Over de ontstellende ketterijen en de verwrongen, anti-katholieke interpretaties van 'Volgconcilie': "Tweede Vaticaans Concilie: evolutie of revolutie?"

Het ketterse 'Volgconcilie' vervalt in een vorm van post-conciliair Darwinisme, dat in anti-kerkelijk revisionisme uitmondt!!!

De verwachting van de modernisten, dat de Kerk haar leer als zodanig, haar Depositum Fidei, zou veranderen, was en is volstrekt irreëel. Dat blijkt ook uit de woorden die Paus Johannes XXIII sprak tijdens de opening van het Concilie op 11 oktober 1962.

De volgende film van het modernistische en anti-katholieke 'Volgconcilie' moet dan ook als pure ketterij worden veroordeeld!

Vlaamse bisschoppen, neem jullie verantwoordelijkheid en veroordeel publiekelijk 'Volgconcilie'!

Vlaamse bisschoppen, het is jullie niet toegestaan om nog langer te zwijgen, willen jullie niet de schijn op jullie laden, dat jullie in jullie heiligste opdracht tekort schieten en de welwillendheid die jullie tot nu toe, in de hoop op inkeer, betracht hebben, als nalatigheid wordt aangerekend.

Vlaamse bisschoppen, indien jullie dit niet doen, zullen wij ons op Rome beroepen!

De Kardinaal en Aartsbisschop van Utrecht, Mgr. Wim Eijk, veroordeelt impliciet de ketterijen van 'Volgconcilie' 

“Het Tweede Vaticaans Concilie is te beschouwen als een geschenk van de Voorzienigheid op het juiste moment.” Dat zei kardinaal Wim Eijk vrijdag tijdens zijn preek ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de opening van het Tweede Vaticaans Concilie.

De Kardinaal concelebreerde samen met de meeste Nederlandse bisschoppen en de apostolisch nuntius een pontificale Heilige Mis in de Utrechtse Sint-Catharinakathedraal. Nadien werd er een symposium gehouden over de vier belangrijkste Conciliedocumenten.

Onderstaand de preek van de kardinaal, waarin hij inging op de uiteenlopende reacties op het Concilie, dat op 11 oktober 1962 begon en in 1965 werd afgesloten.

“Er zijn mensen die hun teleurstelling over het Tweede Vaticaans Concilie niet onder stoelen of banken steken, omdat het Concilie niet de vruchten heeft opgeleverd die zij hadden verwacht. Er zijn ook sombere reacties, verwijten zelfs aan het Concilie. De gedachte, dat de crisis waarmee de Kerk nu worstelt het gevolg zou zijn van het Concilie. Soms hoor je de reactie ‘was het Concilie er nou maar nooit geweest’.

Wie de kerkgeschiedenis kent en ook de documenten van het Concilie, weet dat beide reacties onterecht zijn. Het Concilie bracht de Kerk niet in een crisis. Die crisis was al van daarvoor. Alphons Ariëns waarschuwde in de jaren twintig en Pater Titus Brandsma in de jaren dertig al voor de secularisatie. Óók onder katholieken.

In 1947 kwam een groep geestelijken bijeen in het aartsdiocesaan kleinseminarie in Apeldoorn, onder wie Toon Ramselaar en de dichter Gabriel Smit. Zij wilden zich bezinnen op wat zij kwalificeerden als een toenemende vermoeidheid in het pastoraat.

De resultaten van de beraadslagingen vonden hun weerslag in het boekje ‘Onrust in de zielzorg’. Een van de auteurs schrijft daarin: ‘Volgens de laatste statistische gegevens is 38,5% van Nederland katholiek. Velen maken wel deel uit van de uiterlijke verbanden van de Kerk, maar de werkelijkheid van deze deelname raakt het wezen van hun leven niet. Zij vormen het machtige leger van de enorme geloofsafval van de nabije toekomst dat zich in een traag en onopvallend kiemproces voorbereidt.’ Dit werd geschreven in 1947 terwijl deze voorspelling pas twintig jaar later met grote trefzekerheid uitkwam.

