Wat betekent het om Vaticanum II te 'aanvaarden'?
Wanneer mensen het over de Traditionele Latijnse Mis hebben, zijn er maar weinigen die nog weten waar het over gaat. Er is echter één punt dat algemeen aanvaard wordt: de Traditionele Latijnse Mis maakt deel uit van 'iets groters', en dat 'iets groters' is Kerk van voor het Tweede Vaticaans Concilie. Paulus VI dacht dat de enige manier om de Novus Ordo - die hij beschouwde als de vervulling van Vaticanum II - werkelijk te bevorderen, was door de Traditionele Latijnse Mis op een onwettige manier te beperken. In een poging om de verdeeldheid rond Vaticanum II te beëindigen, probeerde Paus Benedictus XVI om de twee van mekaar te scheiden: men kon de Traditionele Latijnse Mis behouden, zolang men de geldigheid van zowel de Novus Ordo als Vaticanum II erkende. Het betrof met andere woorden een onvoorwaardelijk 'ja-zeggen' tegen Vaticanum II. Deze onbevredigende schijnvrede was echter van korte duur, want dertien jaar later 'herstelde' Bergoglio op zijn typische botte manier met Traditionis custodes de 'oude', Post-conciliaire situatie door opnieuw stokken in de wielen te steken van de Traditionele Latijnse Mis.
Er bestaat een onjuist narratief dat beweert dat iedereen een Concilie zomaar met nederige volgzaamheid en zonder noemenswaardige kritiek aanvaardde, iets wat amusant is voor iedereen die ook maar een beetje kerkgeschiedenis heeft bestudeerd. Zes van de zeven oecumenische Concilies die door Katholieken en Orthodoxen werden aanvaard, kwamen voort uit vragen die door het eerste Concilie werden opgeworpen. Het Concilie van Trente werd pas in de begin van de 18e eeuw volledig in Europa geïmplementeerd. De constitutie Lumen Gentium van het Tweede Vaticaans Concilie is grotendeels een poging om orde te scheppen in de discussies en debatten die ontstonden na Pastor Aeternus van het Eerste Vaticaans Concilie.
Eén aspect dat de kritiek op Vaticanum II onderscheidt van de eerdere periodes betreft het feit dat de Post-conciliaire kerk nooit geformuleerd heeft wat het betekent om onvoorwaardelijk 'ja-te-zeggen' tegen Vaticanum II. Bij elke onderhandeling of poging tot compromis of consensus is het doel om tot een 'ja' te komen, waarbij 'ja' wordt gedefinieerd als het accepteren van iets waar iedereen het mee eens kan zijn, zelfs als bepaalde personen liever iets anders zouden zien. Met andere woorden, het blijft 60 jaar na Vaticanum II nog steeds onduidelijk wat het betekent om onvoorwaardelijk 'ja-te-zeggen' tegen Vaticanum II.
Wat levert het op om 'ja-te-zeggen' tegen godsdienstvrijheid? Tegen oecumenisme? Tegen het gezag van de lokale bisschop - niet alleen ten opzichte van Rome - maar ook ten opzichte van medebisschoppen in vergelijkbare regio's die er allemaal een andere mening op na houden? Er bestaat geen 'ja', omdat de Post-conciliaire kerk zestig jaar later nog steeds probeert te achterhalen wat het absolute minimum aan acceptatie is. Het lijkt erop, dat het enige 'ja' dat voor de Post-conciliaire kerk bestaat, 'Vaticanum II' is, wat het ook inhoudt, wat het ook leert... Vaticanum II is onherroepelijk omdat het 'goed' is. Dit is geen serieuze houding. Wanneer je een onderhandeling begint met de eis dat alles geaccepteerd moet worden, zeg je eigenlijk tegen de gelovigen dat er na het 'ja-zeggen' niets meer geaccepteerd hoeft te worden. Dit is geen teken van kracht, maar van misleiding. Dit smaakt erg zuur omdat het vooral een 'ja-zeggen' tegen de hervormingen betreft, terwijl dagelijks de Traditie en de dogma's van de Kerk door de hoogste prelaten en bisschoppen binnen de Post-conciliaire kerk met voeten worden getreden. Het 'ja-zeggen' betreft dus kennelijk enkel de Post-conciliaire doctrine, maar niet de Pre-conciliaire doctrine.
Dit moedigt natuurlijk diegenen met de meest negatieve mening tegenover Vaticanum II aan om juist voet bij stuk te houden – waarschijnlijk dat zij degenen zijn die de stukken wél hebben gelezen! Als de Post-conciliaire kerk het niet eens kan worden over de betekenis van het 'ja-zeggen' tegen Vaticanum II en het in wezen slechts een partieel 'ja-zeggen' betreft, is de uiteindelijke conclusie: "Het 'ja-zeggen' tegen Vaticanum II betekent helemaal niets!" En als het 'ja-zeggen' niets betekent, waarom zou je het dan accepteren? Hoe méér de betekenis van iets in de loop der tijd onduidelijk wordt, hoe minder relevant het wordt. Vaticanum II wordt een vaag moment in de geschiedenis dat op de dag van vandaag geen enkele relevantie meer heeft.
