ROEACH 2.0. 'De Duivel in de Kerk' - Roger Vangheluwe, Danneels, Kasper, Martini, Bergogolio & de intussen welbekende en beruchte 'Maffia van Sankt Gallen'

Godfried 'kardinaal' Danneels met het groene boekje en de putazo Bergoglio

From the desk of Alexandra Colen on Mon, 2010-04-26 21:13

Was u verbaasd toen bleek dat er een kinderverkrachter tussen de bisschoppen zat? Wij waren verontwaardigd, maar niet echt verbaasd. De pedofiele mentaliteit onder de gemijterde heren was al bekend sinds de controverse rond het godsdienstboek Roeach in 1997. Dit boek, uitgegeven onder hoofdredactie van Prof. Jef Bulckens (KULeuven) en Prof. Frans Lefevre (Grootseminarie Brugge), toonde een stripverhaal waarin een naakte kleuter, een meisje, zegt “Ik vind het lekker om mijn spleetje te strelen,” “Ik speel graag mijn broekje uit bij andere vriendinnen,” “Ik wil in de kamer blijven als papa en mama vrijen.” En een naakt jongetje en meisje worden getoond terwijl ze “doktertje spelen” en het jongetje zegt: “Kijk eens, mijn piemel is groot.”

Dat “godsdienstboek” werd destijds op katholieke scholen gebruikt in de catecheseles totdat ik het ontdekte tussen de leerboeken van mijn oudste, toen 13-jarige, dochter en op 3 september 1997 een brief stuurde aan kardinaal Danneels waarin ik schreef:

“Wanneer ik deze tekening en  haar boodschap bekijk, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat dit godsdienstboek heel bewust aan kinderen van 13 en 14 wil wijsmaken dat kleuters genitale streling prettig vinden. Op die manier kweekt men pedofielen die oprecht denken dat de kinderen het eigenlijk ‘heel lekker’ vinden wat zij allemaal met hen doen, terwijl juist het tegendeel waar is.”

Ik schreef Danneels dat ik als katholieke ouder “die trouw wil zijn aan het pauselijke leergezag en die haar kinderen ook zo wil opvoeden” eiste dat hij het gebruik van dit boek in de godsdienstles zou verbieden:

“Daarom eis ik van u – ja, de tijd van braaf vragen is voorbij – dat u het gebruik van dit ‘godsdienstboek’ in de klassen van onze kinderen verbiedt.”

Vandaag krijgt deze zaak, intussen al meer dan 12 jaar geleden, een andere, wrange geladenheid. Zeker nu ik weet dat Mgr. Roger Vangheluwe, de kinderverkrachtende bisschop van Brugge, de toezichthoudende bisschop was van de beide instellingen – KULeuven en Grootseminarie Brugge – waaruit de hoofdredacteurs van dit perverse “godsdienstboek” kwamen.

Vangheluwe flirtte niet alleen met de pedofiele ideeën, maar paste ze ook toe op zijn 11-jarige neefje, een jongetje dat, aangezien Roeach al sinds 1991 in het Vlaamse katholieke godsdienstonderricht werd gebruikt, als 13-jarige dit handboek godsdienst naar alle waarschijnlijkheid nog heeft moeten gebruiken.

[Het doet me denken aan Johan Bonny, de bisschop-referent voor het Onderwijs, die ooit eens zei dat dat met die godsdiensthandboeken wel allemaal OK zal zijn. Waarmee hij aangaf dat hij van toeten of blazen wist. Met andere woorden, nalatigheid en schuldig verzuim. Tenzij natuurlijk, dat je de seksualisering van de jeugd om allerlei dubieuze redenen zélf promoot!]

Honderden kinderen die niet lichamelijk verkracht werden, werden geestelijk aangerand in de godsdienstles.

Nadat ik mijn actie tegen Roeach begon, bleek dat dit bij vele ouders een gevoelige snaar had geraakt. De verhalen over andere praktijken in het katholiek onderwijs stroomden binnen. Zo bleek dat in een aantal scholen kinderen werd aangeleerd om condooms over kunstpenissen te trekken en dat video’s getoond werden met masturbatie- en vrijtechnieken. [Deze ellende is midden de jaren '80 op de 'katholieke' scholen begonnen naar aanleiding van de zogenaamde 'AIDS-pandemie' met een 'voorlichtingsfilm' van Walter Grootaers en Bea Van der Maat.]