Katholieken uit de tweede helft van de jaren veertig waren veelal op sociaal gebied met de Kerk verbonden, maar het geloof raakte niet meer hun persoonlijke dagelijkse leven. Wie de betekenis van het geloof voor het gewone dagelijks leven uit het oog verliest, loopt groot risico het geloof te verliezen, want dit is het begin van elke secularisatie.

Ook klopt het niet dat de discussie over allerlei veranderingen begon met het Concilie. De discussies over veranderingen in de liturgie, afschaffing van het celibaat, de relatie tussen priesters en leken, waren in de jaren vijftig al in volle gang. Het was juist vanuit dit perspectief dat velen verkeerde en overtrokken verwachtingen koesterden van het Concilie.

Maar de verwachting dat de Kerk haar leer als zodanig, haar Depositum Fidei, zou veranderen, was volstrekt irreëel. Dat blijkt ook uit de woorden die Paus Johannes XXIII sprak tijdens de opening van het Concilie op 11 oktober 1962.

Het doel van het 21e oecumenisch Concilie was de betekenis te laten zien van het Geloof in Christus voor de moderne mens en de hedendaagse tijd. Daarmee worstelden veel mensen, dat was juist de oorzaak van de secularisatie. We kunnen zeggen dat het Concilie met deze doelstelling hét instrument bij uitstek was tegen de oprukkende secularisering.

Het Tweede Vaticaans Concilie is te beschouwen als een geschenk van de Voorzienigheid op het juiste moment. Het Concilie verwoordde op heldere wijze de verhouding tussen het gewijde ambt en de leken. Verwoordde ook een duidelijke visie op de Kerk. Dat was nodig omdat de discussie in die tijd al op hol was geslagen.

Het Concilie vergrootte de toegankelijkheid van de liturgie door de invoering van de volkstaal. Dat was nodig omdat toen al de helft van de Katholieken de kerk zelden tot nooit meer van binnen zag.

Het Concilie heeft de aandacht gevestigd op de Heilige Schrift, de primaire bron van ons geloof. Daardoor kwamen verschillende vormen van bijbelse spiritualiteit tot stand die Christenen die leven in een geseculariseerde omgeving een welkom handvat bieden om het persoonlijk contact met de levende Heer te onderhouden.

Het was ook het Tweede Vaticaans Concilie, dat de mogelijkheid bood tot open en verbeterde contacten met andere Christenen, met Joden en mensen van andere religies.

Het Tweede Vaticaans Concilie droeg er ook aan bij dat de betekenis van het Christelijk geloof voor het dagelijks leven in het huidige tijperk een plek kreeg wat betreft vredesvraagstukken, migratie, globalisering, de ethische aspecten van de toepassing van de hedendaagse technologie op de mens, het huwelijk en het gezinsleven.

Vijftig jaar na het Concilie is er geen plek meer voor teleurstelling, is er ook geen plek meer voor verwijt. Wij moeten ons in alle ernst afvragen wat de betekenis is van het Concilie, toen en nu. Dat is voor het verstaan van de Kerk en van haar visie op deze wereld van essentieel belang.

Benedictus XVI zei in zijn Kersttoespraak van 2005: ‘Alles hangt af van de juiste interpretatie van het Tweede Vaticaans Concilie.’

Daar hangt het vanaf of, zoals we tegenwoordig zeggen, van de juiste hermeneutiek, van de juiste sleutel voor de beleving en toepassing ervan.

De juiste sleutel om het Concilie te begrijpen is niet een of ander abstract principe, maar deze sleutel is een persoon: niemand minder dan Christus zelf. Hij heeft ons beloofd een Helper te sturen die ons alles zal leren en in herinnering brengen wat Hij ons gezegd heeft.

Dat doet de Heilige Geest op een hele bijzonder manier, óók in het Tweede Vaticaans Concilie.”

Bron: Katholiek Nieuwsblad