niemand is in feite bereid om voor deze bizarre ideologie zijn of haar leven te geven. Net zomin als de Amerikaanse zwarten in Vietnam wilden vechten voor 'rechten' die ze zélf in eigen land niet hadden, willen Westerlingen nu niet in Oekraïne gaan vechten voor een Woke-ideologie die hen in feite vreemd is. In het zielloze Westen is er niets meer dat nog de moeite loont om voor te vechten.
Voor de huidige Westerling is oorlog altijd één van de opties, maar géén existentiële noodzaak. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de NAVO tijdens haar laatste grote militaire avontuur – in Afghanistan – op schandelijke wijze werd verslagen. Dit alles in aanmerking genomen is het logisch dat het verwijfde Westen in feite vreselijk bang is voor het idee van een directe confrontatie met Rusland.
De Westerse elites blijven echter vastzitten in hun eigen droomwereld. Veel Westerse landen hebben inmiddels een verhoging van de militaire uitgaven aangekondigd, maar hebben deze nog niet ten uitvoer gebracht. In sommige landen (zoals Groot-Brittannië en mogelijk Frankrijk onder de nieuwe regeringen) zouden de militaire uitgaven zelfs kunnen gaan dalen, zeker wanneer men de huidige inflatie in rekening brengt. De pogingen van de 'Liberale, Westerse Komintern' om te strijden voor de zaak van het mondiaal Liberalisme blijven voorlopig dode letter omdat het Westen financieel en moreel failliet is en omdat ze geen voeling meer hebben met de realiteit.
We kunnen veronderstellen, dat échte veranderingen in het Westen alleen mogelijk zullen zijn als er een grote crisis komt – óf een militaire (bijvoorbeeld een concrete, nucleaire dreiging) óf een economische (bijvoorbeeld de ineenstorting van de schuldenpiramide).
Intussen lijkt de situatie in het post-christelijke, neo-liberale Westen steeds meer op de situatie die in een oude Sovjet-grap goed wordt verwoord:
Een ambtenaar (A) uit Moskou vraagt aan een plaatselijke landbouwbaas (L):
A: "Kameraad, hoeveel aardappelen hebben we dit seizoen verbouwd?"
L: "Als we ze rechtop zouden stapelen, zou er genoeg zijn om de voeten van God aan te raken, kameraad!"
A: "Maar dit is de USSR, er is géén God."
L: "Dat is maar goed ook, want hier zijn er ook géén aardappelen."
 |
"Er is géén God!' (- Бога Нет !) Antireligieuze Sovjet-poster met kosmonaut Yuri Gagarin Kortom, de hel wacht... |
