De zestien Karmelietessen-Martelaressen van Compiègne, † Parijs, 17 juli 1794 - vermoord tijdens de 'Franse Revolutie' in naam van de 'vrijheid', de 'gelijkheid', de 'broederlijkheid' en de 'menselijke rede'

De Franse Revolutie woedde vanaf 14 juli 1789. Reeds in 1790 waren er naar alle kloosters boodschappers gezonden met het verzoek deze levenswijze op te geven, omdat ze niet in overeenstemming zou zijn met de 'menselijke Rede', welke toch met deze revolutie de uiteindelijke overwinning zou hebben behaald.

Maar de zusters van de Carmel in Compiègne lieten weten dat ze deze levenswijze uit vrije wil op zich hadden genomen en derhalve niet wensten prijs te geven. Stilaan werden de maatregelen van de Staat harder: de revolutionairen eisten een nieuwe overste, onder hun leiding gekozen. De zusters kozen weer dezelfde overste: Moeder Marie-Madeleine. Totdat alle kerkelijke goederen verbeurd werden verklaard en aan de Staat toebehoorden: toen werden de zusters eenvoudig op straat gezet: 1793. Dit had moeder overste intussen wel zien aankomen. Zij zorgde ervoor dat de zusters in groepjes bij trouw gebleven Katholieken werden ondergebracht. Daarbij deden zij hun best onderling zo goed mogelijk contact te houden en hun kloosterlijke levenswijze zo goed en zo kwaad als dat ging, voort te zetten.

Intussen denderde de Revolutie door: er kwam een andere tijdsindeling; er kwam een officiële staatsgodsdienst ter ere van de 'Godin van de Rede'; het was verboden er nog een andere godsdienst op na te houden. Huiszoekingen werden gedaan om erop toe te zien dat de onderdanen zich ook in hun privé-leven hieraan hielden. Zo werden er thuis bij de zusters Katholieke devotionalia gevonden. Hier was duidelijk sprake van minachting van de Staat en dus van hoogverraad. Eind juni 1794 werden de karmelietessen gearresteerd. Op 13 juli zette men ze op transport naar Parijs. Daar werden ze opgesloten in de hoofdgevangenis en al enkele dagen later ter dood veroordeeld.

Op een open kar werden ze ten aanschouwen van iedereen naar Vincennes overgebracht; overal klonken beschimpingen en scheldwoorden. Maar ineens viel het stil toen één der zusters het Salve Regina inzette. Zo werd hun schandetocht een demonstratie van toegewijd kloosterleven, want zo hadden ze altijd hun koorgebed gezongen. Zingend beklommen de zusters het schavot dat opgesteld stond op de Place du Trône. Hun gezang klonk steeds ijler, omdat er telkens weer een stem onder de valbijl van de guillotine wegviel, totdat ook de laatste stem verstomde.


Als gelovigen kunnen we dan ook niet anders dan de Franse Revolutie te veroordelen als een misdaad tégen de mensheid!