Op deze dag - drieënzestig jaar geleden - werd het zogenaamde 'Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie' plechtig geopend, maar in feite was dit zogenaamde 'concilie' het eerste 'concilium' van een nieuwe 'kerk' die er haar naam aan ontleent: de 'Post-Conciliaire Kerk', ook bekend als de 'Bastaardkerk'

Vaticanum II was géén Concilie in de klassieke zin van het woord, omdat er geen dogma's werden afgekondigd en omdat er geen ketters werden veroordeeld. Ondanks alles, was Vaticanum II wel degelijk een concilium, dus een 'samenkomst' of een 'verzameling' van kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, die God en de wereld, Christus en Belial, waarheid en leugens, goed en kwaad met elkaar wilde 'verzoenen'.

Vaticanum II was 'oecumenisch' omdat het de interreligieuze dialoog wilde legitimeren, die de Rooms-Katholieke Kerk eerder al plechtig had veroordeeld. Vaticanum II noemde zichzelf 'tweede' om de mensen te laten geloven dat het in continuïteit stond met het eeuwige Katholieke Leergezag, zodat het dit kon vervalsen door zich het gezag van de Kerk en de Paus toe te eigenen. Vaticanum II legde in feite de pseudo-doctrinaire fundamenten van de huidige 'synodale en syncretistische kerk', die erop gericht is de hiërarchische constitutie van de Kerk en het Pausdom te ondermijnen.

Degenen die zich bewust aan dit 'concilie' houden, zijn verantwoordelijk voor de vernietiging van de Katholieke Kerk en legitimeren met hun medeplichtigheid de 'conciliaire' en 'synodale' staatsgreep.