Omdat Danneels niet wilde ingaan op de eisen om aan deze praktijken een einde te stellen, organiseerde ik op 15 oktober 1997 een betoging van ouders en kinderen onder het motto “Respect voor ouders en kinderen” aan het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen. Danneels weigerde een delegatie van de betogers te ontvangen. “Ik zal me niet laten verplichten,” verklaarde hij op 21 oktober in Humo. Ook bij een nieuwe betoging op 10 december bleef de aartsbisschoppelijke deur gesloten. [Ten tijde van Danneels waren ze daar in Mechelen héél goed met gesloten deuren, en als de deur op een kier stond, werd ze wel met een smak voor je neus dichtgegooid!]

Een betoging voor het bisschoppelijk paleis in Antwerpen op 19 november 1997 leidde wel tot de ontvangst van een delegatie moeders, waaronder een CVP-gemeenteraadslid en ikzelf, door de toenmalige bisschop van Antwerpen, Mgr. Paul Van den Berghe. Die brave man, de verantwoordelijke namens het Vlaams episcopaat voor onderwijs, aanhoorde de moeders, brak in tranen uit en beloofde een onderzoek naar de praktijken in de lessen godsdienst en seksuele voorlichting. Hij kondigde dat ook aan in een verklaring aan de pers. [Mgr. Paul Van den Berghe was inderdaad een lichtpunt.]

Dat leverde hem wellicht een reprimande op vanwege zijn collega’s, zodat hij op 24 november, na een bijeenkomst van de bisschoppenconferentie via Belga bekend maakte dat er, ondanks de belofte, geen onderzoek zou komen. Vandaag weten we dat één van die collega’s de kinderverkrachter Vangheluwe was, wat ook die affaire wel heel wrang maakt.

Op 18 februari 1998 stond ik voor de derde keer met een groep ouders voor de deur van Danneels in Mechelen. Weer bleef de deur potdicht.Wel schreef de pauselijke nuntius in Brussel, een vriend van Danneels, mij op 19 februari een brief om te zeggen dat het mijn christelijke plicht was om met betrekking tot de Kerk “alles te vermijden wat aanleiding kan geven tot misverstand, verdeeldheid en spot. We moeten respect opbrengen voor onze bisschoppen.” Hij liet me bijgevolg weten dat mijn manifestaties “ongepast en beledigend” waren.

Daarom trokken we met een 200-tal ouders op 18 maart 1998 naar de pauselijke nuntiatuur, de ambassade van het Vaticaan, in Brussel, om hem onze grieven voor te leggen, maar ook de nuntius gaf niet thuis. De nuntius had zelfs de politie, met waterkanonnen, opgetrommeld. Op 12 maart had hij mij een nieuwe brief geschreven om te herhalen dat mijn actie “beledigend --ik onderstreep beledigend-- is voor de institutie waarvan de Nuntius de vertegenwoordiger is.”

Intussen voerden Danneels’ vrienden in de pers een campagne tegen mij. “Colen blijft bisschoppen pesten,” blokletterde Gazet van Antwerpen. Danneels suggereerde in Humo dat ik mijn “kiescampagne aan het verzorgen” was.

Toen uiteindelijk duidelijk werd dat de Vlaamse Kerk niet naar ons wilde luisteren, besloot ik met het katholieke onderwijs te breken. Ik haalde mijn vijf kinderen uit het katholiek onderwijs weg en richtte, met enkele andere gezinnen, een thuisschool op om aldus onze kinderen volgens de katholieke leer te kunnen opvoeden.

Wel stuurde ik een brief aan alle kardinalen ter wereld om ze op de hoogte te stellen van de inhoud van Roeach. “Wees overtuigd dat de Congregatie voor de Geloofsleer de nodige aandacht aan deze zaak zal besteden,” antwoordde Mgr. Clemens, de privé-secretaris van kardinaal Ratzinger uit Rome; “U voert de juiste strijd,” schreef kardinaal Gagnon uit Rome; “De zaak die u te berde brengt is zeer ernstig,” schreef kardinaal Arinze uit Rome.

Er kwamen brieven uit de hele wereld. “Ik deel uw mening. Het is belangrijk dat u dit niet zonder tegenspraak laat,” schreef kardinaal Meisner van Keulen; “Ik begrijp zeer goed uw bezorgdheid,” schreef kardinaal Wamala van Oeganda; “Ik heb kardinaal Danneels geschreven. Ik hoop dat hij mij uitleg kan verschaffen,” schreef kardinaal Vidal van de Filippijnen; “Ik zal dit met kardinaal Danneels bespreken,” schreef kardinaal Williams van Nieuw-Zeeland; “Ik zal proberen iets te ondernemen om u te helpen,” schreef kardinaal Lopez Rodriguez van Santo Domingo; “Ik heb in Rome gemerkt dat kardinaal Laghi van de Congregatie voor het Onderwijs van uw bekommernissen op de hoogte is,” schreef kardinaal O’Connor van New York.