Het eindresultaat van die ontwikkeling zal voor velen een harde realiteit zijn om te accepteren. Voor toekomstige generaties zal weinig van Vaticanum II als relevant worden beschouwd. Na zestig jaar debat en chaos gaat het hier nog over:
- Gedwongen bekeringen zijn slecht
- Liturgie in de volkstaal is prima, maar niet verplicht
- Protestanten die de Bijbel lezen worden ook door God geroepen
- en de Joden zijn niet collectief schuldig aan de dood van Christus.
Indien men wil aanvaarden, dat de aanstokers van Vaticanum II te goeder trouw waren, kan men zich de vraag stellen of het de chaos van de afgelopen 60 jaar binnen de Kerk wel waard was? Als dit alles is geweest wat Vaticanum II vereiste, hoeveel chaos had dan voorkomen kunnen worden door géén 'Concilie' te organiseren? De algemene trend is duidelijk: het grootste deel van wat Vaticanum II heeft gezegd, zal niet worden aanvaard of verworpen, maar eerder genegeerd. Vaticanum II was immers een 'pastoraal concilie' en niet dogmatisch! Dit is slechts een schrale troost voor degenen die Vaticanum II als het belangrijkste 'concilie' ooit beschouwden. Indien men echter wil aanvaarden, dat de aanstokers van Vaticanum II te kwader trouw waren, was Vaticanum II een ware triomf van de Satan!
Vaticanum II of de tirannie van het ongeloof
Dit alles neemt niet weg dat de zogenaamde 'Geest van het Concilie' - die eerder de tijdsgeest betrof - alles op losse schroeven heeft gezet. Omdat men ten onrechte de illusie heeft gewekt, dat de doctrine veranderlijk zou zijn, is ook alles veranderd. Men heeft niet zozeer het geloof veranderd, maar wél het gebed! Door het gebed - en in het bijzonder de Traditionele Latijnse Mis - te veranderen, heeft men het geloof van 97% van de katholieken vernietigd!
Als gevolg van Vaticanum II leven nu in een continent dat de moord op ongeboren baby's viert en zieken en ouderen toestaat zichzelf te vermoorden – uiteraard met mededogen. Gezinnen worden kapotgemaakt door een tsunamie van echtscheidingen. Christelijke bevolkingsgroepen - die niet onderworpen zijn aan genocide - maken zichzelf met anticonceptie kapot, terwijl jongens of meisjes niet langer denken dat ze jongens of meisjes zijn. Steden en dorpen worden overspoeld door moslims, terwijl de joden op de oorlogstrom slaan. De 'welvaart' die Europa nu nog geniet, is het resultaat van staatsschuld – geld afkomstig van de arbeid van toekomstige generaties die nog geboren moeten worden, áls ze al geboren mogen worden. Het is allemaal duivels.
Je zou mogen verwachten dat de onderdrukten hun toevlucht zouden zoeken in de Kerk, onder leiding van kerkleiders die openlijk de maatschappelijke heerschappij van Christus erkennen. En toch, als we kijken naar de realiteit waarmee we geconfronteerd worden, met name naar de meerderheid van de bisschoppen van vandaag, zien we een verontrustende trend: trouweloze - veelal homoseksuele - huurlingen die weigeren de Waarheid te onderwijzen, 'synodaliteit' opleggen ten koste van het algemeen belang en zich schikken naar een globalistische wereldagenda terwijl ze Christus verwerpen. We zoeken naar Petrus, maar we ontmoeten overal Judassen!
De Restkerk van God - voor wie géén plaats is in de herberg van de Post-conciliaire kerk - leeft nog steeds in de Hoop van Christus. In tegenstelling tot wat Vaticanum II beweert, weten we dat Christus de volledige soevereine macht over de samenleving behoudt. Wat een zegen is het om onszelf eraan te herinneren dat de infiltranten van Vaticanum II niet méér autoriteit of macht over onze Heer en Zijn Kerk hebben dan Herodes. We hoeven niet in de put van de wanhoop te vallen, zoals velen al hebben gedaan, in een poging de onwaarheden en leugens van hen die apostolische autoriteit claimen te verzoenen met Christus' Waarheid.
Terwijl de modernistische infiltranten het recht van ieder mens verkondigen om Jezus Christus te verwerpen en openlijk hun valse afgoden aanbidden, regeert Christus nog steeds en komt Hij terug. Terwijl de modernistische infiltranten ons willen doen geloven dat wij star vasthouden aan het onderdrukkende bijgeloof uit het verleden, houden we ons nog steviger vast aan de Heilige Maagd Maria en haar voorbeeld. Terwijl de modernistische infiltranten onze kerkgebouwen plunderen en er blasfemische shows opvoeren, de geopenbaarde Leer ontkennen en de seculiere globalistische agenda promoten, zullen de échte Katholieken de Hoop behouden. We moeten de Waarheid verspreiden zoals ons door Christus is opgedragen en wachten op die glorieuze dag waarop de wereld zich opnieuw zal onderwerpen aan Christus' Gezag en Zijn Kerk, zoals het Gods' plan is.
Wij zeggen 'ja' - niet tegen een vals 'pastoraal' concilie dat samen met de Farizeeën zijn overwinningsroes uitslaapt in de herberg - maar wél tegen Christus die onze Koning is en regeert. Zijn Licht - dat wij vannacht in de stal zullen aanschouwen - zal nooit doven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten