Wat bedoelde Paulus VI eigenlijk toen hij zei: “De rook van Satan is de Kerk van God binnengekomen...”? De zelfdestructie en de wil om te vernietigen!

De documenten van het Tweede Vaticaans Concilie zijn een groot en diep moeras van dubbelzinnigheden en onnauwkeurigheden. Deze dubbelzinnigheden zijn echter niet te wijten aan een betreurenswaardige, maar te goeder trouwe misstap, maar aan een weloverwogen plan, een welomschreven strategie, die erop gericht was een 'nieuwe theologie' te bevorderen die in strijd is met de Traditionele Katholieke Leer. Als gevolg hiervan bevatten de documenten van Vaticanum II in zichzelf twee tegengestelde stromingen: een extreem modernistische, ketterse 'progressieve' stroming en een Katholieke 'conservatieve' traditionele stroming. Echter, de zogenaamde 'conservatieve' passages in de documenten van Vaticanum II dienen slechts als camouflage voor de algehele, liberale, revolutionaire oriëntatie van hét Concilie.

Vaticanum II was het werk van wereldse indringers die ernaar streefden iets van onschatbare waarde te vernietigen: de schoonheid, de waarheid en de onveranderlijkheid van de Katholieke Leer. Vaticanum II veroorzaakte een ongekende verwoesting, aangezien de drijvende krachten van hét Concilie al lang bezig waren met het plannen van de vernietiging. Suenens, die grote invloed uitoefende op Paulus VI, verheugde zich erin dat Vaticanum II het einde markeerde van het Tridentijnse tijdperk en het tijdperk van Vaticanum I. Hans Küng beweerde: "Vergeleken met het post-Tridentijnse tijdperk van de Contrareformatie vertegenwoordigt het Tweede Vaticaans Concilie in zijn fundamentele kenmerken een draai van 180 graden... Het is een 'nieuwe Kerk' die is ontstaan na het Tweede Vaticaans Concilie". Bouyer, een Franse expert op het Concilie, riep met genoegen uit dat het anti-protestantse, anti-modernistische aspect van de Katholieke Kerk "op sterven na, dood was". La Civiltà Cattolica - het in Rome gevestigde jezuïetentijdschrift - riep eveneens verheugd uit: "Met het Tweede Vaticaans Concilie kwam er een einde aan het Tridentijnse tijdperk van de Kerk".

Deze uitspraken zijn vooral gedurfd als men bedenkt dat Trente en Vaticanum I dogmatische concilies zijn waarvan de Leer nooit kan worden veranderd, genegeerd of geherinterpreteerd in naam van een "dieper begrip". Modernisten accepteren echter - zoals Paus Pius X waarschuwde - niets als vaststaand of onveranderlijk. Hun belangrijkste principe is de "evolutie van het dogma". Ze verdedigen het idee dat religie moet veranderen ten behoeve van veranderende tijden.

In dit opzicht, net als in vele andere, tonen de pioniers van Vaticanum II zich als mannen die doordrenkt zijn van de dwaling van het modernisme en menen ze dat:

• de Leer van de Kerk als de Volmaakte Samenleving verlaten moet worden;
• de scholastiek verworpen moet worden;
• de monarchale structuur van de Kerk omgeworpen moet worden;
• de Pauselijke Onfeilbaarheid terzijde geschoven moet worden;
• het idee dat de Katholieke Waarheid onveranderlijk is, verworpen moet worden;
• het Pausdom volgens oecumenische lijnen geherstructureerd moet worden;
• het "militante" aspect van de Kerk afgezworen moet worden ten gunste van "dialoog" en "vreedzame coëxistentie" met valse religies;
• de "zondigheid van de Kerk" erkend moet worden door overvloedig "excuses" aan te bieden voor persoonlijke zonden uit het verleden en heden;
• de Kerk van haar vermeende rijkdom beroofd moet worden;
• het modernistische idee dat het Geloof voortkomt uit het "Volk van God" gepromoot moet worden;
• de aanspraak van de Kerk als enige ware Kerk gesticht door Onze Heer Jezus Christus en waarbuiten géén Verlossing mogelijk is, verlaten moet worden; etc...

Nog verontrustender is het feit dat de progressieven die deze opvattingen propageren, bijna twee generaties katholieke leken en geestelijken hebben gevormd. De werken van Rahner, Küng, Schillebeeckx, Congar, de Lubac, von Balthasar en hun discipelen domineren nu de leerboeken van 'katholieke' seminaries en universiteiten. De afgelopen 50 jaar hebben de progressieve leerstellingen van deze mannen gediend als de belangrijkste vorming voor priesters, religieuzen, theologen en katholieke studenten. Zo hebben we nu een punt bereikt, vooral in de Westerse wereld, waar de gemiddelde bisschop Karl Rahner als een grotere autoriteit beschouwt dan Sint-Robertus Bellarminus.

Dankzij de "Geest van Vaticanum II" is het volgende tegenwoordig "mainstream-katholicisme":

• Communie in de hand;
• Leken 'Eucharistische bedienaren';
• Misdienettes;
• Een religieuze vrijheid die heidenen en ketters het "recht" geeft om hun valse religies publiekelijk te belijden;
• Pan-religieuze gebedsbijeenkomsten waarbij 'katholieken' in het openbaar bidden met protestanten, joden, moslims, hindoes, boeddhisten en slangenaanbidders. In plaats van dit terecht als een doodzonde tegen het Eerste Gebod te bestempelen, krijgt het nu de naam 'de Geest van Assisi';
• De Latijnse Tridentijnse Mis overschaduwd door een nieuwe liturgie, gebaseerd op protestantse principes;
• Een 'paus' die de Koran kust in naam van de interreligieuze broederschap;
• 'Geïncultureerde' liturgieën zoals de Hawaiiaanse "Hula-Missen", Poolse "Polka-Missen" en Vietnamese "Draken-Missen";
• Een regelrechte verwerping van het driemaal gedefinieerde dogma: "Buiten de Katholieke Kerk is er géén Verlossing";
• De aankondiging van een 'Gemeenschappelijk Martelarenboek' dat katholieken en niet-katholieken omvat;
• Katholieken die protestantse pinkstergelovigen vragen om "hun de handen op te leggen" en vervolgens beweren daardoor "tot overvloeiens toe vervuld te zijn van de Geest";
• "Katholicisten-Charismatici" die in "tongen" brabbelen en dansen op rock-'n-roll-muziek tijdens een zondagse "Mis".
• "Onmogelijk!"
• "Ondenkbaar!"
• "Dat zou nooit kunnen gebeuren!"

Door plotseling het werk te zegenen van voorheen veroordeelde theologen die hun ketterse opvattingen nooit hebben gecorrigeerd, hebben het pastorale, niet-onfeilbare Vaticanum II en de Post-conciliaire 'pausen' de meest radicale linkse modernisten moed gegeven. Zolang onze 'pausen' hun trouw aan Vaticanum II niet afzweren, de dwalingen in de documenten van Vaticanum II niet veroordelen en terugkeren naar de onveranderlijke Leer van hun voorgangers, zal de duisternis blijven toenemen.