De Standaard schreef op 27 februari 2010 dat die brieven “in Rome de perceptie over de slappe kerkleiding in ons land versterkten.” Rome ziet in Léonard de man die de Belgische kerk kan redden. Ik deel die mening. Het is alleen jammer dat we daarop zoveel jaren hebben moeten wachten. De achtergelaten puinhoop is groter dan iemand ooit had kunnen denken.
 

Godfried?

Godfried herinnert zich niets meer. Godfried heeft nooit iets gemerkt.

In oktober 1984 ontving Danneels een brief van een bezorgde moeder over de zg. Oecumenische Werkgroep Pedofilie. De activiteiten van deze werkgroep waren aangekondigd in het bisschopsblad 'Kerk en Leven' van 9 augustus 1984. De werkgroep, zo stelde het artikel, “wil de kerken sensibiliseren voor het verschijnsel pedofilie, informatie doorgeven en vooroordelen wegnemen.” Tevens was het de bedoeling een ontmoetingspunt te zijn voor pedofielen “om met elkaar van gedachten te wisselen en elkaar te bemoedigen. Allen zijn welkom die pedofilie en pedofielen beter willen leren kennen onder voorwaarde dat dit in openheid, respect en betrouwbaarheid geschiedt.”

De moeder, die zich tot Danneels richtte, had de “nadere documentatie” waarover het bericht melding maakte, opgevraagd en schrok zich een hoedje.

Enkele citaten:

Als uw zoon(tje) of dochter(tje) de band met de pedofiel als fijn aanvoelt, maak dan die band niet kapot;

De reactie van de omgeving is vaak schadelijker dan de gebeurtenissen zelf;

Veel overtuigde christenen kunnen nog wat leren van pedofielen;

Het verdient de voorkeur dat er een vertrouwensrelatie tussen de pedofiel en de ouders ontstaat.

Maar de kardinaal achtte zich niet verantwoordelijk en liet verder betijen. Vandaag, 26 jaar later, ontdekt Danneels dat een van zijn eigen bisschoppen, zijn beste vriend Roger Vangheluwe, ten tijde van de publicatie van het betreffende artikel in 'Kerk en Leven' – en helaas nog vele jaren later – zijn elfjarige neefje aanrandde.


Boze pater

De benoeming van de “conservatief” André-Joseph Léonard tot aartsbisschop van Mechelen is bij sommigen in het verkeerde keelgat geschoten. Eén van hen is pater Johan Leman, professor antropologie in Leuven en jarenlang hoofdinquisiteur van het zg. Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding, een overheidsinstelling die oppositieleden vervolgt. Leman is kwaad omdat de nieuwe aartsbisschop niet democratisch werd verkozen. Op zijn weblog schreef hij op 27 februari een in azijn geplengd stukje onder de titel: “Hoe wordt religieus leiderschap gekozen? Er is misschien herziening gewenst in democratische zin...”

Leman had in De Standaard gelezen dat de acties van Alexandra Colen een invloed hebben gehad bij de benoeming van Léonard tot opvolger van kardinaal Danneels in plaats van een opvolger gesuggereerd door Danneels. Leman verneemt, schrijft hij, “dat in Vaticaanse kringen, bij de voorbereiding van de keuze van de Belgische aartsbisschop, met graagte kennis genomen werd van de zendingen die ze kregen vanwege bijvoorbeeld mevrouw Alexandra Colen of van de heer Paul Belien. [...] Bij mijn weten hebben de geschriften van mensen die zich minstens zoveel ingezet hebben voor de Kerk geen enkele invloed gehad, wat wel zou gespeeld hebben met de geschriften van mevrouw Colen bij het desavoueren van het Belgische episcopaat en de kandidaten die de bisschoppen zelf voorgedragen zouden hebben... en daar heb ik een probleem mee.”

Hij vervolgt: “Ik vind het normaal dat de bisschoppen geraadpleegd worden en bijvoorbeeld ook de pastorale werkers en bijvoorbeeld ook het interdiocesaan pastoraal beraad. Maar zich laten beïnvloeden door het echtpaar Belien-Colen, omwille van hun opvattingen over Kerk en seksualiteit? Pardon?”

Als het “normaal” is dat kinderverkrachter Roger Van Gheluwe geraadpleegd wordt, waarom dan niet een gelovige moeder?

Bron: The Brussels Journal

Link:

https://www.brusselsjournal.com/node/4409


Link naar KAVlaanderen:

http://kavlaanderen.blogspot.com/2021/02/30-jaar-roeach-3-30-years-of-roeach-3.html