Bedenkingen bij het heidense "klimaat-theater" van Robert Francis Prevost

Ook Arnold Schwarzenegger 'zegent' de ijsblok

Robert Francis Prevost haalde onlangs nog maar eens de krantenkoppen, maar niet om de redenen die je van een 'pauselijke figuur' zou verwachten. Tijdens de conferentie Raising Hope for Climate Justice in Castel Gandolfo sprak hij een plechtige zegen uit over een blok ijs. Deze daad, bedoeld om smeltende gletsjers en de zogenaamde 'escalerende klimaatcrisis' te symboliseren, leidde in plaats daarvan overal tot hoongelach en scepsis. Een toeschouwer van het spektakel vroeg zich af of het ijs 'wijwater' zou worden, terwijl anderen Prevost bekritiseerden omdat hij zich inliet met een dergelijk "klimaat-theater". Deze reactie onderstreept een diepere zorg, namelijk dat het morele gezag van het Vaticaan steeds verder afneemt en dat terwijl een impotent en verkleuterd Vaticaan zélf - zoals Bergoglio het gewild heeft - steeds méér begint te lijken op een banale NGO die de speelbal is van de globalistische elite.

Tijdens zijn toespraak veroordeelde en verketterde Prevost al degenen die volgens hem de 'evidente gevolgen' van klimaatverandering bagatelliseren en richtte hij een veroordelende blik tot de critici die de antropogene klimaatverandering ontkennen. Zijn uitspraken repliceerden thema's uit de zogenaamde encycliek van Bergoglio Laudato Si' uit 2015, waarmee Bergoglio de Kerk als een wagonnetje aan de klimaatactivistische trein probeerde te koppelen. Echter, wanneer Prevost zijn toevlucht denkt te moeten nemen tot dit soort van theatrale gebaren, dan is dit een duidelijk teken dat de Blijde Boodschap van de Kerk gereduceerd wordt tot een instrument voor public relations in plaats van als middel voor spirituele begeleiding en het zieleheil van de gelovigen.

Het zegenen van ijs illustreert op treffende wijze een verontrustende trend. Traditionele zegeningen betreffen elementen die het leven binnen de Kerk voeden – water voor de doop, olijfolie voor de zalving, etc. In dit geval diende het ijs niet als een heilig voorwerp, maar eerder als een visueel hulpmiddel voor een bedenkelijk politiek discours. Deze rituele verschuiving ondermijnt de essentie van het Geloof. De Sacramenten ontlenen hun betekenis aan Christus, niet aan omgevingsmetaforen. Het gebruiken van heilige rituelen als platform voor politieke boodschappen ondermijnt hun spirituele betekenis.

Bovendien roept de bewering van Prevost dat de klimaatverandering 'de armen onevenredig hard treft' vragen op. Hoewel hij stelt dat sceptici onterecht de minderbedeelden de schuld geven, is de realiteit dat dergelijk klimaatbeleid (onbedoeld?) juist diezelfde bevolkingsgroepen kan schaden. Hogere energieprijzen, belemmerde economische groei en beperkte kansen zijn slechts enkele voorbeelden van hoe de 'groene agenda' voor miljoenen mensen negatieve gevolgen heeft. Niet iedereen woont in de zogenaamde Golden State California.

De recente energiecrisis in Europa - als gevolg van de totaal nutteloze confrontatie met Rusland - veroorzaakte bij vele Europese gezinnen grote ongerustheid omdat ze moeite hebben om hun huis te verwarmen. In Afrika belemmeren strenge klimaatsteunmaatregelen - opzettelijk - de industriële vooruitgang, waardoor de armoede uiteindelijk toeneemt in plaats van wordt verlicht. Toch reserveert een simplistische Prevost het strengste oordeel voor de klimaatsceptici en niet voor degenen die het beleid - van de globalistische elite met hun Malthusiaanse denken - handhaven of promoten.

Dit patroon is niet nieuw voor de Rooms-Katholieke Kerk. Historisch gezien is bijvoorbeeld de Galileo-affaire een gevolg van een poging om de doctrine te verweven met een veranderende, wetenschappelijke consensus die op termijn ook weer fout blijkt te zijn. Naarmate wetenschappelijke interpretaties evolueren – vaak gedreven door politieke agenda's – kan de geloofwaardigheid van de Kerk afnemen door op het foute paard te wedden.

