Over de ineenstorting van de Mariale devotie na het Tweede Vaticaans Concilie en over de mislukte implementatie van het Concilie

De ernst inzake de interpretatie van Vaticanum II is feitelijk al relatief kort na het Concilie duidelijk. Zo duidelijk dat zij door Paus Paulus VI op 23 juni 1972 aan de kardinalen wordt gemeld als “een noodtoestand welke Wij niet kunnen en mogen verborgen houden: op de eerste plaats een valse en verkeerde interpretatie van het Concilie, die een breuk met de traditie zou willen zijn, ook wat betreft de leer, een interpretatie die zover gaat dat de preconciliaire Kerk wordt afgewezen en toegestaan wordt dat men een ‘nieuwe’ Kerk bedenkt, als het ware ‘heruitgevonden’ van binnenuit, wat betreft de instelling van de Kerk, het dogma, de gebruiken en het recht”.

[Da queste opposte tensioni deriva uno stato di disagio, che non possiamo e non dobbiamo nasconderci : anzitutto una falsa e abusiva interpretazione del Concilio, che vorrebbe una rottura con la tradizione, anche dott rinale, giungendo al ripudio della Chiesa pre-conciliare, e alla licenza di concepire una Chiesa « nuova )), quasi « rein ventata » dall'interno, nella costituzione, nel dogma, nel costume, nel diritto.]

Deze woorden zijn te vinden in de Acta Apostolicae Sedis (afgekort AAS) jaargang 64 [1972], p. 498.