Klimaatmodellen, vol onzekerheden en onderhevig aan politieke manipulatie, worden vanaf de 'pauselijke kansel' ironisch genoeg behandeld alsof het morele zekerheden zouden zijn. Dit weerspiegelt een verontrustende herhaling van de geschiedenis. Klimaatverandering is echter géén nieuw fenomeen, maar een onderdeel van de Schepping en dus door God bedacht. Het vermengen van "enige opwarming" met een "existentiële crisis die radicale hervormingen vereist" overstijgt echter de theologie en betreedt het domein van de ideologie.

Milieubeheer is belangrijk, maar de waardigheid van de Kerk in geloofs- en morele aangelegenheden is dat nog veel méér. Een kortzichtige Prevost ondermijnt het pauselijke gezag door politiek geladen interpretaties van de klimaatwetenschap te promoten. De voornaamste plicht van de Kerk is het om zielen naar Christus te leiden, niet om linkse partijpolitieke belangen te verdedigen.

De Heilige Schrift spoort de gelovigen aan om zorg te dragen voor de Schepping, maar het rentmeesterschap mag geen synoniem worden voor publieke nutteloze theatraliteit of politiek gekonkel. Hoewel het zegenen van ijsblokken de aandacht kan trekken, ondermijnt een dergelijke stunt het Geloof en zal het de materiële nood van verarmde gemeenschappen niet verlichten. De kerntaak van de Rooms-Katholieke Kerk is de eeuwige Redding, niet tijdelijk politiek activisme. Haar Boodschap moet door de tijd heen weerklinken, onbelemmerd door de veranderende paradigma's van politieke klimaatconferenties.

Maar, zoals altijd loopt het Vaticaan achter de feiten aan. Zij schijnen daar nog steeds niet begrepen te hebben, dat de miljarden die - op kap van de belastingbetaler in het Westen - voor klimaatmaatregelen voorzien werden nu steeds massaler worden afgeleid naar bewapening. Eén van de redenen voor de oorlog in Oekraïne is net het verleggen van de geldstromen voor klimaatbeleid naar militarisering. Het Militair-industrieel Complex kon dit geleuter over klimaat niet langer tolereren. Prevost en zijn handlangers hebben dat nog steeds niet begrepen.

Probleem is ook nog dat Bergoglio - de met harde vuist regerende anti-paus - binnen het Vaticaan alles onder controle had. De onbekende en schuchtere Prevost - die geen eigen achterban heeft - heeft niets onder controle waardoor de nog radicalere elementen binnen het Vaticaan vrij spel krijgen, zodanig dat zij zelfs een alliantie aangaan met het extremistische Fossil Fuel Non-Proliferation Treaty Initiative.

Het initiatief voor het Non-Proliferatieverdrag voor Fossiele Brandstoffen is een gezamenlijke campagne van diplomatieke en maatschappelijke organisaties om een verdrag te creëren dat de exploratie en uitbreiding van fossiele brandstoffen stopzet en de bestaande productie geleidelijk afbouwt, in lijn met de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs, en tegelijkertijd een rechtvaardige transitie naar hernieuwbare energie ondersteunt. De oproep tot een verdrag werd voor het eerst gesteund door de Pacifische eilandstaten Vanuatu en Tuvalu en heeft tot op heden de steun van 17 nationale regeringen, de Wereldgezondheidsorganisatie, het Europees Parlement, Nobelprijswinnaars, academici, onderzoekers, activisten, en een groeiende lijst van regeringen (gemeentelijk, subnationaal, nationaal) en individuele parlementsleden.

Als Prevost werkelijk hoop wil opwekken, dan zou hij zich moeten richten op het onderwijzen van de Blijde Boodschap in plaats van als woordvoerder op te treden voor een controversieel en regelrecht extremistisch, Malthusiaans beleid. Voor Rooms-Katholieken is het zieleheil gebaseerd op het Geloof, de Waarheid en de Trouw aan het Evangelie, en niet op politiek-ideologisch gemanipuleerde klimaatstatistieken.